ΕΝΩ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΚΡΙΣΙΜΟΙ....Η κυβέρνηση "δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει"!..

Σε μία από τις κρισιμότερες περιόδους της εφτάχρονης περιπέτειας  στην οποία έριξε την χώρα η οικονομική κρίση, όλα δείχνουν πως μας ταιριάζει περισσότερο ο χαρακτηρισμός ως χώρας λωτοφάγων, παρά ως χώρας που έχοντας συνείδηση των κινδύνων που την απειλούν, έχει βρει τον δρόμο  της  εθνικής συνεννόησης, που μόνο αυτός μπορεί να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο.

Η ευθύνη φυσικά ανήκει στην κυβέρνηση, όχι μόνο γιατί αυτή διαχειρίζεται την πορεία των πραγμάτων και έχει την πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση τους, αλλά και γιατί στην κρίσιμη αυτή στιγμή, επιλέγει να ανοίξει ένα πρωτοφανές μέτωπο πολέμου και αμφισβήτησης της    δικαστικής εξουσίας , με λογική και ενέργειες καθεστώτος,  αμφισβητώντας τους διακριτούς ρόλους  και την ανεξαρτησία των εξουσιών που λειτουργούν στο πλαίσιο της Δημοκρατίας. Δημοκρατία.

Και επειδή αντιλαμβάνεται  ότι η υπόθεση προκαλεί ακόμη και στο εσωτερικό της ερωτηματικά και αμφιβολίες και επειδή οι συνέπειες στην ζωή των πολιτών από την εφαρμογή του δικού της τρίτου και σκληρότερου  Μνημονίου, καταγράφονται δραματικά στις σφυγμομετρήσεις, επανέρχεται  στο μοναδικό όπλο που της έχει απομείνει , στην «μάχη  κατά της διαπλοκής» με την προσδοκία ότι συγκρατεί τουλάχιστον το τμήμα των οπαδών που της έχει απομείνει .

Το αποτέλεσμα όμως  που  σίγουρα εισπράττει η χώρα, είναι ένας χωρίς προηγούμενο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής τάξης  ό,τι χειρότερε δηλαδή για να ελπίσει ότι υπάρχει προοπτική εξόδου από την καθήλωση.

Η χώρα καίγεται και ο λαός κυριολεκτικά «τσουρουφλίζεται» από τα μέτρα που  συνεχίζονται , από τις περιβόητες «μεταρρυθμίσεις», αλλά  η μάχη που διεξάγεται  γύρω από τα κανάλια και πως το τοπίο θα αλλάξει, όχι προς το καλύτερο, αλλά αποκλειστικά και μόνο πως θα διαμορφωθεί ένα νέο , φιλικό προς την κυβέρνηση.

Το πεδίο όμως της μάχης για την επιβίωση της χώρας, βρίσκεται αλλού.

Βρίσκεται στις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις για την   «ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης», με όλα όσα αυτή θα φορτώσει στην πλάτη της  κοινωνίας και στην επίτευξη κάποιων από τους στόχους της αναδιάρθρωσης του χρέους .

Αλλά  οι εξελίξεις στον τομέα αυτόν φαίνεται πως σταδιακά ξεφεύγουν από οποιαδήποτε δυνατότητα της χώρας να τις διαμορφώσει, ή να τις ελέγξει, καθώς εμπλέκονται με τις εσωτερικές ανατροπές  στις χώρες που έχουν τον κυρίαρχο λόγο στην Ευρώπη, λόγω των επικείμενων εκλογών και του κύματος λαϊκισμού και ξενοφοβίας που σαρώνει τις το σύνολο σχεδόν των χωρών μελών της Ε.Ε.

Και ως εκ τούτου παραπέμπονται για το τέλος του 1017, ή ακόμη και για το 2018!..

Αν όμως  έτσι εξελιχθούν τελικά  τα πράγματα θα βρεθούμε μπροστά σε μια νέα  επιδείνωση της κατάστασης και τελικά σε ένα ακόμη, -το τέταρτο για την χώρα - Μνημόνιο, που εκτός των γνωστών συνεπειών για την κοινωνία, θα γιγαντώσει το κλίμα εναντίον της Ευρώπης και θα φέρει αναπόφευκτα την χώρα στα πρόθυρα ενός ακόμη GREXIT, υποχρεωτικού, ή εθελούσιου.

