ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Όλα έτοιμα για την νέα εποχή, αλλά....

Με την ανάδειξη του Ορέστη  Ανδρεαδάκη ως Καλλιτεχνικού Διευθυντή  του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ολοκληρώθηκε η διοικητική και καλλιτεχνική συγκρότηση του Φεστιβάλ και όλα τώρα βρίσκονται στην αφετηρία της νέας περιόδου της ιστορίας του κορυφαίου αυτού πολιτιστικού οργανισμού της πόλης.
Ακούσαμε τις «προγραμματικές» δηλώσεις τόσο της Γενικής Διευθύντριας Ελίζ Ζαλαντό, όσο και του Ορέστη Ανδρεαδάκη που  όπως ήταν αναμενόμενο  δεν προκάλεσαν κάποια ιδιαίτερη αίσθηση.
Φυσικό άλλωστε γιατί σ αυτήν την χώρα ελάχιστοι δίνουν σημασία και βάση στις δηλώσεις «επί τη αναλήψει», αφού εκτός των άλλων, οι προθέσεις θα κριθούν στην πράξη και εκεί τον κύριο ρόλο θα παίξουν οι άλλοι συμμετέχοντες και συμβάλλοντες , η οικονομική κατάσταση κατ αρχάς και η ουσιαστική και άμεση ανταπόκριση του Υπουργείου Πολιτισμού στην επίλυση των προβλημάτων, που θα προκύπτουν.
Και όπως έδειξε η πείρα, ούτε η μία προϋπόθεση, ούτε η άλλη φαίνεται ότι μπορούν να εξελιχθούν θετικά.
Το Φεστιβάλ όμως και τα στελέχη του έχουν μια ισχυρή βάση που θα τους επιτρέψει να δουλέψουν αποτελεσματικά και χωρίς άλλα εκτός των ανωτέρω προβλήματα.
Την θερμή στήριξη της πόλης και των φορέων της και κυρίως την μαζική παρουσία των δεκάδων χιλιάδων σινεφίλ που τις τελευταίες δεκαετίες κατακλύζουν τις αίθουσες των προβολών και των άλλων δράσεων του Φεστιβάλ.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ακόμη κάτι που ιδιαίτερα η Ελίζ Ζαλαντό τόνισε.
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης διαθέτει την πληρέστερη  υποδομή από κάθε άλλον πολιτιστικό οργανισμό, το ιδιόκτητο ΟΛΥΜΠΙΟΝ με τις δύο αίθουσες προβολής και τις διοικητικές υπηρεσίες, τις τέσσερις Αίθουσες προβολής στον πρώτο προβλήτα του λιμανιού, την μεγάλη αίθουσα των συνεντεύξεων τύπου και των άλλων εκδηλώσεων, το  Μουσείο Κινηματογράφου και την Ταινιοθήκη και φυσικά τις πολύτιμες κινηματογραφικές συλλογές με τις οποίες εξοπλίστηκε με κορυφαία αυτήν των γιγαντοαφισών  HELLAFI.
Μπαίνω όμως στον πειρασμό να αναφερθώ στο περίεργο τουλάχιστον, αν όχι υποβολιμαίο κείμενο που με την υπογραφή του  Άκη Καπράλου, που είδαμε πρόσφατα στο ΒΗΜΑ , με τίτλο « (Επι)στροφή στον ελληνικό κινηματογράφο».
Όχι μόνο γιατί τα όσα αναφέρονται ως πρωτοβουλίες του Φεστιβάλ για τον Ελληνικό Κινηματογράφο, δεν δικαιώνουν τον τίτλο , αλλά γιατί ξεκινά από μια άδικη και εκτός πραγματικότητας αναφορά στην δραστηριότητα του Φεστιβάλ των τελευταίων χρόνων- (των χρόνων δηλαδή του Δημ Εϊπίδη), που έτυχαν της πιο ευμενούς κριτικής από το κοινό και τους κριτικούς καθώς τονίζει : «…δείχνει έτοιμος  (ο νέος Καλ. Διευθυντής) να κάνει  το παραπάνω βήμα σε ένα θεσμό που τα τελευταία χρόνια είχε μετατραπεί από Φεστιβάλ Κινηματογράφου σε Κινηματογραφική Λέσχη…»
Και κυρίως γιατί ανοίγει μια ιστορία που μας πηγαίνει πίσω στις περιπέτειες με τις διάφορες απόπειρες που κατά καιρούς εμφανίστηκαν με επίκεντρο την Αθήνα, όταν σημειώνει: « ..ενώ διαβάσαμε μέχρι και για μεταφορά του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στην Αθήνα, αμέσως μετά το δεκαήμερο του Φεστιβάλ και διοργάνωση ειδικών προβολών, παράλληλων εκδηλώσεων, συζητήσεων και συνεντεύξεων Τύπου(ά, και πάρτι)» !...
