ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Καιρός να συμπεριλάβει η χώρα στους σχεδιασμούς της και το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας…

Οι αυταπάτες της κυβέρνησης- εφ όσον συνεχίσει να συμβιώνει μαζί τους- εξελίσσονται όλο και πιο επικίνδυνα, όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για την χώρα.

Η αυταπάτη ότι θα συνεχίσει να έχει για πολύ ακόμη χρονικό διάστημα, την ανοχή της κοινωνίας για τα μέτρα που εξαγγέλλει και στην συνέχεια νομοθετεί, μπορεί να την οδηγήσει σε καθυστερήσεις που αναπόφευκτα θα ακυρώσουν και την αποτελεσματικότητα των μέτρων του προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, αλλά και την ολοκλήρωση του μεταρρυθμιστικού προγράμματος ,αυτού που πρόσφατα ανακοίνωσε, αλλά και εκείνων που περιλαμβάνονται στο πολιτικό Πρόγραμμα της και που η κρίση και η επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης της , έθεσε στο περιθώριο, ελπίζω μόνο προσωρινά.

Ο μεγαλύτερος από αυτούς που θα συναντήσει αναπόφευκτα στο δρόμο της, είναι η αφανής προς το παρόν απογοήτευση του λαού, ότι είναι μάλλον ανέφικτος ο στόχος , στην υπηρεσία του οποίου κλήθηκαν να υποστούν τις πλέον δυσβάστακτες και σκληρές θυσίες, από την εποχή της Μεταπολίτευσης.

Καθώς καθημερινά τα νέα χειροτερεύουν, καθώς το φάσμα της χρεοκοπίας αναδύεται μέσα από ένα καταιγισμό σχολίων, εκτιμήσεων, αναλύσεων και πολιτικών τοποθετήσεων τουλάχιστον στον διεθνή χώρο, όπου οι αριθμοί προβάλλονται πλέον ως επιχείρημα και δυστυχώς είναι αμείλικτοι, ο κόσμος αρχίζει να αμφιβάλλει αν οι θυσίες στις οποίες υποβάλλεται, έχουν πλέον κάποια δικαιολογία.

Έτσι κι αλλιώς και ακόμη και σε εποχές, που δε επηρεάζονται τόσο δραματικά από κάποια κρίση και τις επιπτώσεις της στην καθημερινότητα των πολιτών, οι ανατρεπτικές, οι κρίσιμες αλλαγές, έχουν ελάχιστο περιθώριο χρόνου, μέσα στον οποίο μπορούν να επιχειρηθούν.

Κι αυτός δεν ξεπερνά τους 8-12 πρώτους μήνες μιας νέας διακυβέρνησης.

Φυσικά και δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός,- κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σήμερα-ότι οι αλλαγές από το στάδιο της πολιτικής βούλησης, μέχρι την διαμόρφωση ενός τυπικού, πλήρους και αποτελεσματικού Νομοσχεδίου, απαιτούν σκληρή και χρονοβόρα δουλειά και μάλιστα μέσα σε ένα επιβάλλον αναβλητικότητας, αναποτελεσματικότητας και μειωμένης παραγωγικότητας, όπως είναι οι δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και συγκρουόμενων συμφερόντων και γιατί όχι και κοινωνικής αδράνειας.

Φαίνεται όμως πως στο βάθος η κυβέρνηση βιώνει και μια δεύτερη αυταπάτη, πολύ περισσότερο επικίνδυνη.

Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν και συνεχίζουν να επιδεινώνονται δεν αφήνουν δυστυχώς περιθώρια ορθολογικής, ή και απλώς μιας λογικής εκτίμησης των πραγμάτων.

Και θα απαιτηθεί ισχυρή πολιτική βούληση και υπέρβαση αντοχών και ορίων, για μια κυβέρνηση, να επιμείνει στο μεταρρυθμιστικό της έργο, όταν δέχεται καθημερινά αυτόν τον καταιγισμό των πιέσεων και της κερδοσκοπίας, με τις δραματικές πραγματικές συνέπειες τους, κυρίως όμως των πολλαπλασιαζόμενων εκτιμήσεων περί της αναπόφευκτης πτώχευσης και τη ανάγκης να συνεχιστεί το αυστηρό πρόγραμμα και πέραν της τετραετίας.

Μπορεί η καθημερινή πίεση των ΜΜΕ προς την κυβέρνηση να περιστρέφεται γύρω από το «βαθύ λαρύγγι» και άλλα δευτερεύοντα και ουσιαστικά εντελώς άσχετα με τις δυσμενείς εξελίξεις, εν τούτοις η κυβέρνηση ασφαλώς και αισθάνεται ισχυρότερη την πίεση των οικονομικών εξελίξεων, των μεγεθών και των αριθμών που δεν επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες και θέτουν στο τραπέζι το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας.

