Επίκαιρα Σημειώματα

Η υποψηφιότητα του Κώστα Σκανδαλίδη για την θέση του προέδρου του Κινήματος, αιφνιδίασε σχεδόν τους πάντες, μη εξαιρουμένων και των στελεχών του λεγόμενου Τρίτου Πόλου. Και αυτό όχι γιατί εμφανίστηκε και μια τρίτη υποψηφιότητα, αλλά γιατί είχε καλλιεργηθεί επί ημέρες, με τον γνωστό τρόπο των υπεκφυγών και υπονοούμενων, η υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου και είχε έτσι σχεδόν προσανατολιστεί προς τα εκεί και η κοινή γνώμη. Όπως και αν εξελίχτηκε πάντως το παρασκήνιο της υποψηφιότητας αυτής, ο Κώστας Σκανδαλίδης είναι ήδη ο τρίτος υποψήφιος και η παρουσία του διαμορφώνει κάποια σημαντικά δεδομένα, που αξίζει να τα επισημάνουμε. Πρώτο δεδομένο λοιπόν: Είναι βέβαιο πως η παρουσία του στην προεκλογική κονίστρα, θα αποθαρρύνει ,αν δεν αποτρέψει πλήρως, τυχοδιωκτικούς χειρισμούς, που θα επιχειρούν να παρεμποδίσουν την ομαλή και ήρεμη πορεία προς την 11η Νοεμβρίου. Δεδομένο δεύτερο : Η κατάθεση της υποψηφιότητάς του κλείνει οριστικά τον δρόμο σε οποιαδήποτε άλλη υποψηφιότητα, αφού όποιος

Παραβλέπω την εκρηκτική επικαιρότητα, η οποία βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε εξέλιξη, για να επισημάνω κάποιες πτυχές, της πορείας προς την 11η Νοεμβρίου. Και κυρίως εκείνη, που από το σύνολο των κορυφαίων στελεχών, κρίθηκε ως η πρωταρχική προϋπόθεση μιας πολιτικής διαδικασίας εκλογής προέδρου, ως αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη εφαρμογή θεσμικών κατακτήσεων ενός σοσιαλιστικού κόμματος. Δηλαδή την παρουσίαση των ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων του κάθε υποψηφίου ενώπιον της Εθνικής Συνδιάσκεψης, ώστε να πληροφορηθούν τα στελέχη και τα μέλη, εν πάσει περιπτώσει οι μετέχοντες της Εθνικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΣΟΚ, τι σκέφτεται, τι εκπροσωπεί, τι προτείνει κάθε υποψήφιος πρόεδρος. Πολύ καλά μέχρι εδώ. Όμως έρχεται η πραγματικότητα ότι τελικά όλοι αυτοί που θα συγκεντρωθούν, εκπροσωπούν ένα ελάχιστο τμήμα της βάσης του κινήματος, των μελών, των ψηφοφόρων και των φίλων, εν τέλει των χιλιάδων πολιτών, που θα κληθούν να επιλέξουν τον νέο πρόεδρο. Ο διάλογος ενώπιον της κοινωνίας μεταξύ των υποψη

Πριν καλά καλά ακουστούν οι πρώτες εκτιμήσεις για τα αίτια της ήττας , και κάτω από την αντικειμενική πίεση μιας νέας εκλογικής μάχης, αυτήν την φορά εσωτερικής, γίναμε και πάλι μάρτυρες εκφώνησης και διακίνησης ΜΥΘΩΝ, μια και το ΠΑΣΟΚ ζει και επιβιώνει με αυτούς και χάριν αυτών. Πρώτος μύθος: Ο λαός είναι ο εγγυητής των διαδικασιών για την εκλογή του νέου αρχηγού ». Ο μύθος ανακαλύφθηκε και προβλήθηκε δια στόματος πολλών «κορυφαίων» μόλις ο Κώστας Σημίτης δήλωσε ότι θα «εγγυηθεί την ενότητα και την εφαρμογή των διαδικασιών» και η δήλωσή του αυτή θεωρήθηκε έμμεση υποστήριξη προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αφού λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες και σκληρή μέχρι χυδαιότητας επίθεση στον Κώστα Σημίτη , τον ώθησαν στο περιθώριο, συνέχισαν την από τηλεοράσεως ανάπτυξη και ερμηνεία του περί «εγγυητή λαού» εφευρήματος. Μέχρι την συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, όπου ο μεταξύ τους συμβιβασμός έκλεισε το κεφάλαιο των διαδικασιών και ο «εγγυητής λαός» εγκαταλείφθηκε στην αφωνία και ακινησία

