ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ

 

Οι εκλογές τελείωσαν,  τα μηνύματα στάλθηκαν, η επίσημη κομματική ανάγνωση τους όπως πάντα ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματική βούληση των εκλογέων.

Ευτυχώς , αυτός που στέλνει τα μηνύματα στις εκλογές, ξέρει πολύ καλά τι κάνει και φυσικά αναλαμβάνει και την ευθύνη αυτών που κάνει.

Έτσι κάθε απόπειρα διαφορετικής, ή αυθαίρετης  ερμηνείας, ελάχιστα επηρεάζει την κοινωνία.

Ποιος κέρδισε, ποιος έχασε, σε ποιον έδειξαν την έξοδο, τι θέλουν αυτήν την περίοδο, συνέχεια ή ανατροπή δηλαδή , για να αντιστοιχήσουμε τα αποτελέσματα στις προσκλήσεις που του απηύθυναν, όλα είναι περισσότερο από σαφή.

Είναι άλλο ζήτημα φυσικά τι λένε και τι υποστηρίζουν τα κόμματα και οι κάθε μορφής (πολιτικοί, Μέσα ενημέρωσης, αναλυτές και διαμορφωτές) επαγγελματίες.

Στην πραγματικότητα και ανεξάρτητα από το τι δημόσια υποστηρίζεται, τα κόμματα καταλαβαίνουν πολύ καλά τι τους είπαν οι ψηφοφόροι.

Η Ν.Δ. ως κυβέρνηση φυσικά , που είδε την εκλογική της δύναμη να μειώνεται, κάτι πιστεύω αναμενόμενο, επιχειρεί μέσα από τον ανασχηματισμό να περάσει την εντύπωση κυρίως, ότι επανεξετάζει την πολιτική της και θα επιδιώξει κινήσεις ανακούφισης, πολιτικές ανάπτυξης και αντιμετώπισης της ανεργίας. Αλλά η πραγματικότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής είναι γνωστή, οι υποχρεώσεις της χώρας δεν αφήνουν πολλές ελπίδες, και οι αλλαγές που εμφανίζονται στον ορίζοντα ( η νέα πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η ρύθμιση του χρέους, τα ευρωπαϊκά οικονομικά προγράμματα) κινούνται με αργούς ρυθμούς και ελάχιστα μπορούν να ικανοποιήσουν τον κόσμο, ο οποίος συνεχίζει να ζει κάτω από την πίεση της ανεργίας, της μείωσης των μισθών και την βαριά φορολογία.

Εν τούτοις η «λαίκή δεξιά» μέσω της οποίας επιχειρεί να αλλάξει σελίδα, προκάλεσε σοβαρούς τριγμούς στην παράταξη ερωτηματικά και αμφιβολίες, που σύντομα θα εκφραστούν και από τους εταίρους μας.

Γιατί πέρα των άλλων έγινε φανερό πώς επέλεξε συγκεκριμένα πρόσωπα , γνωστά ως οι λαϊκιστές επειδή θέλει να ορθώσει ένα αντίπαλο δέος στην πολιτική της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης τουλάχιστον.

Είναι δε να απορεί κανείς –και έτσι έρχομαι στον ΣΥΡΙΖΑ- πώς το κόμμα αυτό μιλάει για νίκη και μάλιστα ιστορική, όταν είδε τα ποσοστά του των τελευταίων εθνικών εκλογών να μειώνονται και όταν αυτό συνέβη έχοντας   απέναντι του μια κυβέρνηση της οποίας η αντιλαϊκή πολιτική δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στον τόπο.

Να μην μας διαφεύγει όμως, πόσο γρήγορα ξεχάστηκαν οι θριαμβολογίες της πρώτης νύχτας, όσο εύκολα προσγειώθηκε στην  αλήθεια, πόσο ρεαλιστικά , έστω από το εξωτερικό-όπως συνηθίζει προσαρμόστηκε η πολιτική του σε κορυφαία ζητήματα. Και φυσικά θα υπάρξει συνέχεια. Όχι όμως ανώδυνη, όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις στο εσωτερικό του κόμματος και μάλιστα στο περιβάλλον των καλούμενων προεδρικών.

Μία ουσιαστική άλλωστε αλλαγή είναι αυτή των «συμμαχιών» για την περίπτωση που και σε εθνικές εκλογές, όποτε γίνουν, αναδειχθεί πρώτο κόμμα, αλλά με ανάγκη συμμαχιών, για να κυβερνήσει.

Και φυσικά κανενός δεν διέφυγε της προσοχής, αυτός ο έμμεσος διάλογος με τον Φώτη Κουβέλη, για την επιβίωση της ΔΗΜΑΡ και την ανάδειξη της ως εταίρου της πρώτης «αριστερής κυβέρνησης « της χώρας.

Η όλη εξέλιξη στην ΔΗΜΑΡ λοιπόν, με κορυφαία αυτήν την πρωτότυπη «παραίτηση στα όργανα» που έληξε πριν περάσουν καν δέκα ημέρες, οδηγείται , με προσωπική ηγεμονική παρέμβαση του Φώτη Κουβέλη, όπως συνέβη και στα δύο χρόνια που πέρασαν από τις τελευταίες εκλογές, σε μια επανεξέταση πολιτικής που θα έχει ως κύριο πολιτικό της στοιχείο την προοπτική συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ.

