Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Φεβρουάριος, 2009
ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ Ειδήσεις για γέλια- πολλά γέλια- και δυστυχώς πολλά κλάματα.. Το αυθόρμητο όσο και χλευαστικό γέλιο που ακολούθησε τα έκτακτα δελτία ειδήσεων, που ανήγγειλαν την απίστευτη νέα απόδραση του διδύμου Παλαιοκώστα-Ριζάι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από τις φυλακές Κορυδαλλού, θα μπορούσε να πνιγεί στην οργή που ακολούθησε ,τόσο μετά τις σπασμωδικές ενέργειες της κυβέρνησης, όσο και τα σχόλια των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Κατά ένα περίεργο τρόπο η καυστική ειρωνεία, και τα σχόλια γελοιοποίησης της κυβέρνησης συνεχίζονται στα μέσα και στον απέραντο κόσμο του Ιντερνέτ, παράλληλα και ταυτόχρονα με τις καταγγελίες και τις κινητοποιήσεις εναντίον της απροσχημάτιστης σχεδόν βίαιης παρέμβασης της κυβέρνησης στο έργο της δικαιοσύνης, επιχειρώντας να αποσείσει τις δικές της ευθύνες και να τις φορτώσει σε κατώτερους υπαλλήλους των φυλακών. Και όχι μόνο αυτό. Γίναμε μάρτυρες του πρωτοφανούς τρόπου με τον οποίο παραβιάστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα των δήθεν ύποπτων φυλάκων, ερευ
ΕΝΩ ΤΑ ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΖΛΟΝΤΟΥΊ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ Η χώρα αρκείται στα παιχνίδια εντυπώσεων του κ. Χατζηδάκη. Ελάχιστες ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ως υπουργού Ανάπτυξης ο Κ. Χατζηδάκης ανακοίνωσε δύο «φιλολαϊκά» μέτρα, που προκάλεσαν σκεπτικισμό γιατί κρίθηκαν ως βιαστικές επικοινωνιακές πρωτοβουλίες.. Την διακοπή κατ αρχήν της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από λιθάνθρακα και την ρητή δήλωση του ότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει να αρχίσει διαδικασίες για την ανέγερση εργοστασίων παραγωγής πυρηνικής ενέργειας. Η δήλωση για τον λιθάνθρακα προκάλεσε αμέσως μετά συζητήσεις, οικονομικές αναλύσεις και κριτική ότι το μέτρο θα αυξήσει το κόστος παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και το κόστος αυτό θα μετακυλισθεί, ως συνήθως, στον καταναλωτή. Επειδή δεν μπορεί κανείς εύκολα να ερευνήσει την αξιοπιστία και την σκοπιμότητα αυτών των αναλύσεων και επειδή αναμφισβήτητα η επιλογή αυτού του τρόπου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, επιβαρύνει βαρύτατα το περιβάλλον δεν θα επιχειρήσω κάποιο σχολ
ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ Με αφορμή την ίδρυση στην Αθήνα του Ραδιοτηλεοπτικού Μουσείου. Η ανακοίνωση του προέδρου της ΕΡΤ Χρήστου Παναγόπουλου για την ίδρυση Ραδιοτηλεοπτικού Μουσείου στην Αθήνα, στους εξαιρετικούς όντως χώρους της ΕΡΤ στα Λιόσια ( έκταση 37 στρεμ με τρία διατηρητέα κτίρια συνδεδεμένα ιστορικά με την Ραδιοφωνία), ο πλούτος των στοιχείων με μουσειακό ενδιαφέρον, που είναι διάσπαρτα στα κτίρια της ΕΡΤ, μπορούν αναμφισβήτητα να δικαιολογήσουν την ίδρυση του Μουσείου. Το