ΕΝΑ ΓΕΛΟΙΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Επί πέντε μήνες το επικοινωνιακό όπλο της κυβέρνησης, ήταν η προστασία των συντάξεων και των μισθών.

Ιδιαίτερα η «ιερή αγελάδα» των συντάξεων χρησιμοποιήθηκε συχνά ως η πλέον ακλόνητη «κόκκινη γραμμή» στις συζητήσεις  και τα σχέδια συμφωνίας με τους εταίρους.

Ποιος μπορούσε τότε να φανταστεί την σημερινή εξέλιξη;

Τις καθημερινές εικόνες μπροστά στην είσοδο και τα ΑΤΜ των τραπεζών, τις αλλεπάλληλες ανακοινώσεις που διαψεύδονται όχι την επομένη, αλλά λίγες ώρες μετά για να  ανακοινωθούν νέα χειρότερες ρυθμίσεις και το αύριο να φαίνεται ακόμη πιο δραματικό;

Είναι αυτό το κορυφαίο, από άποψη ανθρωπισμού και πολιτικής τουλάχιστον δείγμα της κατάληξης αυτής της πεντάμηνης «σκληρής διαπραγμάτευσης», που εξελισσόταν από το κακό στο χειρότερο, με την χώρα να κατρακυλά σταθερά προς την χρεωκοπία.

Με κανένα γνωστό κριτήριο δεν μπορούν να ερμηνευτούν οι κινήσεις  της κυβέρνησης, ή να προβλεφθούν τα επόμενα βήματα και οι πρωτοβουλίες της.

Θεοποιώντας την «επικοινωνία», υπηρετώντας την εντύπωση, με το βλέμμα στο εσωτερικό της χώρας, στους ψηφοφόρους, και τους οπαδούς, τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη  και τους βουλευτές, έχασαν την επαφή με την πραγματικότητα, την αλήθεια, τον ρεαλισμό και βρέθηκαν τελικά με την πλάτη στον τοίχο και μαζί τους και η χώρα.

 Κάπως έτσι εφευρέθηκε το περιβόητο «Δημοψήφισμα».

Μια ακόμη κίνηση τακτικισμού, μια ακόμη κίνηση εντυπώσεων και αποπροσανατολισμού.

Αλλά αυτή ιδιαίτερα η κίνηση, που εμπλέκει έναν από τους πλέον κορυφαίους θεσμούς της Δημοκρατίας, με ιδιαίτερα  προβληματικό παρελθόν στην Ελλάδα,  για να σταθεί στοιχειωδώς στην συνείδηση των φίλων  της κυβέρνησης  απαιτήθηκαν πρωτοφανείς ενέργειες, που την μετέτρεψαν σε γελοιογραφία δημοκρατικού θεσμού και οπερέτα.

Τα δραματικά γεγονότα εξ αιτίας της τακτικής και των καθυστερήσεων της κυβέρνησης επήλθαν και η υπόθεση «Δημοψήφισμα» δεν κατάφερε να τα εμποδίσει, ούτε να τα υποβαθμίσει.

Η μη πληρωμή των δόσεων του ΔΝΤ και οι συνέπειες εξ αυτού στις αγορές , που  ερμηνεύονται ήδη ως χρεωκοπία της χώρας.

Η λήξη της παράτασης ισχύος του προγράμματος ( του τρέχοντος μνημονίου δηλαδή) και η εκ τούτου εκμηδένιση κάθε μέτρου προστασίας και χρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος και της οικονομίας . που μετέτρεψαν την χώρα σε τριτοκοσμική εντός του ευρώ.

Το κλείσιμο των τραπεζών, η ασφυξία της ούτως ή άλλως δεινοπαθούσας αγοράς, ο περιορισμός στην κίνηση κεφαλαίων και το επικρεμάμενο κούρεμα των καταθέσεων, ως το μοναδικό απομένον μέσο σωτηρίας των τραπεζών .

