ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ

 ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

Ένα ακόμη – και ίσως το μοιραίο- λάθος του Φώτη Κουβέλη

Η εισήγηση του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη στην Εκτελεστική Γραμματεία του κόμματος  να διακοπεί ο διάλογος με το ΠΑΣΟΚ και να συνεχιστεί μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ,  εγγράφεται ασφαλώς στην σειρά των επιλογών του που έχουν ως μοναδικό χαρακτηριστικό τους την αγωνιώδη προσπάθεια για την προσωπική του

επιβίωση, αδιαφορώντας για τα πρωταρχικά και πραγματικά  προβλήματα που συνδέονται με τιε πολλαπλές απόπειρες ενοποίησης του διάσπαρτου χώρου της Κεντροαριστεράς.

Καταγγέλλει λοιπόν το ΠΑΣΟΚ για την πολιτική του, «ταυτισμένη» με την πολιτική της Ν.Δ.  παριστάνοντας  ότι αγνοεί ότι η πιλοτική αυτή επιβάλλεται  και μάλιστα με τρόπο εκβιαστικό από την Ευρώπη και  το ΔΝΤ, από εκείνη την Ευρώπη δηλαδή στην οποία δηλώνει ότι θέλει να παραμείνει η χώρα.

Και το χειρότερο, ότι συνήνεσε και μετείχε στην πολιτική αυτή, στην πρώτη φάση της συγκυβέςρνησης.

Τελικά πέτυχε(;) να διαρρήξει τους δεσμούς του και με εκείνα τα ιστορικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ, τους λεγόμενους και προεδρικούς, που τον στήριξαν σε όλη την σκληρή τελευταία περίοδο, όταν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και των μετρήσεων των τάσεων της κοινής γνώμης έδειχναν και δείχνουν ένα θλιβερό τέλος για την ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς στην χώρα.

Είναι η δεύτερη εξ ίσου σκληρή στάση στελεχών απέναντι του, αφού προηγήθηκε  το πρωτοφανές αίτημα της κοινοβουλευτικής του ομάδας να μην θέσει υποψηφιότητα για την θέση του Προέδρου στο εξελισσόμενο τότε έκτακτο Συνέδριο του κόμματος.

Αδυνατεί να αντιληφθεί το γεγονός ότι όλες οι τελευταίες επιλογές του ξεκινούν και καταλήγουν στην εξυπηρέτηση της προσωπικής του επιβίωσης, αδιαφορώντας για τα συντελούμενα στην χώρα και κυρίως για την αγωνιώδη προσπάθεια ενοποίησης του χώρου της Κεντροαριστεράς, ως στοιχείου ισορροπίας και ομαλής λειτουργίας του Πολιτεύματος και της σταθερότητας της χώρας.

Στην πραγματικότητα το μόνο που καταφέρνει είναι να ρίχνει νερό στον μύλο του ΣΥΡΙΖΑ, θεμιτό ως ένα σημείο, αρκεί να είναι ειλικρινής και να μην επιχειρεί να ισορροπεί πάνω όχι σε δύο αλλά περισσότερες βάρκες, προσπαθώντας να κρύψει τις επιδιώξεις του πίσω από διάφορα  εφευρήματα και αυθαίρετες ερμηνείες της πραγματικότητας.

Για το ιστορικό όντως εγχείρημα της Ανανεωτικής Αριστεράς, πρόκειται για μια απογοητευτική, αλλά  κυρίως  αρνητική για την χώρα εξέλιξη.

Ίσως την εξέλιξη αυτή να επέβαλαν και οι ιστορικές και ταυτόχρονα πρωτόγνωρες στιγμές τις οποίες αντιμετωπίζει η χώρα και η κοινωνία.

Η ιδεολογία βασικό στοιχείο που καθόρισε μέχρι την κρίση τις πολιτικές ομάδες και τα κόμματα, είναι πλέον δυσδιάκριτη στους παραδοσιακούς σχηματισμούς, και σχεδόν ανύπαρκτη στους νέους.

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πριν από λίγα χρόνια πως θα δημιουργούνταν στην Ελλάδα κόμματα με την ονομασία Ποτάμι, Τελεία, Μετά; Και πως νέοι αρχηγοί θα αναδεικνυόταν δημοσιογράφοι, πρώην ηθοποιοί , επιχειρηματίες;

Επιβεβαιώνεται δυστυχώς πως στην βαθύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση «όλα τα αλέθει ο μύλος»…