γεγονός όμως ότι η Θεσσαλονίκη, έχει τα πρωτεία τόσο στην πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή , όσο και με την πρώτη τηλεοπτική εκπομπή μέσα από την Διεθνή της Έκθεση στην Ελλάδα, το γεγονός επίσης ότι ελάχιστοι στην Θεσσαλονίκη, γνωρίζουν ότι εδώ και χρόνια «στεγάζεται» σε ένα KIBO μέσα στην ΔΕΘ το «Ραδιοφωνικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης», εκ των πραγμάτων μας οδηγεί σε μερικές, θλιβερές και πάλι, σκέψεις για την Θεσσαλονίκη και την αδυναμία της να προστατεύσει και να αναδείξει πλευρές της ιστορίας όπ
Κάποιοι επιμένουν να ζουν στον –όμορφο- κόσμο τους. Οι συνεκτικές κοινωνίες, με τις ευεργετικές συνέπειες στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων ανθούν, όπως φαίνεται, στα κοινωνικά σύνολα της περιφέρειας, στις μικρές κοινότητες των ανθρώπων και πάντως μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Στην Θεσσαλονίκη, που την ζούμε στην καθημερινότητά της, μπορούμε να διακρίνουμε δια γυμνού οφθαλμού την αρνητική εξέλιξη, την αποδιάρθρωση δηλαδή αυτού που ονομάζουμε κοινωνικό ιστό, την σταδιακή απομάκρυνση του κόσμου από τα κοινά, την αποχώρηση από τις συλλογικές δραστηριότητες. Ένας επίμονο αναχωρητισμός κυριαρχεί συνέπεια του οποίου είναι φυσικά ο μαρασμός και η εξαφάνιση των αυθεντικών κινημάτων, της ζωντανής παρουσίας της κοινωνίας των πολιτών, των τοπικών συλλόγων των διάσπαρτων κινημάτων της γειτονιάς, που κάποτε ανθούσαν. Κινήματα για ποιότητα ζωής, για την οικολογία, για τον πολιτισμό, για τα τοπικά έθιμα, για την προστασία μιας ιδιαιτερότητας που η «εξέλιξη» απειλεί. Έχω νομίζω αναφερθεί κα
Μια κατάντια χωρίς όρια, μέσα στο χειρότερο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, που έζησε ποτέ η χώρα. Όσοι άκουσαν προχθές τον Γιώργο Βουλγαράκη να δηλώνει χωρίς ντροπή, χωρίς έστω μια συστολή, εκείνο το απίστευτο « εμένα αν μου ζητήσει ο Καραμανλής, θα αυτομαστιγωθώ στην Πλατεία Συντάγματος», και να το επαναλαμβάνει μη τυχόν και διέφυγε της προσοχής μας, πιστεύω ότι έμειναν άναυδοι.. Γιατί ασφαλώς δεν έχουμε συναντήσει ποτέ προηγούμενα έναν τέτοιας μορφής δημόσιο αυτοεξευτελισμό χάριν μιας – αβέβαιης όπως φαίνεται- συμμετοχής στην λίστα των εκλογών. Τι δείχνει όμως το περιστατικό αυτό; Κατ αρχήν βέβαια την βαθύτατη κρίση του πολιτικού ήθους, στην οποία σταδιακά βυθίζεται το πολιτικό σύστημα. Δεν εννοώ βέβαια ότι η ενέργεια αυτή χαρακτηρίζει το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Το γεγονός όμως ότι ένα γνωστό πολιτικό στέλεχος και πρώην υπουργός φτάνει στο σημείο αυτό, χωρίς καμιά αντίδραση ούτε από τον πολιτικό κόσμο γενικά, ούτε και κυρίως από τον «μεγάλο αρχηγό», στον οποίο απευθύνθηκ
