Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΡΟΧΗΣ ΨΗΦΟΥ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ 

Κερδίζει ζωτικό χρόνο η κυβέρνηση, αλλά οι εσωτερικές και ενδοκυβερνητικές εντάσεις θα συνεχίζονται.

 

Διανύουμε ήδη μια μακρά προεκλογική περίοδο. Ό,τι χειρότερο για την οικονομία και την στάση των αγορών, που ήδη ερμηνεύουν  την κατάσταση στην Ελλάδα και τα περίφημα spreads πήραν και πάλι την ανηφόρα.

Κάτι που αν συνεχιστεί μπορεί να ανατρέψει την ελληνική στρατηγική εξόδου από το Μνημόνιο και επιστροφή στην κανονικότητα.

Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και τα όσα συνεπάγεται την μη συμφωνία, έχει ταλαιπωρήσει το πολιτικό σύστημα και την χώρα, αλλά το πολιτικό σύστημα δεν το κρίθηκε  ζωτικό θέμα κατά τις συζητήσεις περί τροποποίησης του Συντάγματος.

 

Και έτσι ζούμε και πάλι στιγμές 2009 , απλώς έχουν αλλάξει τα ονόματα και οι ρόλοι.

Αυτήν την φορά όμως η χώρα χρειάζεται ηρεμία και συνεννόηση λίγων μηνών, ώστε να ολοκληρωθούν οι σχετικές συνεννοήσεις με τους εταίρους και να κλείσουν  θέματα όπως η αποχώρηση  του ΔΝΤ και της τρόικας, η συμφωνία για το Δημόσιο χρέος, το πέρασμα της επιτήρησης από την τρόικα στη νέα θεσμική μορφή που ισχύει για όλα τα κράτη της  Ευρωζώνης.

Τα κόμματα όμως έχουν και πάλι  τους δικούς τους σχεδιασμούς.

Και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται στην πρώτη θέση στις δημοσκοπήσεις και πλέον μοναδικός του στόχος είναι οι εκλογές , η νίκη και ει δυνατόν  η αυτοδυναμία.

Κάτι που συνδέεται προφανώς και με την δυνατότητα του να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας της δικής του επιλογής.

Δεν θα είναι χωρίς σημασία και εντύπωση η εκλογή του πρώτου «αριστερού» Προέδρου Δημοκρατίας, με ό,τι συνεπάγεται η παρουσία και ο ρόλος του, έστω και περιορισμένος.

Κάπου εδώ ξαναμπαίνει στο κάδρο η ΔΗΜΑΡ και ο «νέος» πρόεδρος της. Δεν έχει σημασία για τον Φ. Κουβέλη ότι δεν υπήρξε προηγούμενο τέτοιας έκτασης αυτοεξευτελισμού και γελοιοποίησης και μάλιστα στο πλαίσιο κορυφαίων κομματικών γεγονότων.

Η ηγετική ομάδα ελπίζει στην «ολική επαναφορά» στηριζόμενη την «καλή συμπεριφορά» της ΔΗΜΑΡ και σε παροχή διαπιστευτηρίων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη την μέχρι τις εκλογές περίοδο, ώστε να διασωθεί εκλογικά μέσα από ένα «μετωπικό σχήμα προθύμων» , πολύ γνωστό στην ιστορία της αριστεράς, που θα αποτελέσει και το αναγκαίο συμπλήρωμα για μια αυριανή κυβέρνηση  του ΣΥΡΙΖΑ.

Ζήσαμε τον πιο θλιβερό επίλογο του εγχειρήματος της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Αντίθετα τα συγκυβερνώντα κόμματα επιδιώκουν την με κάθε τρόπο αποφυγή των εκλογών καθώς οι δικοί τους σχεδιασμοί  για να επιτευχθούν χρειάζονται χρόνο, ώστε να παρουσιάσουν στον ελληνικό λαό μια πειστική εικόνα ότι όντως η χώρα βγήκε από την κρίση και κινείται προς την κατεύθυνση της κανονικότητας και ανάπτυξης.

Και πιθανόν να εξασφαλίσουν και πρόσθετα ενισχυτικά της πορείας αυτής «βοηθήματα» είτε από τις Βρυξέλλες, είτε από την Φραγκφούρτη

Γι αυτό και η πρόταση Χρυσοχοίδη (εκλογή Προέδρου από αυτήν την Βουλή  και δεσμευτική ημερομηνία προκήρυξης πρόωρων εκλογών)  δεν έχει ελπίδες να γίνει αποδεκτή από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιχειρεί με κάθε τρόπο να περιορίσει τον χρόνο ζωής αυτής της κυβέρνησης.

