Επίκαιρα Σημειώματα

   Η είδηση είναι χαρακτηριστική και αποκαλυπτική για όσους τουλάχιστον δεν τρέφουν αυταπάτες, ή δεν σφυρίζουν αδιάφορα, μπροστά ακόμη και στα πιο εξοργιστικά περιστατικά, από εκείνα που συμβαίνουν αυτήν την περίοδο στην γειτονική μας χώρα.  Ολόκληρο άλλωστε το επίσημο σκηνικό του Βατικανού, με την παρουσία εκεί υψηλόβαθμων στελεχών της κυβέρνησης των Σκοπίων και της σχισματικής τους εκκλησίας, απέπνεε ένα πνεύμα όχι απλώς αλυτρωτισμού, αλλά προκλητικότητας, προσβολών και την χωρίς όρια παραποίησης της ιστορίας. Για να «δικαιολογήσει» λοιπόν τις δικές του δηλώσεις στο Βατικανό, ο «Αρχιεπίσκοπος» Στέφανος της «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» - ανύπαρκτης κατά τους Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και μη αναγνωρισμένης από καμιά από τις τοπικές Εκκλησίες- έδωσε στην δημοσιότητα την παρακάτω ανακοίνωση, την είναι ανάγκη να την προσέξουμε ιδιαίτερα: « Το κήρυγμα του επικεφαλής της Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά την διάρκεια της επιμνημόσυνης δέησης στη μνήμη του Αγίου Κυρ

Η ΜONUMENTA του Παρισιού, προσκαλεί κάθε χρόνο ένα αναγνωρισμένο σύγχρονο καλλιτέχνη να επεμβεί στον σύνολο του χώρου των 13.500 τ.μ. του ανανεωμένου χώρου του GRAND PALAIS,   με ένα σύνολο έργων του, που έχουν ειδικά σχεδιαστεί για την περίπτωση. Μετά την επιτυχία της πρώτης οργάνωσης, την οποία η ΜΟΝUΜΕΝΤΑ   εμπιστεύθηκε το 2007 στον Αnselm Kiefer, καθώς δέχτηκε πάνω   από 130.000 επισκέπτες σε λιγότερο από 5 εβδομάδες, κλήθηκε ο Αμερικανός γλύπτης Richard Serra , να απαντήσει με την σειρά του, στην μεγάλη αυτή πρόκληση. «Ένα έργο στην καρδιά του χώρου» Με τον εύγλωττο τίτλο «Περίπατος» ο RICHARD SERRA, προτείνει για την MONUMENTA 2008 μία εγκατάσταση, την οποία ο επισκέπτης ανακαλύπτει   υπό την μορφή ενός ατσάλινου τοπίου, ταυτόχρονα ριζοσπαστικού , απόλυτου και μινιμαλιστικού. Απέριττο και μεγαλειώδες, το έργο του παίζει το παιχνίδι των αντιθέσεων με την αέρινη αρχιτεκτονική από μέταλλο και γυαλί του Grand Palais. Ο παράδοξος συνδυασμός διαλογισμού και εντυπωσιασμού,που χαρα

Με την  ιστορία των "Μαγεμένων"  έχω ασχοληθεί πριν λίγο καιρό, με αφορμή ένα δημοσίευμα σύμφωνα με το οποίο τα "Μάρμαρα της Θεσσαλονίκης" παραμένουν φυλακισμένα στις αποθήκες του Λούβρου, χωρίς να έχει ενδιαφερθεί ποτέ κανείς για αυτά Και είχα τότε αναφερθεί σε ένα μικρό ιστορικό μιας απόπειρας να παραχθούν αντίγραφα με την σύμφωνη γνώμη του Λούβρου και να παρουσιαστούν στην Θεσσαλονίκη,κάτι που δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε μια φορά το 1986 και την επομένη το 1997... Και στις δύο περιπτώσεις ως λόγος της ματαίωσης παρουσιάστηκε το υψηλό κόστος. Στο μεταξύ έμεινε η εντύπωση ότι οι "Μαγεμένες" παραμένουν όντως στις αποθήκες του Λούβρου και έτσι εκτός από "Μαγεμένες", αποκλήθηκαν και "Φυλακισμένες" Τ'ίποτε τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Το Λούβρο συνεχίζει να παρουσιάζει τα εξαιρετικά γλυπτά στις αίθουσες της Ρωμαϊκής γλυπτικής, στο ίδιο σημείο , όπου τις συνάτησα και πριν από έξη χρόνια.   Τις ξαναείδα λοιπόν πρόσφατα, μυστηριώδεις και

Δύο δημοσιεύματα, από σύμπτωση πιθανόν, την ίδια ημέρα και μάλιστα σε διπλανές στήλες, δίνουν μια σημειολογική εικόνα των προβλημάτων, που όπως φαίνεται αντιμετωπίζει ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΝ, ο Αλέξης Τσίπρας. Είχα στο παρελθόν, σε κάποιο Σημείωμα κάνει αναφορά στο «εργαλείο Τσίπρας», δηλαδή στην κίνηση υποδόριων μηχανισμών στην ελληνική κοινωνία, που θα μπορούσε να προκαλέσει η παρουσία ενός νέου, άφθαρτου και χαρισματικού ανθρώπου στην πολιτική σκηνή. Και είχα κυρίως τονίσει το ενδεχόμενο να ανατραπεί, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ο δικομματισμός, το σύστημα που τροφοδοτεί τώρα πλέον την πολιτική ζωή με αδιέξοδα,φθορά, ανεξέλεγκτη κατάχρηση της εξουσίας.  Απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση για κάτι τέτοιο θα ήταν μια κινητικότητα κεντρόφυγων δυνάμεων στην βάση και των δύο κομμάτων εξουσίας. Ενώ   η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική ζωή ως   μια απροσδόκητη αλλά ελπιδοφόρα πραγματικότητα , τροφοδοτεί το πολιτικό σκηνικό με μια αναμενόμενη ρευστότητα,εν τούτοις    δεν φ

