ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ!...

Παρά το πρωτοφανές για την Ενωμένη Ευρώπη κλίμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των ελληνικών κυβερνητικών αρχών και των Ευρωπαϊκών «θεσμών», όπου οι ανταλλαγές χαρακτηρισμών και κατηγοριών σε προσωπικό μάλιστα επίπεδο συνεχίζονται με αυξανόμενο ρυθμό, μια νηφάλια και αντικειμενική προσέγγιση  υποστηρίζει ότι τελικά θα βρεθεί η βάση της συμφωνίας, την οποία όλοι επαγγέλλονται.

Ακόμη και τώρα που με κυβερνητική ενθάρρυνση μπαίνει στο παιχνίδι και ο «λαϊκός παράγων» με συγκεντρώσεις που στρέφονται εναντίον της Ευρώπης και των κορυφαίων πολιτικών παραγόντων της.

Που στηρίζεται αυτή η εκτίμηση;

Στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η χρεωκοπία μιας χώρας μέλους του πυρήνα της Ένωσης , δηλαδή του Ευρώ ,και η αποχώρηση της από την Ευρωπαϊκή  Ένωση, δεν μπορεί  παρά να χαρακτηριστεί ως η παταγώδης αποτυχία της σύλληψης και της οργάνωσης αυτού του Ευρωπαϊκού θεσμού ,της Ένωσης δηλαδή, που κρίθηκε ως ιστορικών διαστάσεων εξέλιξη  και οδήγησε την Ευρώπη σε μια φάση πρωτόγνωρης μακροχρόνιας ειρήνης , δημοκρατίας και ανάπτυξης.

Και αυτό θα έχει συνέπειες  πολύ χειρότερες από τις άγνωστες ακόμη και τώρα , οικονομικές επιπτώσεις για την Ένωση και το νόμισμα της.

Μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι η παρούσα Ευρωπαϊκή ηγεσία θα αναλάβει αυτό το ιστορικό βάρος γιατί δεν δόθηκε απάντηση στο ποσοστό του ΦΠΑ και την πρόωρη συνταξιοδότηση;

Γιατί ας μην έχουμε αυταπάτες.

Η  Ελληνική πρόταση, αυτή την οποία κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση , δεν αμφισβητεί πλέον την κυρίαρχη ιδεολογική πολιτική της Ευρώπης

Δεν αμφισβητεί το Μνημόνιο, δεν αμφισβητεί την λιτότητα.

Άλλωστε η Ελλάδα δια στόματος πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομικών, δηλώνει ότι αυτό που αναμένει για να κλείσει τις εκκρεμότητες δεν είναι άλλο από μια «ρύθμιση» του δημόσιου χρέους  και μια οικονομική «αναπτυξιακή γραμμή» την οποία ο Ζ. Κ. Γιούνκερ έχει εξασφαλίσει ήδη.

Τι πιο εύκολο να επαναλάβει η Ευρώπη την δέσμευση της του 2012, ότι θα συζητήσει το δημόσιο χρέος μόλις η χώρα επανέλθει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα;

Άντε να προσθέσει και κάποια εξειδίκευση ακόμη, ως φύλλο συκής, που θα προσφέρει όμως ισχυρό πολιτικό επιχείρημα στην κυβέρνηση.

Αποδεχόμενη την Ελληνική πρόταση άλλωστε δεν θέτει σε κίνδυνο την εφαρμογή της πολιτικής της και στις άλλες χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, αφού η λιτότητα, ή «αγία συνταγή» της Γερμανίας, είναι παρούσα και αδιαμφισβήτητη.

Και κάτι τελευταίο.

Η Ελλάδα έξω από την Ευρώπη ανατρέπει όλη την γεωπολιτική ισορροπία που καθιερώθηκε αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Γιάλτα.

Θ α δεχθεί η Ευρώπη να θέσει σε κίνδυνο την δύσκολη, αλλά απολύτως αναγκαία πορεία των Δυτικών Βαλκανίων για ενσωμάτωση τους στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αφού η μοναδική πολιτική δύναμη που θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί την νέα πραγματικότητα, η Ρωσία, θα έχει άμεσο στρατηγικό ενδιαφέρον να προστρέξει ανεξάρτητα από το γεγονός ότι και η ίδια βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη οικονομική φάση;

Αυτή η ανατροπή με δεδομένη την αναταραχή στην Μέση Ανατολή και ευρύτερα θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις με την ενεργό συμμετοχή των ΗΠΑ και  της Τουρκίας που δεν θα αφήσει την ευκαιρία να εδραιώσει τον ρόλο της ως «περιφερειακή δύναμη», αυτόν που διεκδικεί ανεπιτυχώς τα τελευταία χρόνια στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή.

Ας κοιτάξουμε τώρα και την Ελλάδα χωρίς τις πρόσκαιρες εξελίξεις και τα εναλλασσόμενα τελεσίγραφα.

Ένας νέος πρωθυπουργός «πιο αριστερός από οποιονδήποτε άλλον στο κόμμα του» αναλαμβάνει την πρωθυπουργία της χώρας και «για πρώτη φορά» η Αριστερά έχει την διακυβέρνηση της χώρας.

