ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ, Η ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ!



Οι εξελίξεις γύρω από την πορεία του τρίτου Μνημονίου, η δεύτερη δηλαδή αξιολόγηση, οι όροι που επιτακτικά θέτει το ΔΝΤ για να μετάσχει στο Πρόγραμμα, οι επίμονες αρνήσεις των εταίρων κυρίως βέβαια της Γερμανίας και των Βορειοευρωπαίων να δώσουν από τώρα μια ολοκληρωμένη απάντηση στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, κάτι που θέτει υπό αμφισβήτηση την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και κατά συνέπεια στην αβεβαιότητα προσφυγής της χώρας στις αγορές, διαμορφώνουν τους όρους μια επικίνδυνης οπισθοδρόμησης.

Ακόμη και όταν η κυβέρνηση δείχνει πως είναι έτοιμη για οποιοδήποτε συμβιβασμό ακόμη και στις ακραίες απαιτήσεις του ΔΝΤ και στην κωλυσιεργία του Β. Σόιμπλε, καταργώντας ουσιαστικά και τις τελευταίες κόκκινες γραμμές της (αλήθεια έμεινε κάτι από αυτές;), δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρει να οδηγήσει την χώρα στην οριστική έξοδο από την κρίση.

Μάλλον το αντίθετο μοιάζει περισσότερο βέβαιο.

Το σύνολο των ειδικών αναλυτών, αλλά και κορυφαία στελέχη της οικονομίας στην χώρα υποστηρίζουν ότι ακόμη και αν όλα εξελιχθούν όπως ελπίζει η κυβέρνηση, αυτό δεν θα σημάνει ότι αυτόματα οι αγορές και οι επενδυτές θα ανταποκριθούν ,καθώς θα συνυπολογίσουν την κυριαρχούσα έλλειψη εμπιστοσύνης την αβεβαιότητα που συνεπάγεται το BREXIT και τώρα πλέον οι ανατροπές και οι ρευστότητες που χαρακτηρίζουν την προεδρεία Ντ. Τραμπ.

Ταυτόχρονα οι πολιτικές εξελίξεις στον ευρύτερο χώρο ανατρέπουν τις υφιστάμενες ισορροπίες, ή το MODUS VIVENTI, που είχε διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στις σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Τουρκία.

Στις ΗΠΑ η απροσδόκητη εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ με τις γνωστές θέσεις του, οι  πρώτες επιλογές των στενών συνεργατών του και τώρα πλέον οι πρώτες επίσημες πολιτικές που εξαγγέλει, προκαλούν ρίγη στην κυβέρνηση , ανεξάρτητα από τα όσα διοχετεύει.  Την κατάσταση επιβαρύνουν οι επικείμενες εξελίξεις στην Ιταλία, οι εκλογές στην Γερμανία την Ολλανδία και την Γαλλία που θα διαμορφώσουν ένα περιβάλλον ελάχιστα φιλικό για την αντιμετώπιση των ελληνικών προβλημάτων. Ενώ παράλληλα η Τουρκία κρατά το κλειδί του προσφυγικού σε μια κρίσιμη φάση των εξελίξεων με τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού. Η Ελλάδα χωρίς  ουσιαστικά πλέον ερείσματα στον διεθνή χώρο, θα διαπραγματεύεται ανίσχυρη διπλωματικά και οικονομικά με μια κυβέρνηση κουρασμένη σε διαδικασία αποδομής, άπειρη και αδύναμη μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Προσθέτω στο κλίμα και το περιβάλλον αυτό και την καθημερινή σχεδόν επιδείνωση του προσφυγικού καθώς οι δεκάδες χιλιάδες των έγκλειστων προσφύγων απογοητευμένοι, απελπισμένοι  ζώντας  μέσα σε απαράδεκτες συνθήκες, εξεγείρονται όλο και εντονότερα διαμορφώνοντας συνθήκες σύγκρουσης με το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζουν, το οποίο σταδιακά απομακρύνεται από την στάση αλληλεγγύης που κρατούσε στους πρώτους μήνες της άφιξης των προσφύγων, υποκινούμενο από κινήσεις ακροδεξιών και ξενοφοβικών ομάδων.

