ΕΝΑ ΔΙΛΗΜΜΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΑΤΖΕΝΤΑ
 

ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Έθεσε λοιπόν  και ο Βαγγέλης Βενιζέλος το δικό του δίλημμα:

Χωρίς την Ελιά, δεν υπάρχει κυβέρνηση.

Δεν το έθεσε βέβαια με τον πιο νηφάλιο και διπλωματικό τρόπο.

Αλλά γιατί να αναζητούμε στον τρόπο που το παρουσίασε στην κοινωνία και την πολιτική τάξη και δεν επικεντρωνόμαστε στην ουσία του διλήμματος;

Ας αφήσουμε κάποιους βιαστικούς και αμετροεπείς, να το κάνουν αυτό, με τον γνωστό τρόπο τους.

Στις εκλογές αυτές, που τα «διλήμματα» σχεδιάζονται στα γραφεία με την βοήθεια των ειδικών της επικοινωνίας και των αναλυτών και εξυπηρετούν σαφέστατα  μη υποκρυπτόμενα πρόσκαιρα κομματικά συμφέροντα, τέθηκε ένα πραγματικό, ρεαλιστικό , δημοκρατικό δίλημμα.

Αν το ΠΑΣΟΚ- Ελιά δεν υποστηριχθεί από την κοινωνία, ουσιαστικά αν δεν υποστηριχθεί η πολιτική της κυβερνητικής συνεργασίας από τους ψηφοφόρους, τότε πως μπορεί να συνεχιστεί η συνεργασία αυτή;

Ακόμη και αν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού εκφράζεται υπέρ της κυβερνητικής σταθερότητας, πως θα νομιμοποιηθεί ένα κόμμα να συνεχίσει να μετέχει και να στηρίζει μια κυβέρνηση όταν αποδοκιμάζεται από τον λαό, με τρόπο σαφή και αδιαμφισβήτητο;

Αυτό είναι το δημοκρατικό και θεσμικό ερώτημα που απευθύνεται στην ελληνική κοινωνία.

Έχει σημασία αν σ αυτό κατέληξε ο Β.Β. βλέποντας μέσα από τα στοιχεία των ερευνών ότι τελικά το εγχείρημα της Ελιάς δεν πείθει δεν υποστηρίζεται από τον λαό;

Θα ήταν ορθότερο και δημοκρατικότερο να το φυλάξει για τον εαυτό του και να ανακοινώσει μετά τις εκλογές την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση, δηλαδή να ρίξει αιφνιδιαστικά την κυβέρνηση και να αναλάβει την ευθύνη να οδηγήσει την χώρα στην αστάθεια μιας πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης, αφού ουσιαστικά  περί αυτού πρόκειται;

Αν παρακολουθήσει κανείς την στρατηγική του μεγαλύτερου εταίρου της κυβέρνησης, διαπιστώνει δια γυμνού οφθαλμού, ότι το κυρίαρχο όπλο τακτικής της είναι να δώσει περιεχόμενο και ένταση στο δίλημμα: Ν.Δ.-σταθερότητα-έξοδος από την κρίση, ή ΣΥΡΙΖΑ αβεβαιότητα, εμπλοκή με την Ευρώπη,  και ενδεχόμενο επιστροφής στην δραχμή;

Ένα δίλημμα, που στόχο έχει να συσπειρώσει γύρω από την Ν.Δ. και όχι την κυβέρνηση συνολικά , τους ψηφοφόρους που πιστεύουν στην σταθερότητα και την συνέχιση της πολιτικής εξόδου από την κρίση .

Όλες οι  μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν πως το ΠΑΣΟΚ-Ελιά, παρ όλο ότι είναι σημαντικός και ιδιαίτερος παράγων της κυβερνητικής σταθερότητας, συνεχίζει να φθείρεται και να εξαερώνεται .

Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί δεν έπρεπε να  τεθεί με τρόπο αδιαμφισβήτητο και ξεκάθαρο τι σημαίνει αυτή η στάση του λαού απέναντι του.

Και αυτός κυρίαρχα και εξ ίσου δημοκρατικά να αποφασίσει.

Και η θέληση του να γίνει σεβαστή.

Υ.Γ.

