ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ

Μια προσεκτική ματιά στις ραγδαίες εξελίξεις γύρω από τις σχέσεις μας με την Ευρώπη, αναδεικνύει ως κεντρικά ζητήματα της διαφωνίας, τουλάχιστον στην φάση αυτή, η ύπαρξη της τρόικας και η συνέχιση- τεχνική, ή και ουσιαστική- του Μνημονίου.

Για την κυβέρνηση αποτέλεσαν από την πρώτη στιγμή της διαμόρφωσης της «αντιμνημονιακής πολιτικής» της , τα δύο «ταμπού» που πρέπει να φύγουν από το προσκήνιο.

Και πάνω σ αυτό χαράχτηκαν οι κόκκινες γραμμές της, τις οποίες και προβάλλει τώρα.

Στην πραγματικότητα επιδιώκει να υποκαταστήσει την τρόικα και το «Μνημόνιο» με έναν  άλλης διατύπωσης και λειτουργίας μηχανισμό.

Για την Ευρώπη – βλέπε Γερμανία- οι δύο αυτοί μηχανισμοί ενσωματώνουν  αυτό που ονομάζεται «δεσμεύσεις» της χώρας, και συνεπώς δεν τίθεται θέμα καν συζήτησης, πολύ δε περισσότερο αμφισβήτησης.

Ουσιαστικά  τρόικα και Μνημόνιο, είναι τα εμπόδια για να ξεκινήσει επί της ουσίας μια συζήτηση για όλα τα άλλα, για το χρέος και πως αυτό θα καταστεί βιώσιμο, για την χρηματοδότηση της οικονομίας, για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που και τα δύο μέρη επιδιώκουν, ανεξάρτητα τι εννοεί  η κάθε πλευρά  με τον περιβόητο αυτόν όρο.

Ο χρόνος τρέχει, η Ευρώπη- βλέπε και πάλι Γερμανία- θεωρεί ότι τελειώνει  την 28^η Φεβρουαρίου και θα πρέπει μέχρι τότε, ή να υπάρξει παράταση μέχρι τον Μάιο, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση, ή να υπάρξει μια συμφωνία.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν στην συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής  Επιτροπής Γιούνκερ, μεθαύριο Τετάρτη.

Δεν θα έλεγα ότι πρόκειται για μια εύκολη ιστορία.

Αλλά στην Ευρώπη και στους τρόπους  με τους οποίους  αυτή ξεπερνά τα προβλήματα που κάθε φορά προκύπτουν στην θεσμική λειτουργία της, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε «λύσεις» και μάλιστα σε πολύ  πιο δύσκολες και σύνθετες υποθέσεις.

Μια έστω και προσωρινή, έστω και λίγων ωρών «σύγκρουση»,  θα αρκέσει να οδηγήσει την χώρα σε ακόμη χειρότερη κατάσταση από εκείνην στην οποία περιήλθε λόγω των εκλογών, αποδεικνύοντας πως βρισκόμαστε πολύ μακριά από το σημείο που τα πάντα λειτουργούν ανεξάρτητα από τις πολιτικές αλλαγές.

Να θυμηθούμε τι ακολούθησε την συνάντηση Βαρουφάκη- Ντάισελμπλουμ.

Χρειάστηκε η εσπευσμένη δήλωση του πρωθυπουργού την ίδια ημέρα αργά το βράδυ στο Μπλούμπεργκ, για να ηρεμήσει η κατάσταση.

Οι αγορές καραδοκούν και οι οίκοι αξιολόγησης έχουν ήδη προαναγγείλει νέες υποβαθμίσεις,  που μπορεί να αμβισβητήσουν την δυνατότητα  συμμετοχής μας στην  νέα πολιτική της ΕΚΤ.

Και έτσι οδηγούμαστε στο κρίσιμο ερώτημα

Θα θέσει σε κίνδυνο η κυβέρνηση το πολύ σημαντικότερο ζήτημα μιας προοδευτικής διακυβέρνησης της χώρας, μιας «αριστερής» διακυβέρνησης, που θα διαμορφώσει νέα δεδομένα στην δομή την οργάνωση και την λειτουργία  του κράτους ,στις αναγκαίες όντως μεταρρυθμίσεις, που έχει ανάγκη ο τόπος, ώστε να καταγραφεί μια «νέα σελίδα» όχι απλώς στην ιστορία της Αριστεράς, αλλά της χώρας;