Η αδιανόητη πρόταση του Άρη Σπηλιωτόπουλου

Το τζαμί της Αθήνας, σε νέες περιπέτειες.

 

Να λοιπόν και ο νέος πολιτικός, ο κοσμοπολίτης , ο μοντέρνος Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο πρώην υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, που  έκρινε πως με την ιδιότητα του ως υποψηφίου Δημάρχου της Αθήνας, έπρεπε να ασχοληθεί με την θλιβερή ιστορία της ανέγερσης ενός τζαμιού στην Αθήνα.

Έχει προτάσεις για όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της Αθήνας, του περίσσεψε χρόνος να «λύσει» και το «άλυτο» όπως φαίνεται πάλι πρόβλημα της ανέγερσης ενός τεμένους ώστε να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και οι χιλιάδες μουσουλμάνοι κάτοικοι της, που δεν είναι αναγκαστικά όλοι «λαθρομετανάστες».

Η πρόταση του «λαμπρή» ως σύλληψη, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναδεικνύει  τον πολιτικαντισμό των πολιτικών στελεχών που ανδρώθηκαν μέσα στα κομματικά κυκλώματα, υπολογίζοντας  πριν και πάνω απ όλα το περίφημο «πολιτικό κόστος» όπως το αξιολογούν κατά την προσωπική τους θεώρηση των πραγμάτων, χαϊδεύοντας αυτιά κοινωνικών ομάδων και ακραίων ηγετών.

Προτείνει λοιπόν… Δημοψήφισμα για την έγκριση της ανέγερσης χώρου λατρείας για τους Μουσουλμάνους, του διαφεύγει όμως το προφανές, το κραυγαλέο, ότι προτείνει να τεθεί το δικαίωμα ελεύθερης άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων μιας μειοψηφίας υπό την κρίση της πλειοψηφίας…

Για τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, δεν υπάρχει ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, δεν υπάρχουν πανανθρώπινα αγαθά και δικαιώματα.

Μας θυμίζει λοιπόν μια πληγή της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής της τάξης, που εδώ και δεκάδες χρόνια δεν καταφέρνει να δώσει μια λύση σε ένα πρόβλημα στοιχειώδους λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών ,σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Μας θυμίζει την θλιβερή όντως ιστορία  των περιπετειών και των αναβολών για την ανέγερση  και στην Αθήνα, ενός τεμένους για τα θρησκευτικά καθήκοντα των Μουσουλμάνων, κάτι που ισχύει από δεκαετίες σε όλες σχεδόν τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες εδώ και δεκαετίες.

Η τελευταία απόφαση, αυτήν που αμφισβητεί ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, για την ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα, έχει φυσικά την δική της… προϊστορία.

Έπρεπε για πολλοστή φορά να δεχτούμε τις προσβλητικές προσφορές του Τούρκου πρωθυπουργού για την κάλυψη της δαπάνης  ανέγερσης  τζαμιού στην Αθήνα.

Έπρεπε να προηγηθούν αναφορές επί σειράν ετών και καταγγελίες από το Συμβούλιο της Ευρώπης και την Επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ

Έπρεπε να περάσουν 34 χρόνια από τότε που εκδηλώθηκε η βούληση της Ελλάδος δια στόματος Κωνσταντίνου Καραμανλή, ότι «δεν είναι αντίθετη στην ανέγερση τεμένους στην Αθήνα».

 

Το τζαμί των Βρυξελών

(Σε ένα από τα περίπτερα της Παγκόσμιας

Έκθεσης στο κέντρο της πόλης)

 

Έπρεπε να ψηφιστούν τρεις Νόμοι, που έμειναν ανενεργοί για την ανέγερση του εξ αιτίας πιέσεων και υπαναχώρησης  των πολιτικών

Το τζαμί της Μαδρίτης

 

Έπρεπε να αλλάξουν δύο περιοχές που είχαν επιλεγεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

 Και τελικά έπρεπε να επαναληφτούν τέσσερις φορές οι διαγωνισμοί για την ανάδειξη εργολάβου που θα κατασκεύαζε το τέμενος, γιατί οι προηγούμενοι είχαν κηρυχθεί άγονοι

 

Το τζαμί του Παρισιού

 

Η είσοδος του τζαμιού στο Παρίσι

                                     

Για να υπάρξει ένα τέλος(;) στην κωλυσιέργια στις αναβολές, στις υπεκφυγές και να ξεκινήσουν οι εργασίες για το πρώτο τζαμί στην μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν το διαθέτει  και εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες  εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα σε υπόγεια και καταστήματα και δεν έχουν χώρος ταφής των νεκρών τους , ώστε να αναγκάζονται να ταξιδεύουν μέχρι τα μουσουλμανικά χωριά της Θράκης, ή να στέλνουν τους νεκρούς τους , πίσω στις πατρίδες τους.