  Αυτό που συμβαίνει με το ΠΑΣΟΚ της Θεσσαλονίκης, δεν μπορεί να εξηγηθεί με την έστω καλή γνώση και συνήθη ανάλυση των εσωκομματικών διενέξεων και αντιπαραθέσεων. Υπάρχουν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες, όχι απλώς κοινωνικής συμβίωσης και πολιτικής συμπεριφοράς, αλλά και λογικής συνέπειας και συνέχειας. Δεν είναι άγνωστο, απεναντίας οι συνεχείς εσωκομματικές συγκρούσεις έκαναν πασίγνωστο στο ευρύ κοινό της πόλης, πως υπάρχει πρόβλημα στην κομματική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, που έχει τις ρίζες του τόσο και κυρίως στα όσα προηγήθηκαν των εκλογών για την ανάδειξη Προέδρου, όσο και στον ανταγωνισμό των βουλευτών και στις προσωπικές επιδιώξεις αρκετών στελεχών. Όμως τις τελευταίες ημέρες, προέκυψαν δύο γεγονότα ένα σε κεντρικό επίπεδο και ένα σε τοπικό, διαφορετικής βέβαια σημασίας και βαρύτητας, αλλά πάντως προς την ίδια κατεύθυνση. Το πρώτο αφορούσε στην νέα τακτική του Γ.Παπανδρέου, να εφαρμόσει στην πράξη τις συχνές διακηρύξεις του περί ενότητας και αξιοποίησης όλων των στελεχών κα

Δύο ενδιαφέρουσες εξελίξεις προέκυψαν τις τελευταίες ημέρες στο μέτωπο του νέου Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου.  Εννοώ ενδιαφέρουσες για την Θεσσαλονίκη, γιατί η συνεχιζόμενη στην Βουλή συζήτηση, αναδεικνύει, δυστυχώς, την δραματική απουσία της πόλης, είτε στο επίπεδο των αυτοδιοικητικών φορέων, είτε στο επίπεδο των επιστημονικών συλλόγων και των εμπλεκόμενων οργανισμών. Η πρωτοβουλία για μια δημόσια συζήτηση στην Θεσσαλονίκη, προήλθε από την Εφημερίδα Καθημερινή και τον Ραδ. σταθμό ΣΚΑΪ, και αυτό από μόνο του ασφαλώς δείχνει κάτι, οπωσδήποτε απογοητευτικό για την πόλη. Εν πάσει περιπτώσει. Εκτος των διοργανωτών, μίλησαν κατά την διάρκεια της σχετικής εκδήλωσης, ο Στέφανος Μάνος,ο Νίκος Ευθυμιάδης,ο Γιάννης Μπουτάρης,οι Καθ. Νίκος Παπαμίχος και Χρ. Ταξιλτάρης και ο Γ.Γ. του ΤΕΕ/ΤΚΜ Π. Μπίλιας. Ασφαλώς και ειπώθηκαν σημαντικά πράγματα, δυστυχώς τα περισσότερα, ως γενικότητες, ως αφηρημένες παρατηρήσεις, ως ευχολόγια,ή κρίσιμες επισημάνσεις. Προέκυψε δηλαδή και μάλλον αποδείχτηκε περίτρανα,

Δεν είναι δυστυχώς η πρώτη φορά στην νεώτερη ιστορία μας, που μια πρόσκαιρη επιτυχία, και μια θετική εξέλιξη σε ένα εθνικό θέμα, συνοδεύεται από έναν ακατανόητο εφησυχασμό, συχνά καλυπτόμενο κάτω από τους υπερβολικούς πανηγυρισμούς. Και μετά, όπως είναι φυσικό, το πληρώνουμε ακριβά. Το ίδιο φαινόμενο βλέπει κανείς και μ αυτήν την πάντοτε επικίνδυνη ιστορία των Σκοπίων. Δεν σταματήσαμε να πανηγυρίζουμε και ταυτόχρονα να εκδηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση και από τα πιο επίσημα χείλη, την «άμεση διαθεσιμότητά» μας, τις «καλές προθέσεις», την διάθεσή μας να συμφωνήσουμε, ως ένα ακατανόητο σύνδρομο «ενοχής»!... Και όχι μόνο αυτό. Προσφέραμε «βοήθεια», συμβολή στην ένταξη στους ευρωαντλαντικούς οργανισμούς και ευκαιρίας δοθείσης αποδεχτήκαμε και την «Νέα Μακεδονία», με μια απίστευτη και αυθαίρετη ερμηνεία του όρου «γεωγραφικός»… Ακριβώς έτσι χωρίς κανένα αντάλλαγμα, χωρίς προϋποθέσεις και δεσμεύσεις, όπως με άνεση περισσή και πολιτική απρονοησία αποδεχτήκαμε την σύνθετη ονομασία. Παρακολουθο