ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ

Από τον Φεβρουάριο του 2015 ζούμε το ίδιο θρίλερ .
Θα υπάρξει συμφωνία ή θα οδηγηθούμε στο ατύχ
Χρειάστηκαν πέντε μήνες μιας ακατανόητης «διαπραγμάτευσης», συναντήσεις και Σύνοδοι Κορυφής, άπειρα τηλεφωνήματα με αρχηγούς κρατών, άκαρπες συναντήσεις και συζητήσεις στα Euro working group και στα Eurogroup ,τηλεδιασκέψεις, ένα μοιραίο «δημοψήφισμα» και τελικά μετά από 17 ώρες συζητήσεων στα πλαίσια μιας …Συνόδου Κορυφής των κρατών του ευρώ, για να υπογραφεί μια συμφωνία ανάμεσα στην χώρα και τους εταίρους της.
Και αμέσως μετά οι «διαπραγματεύσεις»  της Αθήνας, που όπως αποδείχτηκε από τις εκατοντάδες σελίδες του Νομοσχεδίου, μόλις και μετά βίας διαβάστηκαν από την ελληνική αντιπροσωπεία, η ιλαροτραγωδία της απόπειρας ψήφισης του από την Βουλή και τέλος η θετική εξέλιξη και η συμφωνία στο Eurogroup…
Τα όσα όμως συνέβησαν σε εκείνο το απίστευτο διήμερο στην Βουλή έδωσαν το πρώτο δείγμα των τρομερών δυσκολιών που θα συναντήσει από δω και πέρα η εφαρμογή των μέτρων του τρίτου Μνημονίου
Όταν η μεθοδολογία και συχνά η αγριότητα των εσωκομματικών συγκρούσεων μεταφέρεται στην λειτουργία των θεσμών και της εξουσίας τα πράγματα αποκτούν μεταφυσική σχεδόν διάσταση.
Η Πρόεδρος της Βουλής, κομματικό στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος και τρίτος πολιτειακός παράγων αφού μεταχειρίστηκε κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να εμποδίσει ή και να ματαιώσει την ψήφιση του Νομοσχεδίου, δεν άφησε καμιά ευκαιρία να επιτεθεί με σκληρότητα και να αποδομήσει τον πρωθυπουργό και την πολιτική του, με απίστευτη ευρηματικότητα, με επιχειρήματα και χαρακτηρισμούς εισαγγελικής αγόρευσης.
Οι πρόεδροι των Επιτροπών της Βουλής, στις οποίες παραπέμφθηκε το Νομοσχέδιο , προκειμένου να τύχει της επεξεργασίας που προβλέπει ο Κανονισμός της Βουλής, ανήκοντες όλοι στην εσωκομματική αντιπολίτευση, λειτούργησαν με τον φανατισμό μια εσωκομματικής σύγκρουσης, έχοντας στόχο την  ακύρωση των σχεδίων της κυβέρνησης.
Η ελληνική κοινωνία είδε για πρώτη φορά σε ζωντανή σύνδεση την σκληρότητα και τις ακρότητες  όχι απλώς μιας πολιτικής διαφωνίας, αλλά μιας ιδεολογικής σύγκρουσης στο εσωτερικό ενός αριστερού κόμματος, που συνήθως εξελίσσεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των κομματικών οργάνων.
Αυτή η πρωτοφανής ταύτιση κόμματος και κυβέρνησης και η σύγκρουση μέχρι τελικής πτώσεως, τρόμαξε την κοινωνία.
Άναυδοι ζήσαμε της μάχη των «διαδικασιών» και των  επικλήσεων «επί προσωπικού» ως εργαλείων κωλυσιέργιας στην λήψη μιας απόφασης από την οποία εξαρτιόταν η σωτηρία της χώρας από την καταστροφή.
Και όταν «δια πυρός και σιδήρου» κυριολεκτικά, η κυβέρνηση είχε στα χέρια της  την έγκριση της συμφωνίας, χάρις στις ψήφους των κομμάτων της αντιπολίτευσης και ο υπουργός Οικονομικών έτρεχε να προλάβει τις εργασίες του Eurogroup , το κυβερνών κόμμα συγκλονιζόταν από την εσωκομματική σύγκρουση και η κυβέρνηση έχανε την «δεδηλωμένη», μένοντας ουσιαστικά ως κυβέρνηση μειοψηφίας, ακόμη και τότε ο πρωθυπουργός και Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θεώρησε ότι έπρεπε να κάνει κάτι για το θέαμα που παρουσίασε η κυβέρνηση στην  Βουλή.
Και έτσι στρέφονται και πάλι τα βλέμματα στον Αλέξη Τσίπρα.
Το τρίτο Μνημόνιο δίνοντας βαρύτητα στις λεγόμενες «Μεταρρυθμίσεις», αλλάζει κυριολεκτικά την οργάνωση και την λειτουργία του κράτους.
Δεν χρειάζεται να πούμε προς ποια κατεύθυνση.
Μια κατεύθυνση πάντως ,που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ιδεολογία, τις διακηρύξεις το πρόγραμμα τις επιδιώξεις της « της πρώτη φορά»  Αριστερής Κυβέρνησης.