Χωρίς αμφιβολία το «δίλημμα» του Β.Β. έχει ως αποδέκτη και τον Γ. Παπανδρέου, τους φίλους του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και φυσικά τα κόμματα και τους πολιτικούς πρώην και νυν που καταγγέλλουν το κόμμα του για την συνεργασία του με την Δεξιά.

Εάν μετά τις εκλογές θεωρηθεί πως ο κόσμος δικαίωσε την πολιτική της «σταθερότητας», τα σχέδια για μια ανατροπή και αλλαγή ηγεσίας παραμερίζονται τουλάχιστον προς το παρόν.

Αν πάλι οι οπαδοί, οι φίλοι οι ψηφοφόροι τα μέλη του ΠΑΣΟΚ αποδοκιμάσουν το κόμμα τους στις εκλογές, τότε ανοίγει η εσωκομματική ατζέντα «από μηδενικής βάσεως» και όλα είναι στο τραπέζι. Η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ, η θέση του προέδρου, η επιβίωση της κυβέρνησης, η τύχη του εγχειρήματος της Κεντροαριστεράς.

Και όλα αυτά συνεπάγονται ασφαλώς ένα ξεκαθάρισμα το ταχύτερο δυνατόν, και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλον από εθνικές εκλογές.

Να τεθεί σε λειτουργία η μόνη ασφαλής και δημοκρατική διαδικασία επίλυσης των αδιεξόδων. Οι εκλογές

Να αναλάβει ο λαός την ευθύνη για το μέλλον της χώρας και το δικό του.

Υ.Γ. 2

Χωρίς να είμαι οπαδός των θεωριών συνομωσίας, πιστεύω πως καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις γύρω από το ΠΑΣΟΚ, τον πρόεδρό του, ακόμη και το μέλλον της κυβερνητικής σταθερότητας, παίζει πλέον και το Συγκρότημα με την αναμφισβήτητη επιρροή που ασκεί επικοινωνιακά και  πολιτικά.

Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα αντιμετωπίζεται ως περίπου πρόβλημα, τα εσωκομματικά του βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, η Ελιά περιθωριοποιείται  χάρις και στην δικές της αδυναμίες, το Ποτάμι αναδεικνύεται ως ο επόμενος κρίσιμος και χρήσιμος  κρίκος που θα εξασφαλίζει την κυβερνητική σταθερότητα.

Το Συγκρότημα φαίνεται  ότι κατέληξε πως το άλλοτε πανίσχυρο πολιτικό κίνημα έχει οριστικά ολοκληρώσει  τον ιστορικό του κύκλο.

Και την ίδια στιγμή ο Α. Σαμαράς αναδεικνύεται ως η κορυφαία πολιτική προσωπικότητα που μπορεί να εγγυηθεί το σίγουρο αύριο της χώρας.

Για πρώτη φορά η Ν.Δ. αντιμετωπίζεται, χωρίς να είναι και ενδεχομένως χωρίς να το θέλει, ως κάτι περισσότερο από μια «πεφωτισμένη δεξιά» , ως ένα κεντροδεξιό κόμμα, για να μην πω ως ένα εν εξελίξει κεντρώο κόμμα. Δεν μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Το κοινό που παρακολουθεί τα Μέσα του Συγκροτήματος έχει βαθιές ρίζες στην δημοκρατική παράταξη, την κεντροαριστερά, τον προοδευτικό χώρο.

Δεν είναι δευτερεύοντα και άσχετα με τις τελευταίες εξελίξεις όλα αυτά.

Υ.Γ. 3

Από τις συζητήσεις των τελευταίων ημερών απουσιάζει το ενδεχόμενο, ο προβληματισμός να μην έχει πεισθεί η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού ότι κλείνει ο κύκλος των Μνημονίων, ότι η χώρα οδεύει προς την έξοδο από την κρίση  και να ψηφίσει με τα κριτήρια , την οργή και το θυμικό των εκλογών του 2012.

Κάτι τέτοιο όμως δεν αποκλείει μια εντυπωσιακή ανατροπή του ισχύοντος συσχετισμού δυνάμεων, που από μόνη της θα επιβάλλει την σχεδόν άτακτη πρόωρη προσφυγή σε εθνικές εκλογές.

Σε μια τέτοια περίπτωση φυσικά επέρχεται μια ανεξέλεγκτη ανατροπή.