Υπάρχουν λογικές εξηγήσεις για την πολιτική που οδήγησε σε όλα αυτά;

Με ποιο πολιτικό κριτήριο μπορούν να δικαιολογηθούν και να ερμηνευτούν;

Αυτός είναι νομίζω και ο κύριος λόγος που τα συνεχιζόμενα και αυξανόμενα αδιέξοδα, οδηγούν στην υποψία, που τώρα συζητείται πλέον και δημόσια, περί ενός εδραιωμένου στην συνείδηση πολλών στελεχών σχεδίου, για ένα PLANΒ, που μπορεί ενδεχομένως να αναδειχθεί σε επίσημη κυβερνητική γραμμή.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην τελευταία πρωτοβουλία της κυβέρνησης να υποβάλλει μια νέα πρόταση για ένα νέο Μνημόνιο, επιχειρώντας να αφήσει  πίσω και ουσιαστικά και να διαγράψει τις εκκρεμότητες  από το Μνημόνιο που έληξε τυπικά στις 30 Ιουνίου.

Το νέο αυτό Μνημόνιο με τον ESM, θα συνοδεύεται από νέο δάνειο 29,015 δις ευρώ και μια θολή πρόταση «ρύθμισης» του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Την στιγμή αυτήν το Eurogroup  συνεδριάζει, αφού προηγουμένως θα έφτανε σ αυτό το νέο πακέτο των προτάσεων της κυβέρνησης, κάτι ανάμεσα στην «πρόταση Τσίπρα» και την «πρόταση Γιούνκερ», με άγνωστη εξέλιξη και άγνωστο χρόνο έγκρισης του και έναρξη ισχύος του.

Και μέχρι τότε οι Τράπεζες θα παραμένουν κλειστές, αιμορραγώντας ακόμη και από τις ελάχιστες, προσβλητικές σχεδόν  εισπράξεις των 60 ευρώ και φτάνοντας στον πάτο, με ότι αυτό σημαίνει για την μη χρεωκοπία τους.

Θα επιτευχθεί στο μεταξύ κάποια σωτήρια παρέμβαση της ΕΚΤ, έστω και με ευρύτατη ερμηνεία των κανόνων που διέπουν την λειτουργία της;

Άγνωστο και αβέβαιο.

Κάτω από τις συνθήκες αυτές, τι νόημα έχει να κληθεί ο λαός να ψηφίσει ναι ή όχι για ένα σχέδιο πρότασης, που δεν ισχύει πλέον, δεν υπάρχει στο τραπέζι των συζητήσεων, έχει προ πολλού αποσυρθεί και έχει αντικατασταθεί με την νέα πρόταση του πρωθυπουργού;

Μέχρι που μπορεί να φτάσει η γελοιοποίηση του θεσμού του Δημοψηφίσματος;

Υ.Γ.1

Βλέποντας τώρα την συγκεκριμένη πρόταση του πρωθυπουργού , που ενσωματώνει και αποδέχεται κάτι περισσότερο από το 90% των όρων της «πρότασης Γιούγκερ», αυτήν για την οποία κάλεσε και απόψε ο πρωθυπουργός να ψηφίσει ο λαός ΟΧΙ, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η γελοιότητα αυτή που χαρακτηρίζει το «Δημοψήφισμα», αλλά η πολιτική παράνοια και κυνικότητα.

Υ.Γ. 2

Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργείται απερίσκεπτα από πολλές πλευρές, είναι ο νέος μεγάλος κίνδυνος που απειλεί την ελληνική κοινωνία σχεδόν εξ ίσου σημαντικός με την κοινωνική καταστροφή την οποία βιώνει.

Και ταυτόχρονα αυτό το ανεύθυνο και επικίνδυνο αντιευρωπαϊκό κλίμα που με περισσή άγνοια κινδύνου υποθάλπουν τα κυβερνητικά στελέχη, θα το βρει η χώρα μπροστά της , ως το πιο μεγάλο πρόβλημα για μια ομαλή πορεία για ένα βέβαιο και ασφαλές μέλλον.