ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ "ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ" ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

 

Η εκλογή του Κυρ. Μητσοτάκη και οι αλυσιδωτές

αντιδράσεις.

Η ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη  στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, έμελλε να αποτελέσει  το σημαντικότερο πολιτικό γεγονός μετά την νέα νίκη του Αλέξη Τσίπρα στις βουλευτικές εκλογές του 2015.

Και αυτό προκύπτει αναμφισβήτητα όχι τόσο από το οφθαλμοφανές γεγονός ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση απέκτησε μετά από μήνες εσωστρέφειας και αβεβαιότητας, αρχηγό, όσο κυρίως από τις εντυπωσιακές , καταλυτικές σχεδόν επιπτώσεις, στο συνολικό πολιτικό σκηνικό.

Κάτι που δεν είχε προβλεφθεί, ούτε καταγραφεί στις πολλές φιλικές, ή εχθρικές, ή και σοβαρές  επισημάνσεις των ποικίλων αναλυτών και σχολιαστών της προεκλογικής διαδρομής της Νέας Δημοκρατίας.

Στον κυβερνητικό συνασπισμό , πέραν από το αυτονόητο ότι η χώρα έχει  επιτέλους συγκροτημένη την αξιωματική της αντιπολίτευση, με ότι αυτό σημαίνει για την πολιτική καθημερινότητα και την στάση απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης  και μάλιστα με σαφή εντολή άσκησης σκληρής αντιπολίτευσης, τα πράγματα αλλάζουν καταλυτικά.

Είδαμε ήδη τα πρώτα σαφή και εντυπωσιακά  δείγματα αλλαγής , ή καλύτερα ανατροπής των συσχετισμών .

Την Νέα Δημοκρατία να προηγείται για πρώτη  φορά του ΣΥΡΙΖΑ στις  δημοσκοπήσεις,  που δημοσιεύτηκαν μετά την εκλογή του Κυρ. Μητσοτάκη και τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνασπισμού να μειώνονται εντυπωσιακά.

Αφήνοντας έξω το ΚΚΕ την Χρυσή Αυγή και τώρα πλέον και την Ένωση Κεντρώων -που για διαφορετικούς λόγους δεν επηρεάζονται εύκολα από αυτού του είδους τις αλλαγές-, επισημαίνοντας φυσικά ότι το φαινόμενο του Βασίλη Λεβέντη μπορεί να εξαφανιστεί όπως εμφανίστηκε στις προσεχείς εκλογές-,  τα πράγματα στο Ποτάμι και την αβέβαιη Δημοκρατική Συμπαράταξη επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό περί καταλυτικής επιρροής που θα ασκήσει στην πορεία τους , το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών στην Νέα Δημοκρατία.

Με τις δηλώσεις και την επακολουθήσασα  διαγραφή του Γρηγοράκου, την δημόσια δήλωση της ΔΗΜΑΡ ότι δεν ενημερώθηκε, την διαφωνία των «κινήσεων» που μετέχουν στο εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και πέραν αυτής στην συνεχώς προαναγγελλόμενη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα στον χώρο της κεντροαριστεράς και την πρόσφατη δήλωση της Φ. Γεννηματά ότι την ηγεσία του νέου φορέα θα αναδείξουν τα μέλη της νέας πολιτικής κίνησης, γεγονότα που συνέβησαν μέσα σε ελάχιστες ημέρες ,η Δημοκρατική Συμπαράταξη επιβεβαίωσε ότι δέχτηκε μια ισχυρή πίεση.

Τόσο ισχυρή , ώστε να διασαλευτούν οι σχέσεις των συνεργαζομένων κομμάτων και κινήσεων και να καταστήσουν αβέβαιη την ομαλή και κυρίως την ουσιαστική και επιτυχημένη συνέχιση και ολοκλήρωση του εγχειρήματος.

Οι σπασμωδικές κινήσεις της Φ. Γεννηματά έχουν  εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επεδίωκε. Σίγουρα πάντως στην κοινή γνώμη.

Και στο Ποτάμι φυσικά εκδηλώθηκαν οι τάσεις , οι προβληματισμοί, οι διαφορικές ιδεολογικές θέσεις που στεγάζονται στο κίνημα αυτό.

Τα ερωτηματικά  πήραν τώρα σαφές περιεχόμενο και μάλιστα δημόσια , από προβεβλημένα στελέχη  και ο Σταύρος Θεοδωράκης αντιλαμβάνεται- ελπίζω- ότι το Ποτάμι δεν μπορεί να συνεχίσει πάνω στις ιδεολογικά θολές  ράγες, που ο ίδιος διαμόρφωσε.

Η συνέντευξη του Χ. Θεοχάρη στην «Καθημερινή» δείχνει ξεκάθαρα ότι έχουν τεθεί σε κίνηση, άτυπη έστω προς το παρόν, πρωτοβουλίες που δεν θα σταματήσουν, παρά την «ψυχραιμία» με την οποία αντιμετωπίζει την κατάσταση ο Στ. Θεοδωράκης.