Το ερώτημα που υπάρχει τώρα στα χείλη όλων είναι πως ακόμη και αν ο πρωθυπουργός θελήσει να εφαρμόσει την συμφωνία αυτήν με ποια επαγγελματικά στελέχη της διοίκησης , με ποιους υπουργούς θα το καταφέρει;
Όταν μάλιστα απέναντι τους θα έχουν τους πρώην συντρόφους να τους καταγγέλλουν για ξεπούλημα και προδοσία;
Οι εκατοντάδες σελίδες του Νόμου πλέον,  οι προβλεπόμενες ανατροπές, η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΣΑ, που γύρισε πανηγυρικά και ολοκληρωτικά στο προσκήνιο, προσδιορίζουν μια πολιτική και μια οργάνωση του κράτους σύγχρονη ευρωπαϊκή, δημοκρατική, φιλελεύθερη, με ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες,  προσαρμοσμένη στα ισχύοντα στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ελάχιστα αν όχι απολύτως  ανύπαρκτα είναι πλέον τα περιθώρια να κινηθούν οι υπουργοί, με βάση τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις, τις αναληφθείσες  δεσμεύσεις, ακόμη και να εφαρμοστούν οι ελάχιστες νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης.
Η υλοποίηση της συμφωνίας προϋποθέτει μια νέα μεγαλύτερη  ανατροπή  στον ιδεολογικοπολιτικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ.
Επιβάλλει την μετακίνηση του «δεξιότερα» προς αυτό που ονομάζεται σοσιαλδημοκρατία , που απέχει πολύ από την «ριζοσπαστική Αριστερά» που γνωρίσαμε.
Ο πολιτικός χώρος υπάρχει, είναι ακόμη τεράστιος στην Ελλάδα. Κατοικείται βέβαια από μικροϊδιοκτήτες, που αγωνιούν για το μικρό «οικόπεδο» τους, αφήνοντας αφύλακτο τον χώρο σε επιδρομές, είτε από αριστερά, είτε από δεξιά.
Αλλά όποιος το επιχειρήσει πρέπει να το κάνει με πολιτική τόλμη και όχι με τακτικισμούς.
Το εγχείρημα όμως είναι σχεδόν τιτάνιο.
Θα το επιχειρήσει ο Αλέξης Τσίπρας;
Υ.Γ.
Είναι επιφανειακή  και ελλιπής η  εκτίμηση της κατάστασης στο εσωτερικό του κόμματος και της Κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ εάν αυτή στηριχθεί στους αριθμούς που προέκυψαν από τις πρόσφατες ψηφοφορίες στην Βουλή. Πόσα «Ναι» , πόσα «Όχι» και πόσα «παρών» δηλαδή.
Το 3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ έχει πλήρως και ανεπανόρθωτα πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει συγκροτηθεί, ενοποιηθεί και γιγαντωθεί, ώστε να φτάσει στην εξουσία από την συγκολλητική αλλά απολύτως απολίτικη και αυθαίρετη  επιλογή του «Αντιμνημονιακού Αγώνα».
Πάνω και γύρω από την συνθηματολογία αυτήν διαμορφώθηκε η «επαναστατική ιδεολογία» το πρόγραμμα ,ο αγώνας για την κατάκτηση της εξουσίας.
Καθώς σήμερα αναιρείται αυτή η βάση ο συνδετικός κρίκος, η σημαία και τα συνθήματα του Αγώνα και δεν μπορεί, δεν προλαβαίνει να υποκατασταθεί από μια νέα πολιτική, η κατάσταση στο κυβερνητικό κόμμα θα χειροτερεύει.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τον χρόνο ,τα περιθώρια, να διατυπώσει μια νέα πρόταση στο κόμμα του, ένα νέο σύνθημα μια νέα ιδεολογική και προγραμματική πρόταση  προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα, στην νέα πραγματικότητα , αυτήν την σκληρή πραγματικότητα με την οποία το κόμμα, τα στελέχη κομματικά και κυβερνητικά θα  βρίσκονται σε καθημερινή εσωτερική σύγκρουση.
Έχοντας ταυτόχρονα μπροστά του την τρομακτική πίεση του ελέγχου της προόδου εφαρμογής της συμφωνίας, δεν θα έχει κανένα περιθώριο αναβλητικότητας, αβεβαιότητας, τακτικισμών.
Υ.Γ. 2
Τις τελευταίες ώρες προέκυψε ένα ακόμη δίλημμα.
Η προσπάθεια κάποιων από του βουλευτές που είτε καταψήφισαν το Νομοσχέδιο, είτε ψήφισαν «παρόν», να βρουν μια κάποια λύση, δηλώνοντας ότι θα ψηφίσουν ενδεχομένως υπέρ της πρότασης  εμπιστοσύνης, αν κατατεθεί από την κυβέρνηση, και οι πληροφορίες ότι  δημιουργείται μια κίνηση να μην επέλθει τελικά η ρήξη με την  Αριστερή Πλατφόρμα, αλλά να εξευρεθεί ένα « MODUS VIVENDI» στο εσωτερικό του κόμματος.
Θα πρόκειται ασφαλώς για την χειρότερη εξέλιξη, τουλάχιστον για την χώρα.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, είτε συμφέρει στην χώρα, είτε όχι, οι εκλογές είναι αναπόφευκτες και η μοναδική δημοκρατική διέξοδος.

Σχόλια