Μπορεί λοιπόν να αναρωτηθεί ο καθένας, εάν αυτό το ενδεχόμενο, αφήνει πολλά ή απλώς ουσιαστικά περιθώρια σε μια κυβέρνηση να κινείται , να αποφασίζει και να παίρνει μέτρα, που δεν συνυπολογίζουν τις συνέπειες του;

Μπορεί η λέξη «χρεοκοπία» να έχει αναχθεί σε ταμπού στην Ελλάδα, αλλά οι ξένοι αναλυτές και οι μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί, όταν δεν κάνουν πολιτική, μιλούν πλέον ανοιχτά για το ενδεχόμενο αυτό. Και από την άποψη αυτήν καλό θα ήταν να δώσουμε βαρύτητα και για πολλούς βέβαια άλλους λόγους, στην πρόσφατη αξιολόγηση ότι «το ελληνικό χρέος βρίσκεται ανάμεσα στα 10 πιο ριψοκίνδυνα στον κόσμο», κατατάσσοντας μας με την Βενεζουέλα, την Αργεντινή, τον Πακιστάν, την Αίγυπτο…

Δεν χρειάζεται δε να υπενθυμίσω εδώ την έκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας και τον «φαύλο κύκλο» μέσα στον οποίο βρίσκεται ήδη η χώρα.

Και κυρίως να αρχίσει η κυβέρνηση να μελετά και αυτό το ενδεχόμενο και να προσανατολίζει την πολιτική της λαμβάνοντας σοβαρά υπ όψιν, ότι τα δύο προσεχή χρόνια θα αντιμετωπίζουν αυτό το εφιαλτικό ενδεχόμενο, ακόμη και όταν στον ορίζοντα της κυρίαρχη είναι η επιλογή και η προτεραιότητα, της προσφυγής στο πακέτο στήριξης, που πριν λίγο ενέκρινε η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε.

Και έχουν δημοσιευθεί ήδη από σοβαρούς ειδικούς, ότι πέραν της αβέβαιης ανάπτυξης, υπάρχουν και άλλες πηγές, στις οποίες μπορεί να στηριχθεί για την ραγδαία μείωση του δυσβάστακτου και μοιραίου δημόσιου χρέους.

Υ.Γ.1

Είχα γράψει πρόσφατα ότι μόνο ένας άθλος, ή ένα θαύμα μπορούν να σώσουν την Ελλάδα από την χρεοκοπία.

Διάβασα λοιπόν προχθές στην «Καθημερινή» το σχόλιο του Edward Hadas, αρθρογράφου στο «Reuters Breakingviews» υπό τον τίτλο «Η χρεοκοπία δεν πρέπει να αποτελεί ταμπού», όπου μεταξύ άλλων πολύ ενδιαφερόντων ζητημάτων σημειώνει:

«Πράγματι, οι Έλληνες μπορεί να ξεπεράσουν την κρίση. Δεν θα είναι, ωστόσο, εύκολο ακόμη και με την αρωγή της Ε.Ε. του ΔΝΤ και των ξένων επενδυτών. Απαιτείται μια σχεδόν θαυματουργή οικονομική ανάκαμψη: από την οξεία ύφεση και την μείωση των μισθών στην ταχεία ανάπτυξη. Το ευρώ καθιστά το εγχείρημα ακόμη πιο δύσκολο, διότι η Ελλάδα δεν έχει την δυνατότητα της εξομοίωσης της ανάπτυξης δια της οδού της νομισματικής υποτίμησης».

Υ.Γ. 2

Αισθάνεται κανείς βαθιά απογοήτευση, παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν την κρίση στην χώρα.

Κυριαρχούν οι λαϊκισμοί, τα συμφέροντα, ακόμη και των μεγαλοστελεχών τους, όπως στην περίπτωση της φορολόγησης των μεγάλων αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης, η διαστρέβλωση των πραγματικών περιστατικών, η ουσία κα η αλήθεια των πραγμάτων ξεχνιέται, η «πολιτική» κυριαρχεί.

Κλασσικό παράδειγμα η αντιμετώπιση της αιφνίδιας νέας έκρηξης των σπρεντς. Ενώ όλοι οι διεθνείς αναλυτές, οι επίσημοι εκπρόσωποι της Ε.Ε. και οι μεγάλες εφημερίδες την απέδιδαν στην αίσθηση που διαμορφώνεται τόσο στην Ε.Ε. όσο και στα αρμόδια όργανά της ότι το «δίχτυ προστασίας» της απόφασης της τελευταίας Συνόδου, έχει ήδη από την διατύπωση της απόφασης καταστεί αναποτελεσματικό, οι εγχώριοι «αναλυτές» τα απέδιδαν στο «βαθύ λαρύγγι», απαιτούσαν την αποκάλυψη και την τιμωρία του…

Σχόλια