O ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ

 Μια από τις πλέον περίπλοκες και επικίνδυνες ταυτόχρονα συγκυρίες βιώνει η χώρα.

Και αυτό γιατί αν  τα πράγματα εξελιχθούν αρνητικά για τα συμφέροντα της χώρας, θα πρόκειται όχι απλώς για ένα GREXIT, αλλά για εθνική καταστροφή.

Στην επικαιρότητα έχουν συσσωρευτεί προβλήματα, που έρχονται από το παρελθόν, που τώρα όμως έχουν εντελώς διαφορετική διάσταση, κυρίως λόγω του ότι θίγουν την ακεραιότητα και την ύπαρξη της χώρας και το γεωστρατηγικό περιβάλλον στο οποίο έζησε τα τελευταία 100 χρόνια.

Ενώ όλοι στρέφουν το βλέμμα στις συνεχιζόμενες «διαπραγματεύσεις» με τους εταίρους για το κλείσιμο της αξιολόγησης και την κάποια ρύθμιση του χρέους, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, επαναφέρει έμμεσα την απειλή του Grexit εφόσον η χώρα δεν αποδεχθεί τους νέους όρους που προτείνει το ΔΝΤ- για να συμμετέχει στο Πρόγραμμα- που επιβάλλουν νέα μέτρα και δεσμεύουν την χώρα για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Η κυβέρνηση που αρχικά πανηγύρισε για τις αποφάσεις του τελευταίου eurogroupe, επαναφέρει τις «κόκκινες γραμμές», μιλά για προσφυγή στις κάλπες-για εσωκομματική και διεθνή χρήση-, και ο πρωθυπουργός δείχνει να ταλαντεύεται μεταξύ του «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» και σε πρόωρες εκλογές.

 Όλοι σχεδόν οι αναλυτές ,είτε ρητά, είτε έμμεσα, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Α. Τσίπρας θα κάνει το παν- , προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία κάτι που φυσικά αδυνατίζει αν δεν ακυρώνει την διαπραγματευτική του ικανότητα.

Και έτσι επανήλθε στο προσκήνιο – για να ικανοποιηθεί κάπως το ΔΝΤ-μια νέα εκδοχή του «κόφτη», η αυτόματη δηλαδή περικοπή συντάξεων και μισθών, εφόσον η χώρα δεν θα καταφέρει να παρουσιάζει επί μακρά σειρά ετών πρωτογενές πλεόνασμα του 3.5%, πράγμα αδύνατο με τα δεδομένα της οικονομίας και την πλήρη εξαθλίωση μεγάλων κοινωνικών ομάδων και τάξεων.

Αλλά αυτός ο διχασμός είναι που ανοίγει την πόρτα στο «ατύχημα» και πάντως  στην συνέχιση της αβεβαιότητας, πάνω στην οποία κρίνονται πολλά.

Οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές καταλήγουν πάντοτε εκεί όπου τις προσδιόρισε ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών και αυτό σημαίνει εκκρεμότητα μέχρι το 2018, Πρόγραμμα μέχρι το 2020 και σε επιτροπεία μέχρι το 2060!...

Την ίδια στιγμή το Κυπριακό βρίσκεται σε ένα από τα πλέον κρίσιμα στάδια των πολύχρονων διεργασιών για την επίλυση του, καθώς ενεδρεύει πλέον ο κίνδυνος κάποιου ατυχήματος ή ενός αδιεξόδου, που θα ανοίξει την πόρτα της κόλασης για τα εμπλεκόμενα μέρη και κυρίως την Ελλάδα.

Και αυτό γιατί ο τρίτος της ομάδας των κρατών που συζητούν είναι η σημερινή Τουρκία, με τον σημερινό Πρόεδρο της, που έχουν εμπλακεί με τρόπο  χωρίς προηγούμενο  στις  πολεμικές συρράξεις  της περιοχής, αμφισβητώντας τα σύνορα με τους γείτονες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Ξανατέθηκαν στο τραπέζι με δηλώσεις αυτήν την φορά όχι μόνο των κυβερνητικών στελεχών και του ίδιου Προέδρου της Τουρκίας, αλλά και της αντιπολίτευσης η  αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας στα Ίμια και την ΑΟΖ του Καστελόριζου.

Και έτσι στις συζητήσεις που θα ξεκινήσουν στις 12 Δεκεμβρίου με τις δύο Κοινότητες της Κύπρου και τις εγγυήτριες δυνάμεις, πάνω στο τραπέζι θα βρίσκονται το εδαφικό, οι περιουσίες, η ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, και από κάτω οι απαιτήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο .

Κάποιοι φοβούνται μία τυχοδιωκτική ενέργεια της Τουρκίας, για την δημιουργία μιας  DE FACTO  κατάστασης, η οποία θα μπει στην συνέχεια σε συζήτηση και διαπραγματεύσεις, με άγνωστη κατάληξη. Μη μας εκπλήσσει αυτή η προσέγγιση. Η Τουρκία διατηρεί ήδη στρατεύματα στην Βόρεια Συρία και την Μοσούλη, υπερασπιζόμενη δήθεν τα εθνικά της συμφέροντα.

Με την Τουρκία συνδέεται και η τρίτη δυσμενής για των χώρα συγκυρία.