Ίσως η πλέον επικίνδυνη συγκυρία είναι αυτή που διαμορφώνεται από τις καθημερινές δηλώσεις και θέσεις του Προέδρου της γείτονος Τ. Ερντογάν.
Ο οποίος δεν αμφισβητεί μόνο τις διεθνείς συνθήκες, που διαμόρφωσαν την σημερινή εικόνα των κρατών της Μέσης Ανατολής ( Συμφωνία Σάικς - Πικό), δεν μιλά μόνο  για «σύνορα της καρδιάς» αλλά τώρα θέτει  ρητά θέμα αναθεώρησης της Λοζάνης!...
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι σε κάποιες από τις περιπτώσεις «συνόρων της καρδιάς», ήδη Τουρκικά στρατεύματα βρίσκονται μέσα σε αυτά, είτε με το αιτιολογικό προστασίας της χώρας του  (όπως στην Βόρεια Συρία), είτε για την προστασία τουρκογενών πληθυσμών( όπως στην περίπτωση των Τουρκμένων στις περιοχές της Μοσούλης).

Να θυμόμαστε πάντα ότι το Καστελόριζο αμφισβητείται ήδη τουλάχιστον όσον αφορά την ισχύ και για αυτό της ζώνης ΑΟΖ , που περιορίζει ασφυκτικά τα όρια της Τουρκικής ΑΟΖ.

Η κυβέρνηση παρακολουθεί τα γεγονότα και τις εξελίξεις χωρίς ουσιαστικές πρωτοβουλίες, κάτι που έκανε ούτως ή άλλως σε όλη σχεδόν την διάρκεια των μηνών από την έναρξη των αφίξεων τους στα νησιά και στην συνέχεια στην ηπειρωτική χώρα.

Είναι λοιπόν αναμενόμενο να αναρωτιέται ο καθένας, πώς νομίζει η κυβέρνηση  ότι η χώρα θα καταφέρει να διασχίσει αυτόν το ωκεανό των δύσκολων και δυσεπίλυτων προβλημάτων, με μια κυβέρνηση που αποτυχαίνει ακόμη και στα απλά και καθημερινά προβλήματα;

Μήπως ήρθε η στιγμή της ευθύνης του συνόλου του πολιτικού συστήματος, να αφήσει την ενασχόληση του με τα μικρά και καθημερινά ζητήματα της επικαιρότητας και να δει με αίσθημα ευθύνης το τι επέρχεται, όχι στα επόμενα χρόνια αλλά στους επόμενους μήνες και να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει αγνοώντας την πραγματικότητα;

Μπροστά στις τόσο μεγάλες αβεβαιότητες και κινδύνους μήπως πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στην χώρα και την κοινωνία;

Και πρώτα πρώτα η κυβέρνηση

Να διαγράψει από την πολιτική της ατζέντα την γραμμή της πάση θυσία επιβίωσης της στην εξουσία και να πάρει την πρωτοβουλία μιας πανεθνικής προσπάθειας από κοινού αντιμετώπισης των επερχόμενων ανατροπών και κινδύνων.
Θα έχει στο κάτω κάτω ένα ισχυρό άλλοθι και θα δείξει για πρώτη φορά ότι το κύριο μέλημα της είναι η έξοδος από την κρίση και τώρα η προετοιμασία, η θωράκιση και η προστασία της χώρας.

Και η αντιπολίτευση;


Να σταματήσει επιτέλους να πολιτεύεται ωσάν να μην συμβαίνει τίποτε, ωσάν να μην επέρχονται οι αλλαγές που παρακολουθούμε ήδη, ωσάν να μην πρόκειται να επηρεάσουν και μάλιστα αρνητικά τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας και να διατυπώσει μια πρόταση εθνικής συνεννόησης, μπροστά στους πρωτοφανείς κινδύνους που προδιαγράφει το άμεσο μέλλον.

Υ.Γ.
Βρίσκονται ήδη σε κρίσιμη εξέλιξη δύο εθνικών διαστάσεων προβλήματα.
Η διαπραγματεύσεις- για άλλη μία φορά- μεταξύ των δύο Κοινοτήτων της Κύπρου για την επίλυση του "προβλήματος", που συμπληρώνει μερικές δεκαετίες εκκρεμότητας και το "Προσφυγικό" σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες απειλές της Τουρκίας να επιτρέψει τις προσφυγικές ροές προς την Ευρώπη, με άμεση συνέπεια να ξεφύγει από κάθε δυνατότητα της χώρας ο έλεγχος τους.
Και τα δύο συνδέονται άμεσα με τον ανεξέλεγκτο και απρόβλεπτο γείτονα μας, την Τουρκία.
Σε αυτά τα δύο τουλάχιστον εθνικά ζητήματα είναι χρέος της πολιτικής τάξης να συνεννοηθεί να συνεργαστεί και να σχεδιάσει ένα κοινό μέτωπο, άμεσα, πριν τα πράγματα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο

Σχόλια