ΤΟ  ΡΙΨΟΚΙΝΔΥΝΟ ΜΠΡΑ ΝΤΕ ΦΕΡ  ΑΝΑΜΕΣΑ    ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ.

 

Αυτή η ανταπόκριση από τις Βρυξέλες με τις πρωτοφανείς δηλώσεις ανώνυμου αξιωματούχου σχετικά  με τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις στην Ελλάδα, φαίνεται να εντάσσεται σ αυτό το ιδιότυπο ΜΠΡΑ- ΝΤΕ- ΦΕΡ που διεξάγεται τις τελευταίες ημέρες ανάμεσα στην τρόικα και στις αρμόδιες ελληνικές αρχές.

Είναι μέρος  της διελκυστίνδας που άρχισε εδώ και μερικές ημέρες, αρχικά με τα ερωτηματικά αν θα έρθει ή όχι η τρόικα και στην συνέχεια τις διαφωνίες  για  το δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό «κενό» τον προϋπολογισμό του 2014 , την διαθεσιμότητα-απολύσεις και στο τέλος  τις πληροφορίες για «αναχώρηση» της τρόικας, για «τεχνική διακοπή» των συνομιλιών κλπ.

 

Στην ατζέντα φυσικά υπάρχει το νέο  φορολογικό, το κούρεμα, οι πλειστηριασμοί και άλλα λιγότερο ή περισσότερο αξιομνημόνευτα κεφάλαια του δεύτερου Μνημονίου.

Οι δηλώσεις προκάλεσαν την άμεση απάντηση του υπουργού Οικονομικών στο ίδιο ύφος, καίτοι λιγόλογη αλλά εξ ίσου σκληρή.

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα;

Υπάρχει κάποιο κυβερνητικό σχέδιο για μια αλλαγή πολιτικής απέναντι στην τρόικα;

Και  αυτή η πολιτική στηρίζεται όντως  σε ουσιαστικά οικονομικά δεδομένα, όπως αυτά που παρουσίασε στην Βουλή ο υπουργός των Οικονομικών και ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στην ομιλία του χθες βράδυ στο Συνέδριο του KAPITAL +VISION 2013;

Και κάτι περισσότερο, αν έχουμε διδαχτεί από την προηγηθείσα  στο παρελθόν απόπειρα του Β. Βενιζέλου «να διαπραγματευθεί πολιτικά» με την τρόικα  με την γνωστή κατάληξη;

Εννοώ δηλαδή αν υπάρχει σχέδιο και plan B , σε περίπτωση που η διελκυστίνδα φτάσει στο αδιέξοδο.

Γιατί το ατύχημα  που μπορεί να προκύψει δεν είναι άλλο από την προκήρυξη πρόωρων εκλογών και η αβεβαιότητα του αποτελέσματος τους και μόνο μπορεί να σύρει την Ελλάδα πίσω στο 2010.

Και να εξαερώσει όλες τις θυσίες και να ξαναφέρει την χώρα στην ίδια κατάσταση όπως εκείνη που είχε ως κύριο στοιχείο της το γνωστό  GREXIT. Αλλά αυτήν την φορά με τα πράγματα τελείως διαφορετικά και  με τους εταίρους αρκετά  προετοιμασμένους για κάτι τέτοιο.

Από την ιστορία αυτήν προκύπτουν πάντως δύο ενδιαφέροντα δεδομένα.

Μια απόδειξη αγωνιστικής στάσης της κυβέρνησης απέναντι στην τρόικα  και τον συμβιβασμό μόνο  κάτω από την σκληρή πραγματικότητα, που μπορεί να ανακόψει την δυναμική αντίσταση των βουλευτών των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης απέναντι στις τελικές ρυθμίσεις που αναμένεται να κατατεθούν προσεχώς στην Βουλή και για τις οποίες έχει ήδη εκφραστεί δημοσίως η σφοδρή αντίδραση πολλών  βουλευτών .

Και δεύτερο αλλά εξ ίσου  σημαντικό.

Να δείξει στην ελληνική κοινωνία τα όρια της «καταγγελίας» του Μνημονίου» και της «αναδιαπραγμάτευσης» των σχετικών συμβάσεων, κάτι για το οποίο  καταγγέλλεται συχνά η κυβέρνηση και ταυτόχρονα αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα  της πολιτικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Οι προσεχείς μήνες θα απαιτήσουν γερά νεύρα, και κυρίως την τελευταία έστω έκφραση μιας  ενότητας της κυβέρνησης και της συνέχισης της στήριξης της για να επιτευχθούν κάποιοι από τους στόχους αυτής της πολιτικής.