Μας υπενθυμίζει έτσι όλες τις γνωστές απόπειρες, «ανταγωνιστικές» του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που άρχισαν το 1995 με την ίδρυση από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρία  «Κινηματογραφική Εταιρία Αθηνών» με την συμμετοχή παραγόντων των εκδοτικών συγκροτημάτων, την περιπέτεια του 2009, όταν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης γιόρταζε τα 50 χρόνια του και οι «σκηνοθέτες στην Ομίχλη» επικαλούμενοι την μη κατάθεση από το Υπουργείο Πολιτισμού του νέου Νόμου για τον Κινηματογράφο, απέσυραν από το Φεστιβάλ τις ταινίες τους και ματαίωσαν την τελετή απονομής των Κρατικών  Βραβείων Κινηματογράφου, που είχε ενσωματωθεί στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, δηλώνοντας υποκριτικά τότε, ότι η τελετή θα πραγματοποιείται κάθε χρόνο και σε διαφορετική πόλη, κάτι που δεν έγινε φυσικά ποτέ.
Στην συνέχεια ιδρύουν την «Ακαδημία Ελληνικού Κινηματογράφου», κάτι σαν την Αμερικανική Ακαδημία που απονέμει τα Όσκαρ, και το «Πειραματικό Εργαστήρι Έρευνας της Κινηματογραφικής Τέχνης» με σκοπό να εξελιχθεί στην συνέχεια σε πρότυπη Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου. Το φιάσκο ήρθε όταν στην συνέντευξη τύπου που ετοίμασαν για να αναγγείλουν την πρωτοβουλία αυτή …έμαθαν ότι από χρόνια ήδη λειτουργεί στην Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τμήμα Κινηματογράφου!
Όλες οι ενέργειες αυτές παίρνουν την τυπική χαρακτήρα μιας αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας, με απώτερο στόχο να θεσμοθετηθούν να καταστούν δηλαδή κρατικές οντότητες.
Δεν πέτυχαν τίποτε περισσότερο από την προσέλευση κοινού σε ένα «Φεστιβάλ» με καθαρά εμπορικό χαρακτήρα, όπως άλλωστε και το Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου «Athens Open Film Festival”.
Είναι όμως ανάγκη να τονίσω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως η αναφορά αυτή δεν εξυπονοεί τίποτε για τον νέο Καλλιτεχνικό Διευθυντή, επειδή συμμετείχε στις περισσότερες από τις ενέργειες αυτές. Το αντίθετο, έρχεται να εξηγήσει την επιμονή της Γεν. Διευθύντριας Ελίζ Ζαλαντό να εισηγηθεί στο Δ.Σ. έναν νέο έμπειρο, δημιουργικό αποτελεσματικό Διευθυντή με μεγάλη εμπειρία στην διοργάνωση δραστηριοτήτων για τον Κινηματογράφο. Και δευτερευόντως , συναισθηματικά περισσότερο, γιατί ο Ορέστης Ανδρεαδάκης τιμήθηκε από το Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού με τον τίτλο του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Αλλά τα υποκινούμενα δημοσιεύματα για την «μεταφορά» δράσεων, ή ολόκληρων Φεστιβάλ στην Αθήνα εμπλουτισμένα με παράλληλα γεγονότα, συνεντεύξεις τύπου και άλλα, δεν σημαίνουν τίποτε άλλο από το γεγονός ότι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα «φορτωθεί» το κόστος των εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται ήδη στην Αθήνα!.
Οι μνήμες είναι πικρές και ευτυχώς ζωντανές.
Μαζί όμως με  τις ειλικρινείς ευχές όλων μας να πετύχει η νέα Διοικητική και Καλλιτεχνική ομάδα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στέλνουμε ένα σήμα και στους «αγρυπνούντες» Θεσσαλονικείς…
Υ.Γ.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η πρόταση του Άκη Καπράνου «να αρχίσει επιτέλους να γίνεται κουβέντα και για την επαναφορά των κρατικών βραβείων ή έστω την «κρατικοποίηση» της Ακαδημίας Κινηματογράφου»…
Αν λοιπόν εννοεί την επαναφορά στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και της οργάνωσης της απονομής των Κρατικών Βραβείων Κινηματογράφου, μετά την βίαιη «κατάργηση»  της από την «Ομίχλη», γιατί όχι. Είναι όμως έτσι;
Αφήνω τα περί Δέσποινας Μουζάκη και του έργου της, που πρέπει να συνεχιστεί,  στους πολιτικούς και κομματικούς παράγοντες του Υπουργείου Πολιτισμού για αξιολόγηση…

Σχόλια