Μήπως δεν ακούει κανείς;

Εάν εκτίμησα σωστά τις δηλώσεις του υπουργού Πολιτισμού, η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να τροποποιήσει τον Νόμο τον σχετικό με το θεσμικό πλαίσιο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, μετά τα γεγονότα, που οδήγησαν στην παραίτηση του καλλιτεχνικού της Διευθυντή Στέφανου Λαζαρίδη.

Θεώρησα ότι η δήλωση αυτή οδηγεί στο άνοιγμα ενός διαλόγου για το θεσμικό πλαίσιο των Κρατικών Σκηνών (Εθνικό Θέατρο- ΚΘΒΕ- Λυρική) απολύτως αναγκαίου, ώστε να συνεκτιμηθούν τόσο η εμπειρία από την εφαρμογή του Νόμου του 1994,- του Νόμου δηλαδή που επέβαλε μια σημαντική τομή, στην πεντηκονταετή και πλέον λειτουργία των κρατικών σκηνών, ως Νομικών προσώπων Δημοσίου Δικαίου-,όσο και η διεθνής εμπειρία.

Διαλόγου νηφάλιου, στον οποίο είναι ανάγκη να μετάσχουν όχι μόνο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι συντελεστές, στελέχη διοικητικά και διευθυντικά, πρώην και νυν, τα Μέσα ενημέρωσης, προσωπικότητες της πνευματικής ζωής, αλλά και η κοινωνία της πόλης, μέσω των αντιπροσωπευτικών της φορέων, δεδομένου του κρίσιμου ρόλου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, για την Θεσσαλονίκη και την Βόρεια Ελλάδα.

Την «σιγή ασυρμάτου» που ακολούθησε την δήλωση του υπουργού, διέκοψε μια δήλωση του καλ. Διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Νικήτα Τσακίρογλου, ύστερα από σχετική ερώτηση των δημοσιογράφων, στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου.

«Οι άνθρωποι που επιλέγονται να διευθύνουν έναν οργανισμό θα πρέπει να γνωρίζουν από πριν αν επίκειται κάποια αλλαγή στον τρόπο διοίκησης. Στην περίπτωση πάντως, που κάτι τέτοιο επεκταθεί προς το ΚΘΒΕ, θα σταθμίσω τα πράγματα και θα αποφασίσω αν θα μείνω ή θα φύγω»

Αυτό είναι όμως το πρόβλημα;

Μήπως θα έπρεπε να αποπροσωποποιηθεί το κρίσιμο αυτό ζήτημα και να αντιμετωπιστεί ως εξαιρετικής σημασίας –και ασφαλώς- εθνικού ενδιαφέροντος και διάστασης ζήτημα πολιτικής πολιτισμού;
Μήπως θα πρέπει να συνυπολογίσουμε την εμπειρία από την εφαρμογή του ισχύοντος πλαισίου, και στις τρεις κρατικές σκηνές, τις δυσκολίες συνεργασίας, τις εντάσεις, τις παραιτήσεις , τα προβλήματα με το προσωπικό, τα συνεχιζόμενα οικονομικά προβλήματα , που πέραν των άλλων αποδεδειγμένα οφείλονται στην έλλειψη κατάλληλων, έμπειρων, και με ειδικές γνώσεις στελεχών της διοίκησης και οικονομικής διαχείρισης;

Μήπως πρέπει να ξεκαθαριστούν οι απίστευτες αντιφάσεις, που περιέχει το ισχύον πλαίσιο, όταν παραδίδει όλη την εξουσία στον καλλιτεχνικό Διευθυντή, αλλά δίνει ταυτόχρονα στο Διοικ. Συμβούλιο, το δικαίωμα μη έγκρισης, εκ των υστέρων βέβαια, του απολογισμού και την κατά συνέπεια έναρξη της διαδικασίας αποχώρησης του καλ. Διευθυντή;

Μήπως πρέπει να επαναδιατυπωθούν σαφέστερα και αυστηρότερα οι προϋποθέσεις, οι όροι, τα προσόντα , η προηγούμενη σχετική εμπειρία τέλος πάντων, όσων καλούνται να διοικήσουν να διευθύνουν και να διαχειριστούν αυτούς τους τεράστιους πολιτιστικούς οργανισμούς;

Γιατί δεν μπορεί να αρκείται ο Νόμος στην απλή και μόνο ιδιότητα του σκηνοθέτη, ή του ηθοποιού, ή του σκηνογράφου και του θεατρικού συγγραφέα, και να αναθέτει σε κάποιον επιτυχημένο ως τέτοιον ασφαλώς, αυτόν τον τεράστιο όγκο ευθυνών, διαμόρφωσης της πολιτιστικής πολιτικής, καλλιτεχνικού προγράμματος, διοικητικής και οικονομικής διαχείρισης , αλλά και διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού, των δημοσίων σχέσεων, των σχέσεων με την πόλη και την κοινωνία της.

Ή μήπως δεν ακούει κανείς;