Επίκαιρα Σημειώματα

Είμαι και εγώ ένας «διαχειριστής» blog, που γράφω με το όνομα και το πρόσωπό μου, πότε πότε κάποιες σκέψεις, ή πληροφορίες, κάτω από τον τίτλο «Επίκαιρα Σημειώματα» Στο πρώτο λοιπόν Σημείωμα, πριν από δύο περίπου χρόνια, ξεκαθάρισα γιατί και πως θα διαχειριστώ αυτό το εκπληκτικό προνόμιο επικοινωνίας, που χαρίζει στον καθένα η «ηλεκτρονική δημοκρατία» της εποχής μας. Και νομίζω πως μέσες άκρες, κράτησα τις βασικές κατευθύνσεις εκείνης της δήλωσης. Αλλά η δυναμική των πραγμάτων, η ένταση των γύρω εξελισσόμενων γεγονότων, με «εκτροχίασαν» κάποιες φορές, όταν συμπεριέλαβα στα «Σημειώματά» μου και θεματολόγιο, που δεν είχα αρχικά προβλέψει. Κράτησα όμως την ουσία, τον χαρακτήρα, την «δεοντολογία» που υποσχέθηκα πως θα τηρήσω, έτσι πιστεύω τουλάχιστον… Για λόγους αντικειμενικούς – 70 γαρ- δεν επιχείρησα να μπω στον διάλογο της μπλογκόσφαιρας, κυρίως εκείνον που αναφερόταν σε τεχνικά και νομικά ζητήματα, αλλά και στην δεοντολογία του μέσου. Τον παρακολούθησα όμως με προσοχή, τόσο εκείνον πο

Κρίνω αισιόδοξο το γεγονός, πως έχουν αρχίσει να δημοσιεύονται σχόλια και κριτικές, γύρω από την διαμόρφωση και τις επεμβάσεις που εκτελέστηκαν στην Πλατεία Λευκού Πύργου, καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο της «ανάπλασης» της ιστορικής πλατείας. Δεν έχουν τόση σημασία οι απόψεις που διατυπώνονται, όση ότι υπάρχουν μάτια που βλέπουν, και ανήσυχοι συμπολίτες, που παρατηρούν, αξιολογούν, κρίνουν και λένε φωναχτά και δημόσια την γνώμη τους για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ιδιαίτερα στην τόσο ευαίσθητη καρδιά της πόλης. Γράφει λοιπόν ο Τάσος Ρέτζιος στην μόνιμη στήλη του στον «Αγγελιοφόρο» και με τίτλο : «Μπετόν μυαλά» τα εξής ενδιαφέροντα: «Αναμόρφωση», «διαμόρφωση» , αλλά στο τέλος παραμόρφωση. Δεν είναι λογοπαίγνιο, είναι μια κλασική ελληνική εξίσωση, όταν η αρχιτεκτονική ή τα δημόσια έργα συναντάνε την πολιτιστική κληρονομιά και τα μνημεία. Τώρα, με την πλατεία του Λευκού Πύργου να έχει σχεδόν παραδοθεί (με τη…. διττή έννοια), μπορούμε κι εμείς εδώ στην Θεσσαλονίκη, να έχουμε ένα ζωνταν

Τώρα που η «Ιστορία της 6ης Δημοτικού», πέρασε στην ιστορία, με τον τρόπο που πέρασε και την γεύση που μας άφησε, και αφού ο διαγωνισμός που προκηρύχθηκε για να «ξαναγραφεί» ένα νέο βιβλίο ιστορίας, κηρύχθηκε άγονος, ελλείψει ενδιαφέροντος των συγγραφέων, το παρ ολίγον σχολικό εκείνο βιβλίο, κυκλοφορεί τώρα στο εμπόριο πιθανόν ως «συλλεκτικό», ή ως δείγμα της νεοελληνικής μας πραγματικότητας, αφού όντως έγραψε «ιστορία»… Με αφορμή ακριβώς αυτήν την εμπορική διακίνησή του, δημοσιεύτηκαν στον τύπο πληροφορίες, για το περιεχόμενο του βιβλίου, που τότε την εποχή του ορυμαγδού, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μας τις γνωστοποιήσει. Σε ένα λοιπόν από αυτά τα δημοσιεύματα διάβασα με έκπληξη, το περιεχόμενο του βιβλίου, γύρω από την παιδεία στα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας, αυτό δηλαδή που σε μας έγινε γνωστό ως το «σκάνδαλο» με την αμφισβήτηση του «κρυφού σχολειού». Στο κεφάλαιο λοιπόν με τίτλο «εκπαίδευση» διαπιστώνει κανείς πόσο ανόητος και χωρίς κατανόηση και φαντασία προέκυψε όλη εκείνη η

