ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ. Η Ευρώπη της ανοχής και της αλληλεγγύης είναι εδώ.

Ο τρόπος με τον οποίο υποδέχτηκαν στην Ελλάδα οι απλοί , οι ανώνυμοι πολίτες, θα αποτελέσει ασφαλώς ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην ιστορία του Προσφυγικού.

Ένα κεφάλαιο , το μοναδικό ίσως , για το οποίο είμαστε περήφανοι, μια ακτίνα φωτός στην μιζέρια των χρόνων της οικονομικής κρίσης.

Ασφαλώς, η ανοχή, η αλληλεγγύη, η συγκινητική προσφορά της ελληνικής κοινωνίας, είχε και τις θλιβερές πλευρές της.

Και όσο ο καιρός περνά και οι συνθήκες της ζωής των προσφύγων στους καταυλισμούς χειροτερεύουν και οι εντάσεις και οι συγκρούσεις γίνονται όλο και πιο συχνές, τόσο πιο εύκολα βρίσκουν απήχηση  σε μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερα στις κοινωνίες που συμβιώνουν με καταυλισμούς προσφύγων τα συνθήματα της ξενοφοβίας , των υποψιών και των σεναρίων συνωμοσίας για τους κινδύνους που δήθεν διατρέχουν οι μόνιμοι κάτοικοι  της περιοχής.

Όπως οι θλιβερές εκείνες ιστορίες, ότι γονείς παιδιών σε δημοτικά σχολεία εξεγέρθηκαν εναντίον της απόφασης να φιλοξενούνται στο σχολείο σε απογευματινή βάρδια τα παιδιών των προσφύγων.

Αλήθεια τις έγινε τελικά με τις περιπτώσεις εκείνες;

Η γενική πάντως συμπεριφορά των πολιτών στάθηκε αλληλέγγυα με τις χιλιάδες των απελπισμένων φυγάδων του πολέμου και του θανάτου.

Και αυτά αντίθετα με την επίσημη πολιτική του κράτους, όπως την εφάρμοσε η κυβέρνηση.

Η πλήρης αδιαφορία , η χαώδης εξέλιξη η εγκατάλειψη των χιλιάδων της Ειδομένης στην τύχη τους και στην ανεύθυνη και εν πολλοίς επικίνδυνη ενεργοποίηση διαφόρων ομάδων, «αλληλέγγυων» και μη και τώρα η βιαστική χωρίς προετοιμασία υποχρεωτική εγκατάσταση τους σε παλιά εργοστάσια σε σκηνές που δεν μπορούν να προστατέψουν την προσωπική ζωή, ούτε από τις καιρικές συνθήκες.

Η ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας είναι ελλιπής και αποσπασματική για τα όσα συμβαίνουνn καθημερινά σχεδόν, και μόνο οι ακραίες περιπτώσεις γίνονται γνωστές.

Κανένας δεν γνωρίζει που βρίσκονται οι 15.000 περίπου πρόσφυγες, που δεν καταμετρούνται, και τι συμβαίνει με τους 1.500 περίπου ανήλικους πρόσφυγες , που κατά την Europol είναι εξαφανισμένοι στην Ελλάδα.

Θα προσθέσω και ένα ακόμη ερώτημα.

Που έχουν μεταφερθεί οι πρόσφυγες του καταυλισμού της Πέτρας του Ολύμπου; Φυσικά δεν περιμένουμε απάντηση τι συνέβη εκεί, γιατί άνοιξε η Πέτρα ειδικά για τους Γεζίντι, ποιος πήρε αυτήν την απόφαση και για πιο λόγο.

Και όμως όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας εν μέσω όλων των άλλων σημαντικών εξελίξεων, που αφορούν στο μέλλον της χώρας.

Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά με την αφορμή των όσων είδα να συμβαίνουν στο Παρίσι την περίοδο αυτή, που η οικογένεια μου κάνει την ετήσια συνάντηση των μελών της από την Θεσσαλονίκη το Παρίσι και την Βαρκελώνη.

Τυχαίνει να φιλοξενούμαι στο 18^ο Διαμέρισμα, σε μια περιοχή με έντονη παρουσία , σε κάποιες γειτονιές και πλειοψηφία Ινδών, Αφρικανών, Κινέζων, Ταϊλανδών κλπ.

Αυτήν την εποχή η παρουσία προσφύγων που κατέφτασαν στο Παρίσι την χρονιά αυτή, είναι εμφανής , καθώς εδώ δεν υπάρχουν στρατόπεδα φιλοξενίας και οι πρόσφυγες κυκλοφορούν παντού.

Προσφορά πρωινού που συνεχίζεται μέχρι αργά το μεσημέρι

Συμβαίνει όμως κάτι που με εντυπωσιάζει.

Στην μικρή πλατεία, μπροστά μου η κινητικότητα είναι τεράστια από τις 7 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ, εκτός από τις ημέρες που μεγάλο τμήμα των προσφύγων κοιμάται στην πλατεία όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν.

Προετοιμασίες για τον ύπνο

Το «πρόγραμμα» της κάθε ημέρας περιλαμβάνει:

Το πρωί καταφτάνουν νεαροί Γάλλοι, αγόρια και κορίτσια, στήνουν πάγκους με επαγγελματικές θερμοφόρες, για τσάι και καφέ και απλώνουν στα τραπέζια μια μεγάλη ποικιλία πρωινού.

