ΤΟ ΘΟΛΟ ΤΟΠΙΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ

2014:  Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΤΑ

 ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ, ΤΗΝ   ΕΞΟΔΟ ΣΤΙΣ

ΑΓΟΡΕΣ…

ΚΑΙ ΤΟ 2015;

Επικεντρωνόμαστε  αναγκαστικά  στα τρέχοντα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, στα ενδεχόμενα αιτήματα της τρόικας για νέα μέτρα, στις μεταρρυθμίσεις που καθυστερούν, στον κίνδυνο ενός νέου Μνημονίου,   το «κούρεμα» του χρέους,

Και ελπίζουμε στην ευνοϊκή εξέλιξη τους ώστε στο τέλος αυτού του χρόνου να βγει η χώρα στις αγορές, μια ανακουφιστική όχι μόνο για την Ελλάδα εξέλιξη, όπως απέδειξε η αντίστοιχη ενέργεια της Ιρλανδίας.

Επιδιώξεις δύσκολο να επιτευχθούν μέσα σε ένα τοξικό πολιτικό κλίμα, που δεν έχει προηγούμενο για την χώρα , με τους πιστωτές δύσπιστους και την τρόικα επίμονη, με την καλύτερη έκφραση.

Την ίδια στιγμή η Ελληνική Προεδρεία, δεν είναι απλώς ένας επιπλέον μπελάς περίσπασης των προσπαθειών, αλλά και κριτής της δυνατότητας της χώρας να σταθεί διεθνώς ως ένα κανονικό κράτος, ικανό να διαχειριστεί  και να προωθήσει πολιτικές ταυτισμένες με την θέση και τις ευθύνες που συνεπάγεται η συμμετοχή της σε ένα υπερεθνικό πολύπλοκο σχήμα.

Η κυβέρνηση εξαντλεί τα τελευταία αποθέματα αντοχής της, ενώ οι κοινοβουλευτικές ομάδες των εταίρων που την απαρτίζουν,  ζουν κάτω από την πίεση και τον βραχνά της πολιτικής επιβίωσης των κομμάτων τους,  αλλά και του προσωπικού  τους μέλλοντος.

Ό,τι χειρότερο ως προϋπόθεση και βάση άσκησης μιας πολιτικής που συνεχίζει να επιβάλλει μέτρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην πλάτη της κοινωνίας, αποδιαρθρώνει τις υφιστάμενες δομές του κράτους,, μειώνει, ή εξαφανίζει το όποιο κοινωνικό κράτος, στην πραγματικότητα αναιρεί  κάτω από την πίεση των πιστωτών και την ανυπαρξία χρόνου μελέτης και σχεδιασμού, και αυτό το αναξιόπιστο, συχνά φθαρμένο, αναποτελεσματικό δημόσιο.

Κάνω εδώ μια μικρή παρένθεση.

Η ύπαρξη της Δημοτικής Αστυνομίας πέτυχε να επιβάλλει την τάξη , όσο αυτό ήταν δυνατόν, στην κυκλοφορία , την τάξη στην πόλη. Αναφέρω μια μόνο συνέπεια της κατάργησης της.

Οδήγησε μέσα σε δύο μήνες στην κατάληψη της αριστερής λωρίδας στην οδό Βασ. Όλγας από ιδιοκτήτες Ι.Χ. και τις τελευταίες ημέρες μεγάλου μέρους και της λεωφοριολωρίδας της, οδηγώντας την κίνηση στην κρίσιμη αυτή οδό σε κυριολεκτική περιπέτεια, με τις γνωστές πολλαπλές συνέπειες.

Η κυβέρνηση πρόσθεσε στην διαθεσιμότητα 300 περίπου άτομα κοντά στις δεκάδες χιλιάδες και κατέστρεψε μια στοιχειώδη λειτουργία της πόλης.

Κλείνω την παρένθεση .

Πίσω συνεπώς από τις γραμμές του γνωστού κειμένου του Κ Σημίτη στο ΒΗΜΑ πρέπει κανείς να διαβάσει το επερχόμενο αδιέξοδο για την χώρα, καθώς οι προϋποθέσεις που θέτει για την μελλοντική θέση της στην Ε.Ε. είναι αυτονόητο ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν.

Με απλά λόγια, τα «εάν δεν» και τα «εφ όσον» του Κ. Σημίτη, οι προϋποθέσεις δηλαδή για να βγει οριστικά από την σήραγγα της κρίσης η χώρα, αφορούν στο σύνολο τους στην αλλαγή των Συνθηκών και  στην ανατροπή-με ποιον τρόπο;- της κυρίαρχης πολιτικής της λιτότητας.

Πόσο ρεαλιστικά μπορεί να είναι όλα αυτά;

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι γράφτηκαν με την λογική «εγώ σας τα είπα»…

Άλλοι όμως επιστήμονες, αναλυτές και οικονομολόγοι στην Ελλάδα και το εξωτερικό υποστηρίζουν με επιχειρήματα, που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν ότι η Ελλάδα υπό τις ισχύουσες Συνθήκες και κυρίαρχες πολιτικές της Ε.Ε. δεν θα  καταφέρει να ξεπεράσει τις δυσκολίες και τα προβλήματα της Ανεργίας, της Ανάπτυξης της Ανταγωνιστικότητας.