Ο λόγος της απρόσμενης έντασης, που εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό από την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού και άρα η παρουσία του στο κέντρο της πολιτικής ζωής, δεν είναι ούτε πολιτικός, ούτε ιδεολογικός. Είναι καθαρά κοινωνικός Η εμφάνιση ενός νεανικού, άφθαρτου προσώπου, που γελά αβίαστα, σε μια στιγμή που η κοινωνία ασφυκτιά, που τα δύο κόμματα εξουσίας βρίσκονται στο κατώτατο σκαλί της κοινωνικής αποδοχής αδυνατούν να βρουν διέξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει, προκαλεί ασφαλώς ενδιαφέρον, γεννά αμυδρές αλλά υπαρκτές προσδοκίες, λειτουργεί λυτρωτικά για τον κόσμο , τουλάχιστον σε σημαντικά και ευαίσθητα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Στοιχειώδες και ευεξήγητο!... Μόνο εγκλωβισμένοι στην λογική του παρελθόντος πολιτικοί, μόνο όσοι συνεχίζουν να ζουν στα προσωπικά υπαρξιακά αδιέξοδά τους και στις κομματικές σκοπιμότητες αδυνατούν να εξηγήσουν λογικά και ψύχραιμα το φαινόμενο και έτσι αντιδρούν παράλογα, φοβικά ,με πανικό, με τρόπο κάποτε ασυγκρά

Την Άνοιξη λοιπόν παραδίδεται στους Θεσσαλονίκης η «νέα πλατεία» του Λευκού Πύργου, καθώς φαίνεται ότι ολοκληρώνονται τα έργα που εκτελεί εκεί ο Δήμος. Έχω παρακολουθήσει σχεδόν από την «γέννησή» της αυτήν την αρχιτεκτονική ιδέα , και την αντίστοιχη μελέτη «διαμόρφωσης του περιβάλλοντος χώρου του Λευκού Πύργου», γύρω από την οποία εκτυλίχθηκαν οι γνωστές αντιπαραθέσεις, οι διαφωνίες, οι καταγγελίες, οι διακοπές εργασιών, ο επανασχεδιασμός, κυρίως όσον αφορά το «περιτείχισμα», και η σταδιακή, έστω μετ εμποδίων, πλήρης αλλαγή της πλατείας. Πρόκειται για μια δεκαετία και ίσως περισσότερο, η οποία στην κατάληξή της απέδειξε για άλλη μια φορά, την θλιβερή πραγματικότητα της πόλης, την αδράνεια της κοινωνίας, και την επικράτηση ακόμη και των πιο ακραίων λύσεων στα προβλήματα της πόλης!... Εδώ βέβαια έχουν τεθεί τα κλασσικά ερωτήματα κατά τον επανασχεδιασμό των ιστορικών σημείων μιας πόλης, όπως είναι η Πλατεία του Λευκού Πύργου, η επιλογή των λύσεων εκείνων, που μπορούν να διατηρούν την μνήμ

Τον Γιώργο Κορδομενίδη τον γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια. Από το Περιοδικό του το «Εντευκτήριο», το «Υπόγειό» του, την λαμπρή δουλειά του στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, από την συνολική παρουσία του στην πόλη. Δεν γνωρίζω πολλούς τόσο πείσμονες ανθρώπους, τόσο αφιερωμένους στην δουλειά τους. Θυμάμαι την αποφασιστικότητα με την οποία κυνήγησε τo όνειρό του για την ίδρυση και την λειτουργία του «Υπόγειου», για τις θυσίες, την απίστευτη αντοχή του και τελικά την επιτυχία. Αυτός ο χώρος μου προσφέρει κατά ένα παράξενο, αλλά και από άλλη πλευρά ευεξήγητο τρόπο, περισσότερη θλίψη, παρά χαρά… Θλίψη γιατί δεν βρίσκω τρόπο, δεν τα καταφέρνω, μάλλον καλύτερα δεν μπορώ να ξεπεράσω μια αδικαιολόγητη εμμονή, που με κατατρέχει τα τελευταία χρόνια και χάνω βραδιές όπως εκείνη με τον Μίμη Σουλιώτη πριν λίγες ημέρες… Αλλά δεν ήταν αυτό που με παρακίνησε να ασχοληθώ με τον Γιώργο και παρασύρθηκα, όπως συχνά μου συμβαίνει. Το τελευταίο τεύχος του «Εντευκτηρίου» είναι ο λόγος. Και ιδιαίτερα το

Τί μπορεί να σημαίνει και ποιές μπορεί να είναι οι συνέπειες αυτής της μοναδικής σκηνής κατά την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Β.Βενιζέλου; Αυτή η ανακούφιση, στα όρια της λύτρωσης, ενός ακροατηρίου, που δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του, για να μην πω την συγκίνησή του.... Εξήντα πέντε βουλευτές και υψηλόβαθμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, παρακολουθούν την "συνάντηση" Βενιζέλου Παπανδρέου στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής και ξεσπούν σε χειροκροτήματα μόλις ο Β.Β. ξεκινά την ομιλία του με το "ιστορικό" πλέον "ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΠΡΟΕΔΡΕ" Ο χρόνος θα δείξει τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά. Και κυρίως αν μπορούν να ανατρέψουν την απίστευτη καθοδική πορεία του ΠΑΣΟΚ... Υπομονή.