Φιάλες νερού στοιβάζονται κατά δεκάδες, σακούλες σκουπιδιών τοποθετούνται ώστε η κινητικότητα αυτή να μην αφήνει το παραμικρό στην περιοχή.

Από τους πάγκους περνάνε μέχρι το μεσημέρι πάνω από 200-250 άτομα, με τα πρωινά , να ανανεώνονται συνεχώς.

Σάκοι με ρουχισμό. Ο καθένας διαλέγει τί του λείπε

Το μεσημέρι το σκηνικό αλλάζει.

Μεγάλες σακούλες με ρουχισμό ανοίγουν και οι πρόσφυγες παίρνουν ότι ο καθένας χρειάζεται.

Όταν ο καιρός δεν προβλέπει βροχή φορτηγά ξεφορτώνουν στρώματα κουβέρτες και το γνωστό χρυσό προστατευτικό υλικό για όσους πρόκειται να μείνουν το βράδυ στους διάφορους χώρους της πλατείας (είσοδοι πολυκατοικιών, χώροι μνημείων κλπ).

Βρέχει.Τα πάντα μετακινούνται και προσαρμόζονται

Αργά το βράδυ άλλες ομάδες προσφέρουν συσκευασίες –πακέτο- με φαγητό, που παράγονται επαγγελματικά. Γύρω στις 9 το βράδυ η πλατεία αδειάζει εκτός από εκείνους που επέλεξαν να κοιμηθούν εκεί.

Νωρίς το πρωί τα συνεργεία του Δήμου καταφτάνουν στην περιοχή σκουπίζουν και πλένουν την περιοχή και μεταφέρουν οτιδήποτε έχει καταστραφεί.

Καμιά παρουσία διαμαρτυρομένων περιοίκων, καμιά παρουσία αστυνομίας,

τουλάχιστον στις 9 περίπου ημέρες, που ζω εδώ και παρακολουθώ την καθημερινότητα τους.

Η ζωή στην περιοχή συνεχίζεται χωρίς καμιά απολύτως αλλαγή, όπως και στο παρελθόν,

Όταν η πλατεία αδειάζει μου γεννάται βέβαια το ερώτημα που έχουν καταφύγει όλοι αυτοί, αλλά απάντηση δεν έχω.

Το σύνολο των προσφύγων είναι Αφρικανοί νέοι μέχρι 25, περίπου χρονών.

Ανάμεσα τους μπορεί κανείς να αντιληφθεί και νεαρά κορίτσια μόνο όταν τα ακούει να μιλούν, μια και το ντύσιμο τους σε τίποτε δεν διαφέρει από τους νεαρούς άνδρες καθώς το κεφάλι τους καλύπτεται στο μεγαλύτερο μέρος του από σκουφιά και κασκόλ.

Μερικές φορές εμφανίζονται σε παρέες των 4-5 εμφανώς  εφήβων, που κινούνται σαν ομάδα, τρώνε στους πάγκους και φεύγουν προς άγνωστη κατεύθυνση.

Ότι γίνεται οφείλεται σε πρωτοβουλίες ομάδων νέων, ή κάποιων οργανώσεων, το κράτος απουσιάζει, τα πάντα εξελίσσονται χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Καμιά ένταση, κανένας καυγάς, καμιά διαμαρτυρία περιοίκων, ή καταστηματαρχών.

Διανομή βραδινού

Περιγράφω απλώς τα γεγονότα, δεν έχω πληροφορίες εκτός από αυτά ο ίδιος βλέπω, δεν βγάζω συμπεράσματα, δεν μπορώ να ερμηνεύσω με βεβαιότητα οτιδήποτε.

Σημειώνω όμως , την αλληλεγγύη, την ανοχή, την απουσία της αστυνομίας, την απουσία οποιασδήποτε έντασης.

Τι θα συμβεί αύριο μεθαύριο ,ούτε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα δεν μπορώ να ξέρω, ούτε μπορώ να συμπεράνω.
Εάν έγκαιρα δεν εκφραστεί μια υπεύθυνη, οργανωμένη κρατική πολιτική, που θα καλύψει τις σχετικές ανάγκες και τα αιτήματα των προσφύγων, ασφαλώς θα υπάρξουν προβλήματα.

Τα γράφω αυτά για να τονίσω  ότι η αλληλεγγύη των Ευρωπαίων πολιτών εκδηλώνεται παντού, οι αξίες της Ένωσης για τις οποίες μιλούν τον τελευταίο καιρό και τις επικαλούνται συχνά, είναι υπαρκτές, ζωντανές και  αντέχουν ακόμη και σε κρίσεις όπως αυτή του Προσφυγικού προβλήματος,

Μπορεί οι ακραίες ξενοφοβικές και ρατσιστικές φωνές , που καραδοκούν έτοιμες να εκμεταλευτούν την κούραση των μεν και την ανυπομονησία των δε , ακόμη και την αδιαφορία του κράτους, να ακούγονται όλο και περισσότερο, μπορεί η παρουσία των πολιτικών εκφραστών τους να γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι  η Ευρώπη των πολιτών, της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων , της αλληλεγγύης  και της ανοχής βρίσκεται σε υποχώρηση, ή έχει ηττηθεί.
Το πρόβλημα του εθνικισμού, ο νέος  μεγάλος κίνδυνος για την Ευρώπη , η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, και η αδυναμία της Ευρώπης να προσαρμοστεί στις ανάγκες της εποχής και τα αιτήματα των λαών της, παραμένουν το μεγάλο ερωτηματικό για το μέλλον.