Το περιβόητο Προσφυγικό, που ήδη βρίσκεται σε επικίνδυνα εξελισσόμενη  πολλαπλή κρίση (ένταση και συγκρούσεις στους καταυλισμούς, τοπικές κοινωνίες, συνέχιση  των αφίξεων), το οποίο αντιμετωπίζει μια εκρηκτική ανατροπή με την τυχόν καταγγελία της συμφωνίας Ε.Ε.- Τουρκίας και τις απειλές του Ερντογάν περί ανοίγματος των συνόρων της Τουρκίας και την ανεξέλεγκτη είσοδο εκατομμυρίων προσφύγων.

Και η σημερινή κυβέρνηση  η πλέον άπειρη των τελευταίων δεκαετιών, χωρίς στελέχη, κυριαρχημένη από τις ιδεοληψίες της, που δεν την αφήνουν να διαχωρίσει το εθνικό συμφέρον από την προσπάθεια διάσωσης του «αριστερού προφίλ» της, αρνείται πεισματικά να ενημερώσει την πολιτική ηγεσία του τόπου, να συγκαλέσει τα αρμόδια διακομματικά  όργανα, που σχετίζονται με την εθνική ασφάλεια και τις εξωτερικές σχέσεις.

Την ώρα που ο Πρόεδρος της Κύπρου, κρατά συνεχώς ενήμερους τους πολιτικούς αρχηγούς στην Μεγαλόνησο και εδώ, την ώρα που αποφασίζει να τους πάρει μαζί του στην Γενεύη, όπου γίνονται οι σχετικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο Κοινοτήτων και η πενταμερής των εγγυητριών δυνάμεων , ο πρωθυπουργός ταξιδεύει στην Αβάνα, το Αμπού Ντάμπι και στην Ιερουσαλήμ.

Αφήνει έτσι τον Αντιπρόεδρο του και υπουργό Εθνικής Άμυνας να  κάνει δηλώσεις εναντίον της Τουρκίας και του Ερντογάν, με την γνωστή προσβλητική φρασεολογία του, ή να επιδίδεται σε γελοίες επιδείξεις επισκεπτόμενος τα νησιά με στρατιωτική συνοδευόμενος από μια τρικομματικής σύνθεσης επιτροπή (ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ-ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), προκαλώντας την οργή της κομματικής εφημερίδας και της εσωκομματικής τάσης των 53+

Μένει ο ρόλος και οι ευθύνες του κ. Προέδρου της Δημοκρατίας.

Τον τελευταίο μήνα έχει ταξιδέψει στην Ελλάδα και βγάζει λόγους επί παντός του επιστητού, έχει συναντηθεί με κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες από το εξωτερικό , όπου μιλά για τα εθνικά θέματα με την άνεση ενός απλού βουλευτή, ουσιαστικά ασκεί εξωτερική πολιτική σε κρίσιμα  θέματα ( σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, σχέσεις με την Ε.Ε. Προσφυγικό κλπ) για τα οποία η ίδια η κυβέρνηση σιωπά.

Μιλάει εξ ονόματος της;

Λέει αυτά που δεν τολμούν να πουν οι αρμόδιοι υπουργοί και ο πρωθυπουργός;

Του έχει ανατεθεί κάποιος ρόλος από την κυβέρνηση;

Οι πάντες προβληματίζονται αλλά ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνεχίζει ακάθεκτος.

Μόνο ένα δεν κάνει.

Δεν ασκεί το Συνταγματικό του δικαίωμα να συγκαλέσει την πολιτική ηγεσία του τόπου, να συζητηθούν τα σχετικά προβλήματα και να διαμορφωθεί μια μίνιμουμ έστω εθνική συμφωνία με βάση την οποία να κινηθεί η κυβέρνηση.

Αν όχι τώρα, τότε πότε θεωρεί ότι πρέπει να συγκαλεί τους πολιτικούς αρχηγούς;

Μου θυμίζει την γνωστή ρήση:

«Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζεις περί πολλά, ενώ ενός εστί χρεία».

Υ.Γ.

Κάτι δεν πάει καλά.

Κάτι μας διαφεύγει και δεν μπορούμε να καταλάβουμε, πως ο πρωθυπουργός ανέχεται τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του να αποκαλεί σε συνέντευξη του τον Ταγίπ Ερντογάν  «στυγνό δικτάτορα»!..

Πως κλιμακώνει με προσβλητικούς  χαρακτηρισμούς την ένταση με τον Πρόεδρο της Τουρκίας, με την οποία οι σχέσεις της χώρας μας βρίσκονται υπό δοκιμασία.

Με τον οποίο συζητάμε τώρα για Κύπρο, Πρόσφυγες, Αιγαίο.

Πολύ φοβούμαι ότι η Άγκυρα δεν θα περιοριστεί σε διαμαρτυρία αυτήν την φορά.

Είναι αυτονόητο φυσικά, ότι δεν αναφέρομαι στην αλήθεια ή το ψέμα του χαρακτηρισμού, αλλά στην μοναδική «διπλωματική» γλώσσα του Π. Καμένου , που «χρωματίζει» τον δημόσιο πολιτικό λόγο του με πεζοδρομιακή ρητορική, αλλά εδώ διαχειρίζεται ύψιστης σημασίας εθνικά θέματα και αυτή η γλώσσα , θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Είμαι περίεργος να δω την αντίδραση του πρωθυπουργού.

Αν δεν ήταν αδιανόητο για την στιγμή, θα έλεγα ότι διαμορφώνεται ένα περιβάλλον κρίσης στις σχέσεις Καμένου-Τσίπρα, που μπορεί να οδηγήσει και σε πτώση της κυβέρνησης.