Ανεξάρτητα από το συνονθύλευμα που παρουσιάζει, φυσικό επακόλουθο του τρόπου και του κλίματος μέσα στο οποίο αναδείχθηκε ως κυβέρνηση, είναι αδιανόητο να δεχτούμε ότι θα θυσιάσει την ιστορική όντως αυτή ευκαιρία και θα οδηγήσει την χώρα που τον εμπιστεύθηκε σε μεγαλύτερη τραγωδία της νεώτερης ιστορίας της.

Στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ και την είσοδο της σε μια περιπέτεια της οποίας τις διαστάσεις και την διάρκεια κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει.

Και φυσικά μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα  καμιά κυβέρνηση δεν επιβιώνει. Τα «ωσαννά» μετατρέπονται πολύ γρήγορα σε ,«ανάθεμα»., για να μεταχειριστώ την τόσο χαρακτηριστική φράση που ταιριάζει στην περίπτωση.

Γιατί θα μπορούσε να το κάνει;

Μόνο ίσως αν στο βάθος του μυαλού του έχει ένα ανομολόγητο σχέδιο επαναστατικού χαρακτήρα.

Αλλά τίποτε δεν μπορεί μέχρι την στιγμή αυτή να δικαιολογήσει  μια υπόθεση όπως αυτή.

Και για να διαβάσουμε με διαφορετικό τρόπο, από την «ανάποδη» την πρόταση της Ελληνικής κυβέρνησης. Έχει αποδεχτεί τα πάντα ουσιαστικά. Τα ποσοστά και τα μεγέθη είναι δευτερεύουσας από πολιτική άποψη σημασίας. ‘Όχι φυσικά και από την άποψη των επιπτώσεων στην ζωή των Ελλήνων.

Γι αυτό πιστεύω πως ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε επίφαση, την οποιαδήποτε δικαιολογία η φόρμουλα η συμφωνίας είναι απείρως πιο εύκολη και για τους δύο από την τελική σύγκρουση και ρήξη.

Υ.Γ. 1

Η χώρα πάσχει πλέον από έναν απίστευτο Μιθριδατισμό, καθώς ακούει επί πέντε τώρα μήνες για χρεωκοπία, για ρήξη, για επιστροφή στην δραχμή ,ώστε να έφτασε στο σημείο να μην ανησυχεί πλέον  να μην πανικοβάλλεται, αντίθετα μάλιστα να συνεχίσει να πιστεύει και να εμπιστεύεται, όταν τα πάντα γύρω της κραυγάζουν ότι επέρχεται ανατροπή.

Υ.Γ. 2

Η συνεχιζόμενη πολιτική έντασης, υπαινιγμών, καταγγελιών κατά προσώπων και θεσμών της Ευρώπης ,με μια γλώσσα πρωτοφανή για τις διεθνείς σχέσεις , οι λαϊκές κινητοποιήσεις που υποκινούνται αλλά δεν ελέγχονται πλέον, διαμορφώνουν για πρώτη φορά στην χώρα ένα ισχυρό αντιευρωπαϊκό ρεύμα, όπως αυτό που επιχειρούν στην Ευρώπη πολιτικές δυνάμεις, που εκεί όμως έχουν σαφή πολιτική εναντίον της Ευρώπης, κινούμενες είτε αριστερά , είτε δεξιά του πολιτικού φάσματος.

Ένα ρεύμα με τα χαρακτηριστικά αυτά, πολύ εύκολα μπορεί να ξεπεράσει τις σκοπιμότητες που τώρα καλλιεργούνται και να οδηγηθεί όχι μόνο ανεξέλεγκτα, αλλά και έξω από τα ιδεολογικά όρια που τώρα κινείται.

Υ.Γ. 3

Είναι ανάγκη νομίζω εθνική, να αντιληφθούν οι πολιτικές δυνάμεις ότι αυτός ο εμφυλιοπολεμικός χαρακτήρας πολλών από τις πολιτικές πρωτοβουλίες, η καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση που μιλά για τρόικα εσωτερικού, για όργανα των δανειστών, που συγκροτεί Εξεταστικές Επιτροπές που στρέφονται εμφανέστατα εναντίον των άλλων  πολιτικών κομμάτων, θα οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε ένα  «νέου τύπου εμφύλιο», την χειρότερη εξέλιξη που θα μπορούσε να υπάρξει σε μια χώρα, που κάποια στιγμή πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις της σε ένα αγώνα επιβίωσης .

Υ.Γ. 4

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος από τον οποίο απειλείται τώρα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, είναι η εσωκομματική του αντιπολίτευση και έχει όνομα: Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Ο επόμενος κίνδυνος μεσοπρόθεσμα έχει και αυτός όνομα και μάλιστα δύο.

Ονομάζεται Γιάνης Βαρουφάκης και Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Ο μακροπρόθεσμος είναι προς το παρόν άγνωστος, γιατί το τοπίο είναι πολύ θολό.