Για τον Γ. Σουφλιά είχα και εγώ αυτήν την εικόνα ενός σοβαρού πολιτικού μιας γενιάς, που ολοκληρώνει σταδιακά την ενεργό παρουσία της στο πολιτικό προσκήνιο. Λιγόλογος και συχνά θυμόσοφος, με ένα ιδιαίτερο υπαινικτικό χιούμορ, κατάφερε- ή επεδίωξε- να κρατηθεί μακριά από όλες σχεδόν τις «περιπέτειες» των κυβερνήσεων Καραμανλή και συχνά με ένα διακριτικό, αλλά πάντα εύγλωττο τρόπο, να παίρνει αποστάσεις από αυτές. Γι αυτό και δυσκολεύομαι να εξηγήσω αυτήν την «πεισματική» στάση του απέναντι στα καθημερινά αποκαλυπτόμενα μικρά και μεγάλα περιβαλλοντικά «εγκλήματα», σχεδόν στο σύνολο της χώρας… Και το πιο οδυνηρό για τον ίδιο, αλλά κυρίως για την χώρα, είναι αυτές οι αλλεπάλληλες καταδίκες της Ελλάδας από τα ευρωπαϊκά όργανα ή το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για την μη τήρηση δεσμευτικών για την χώρα αποφάσεων και οδηγιών, σχετικών με θέματα προστασίας του περιβάλλοντος. Αλλά και για τις συνεχιζόμενες «διαφωνίες» του με τον Επίτροπο για το Περιβάλλον και ομοϊδεάτη του Σταύρο Δήμα, ή για το γνωστ

Το κεντρικό πολιτικό ερώτημα των ημερών είναι η τύχη του δικομματικού συστήματος και οι συνέπειες από την ενδεχόμενη κατάρρευσή του, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι μέχρι στιγμής τάσεις του εκλογικού σώματος, κυρίως όμως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα παρακμής και απογοήτευσης, που φαίνεται να κυριαρχεί στην κοινωνία. Ο Γιάννης Βούλγαρης σε σχόλιό του στα ΝΕΑ με τίτλο «Μαδώντας την μαργαρίτα του δικομματισμού» αναφέρεται σε τρία πιθανά σενάρια για το μέλλον του: «Πρώτον, το σενάριο της σταθερότητας του δικομματισμού, που στηρίζεται στην υπόθεση ότι το ΠΑΣΟΚ ανακάμπτει και ότι ο κύκλος της δικομματικής εναλλαγής, θα συνεχιστεί κατά τα συνήθη. Δεύτερον, είναι το «σενάριο της δεκαετίας του 50»: διατήρησης του ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας (προφανώς της Ν.Δ.)και παρατεταμένη κρίση του κεντρώου-αριστερού πολιτικού χώρου μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές. Τρίτον είναι το σενάριο της πολυκομματικής κατάτμησης και των συμμαχικών κυβερνήσεων». Είναι βέβαια φανερό ότι τα σενάρια αυτά έπαιρναν υπ όψ

Είχα επισημάνει σε παλαιότερο Σημείωμα μου, τις αντιφάσεις και τις «συγκρούσεις συμφερόντων», που χαρακτηρίζουν την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας παγκόσμιας πολιτικής περιορισμού των εκπομπών αερίων, που επηρεάζουν τις κλιματολογικές αλλαγές στον πλανήτη. Συγκρούσεις, που καθιστούν δύσκολη, και συχνά αξεπέραστη την λήψη μέτρων, είτε από ορισμένα κράτη, είτε και από το σύνολο της παγκόσμιας κοινότητας. Η καταστροφή των δασών παραδείγματος χάριν για να διαμορφωθούν συνθήκες καλλιέργειας φυτών παραγωγής βιοκαυσίμων, πλήττει εξ ίσου το περιβάλλον με την χρήση ορυκτών καυσίμων. Τώρα μια νέα μελέτη συνδέει την παραγωγή κρέατος με παραγωγή αερίων ίσης σχεδόν ποσότητας, με τις εκπομπές από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων!... Και πως συμβαίνει αυτό; Καθώς η ζήτηση βοδινού κρέατος αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς (το 1961 η παγκόσμια κατανάλωση ήταν 71 εκατ. τόνοι, ενώ το 2007 εκτινάχτηκε στους 284 εκατ. τόνους) η παραγωγή βιομηχανοποιείται και η χρήση των αναγκαίων πόρων, που χρησιμοποιούνται