Εδώ και δέκα χρόνια παρακολουθούμε τον αργό θάνατο της Λίμνης του Αγίου Βσιλείου, την Κορώνεια δηλαδή, όπως έγινε τελευταία γνωστή.. Εδώ και δέκα χρόνια με επιταχυνόμενο ρυθμό τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας πανοραμικά – για όσους κατηφορίζουν απόν Χορτιάτη προς τον Άγιο Βασίλειο-, την λίμνη να συρρικνώνεται αφήνοντας πίσω της μια ξερή άνυδρη γη μια ανατριχιαστική έρημο, ενώ την στιγμή η λίμνη διαβρώνεται μολύνεται και μεταλλάσσεται σε παγίδα θανάτου για ερωδιούς, πάπιες και άλλα αποδημητικά πουλιά. Εδώ και δέκα χρόνια γίνονται έρευνες για τα αίτια αυτής της καταστροφής, συντάσσονται μελέτες, παρουσιάζονται προγράμματα με «σωτήριες» λύσεις, προγράμματα εμπλουτισμού της λίμνης, άλλοτε με την συγκέντρωση των υδάτινων πόρων της γύρω περιοχής, άλλοτε με κανάλι που θα μεταφέρει νερό από τον Αλιάκμονα και πάει λέγοντας. Προχθές άκουσα ένα τοπικό παράγοντα να προτείνει μια «»απλή « λύση. Να τροφοδοτηθεί η λίμνη από τα νερά της διπλανής της, της αυτοτροφοδοτο

Όταν ο κονιορτός των εκλογών κατακαθίσει, κάτι που πολύ αργά θα συμβεί αυτήν την φορά, αν συμβεί, θα μπορούμε να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε πάνω στο χωρίς προηγούμενο γεγονός, της πλήρους απουσίας του Πολιτισμού, από την εκλογική αντιπαράθεση. Απίστευτο και όμως αληθινό. Τα δύο κόμματα «εξουσίας» δεν παρουσίασαν ούτε μία παράγραφο για τον Πολιτισμό στα προγράμματά τους και για να κυριολεκτήσω, ούτε μία λέξη!.. Ο Πολιτισμός απουσίασε και από το τρίωρο ντιμπεϊτ των αρχηγών. Είναι φανερό πως άκουσαν και στην περίπτωση αυτή τους «επικοινωνιολόγους» τους, που τους διαβεβαίωσαν πως ο πολιτισμός δεν προκαλεί το παραμικρό ενδιαφέρον στους εκλογείς, συνεπώς και τα σχετικά προγράμματα δεν έχουν οποιαδήποτε «εκλογική» βαρύτητα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως μέσα στο κλίμα των ημερών εκείνων, της εθνικής τραγωδίας, που είχε προηγηθεί, ελάχιστοι συμπατριώτες μας θα έστηναν ευήκοον ους σε απόψεις, σε προτάσεις, σε σχέδια για τον Πολιτισμό. Αυτό όμως είναι φαινόμενο της βαθιάς κοινωνικής κρίση

Σχεδόν με απελπισία παρακολουθώ το ξέσπασμα της αθλιότητας, που εκπέμπουν κυρίως τα γνωστά «περιβάλλοντα» , τα μεσαία στελέχη, πολιτικοί που αγωνιούν για το προσωπικό τους μέλλον,. Με αφορμή την «έναρξη των διαδικασιών» για την εκλογή νέου προέδρου ή την αναβάπτιση του υπάρχοντος στο ΠΑΣΟΚ. Είχα καιρό να δω στα πρόσωπα αυτήν την έκφραση μίσους, και στις εκφράσεις τόση απαξίωση. Γυρίζουν το ΠΑΣΟΚ πολλά χρόνια πίσω, διαγράφουν όλο το διάστημα, της όντως πολιτικής πολιτισμού, που καθιέρωσε ο Κώστας Σημίτης, με την πολιτική και ανθρώπινη συμπεριφορά του. Κινδυνεύει αυτό το «κίνημα λαού» να δηλητηριαστεί με τρόπο ανίατο με μια συμπεριφορά άκρως λαϊκίστικη, με εκτροπή του πολιτικού του λόγου σε ακρότητες, να αναβιώσει μνήμες «ημερών αρχαίων» των πρώτων χρόνων από την ίδρυσή του. ` Αλλά οι εποχές άλλαξαν και ο κόσμος όχι μόνο δεν συγχωρεί αυτές τις συμπεριφορές, κάτι πολύ σημαντικότερο, τις απεχθάνεται. Και αυτό σημαίνει ότι το πλήγμα που θα δεχθεί το ΠΑΣΟΚ, από την ούτως ή άλλως αναμεν