 

Το τζαμί του Βερολίνου

 

Δεν είναι μόνο η απαράδεκτη καθυστέρηση.

Είναι και οι λόγοι αυτής της καθυστέρησης όταν εθνικιστικές και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και ακραίοι ιεράρχες  πιέζουν και απειλούν και η πολιτική ηγεσία της χώρας υποχωρεί.

Και τελικά το αρχικό ποσό της δαπάνης για την ανέγερση του των 15 εκατ. Ευρώ με Νόμο που ψήφισε το Ελληνικό Κοινοβούλιο, περιορίζεται στο ποσό των 946.000 ευρώ με άλλον νεώτερο Νόμο.

Και εκεί που προβλεπόταν η ανέγερση εξ αρχής ενός τεμένους, καταλήγει η Ελλάδα της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην «ανακατασκευή μιας παλιάς αποθήκης  στην βάση του Πολεμικού Ναυτικού στον Βοτανικό.

 

 

Η αποθήκη του Ναυτικού που προορίζεται για το τζαμί της Αθήνας

 

Το σχέδιο του τζαμιού μετά τις αλλαγές στην αποθήκη.

 

Και δεν φτάνει αυτό

Το σχέδιο «ανακατασκευής» προβλέπει την μετατροπή ενός  άχαρου και ακατάλληλου  αποθηκευτικού  κτιρίου  - χωρίς  μιναρέ φυσικά-χωρίς ούτε το ελάχιστο δείγμα μουσουλμανικής αρχιτεκτονικής .

Τόξα, καμάρες, τρούλοι, κληρονομιά από την βυζαντινή αρχιτεκτονική, που χαρακτηρίζουν την αρχιτεκτονική των τζαμιών, λείπουν από το κτίριο.

Δεν είδαμε φυσικά πως σχεδιάστηκε το εσωτερικό.

Ακόμη και  το τεχνητό επιστέγασμα στο κέντρο της οροφής, που έχει θρησκευτική και λειτουργική σημασία, δεν είναι παρά  μια τυπική κεραμοσκεπής προσθήκη , ασύνδετη και άχαρη στο κέντρο της  από μπετόν οροφής.

Γιατί όλη αυτή η μικροψυχία, ο φόβος, η μιζέρια, απέναντι σε ένα θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι στα δικαιώματα θρησκευτικής ελευθερίας, απέναντι στις ανάγκες λατρείας ταλαιπωρούμενων και εγκαταλειμμένων ανθρώπων;

Γιατί η Αθήνα του «Αγνώστου Θεού» φτάνει σ αυτό το χάλι και τον διασυρμό;

Γιατί δίνουμε τροφή σε σχόλια από πολιτικούς, που ετοιμάζονται να μετατρέψουν σε τζαμί της Αγία Σοφία, και το έκαναν ήδη στην Αγία Σοφία της Τραπεζούντας;

Μήπως η πολιτική τάξη δεν φοβάται απλώς τις «οργανώσεις», αλλά είναι και η ίδια άκρως συντηρητική και φοβική;

Υ.Γ.

Είχα την ευκαιρία και την δυνατότητα  να ζητήσω από την Μελίνα Μερκούρη  και τελικά  να διατεθούν στον Δήμο Θεσσαλονίκης στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το Αλατζά Ιμαρέτ και το Γενή τζαμί, αυτά τα δύο υπέροχα Μουσουλμανικά  κτίρια του 15^ου και του 20^ου αιώνα, να συντηρηθούν προσωρινά και να λειτουργήσουν έκτοτε ως χώροι πολιτισμού.

Και αργότερα όταν ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της αρμόδιων αρχαιολογικών υπηρεσιών να είναι έτοιμα και ως θρησκευτικοί χώροι.

Και χάρηκα ιδιαίτερα όταν ο Γιάννης Μπουτάρης διέθεσε το λαμπρό Γενή τζαμί έστω για μια προσευχή στην διάρκεια  της μεγαλύτερης θρησκευτικής γιορτής των Μουσουλμάνων, το Ραμαζάνι.

Και πιστεύω απόλυτά ότι είναι καιρός ένα από τα τέσσερα τζαμιά της πόλης – που αναγέρθηκαν ξε αρχής ως τέτοια-  να γίνει λειτουργικό τέμενος και να διατίθεται για την προσευχή των μουσουλμάνων.

Και η πολιτεία, ή ο Δήμος να βρουν χώρο για θάβουν οι άνθρωποι τους νεκρούς τους.

Ζουν εδώ μαζί μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και ιδιαίτερα στην εποχή  της κρίσης κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Ποιος ανθρώπινος νόμος μπορεί να τους στερήσει το στοιχειώδες δικαίωμα;