Τα μηνύματα που δόθηκαν στις συνεδριάσεις των οργάνων της ΔΗΜΑΡ, ήταν η παραμονή του Φ. Κουβέλη στην ηγεσία, η άρνηση εκ των προτέρων να εκλεγεί από την Βουλή αυτή ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο αποκλεισμός κάθε συνεργασίας με την Ν.Δ. και ο μονόδρομος της «αριστερής  συνεργασίας» με τον ΣΥΡΙΖΑ και ως εκ τούτου η επανάληψη του όχι στην Ελιά και την κίνηση για την Κεντροαριστερά.

Ούτε που ίδρωσε το αυτί του Φ. Κουβέλη για την απίστευτη εξαέρωση του κόμματος της Ανανεωτικής Αριστεράς, ούτε που επεδίωξε να «διαβάσει» με αίσθηση ευθύνης την βούληση των μελών και ψηφοφόρων της

Θα καταγραφεί πιστεύω η ιστορική ευθύνη του, εάν το εγχείρημα για την Κεντροαριστερά αποτύχει και η χώρα μείνει στην ασφυξία αυτού του νέου τεχνητού «μικρού δικομματισμού».

Στην χώρα όμως όπου θα κυριαρχεί η νέα δραματική  πολιτική πραγματικότητα της διάχυσης της Χρυσής Αυγής  στην επικράτεια, στην τοπική  και Περιφερειακή  αυτοδιοίκηση  και  που όπως έδειξε η πρόσφατη πρωτοφανής συμπεριφορά της στο Κοινοβούλιο, θα μολύνει και θα φθείρει σε επικίνδυνο βαθμό την λειτουργία των θεσμών και της Δημοκρατίας.

Και έτσι έσβησε και η αυταπάτη πως πρόκειται για ένα συγκυριακό φαινόμενο που έθρεψε η οργή και τα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας.

Και πως τώρα, μετά τα όσα αποκαλύφθηκαν για την νοοτροπία των ανθρώπων που μετέχουν στην εγκληματική αυτήν οργάνωση, για την ακραία ναζιστική και βίαιη  αντιθεσμική συμπεριφορά τους, κανείς δεν μπορεί να αποφύγει  αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο το τι συμβαίνει επιτέλους έστω και υποδόρια στην ελληνική κοινωνία.

Άφησα τελευταίο το ΠΑΣΟΚ για πολλούς λόγους.

Κυρίως γιατί κατά τρόπο παράδοξο στο κόμμα αυτό παίζονται τα δύο κρίσιμα παιχνίδια του μέλλοντος της χώρας

Η σταθερότητα του κυβερνητικού σχήματος αναγκαίος  όρος για την  αντιμετώπιση των επόμενων κρίσιμων σταθμών στην πορεία προς την έξοδο από την οικονομική κρίση και την εξ αυτής εξάρτηση.

Και φυσικά η  τύχη του εγχειρήματος της Κεντροαριστεράς, που θα αποτελέσει τον μελλοντικό κρίσιμο κρίκο για την σταθερότητα και την πορεία της χώρας.

Για την κατανόηση των όσων συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ, καλό είναι να λάβουμε υπ όψιν όσα συμβαίνουν για και γύρω από το κόμμα αυτό.

Δεν έχει προηγούμενο η συνεχιζόμενη δαιμονοποίηση  τόσο του πολιτικού αυτού φορέα, όσο και του αρχηγού του.

Όχι ότι δεν υπάρχουν αιτίες  και αφορμές παλαιές και πρόσφατες.

Αλλά να του φορτωθούν όλα τα κακά της Μεταπολίτευσης και  οι θετικές γνώμες για τον Β. Βενιζέλο να κατρακυλήσουν από το 90% στο 5% -περίπου- όντως δεν έχουν προηγούμενο.

Στο φαινόμενο αυτό στηρίζονται πιστεύω και  οι άνθρωποι του Γ. Παπανδρέου καθώς και πολλοί από τους εν αποστρατεία «κορυφαίους» του πάλαι ποτέ  δυναμικού Κινήματος, που επιτέθηκαν με σφοδρότητα  θέτοντας θέμα αρχηγού, όσο και της πολιτικής επιλογής για συμμετοχή στην κυβέρνηση, αμφισβητώντας ταυτόχρονα την πρωτοβουλία για το ιδρυτικό συνέδριο της κεντροαριστεράς τον Οκτώβριο.

Το γεγονός ότι υποστηρίζουν πως το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να κατεβεί στις Ευρωεκλογές με το όνομα του, τα σήματα και τα πρόσωπα του από μόνο του δείχνει την χαώδη απόσταση που τους χωρίζει από την κοινωνική πραγματικότητα της χώρας. Και το χειρότερο, ότι πιστεύουν πως σε ένα Συνέδριο επανίδρυσης, το κόμμα αυτό  ως εκ θαύματος θα επανέλθει στον δημόσιο βίο ισχυρό και λαοπρόβλητο.

Όπως και να έχει πάντως το πράγμα, τα εμπόδια που ορθώνουν οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι υστερόβουλες επιδιώξεις ,ο υπαρξιακός πανικός εκείνων που φοβούνται την περιθωριοποίηση και εξαφάνιση, θα επηρεάσουν καταλυτικά την συγκρότηση ενός φορέα της Κεντροαριστεράς.

Υ.Γ.

Θα είναι η έσχατη πλάνη για το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του να πιστέψουν ότι δήθεν φιλολαϊκές ενέργειες, που πάντως θέτουν σε αμφισβήτηση την σταθερή πορεία των μεταρρυθμίσεων και την εκτέλεση των υποχρεώσεων μας απέναντι στους εταίρους και δανειστές, θα εξασφαλίσουν την επιβίωση τους στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.