Οι εκλογές ολοκληρώθηκαν και το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Αποφεύγω τα λογικά αναμενόμενα σχόλια, τουλάχιστον προς το παρόν. Υπάρχει όμως κάτι που δεν ξεπερνιέται εύκολα. Σ' αυτό αναφέρομαι Και αντί σχολίων παραθέτω εδώ το άρθρο του γνωστού καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης Γιώργου Γραμματικάκη. Θα προσθέσω μόνο ότι για να γίνει απολύτως κατανοητό, θα χρειαστεί να επιστρατευτεί και λίγο η φαντασία. Διαβάζοντας το, θα ήταν ενδιαφέρον να ακούμε στο βάθος ...Σπανουδάκη και στο τέλος κάθε παραγράφου να "ακούμε" την θριαμβευτική ιαχή των νεολαίων της Ν.Δ. -που φέτος ξεχάστηκε-, "υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και την θέλουμε".... Η συμμετρική απειλή και ο αυτουργός της Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗ* Υποκινούμενος από την ευγενική πράξη της κυβερνήσεως, που επικήρυξε με σεβαστά ποσά τους εμπρηστές και την ασύμμετρη απειλή τους, επιθυμώ να καταθέσω κάποιες βάσιμες υποψίες· και να περιμένω, με υπομονή αλλά και αποφασιστικότητα, την επιβράβευσή μου. Δεν το πράττω χωρίς οδύνη, και ο θ

Ο Δημήτρης Καρέλης. Η εμβληματική μορφή της Θεσσαλονίκης, που υπηρέτησε με αφοσίωση, με πάθος, με ευγένεια μοναδική, την Τέχνη, το θέατρο, το ΚΘΒΕ, την πόλη του. Έζησε τις λαμπρές περιόδους του θριάμβου του Κρατικού Θεάτρου, ως πρωταγωνιστής, αλλά και τις θλιβερές ως απλός στρατιώτης, έτοιμος να δεχθεί κάθε ρόλο, κάθε θέση, αλλά και κάθε θυσία. Συνέδεσε το όνομά του με τα πιο λαμπρά έργα της ελληνικής και ξένης δραματουργίας, έδωσε σάρκα και οστά, φωνή και πάθος, στον Αίμωνα, στον Ορέστη, στον Ρωμαίο, στον πρίγκιπα Μίσκιν. Διδάχθηκε και δίδαξε περισσότερους από 170 ρόλους, υπό την καθοδήγηση των ιερών τεράτων της ελληνικής θεατρικής σκηνοθεσίας του Σωκράτη Καραντινού, του Κωστή Μιχαηλίδη, του Τάκη Μουζενίδη, του Σπύρου Ευαγγελάτου, του Μίνου Βολανάκη, του Γιώργου Σεβαστίκογλου, και όλων σχεδόν των σκηνοθετών της νεότερης γενιάς. Κυκλοφορούσε στην Θεσσαλονίκη, κυρίως στο ιστορικό της κέντρο, εν μέσω φίλων, του κοινού που τον λάτρευε και τον αγαπούσε, των Θεσσαλονικέων, που έβλεπαν στο

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης, στην στήλη του «Στάσεις» της καθημερινής, με αφορμή την βουβή συγκέντρωση που οργάνωσαν οι blogers στο Σύνταγμα και άλλες πλατείες της χώρας, εναντίον των καταστροφικών πυρκαγιών της Πελοποννήσου: «Δεν ήταν οι λαϊκές μάζες που συγκεντρώθηκαν στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ήταν οι πιο ψαγμένοι: οι blogers , οι έχοντες πρόσβαση στο Διαδίκτυο, οι πιο ενεργοί. Κι όταν αυτοί παραμένουν βουβοί, τι να κάνουν όλοι οι άλλοι; Όταν οι πρωτοπορίες δεν μπορούν να ιεραρχήσουν, πως να τα καταφέρουν οι υπόλοιποι;» Το πρώτο ερώτημα είναι: Είναι οι blogers , οι πιο ενεργοί πολίτες; Αναρωτιέμαι. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι αυτό. Γνωρίζω πολλούς από αυτούς, πολλούς με τεράστια απήχηση, όπως προκύπτει από την επισκεψιμότητα του Ημερολογίου τους. Και αρκετοί από αυτούς συνεχίζουν την κοινωνική τους δράση, την επαγγελματική τους διαδρομή, με ένα ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα. Παρακολουθούν τα γεγονότα και τις εξελίξεις, καταγράφουν περιθωριακές πτυχές των γεγονότων, τις φωτίζουν και