Και στο ορίζοντα δεν φαίνεται καμιά σχετική ανατροπή, ή κυριαρχία μιας άλλης πολιτικής.

Ακόμη και αν η χώρα καταφέρει να βγει μέσα στο 2014 στις αγορές με το 5ετές ομόλογο του Γ. Στουρνάρα απάντηση στο πιεστικό ερώτημα της ανεργίας και της ανάπτυξης δεν πρόκειται να υπάρξει.

Και θα βρεθεί σύντομα και πάλι επαίτης στις πόρτες των εταίρων, που αυτήν την φορά δεν θα τρέμουν μια οικειοθελή, ή επιβαλλόμενη αποχώρηση γιατί θα έχουν λάβει τα μέτρα τους, ή τα έχουν ήδη λάβει εν γνώσει του παραπάνω προβληματισμού.

Αλλά στο μεταξύ θα έχει χάσει πολύτιμο χρόνο, θα έχει αποδιαρθρώσει το όποιο κράτος της, θα φτωχοποιήσει εκατομμύρια ανθρώπους και θα διαλύσει κάθε ίχνος κοινωνικής ανοχής και συνοχής.

Οι επερχόμενες εκλογές, διπλές ή και τριπλές, θα αναδείξουν το χειρότερο πολιτικό τοπίο, στην πιο κρίσιμη στιγμή της πορείας της χώρας, μέσα σε ένα  περιβάλλον έντονης αντιπαράθεσης, παθών, ακροτήτων, κυριαρχίας της έντασης , των μύθων, της ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής  και του αποπροσανατολισμού.

Τι θέλω να πω;

Ιδού ένα δύσκολο  ερώτημα.

Αλλά η απάντηση είναι ακόμη πιο δύσκολη τουλάχιστον για τις δικές μου ακαδημαϊκές και θεωρητικές γνώσεις  και εμπειρίες.

Το μόνο που μπορώ να υποστηρίξω είναι ότι τώρα, ή οπωσδήποτε μέσα στο 2014 και παρά την την προτεραιότητα και σημασία που δίνεται στα προβλήματα της χρονιάς, να εξεταστεί επιτέλους με τόλμη και ειλικρίνεια, με αίσθημα εθνικής ευθύνης, το μέλλον της χώρας μέσα στην Ευρώπη με τους όρους που τώρα αυτή λειτουργεί.

Υ.Γ.

Έχει τεθεί εκτός ημερήσιας διάταξης, για να μην πω εκτός «λογικής», ότι μπορεί να συζητήσουν οι Βορειοευρωπαίοι ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για τον Νότο και όσο και αν «διευρύνει» την ερμηνεία των Συνθηκών ο Μάριο Ντράγκι δεν θα μπορέσει να υπάρξει από την ΕΚΤ μια ικανοποιητική απάντηση για τα προβλήματα της ανεργίας και της ανάπτυξης.

Υ.Γ 2

Και έτσι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η «δραχμή» προβάλλει και πάλι στον ορίζοντα…

Αυτήν την φορά όχι ως εργαλείο ιδεολογικής εμμονής, αλλά ως η μοναδική, έστω μεταβατική, διέξοδος, απέναντι στην απειλή μιας 20ετους αβέβαιης μάχης, με συσσώρευση οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων.

Και φυσικά κανείς δεν θα τολμήσει να αναφέρει την απαγορευμένη λέξη, αλλά έμμεσα θα αφεθεί να αιωρείται, όταν η συζήτηση θα φτάνει στα κρίσιμα ζητήματα της ανεργίας και της ανάπτυξης.

Γι αυτό και η ερμηνεία πως η ενδεχόμενη επόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει περάσει ένα, μικρό έστω, διάστημα διαχειριζόμενη απλώς την εξασφαλισθείσα δυνατότητα λειτουργίας του κράτους, έστω στοιχειώδους, χάρις στην εξασφάλιση του πρωτογενούς πλεονάσματος, άρα  της κάλυψης των απολύτως απαραίτητων δαπανών από τα έσοδα της χώρας, δεν αποτελεί πειστική απάντηση.

Για πόσο καιρό;

Και για ποιο λόγο;

Η αλήθεια της αδιέξοδης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, προκύπτει από την πρόταση που παρουσίασε σε άρθρο του σήμερα ο Γ. Δραγασάκης:

«Στις σημερινές συνθήκες, οι παραπάνω προϋποθέσεις (ενός αναγκαίου Σχεδίου Μάρσαλ), θα μπορούσαν να εκπληρωθούν από μια κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική για το χρέος και ένα New Deal για την Ευρώπη».

Πώς όμως θα την επιβάλλει;

Υ.Γ.3

Στο μεταξύ ο ευρωσκεπτισμός  με την ακροδεξιά έκφραση του προελαύνει στην Ευρώπη. Και μια επικίνδυνη ρευστότητα διαμορφώνει νέους απρόβλεπτους κινδύνους.