 Και εδώ  τόσο οι δημόσιες δηλώσεις, όσο και οι  σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν πως το εγχείρημα οδεύει στην δύση του εκτός και αν   αποφασίσει επιτέλους ο επικεφαλής του να συμμετάσχει με τις άλλες δυνάμεις στο υπό εξέλιξη εγχείρημα της κεντροαριστεράς, ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί.

Εάν ο επικεφαλής του Ποταμιού δεν αντιληφθεί έγκαιρα τα μηνύματα της εποχής και την αγωνία των στελεχών του  θα αντιμετωπίσει όχι αργά το φαινόμενο εξαέρωσης του κόμματος του, που πριν λίγο καιρό έζησε ο Φ. Κουβέλη

Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα.

Όλη αυτήν την ανατροπή και την ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό την προκάλεσε η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, και κυρίως ο ίδιος ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας;

Χωρίς να υποβαθμίζω την προσωπικότητα και την πολιτική που με τρόπο καθαρό ξεδίπλωσε μπροστά στους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας και συνεπώς και μπροστά στην ελληνική κοινωνία ο Κυρ. Μητσοτάκης, σημειώνω τα χαρακτηριστικά  της εντυπωσιακής κοινωνικής βούλησης, αυτής  που εκφράστηκε μέσα από την εκλογική διαδικασία.

Η κινητοποίηση των χιλιάδων πολιτών που ξεπέρασαν παράδοση, πατρωνίες, δεσμούς, ακόμη και την «μειονεξία»  ενός ονόματος που στην Ν.Δ. συνεχίζει να προκαλεί αναστολές και απώθηση  και  ένα κατεστημένο  που καλλιεργήθηκε επί δεκαετίες  και επέλεξαν το αουτσάιντερ, τον «μεταρρυθμιστή» , το έργο του οποίου έζησαν και τις διακηρύξεις του οποίου άκουσαν, σημαίνει  ότι κάτι εντυπωσιακό συντελείται  υποδόρια στην ελληνική κοινωνία.

Ακόμη και οι υπερβολές που συνόδευσαν την εκλογή, όπως εκείνη που χαρακτήριζε τον Κυρ. Μητσοτάκη ως τον γνήσιο «εκφραστή» και διεκδικητή της κληρονομιάς του  «ΝΑΙ» στο Δημοψήφισμα της περασμένης χρονιάς και ούτε λίγο ούτε πολύ του το προσέφεραν ως αποκλειστικό πολιτικό του κεκτημένο, ακόμη και αυτές έδειχναν ότι η Ν.Δ. υπό την νέα ηγεσία της κινείται πλέον , ή ενθαρρύνεται να κινηθεί στον περίφημο «μεσαίο χώρο» , όπου όμως τώρα λίγο αριστερότερα, λίγο δεξιότερα, κινούνται όλα σχεδόν τα μικρά κόμματα ( πλην του ΚΚΕ κλπ).

Ούτε πρέπει να μας διαφεύγει η μη ομολογημένη επιδίωξη και του Α. Τσίπρα να απευθυνθεί στον χώρο αυτόν, καθώς βλέπει να φυλλοροεί  και οι απώλειες του να καθιστούν τον χώρο αυτόν ζωτικό για την πολιτική επιβίωση του.

Το αύριο όλων αυτών των  κινήσεων-μετακινήσεων και φυσικά το αύριο της νέας επιχείρησης δημιουργίας του κεντροαριστερού πολιτικού φορέα, θα φανούν σύντομα.

Το σίγουρο πάντως είναι ένα.

Ως αξιωματική αντιπολίτευση , η  Νέα Δημοκρατία υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη εγκαθίσταται στην συνείδηση των πολιτών ως η ρεαλιστική  εναλλακτική πολιτική λύση στα αδιέξοδα στα οποία έχει εμπλακεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και αυτό θα φαίνεται όλο και πιο καθαρά καθώς οι συνέπειες του τρίτου Μνημονίου θα αποδιαρθρώνουν ό,τι απέμεινε στην ελληνική κοινωνία, η απογοήτευση και η οργή θα μεγαλώνουν και η Κεντροαριστερά θα συνεχίζει αμέριμνη να συζητά σε φόρουμ, διασκέψεις και  συνέδρια  και θα αναζητά το πρόσωπο που θα την εκφράσει.

Εν τούτοις και παρά τα πολλά προβλήματα του χώρου αυτού, θα αυξάνεται συνεχώς η κοινωνική πίεση για την επείγουσα ανάγκη πολιτικής έκφρασης του.

Η «αντοχή» που επιδεικνύει η Δημοκρατική Συμπαράταξη στις τελευταίες έρευνες της κοινής γνώμης το αποδεικνύει.