ΧΕΙΜΩΝΑΣ 1922. ΚΑΠΟΥ ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥ ΒΑΤΟΥΜ
«…Ναι, εκεί μείναμε 15 ημέρες. Κοιμόμασταν κάτω από τα δέντρα και όλο το βράδυ έβρεχε επάνω μας. .Γινόμασταν μούσκεμα. Το πρωί απλώναμε τα ρούχα μας και τα κρεβάτια μας να στεγνώσουν και το βράδυ πάλι τα ίδια.. Και έρχεται εκείνη η ημέρα και αρρωσταίνει και η μικρή μου αδελφή. Ήταν πέντε χρονών και μέχρι να την πάμε στο Νοσοκομείο, η καημένη πέθανε… Πάει και εκείνη". Είχε προηγηθεί η αρρώστια και ο θάνατος από τύφο του πατέρα του και της μητέρας του, που άφησε 8 ορφανά παιδιά, ο μεγαλύτερος σε ηλικία 13 χρονών. Απόσπασμα από την διήγηση της αναχώρησης της οικογένειας του πατέρα μου από ένα χωριό του ΣΟΧΟΥΜ προς ΒΑΤΟΥΜ για την επιβίβαση σε πλοίο που θα τους μετέφερε στην Ελλάδα. Αλλά στο ΒΑΤΟΥΜ τους βρήκε η Μικρασιατική καταστροφή και η διακοπή της συγκοινωνίας με την Ελλάδα. Και αναγκάστηκαν να μείνουν εκεί μερικούς μήνες , μέχρις ότου ξανάρχισαν οι θαλάσσιες συγκοινωνίες. Οι γιαγιάδες της Λέσβου και ο φούρναρης που μοίραζε ψωμιά στους πρόσφυγες