Η πληροφορία δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της 4ης Σεπτεμβρίου. Εκεί τουλάχιστον την διάβασα εγώ. Και ομολογώ πως αισθάνθηκα μια ανακούφιση, από την απογοήτευση που δοκίμασα και εγώ μαζί με πολλούς άλλους, για την ταχύτητα και ασφαλώς την προχειρότητα, με την οποία τα δύο κόμματα «εξουσίας» συνέταξαν στα κομματικά γραφεία και ανακοίνωσαν στην συνέχεια με πολύ καλή επικοινωνιακή προετοιμασία, τα προγράμματα Ανασυγκρότησης για την Πελοπόννησο. Κατανοώ την πίεση που προκαλεί η προεκλογική περίοδος και τις σκοπιμότητες που επιβάλει. Διακρίνω, για να είμαι ειλικρινής και τις ουσιώδεις διαφορές μεταξύ τους, που τουλάχιστον αναδεικνύουν την διαφορετική ιδεολογία και την πολιτική φιλοσοφία των συντακτών. Ελπίζω όμως πως αμέσως μετά τις εκλογές, το κόμμα που θα αναδειχθεί νικητής, θα αναλάβει την ευθύνη – εθνικών διαστάσεων- να ανασχεδιάσει και να παρουσιάσει ένα ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ, μέσα από έναν διάλογο με τις τοπικές κοινωνίες και θα καταβάλει κάθε προσπάθεια, ώστε το σχέδιο αυτό να είναι

Γιατί θα έπρεπε να ασχοληθεί κανείς μ αυτήν την θλιβερή ιστορία, που ονομάζεται Βούλα Πατουλίδου; Ίσως για ένα και μόνο λόγο. Για την θλίψη που προκαλεί η αποκάλυψη του τι μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα λαϊκό είδωλο. Για το πως αναδεικνύονται και πως εξελίσσονται πλέον τα πολιτικά στελέχη στην χώρα. Ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε την Βούλα Πατουλίδου ως υποψήφια Νομάρχη για την Θεσσαλονίκη. Από που και ως που; Με πιο κριτήριο; Με ποιες γνώσεις για τον ρόλο της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, για τα προβλήματα της ευρύτατης αυτής περιοχής, για τις ιδιαιτερότητες των αστικών και γεωργικών περιοχών της, με ποια προηγούμενη ενασχόληση και εμπειρία για τα προβλήματα του Νομού και τις ιδιαιτερότητες του θεσμού; Ας μην συνεχίσουμε όμως με αυτά. Ήρθε άλλωστε η πραγματικότητα του εκλογικού αγώνα για την Νομαρχία και κυρίως τα όσα ακολούθησαν για να αποδείξουν χωρίς καμιά , έστω και την ελάχιστη αμφιβολία, πως επρόκειτο για μια τραγική επιλογή. Μια επιλογή που ουσιαστικά ανέτρεπε την διακηρυγμένη

Παρακολουθώ τα αποτελέσματα έρευνας των τάσεων της κοινής γνώμης κυρίως σε δύο πτυχές τους , αυτήν της πεντακομματικής βουλής και της άλλης σχετικά με την αυτοδυναμία ή όχι του πρώτου κόμματος. Κυρίως όμως παρακολουθώ τις συζητήσεις, που σήμερα απέκτησαν μεγαλύτερη ένταση, γύρω από το ενδεχόμενο διαμόρφωσης των προϋποθέσεων για την συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Ποτέ στο παρελθόν σε προεκλογική περίοδο δεν είχε τεθεί κάτι παρόμοιο. Τα δύο κόμματα κρατούσαν ισχυρές θέσεις αποδοχής τους στην κοινή γνώμη, το σύστημα λειτουργούσε χωρίς αυτούς τους προβληματισμούς και σταδιακά εγκαταστάθηκε στην συνείδηση των πολιτών η βεβαιότητα σχεδόν, ότι η κυβέρνηση συνεργασίας, είναι η πύλη της κολάσεως, ότι τα χίλια μύρια θα ακολουθήσουν, ότι τα πλειοψηφούντα κόμματα θα εκβιάζονται από μια μικρή ομάδα, που θα αποκτήσει δυσανάλογη με την δύναμή της επιρροή, ότι θα υπάρξουν συναλλαγές και εκβιασμοί και ό,τι άλλο χειρότερο μπορεί να φανταστεί κανείς. Και έτσι πορευτήκαμε με τις μονοκομματικές κυβερν