Η κυβέρνηση στηρίζει τις τελευταίες ελπίδες της στην άσκηση πίεσης προς τους Ευρωπαίους  από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, για την επίτευξη συμφωνίας σε κάποια από τα βραχυπρόθεσμα έστω μέτρα  αναδιάρθρωσης  του χρέους, κάτι που θα επιτρέψει  στην ΕΚΤ να εντάξει και την Ελλάδα στο Πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης ,  ή κάποιας σχετικής εκδοχής του και στην συνέχεια και ως συνέπεια αυτού την έξοδο της χώρας στις αγορές   στο τέλος του 2017, με το βλέμμα στραμμένο στην δυνατότητα της κυβέρνησης να εξαντλήσει την τετραετία!..

Μέσα στο  ρευστό αυτό κλίμα  συζητούνται στο παρασκήνιο των κέντρων που επηρεάζουν τις σχετικές εξελίξεις διάφορες εκδοχές  και  τον τελευταίο καιρό να ακούγονται  από πολλές πλευρές σενάρια εξεύρεσης λύσης στην αντιπαράθεση μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε.  που οδηγούν σε ένα συμβιβασμό ικανό να εξασφαλίσει και στις δύο πλευρές το άλλοθι που χρειάζονται , για να συναποδεχθούν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι ..βιώσιμο!

Προκειμένου να αποφευχθεί μια υποτροπή στις σχέσεις Ελλάδος και Ε.Ε. καθώς ο Α. Τσίπρας παραμένει ένας απρόβλεπτος παίχτης και κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει μέχρι που μπορεί να φτάσει, προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία και να μην επιβεβαιώσει το σενάριο  της «αριστερής παρένθεσης», που θα σημάνει το τέλος , τουλάχιστον αυτής της φάσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρακολουθώντας τις υπόγειες αυτές διεργασίες, δεν πρέπει να λησμονούμε την σταθερή πολιτική στήριξη που απολαμβάνει ο Α. Τσίπρας τόσο από τις ΗΠΑ, όσο και από την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.

Στο βάθος φυσικά εκείνο που αξιολογείται για την υποστήριξη αυτή, είναι η αποτελεσματική χωρίς προβλήματα στην Βουλή και την κοινωνία προώθηση όλων σχεδόν των απαιτήσεων των εταίρων.

Τι περισσότερο θα μπορούσαν να περιμένουν για να είναι ικανοποιημένοι;

Εξ ίσου σημαντικό είναι και το γεγονός ότι σε μια τέτοια εξέλιξη η Γερμανία, η Ολλανδία η Γαλλία  θα έχουν απαλλαγεί από ένα επί πλέον πρόβλημα στην πορεία τους προς τις εθνικές εκλογές, πέραν φυσικά από το προσφυγικό και την άνοδο των αντιευρωπαϊκών ξενόφοβων δυνάμεων και των εσωτερικών οικονομικών τους προβλημάτων.

Για αυτό και πρέπει να δοθεί κάποια μεγαλύτερη σημασία στα ενδεχόμενα αυτά που ακούγονται τον τελευταίο καιρό.

Ίσως και για αυτό το σύνθημα της Ν.Δ. περί προσφυγής στις κάλπες να αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης του στον χρόνο…

Υ.Γ.

Και ξαφνικά και αφού προηγήθηκε η απερίγραπτη φάρσα με τον Βύρωνα Πολύδωρα, ναι, τον γνωστό Βύρωνα Πολύδωρα, τον οποίο ο πρωθυπουργός καθ υπέρβαση  και πάλι του θεσμικού του ρόλου, πρότεινε για την προεδρεία του ΕΣΡ, η κυβέρνηση.. ανακαλύπτει την συναίνεση και την συνεργασία, αναγνωρίζει τον ρόλο του ΕΣΡ για την αδειοδότηση των καναλιών και τις σχετικές διαδικασίες και μέσω του Προέδρου της Βουλής προσφέρεται σε αλλαγές στην σύνθεση του Διοικ. Συμβουλίου του, τις οποίες τμήμα της Αντιπολίτευσης αποδέχτηκε ήδη.

Λίγα λεπτά αργότερα όμως αμφίσημες δηλώσεις του Ν. Παππά αποκαλύπτουν την αναξιοπιστία και τα επικίνδυνα παιχνίδια που συνεχίζει η κυβέρνηση.

Αλλά όπως όλα δείχνουν «καίγεται» να κλείσει αυτό το απερίγραπτο φιάσκο με την δήθεν εξυγίανση του τηλεοπτικού τοπίου το οποίο επιχείρησε, κυρίως όμως την «πληγή» που άνοιξε στο Δικαστικό Σώμα και την χωρίς προηγούμενο αμφισβήτηση των θεσμών της Δημοκρατίας.