Αυτονόητη επιδίωξη. Αν η κυβέρνηση επιτύχει στους στόχους της, τότε αναιρούνται πολιτικές , προγράμματα και αξιοποίηση του «αντιμνημονιακού» κλίματος, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, ικανό όμως να αλλάξει την σημερινή εικόνα.

Για τα άλλα κόμματα εκτός του ΚΚΕ, το δίλημμα είναι δεδομένο.

Ταχύτατες εκλογές σημαίνουν την εξαφάνιση τους από τον πολιτικό χάρτη. Απομακρυσμένες εκλογές, που συνεπάγονται κάποιες «επιτυχίες» της χώρας, τις οποίες θα εισπράξει η κυβέρνηση, σημαίνουν ότι θα εμφανιστούν στον λαό χωρίς ρόλο, χωρίς λόγο ύπαρξης, αλλά στο μεταξύ οι βουλευτές θα διατηρούν ιδιότητα και προνόμια για μερικούς ακόμη μήνες…

Η κατάθεση της πρότασης παροχής ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, είναι βέβαιο ότι θα έχει κάποια χρήσιμα ευνοϊκά αποτελέσματα για την κυβέρνηση

Θα περιορίσει και πιθανόν προσωρινά θα αφαιρέσει από την πολιτική και κοινωνική καθημερινότητα την συζήτηση περί εκλογών.

Θα συσπειρώσει τις κοινοβουλευτικές ομάδες, και θα τις προετοιμάσει για  μια τελευταία επίδειξη αντοχής στην ψήφιση των όσων απομένουν από τις περίφημες μεταρρυθμίσεις.

Κυρίως όμως θα αναστείλει,, σίγουρα προσωρινά, τις «εχθροπραξίες» μεταξύ των συγκυβερνώντων  κομμάτων, των «αιώνιων αντιπάλων» για να μεταχειριστώ μια άλλη γλώσσα.

Γιατί ακόμη και η έναρξη των συζητήσεων περί εκλογών, ανέδειξε πως θα είναι «αιματηρή» πολιτικά  η αντιπαράθεση, καθώς θα διεκδικούν όπως φαίνεται τμήμα του  ίδιου πολιτικού χώρου, ανεξάρτητα του πως αυτός κατά καιρούς βαφτίζεται.

Και φυσικά θα αλληλοκαταγγέλονται για τα Ζάππεια, το πρώτο Μνημόνιο και πάει λέγοντας.

Δεν είναι χωρίς βαρύτητα και η ανάγκη του ΠΑΣΟΚ να κροτήσει αποστάσεις, να κάνει διακριτή την διαφορετική πολιτική του, όσο αυτά δεν θέτουν σε κίνδυνο την συνεργασία στην κυβέρνηση.

Στο μεταξύ το επόμενο βήμα της ίδρυσης της Δημοκρατικής Παράταξης, κατέστη και εκ των συνεπειών της πρότασης εμπιστοσύνης, ακόμη πιο μετέωρο.

Κάθε ουσιαστικό βήμα στην κατεύθυνση οργάνωσης του Ιδρυτικού (;) Συνεδρίου, θα προκαλεί διαφοροποιήσεις στην Κοινοβουλευτική ομάδα , θα επαναφέρει την εσωκομματική γκρίνια και τις «διαφοροποιήσεις» του Γ.Παπανδρέου και  άρα τον κίνδυνο ατυχημάτων στην πορεία της Κυβέρνησης.

Το τελικό και ουσιαστικό συμπέρασμα.

Η δυνατότητα εκλογής προέδρου Δημοκρατίας από αυτήν την Βουλή πρέπει νομίζω   οριστικά να  αποκλειστεί.

Συνεπώς η κυβέρνηση  θα έχει θεωρητικά μπροστά της 4 μήνες, στην διάρκεια των οποίων πρέπει να επιτύχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα  σχετικά με το μεγάλα προβλήματα που απασχολούν την χώρα.

Το Δημόσιο χρέος, την ανάπτυξη, την ανεργία, την επανεκκίνηση του τραπεζικού συστήματος, την αντιμετώπίση των πλέον ακραίων περιπτώσεων φτώχειας και αποκλεισμού.

Με λίγα λόγια να καταφέρει να πείσει την ελληνική κοινωνία  ότι η χώρα μπαίνει σε μια νέα «μεταμνημονιακή» εποχή και πρέπει να αποφευχθεί μια νέα περιπέτεια με τους εταίρους και κυρίως τις αγορές, που ενδεχομένως να μας γυρίσει στο 2010.

Και εκεί θα κληθεί να αποφανθεί ο λαός.

Και αμέσως μετά και παρά το οποιοδήποτε αποτέλεσμα θα βρεθούμε όλοι μπροστά στον κακό εαυτό μας.