Η Πολιτιστική υποδομή της Θεσσαλονίκης Οι προβληματισμοί για τα «άδεια κτίρια» και οι απίστευτες δικαιολογίες. Για άλλη μια φορά το ΚΘΒΕ φέρνει στην επικαιρότητα ένα θέμα συζήτησης, που θα ήταν αδιανόητη σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πόλη με τα μεγέθη και τον ρόλο της Θεσσαλονίκης. Οι τρεις «μεγάλες» αίθουσες του Bασιλικού, της ΕΜΣ και των Λαζαριστών και η αδυναμία του να της γεμίσει!.. Και όπως ήταν αναμενόμενο ακολούθησε ένα ρεπορτάζ του Σάκη Αποστολάκη στην «Ελευθεροτυπία» της 20ης Φεβρουαρίου 2009, συνοδευόμενο από δηλώσεις παραγόντων της πολιτιστικής ζωής της Θεσσαλονίκης, θα έλεγα κορυφαίων, αλλά το αποφεύγω γιατί στον ορισμό αυτόν θα μπορούσαν να περιληφθούν και άλλοι, που λείπουν από το ρεπορτάζ . Το ευτύχημα είναι ότι στο σύνολό τους , με την εξαίρεση της Μόνας Κιτσοπούλου ,που εκπροσωπούσε στο ρεπορτάζ τους «μικρούς» της πόλης, θεώρησαν ότι τα υπαρκτά προβλήματα της πόλης δεν οφείλονται φυσικά στις «μεγάλες» αίθουσες ούτε στην υπερπληθώρα της πολιτιστικής υποδομής, αλλ
Ένας Διευθυντής της αλυσίδας MacDonald’s Italy, “τσάρος» των Μουσείων και Αρχαιολογικών χώρων της Ιταλίας… Ο Σ. Μπερλουσκόνι προκαλεί μια νέα, παγκόσμια αυτήν την φορά ταραχή. Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου με δημοσιεύματα άλλοτε θετικά και άλλοτε ειρωνικά και πάντως η απορία και ή έκπληξη συνοδεύουν όλα σχεδόν τα σχόλια. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, διόρισε τον μέχρι προ ολίγου Διευθυντή της MacDonald’s Italy, επικεφαλής των 3.600 Μουσείων και Αρχαιολογικών χώρων της Ιταλίας, τα οποία περνούν την μεγαλύτερη κρίση τους μετά από δεκαετίες λαμπρής ιστορίας και επιτυχιών. Τα προβλήματα κορυφώθηκαν με την παγκόσμια οικονομική κρίση, που ως γνωστόν πλήττει δυνατά και την οικονομία της Ιταλίας, και θα επιδεινωθεί καθώς και εκεί αναμένεται πτώση στην τουριστική κίνηση, η οποία παρέμενε άλλωστε στάσιμη τα τελευταία χρόνια. Ειδικά τα περίφημα Μουσεία και οι αρχαιολογικοί της χώροι επαναπαυμένοι στις δάφνες δεκαετιών, παρακολούθησαν παθητικά , ένα κόσμο που αλλάζε
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΝΑΛΙΑ Ή όταν η «Μαρία Σπυράκη» ,υποκαθιστά τον «Θοδωρή Ρουσόπουλο». Από παράδοση τις ειδήσεις των 8 τις παρακολουθώ από το MEGA. Τον τελευταίο καιρό χρειάζεται αντοχή για να συνεχίσεις να βλέπεις και να ακούς ένα κανάλι, που ξεπέρασε ακόμη και την κρατική τηλεόραση στην απροσχημάτιστη σχεδόν εξοργιστική προσπάθεια στήριξης της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή. Θα μου πει κάποιος γιατί όχι; Είχε καμιά δέσμευση ένα ιδιωτικό κανάλι να υποστηρίζει ή όχι την οποιαδήποτε πολιτική παράταξη; Ή και να αλλάζει τακτική; Ασφαλώς όχι. Δεδομένων των οικονομικών συμφερόντων που υπάρχουν πίσω από το MEGA, όπως και πίσω από όλα τα ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης , τότε βέβαια κανένας ψόγος. Εκτός βέβαια κι αυτό είναι το θέμα μας, όταν η πολιτική αυτή ασκείται με τον άθλιο τρόπο που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό, που ξεκίνησε με την αναγγελία των «φιλολαϊκών μέτρων», και συνεχίζεται καταιγιστικά εδώ και ένα μήνα με συνέπεια, προβάλλοντας μέτρα π