ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ - ΜΑΤΑΙΑ;- ΜΙΑ ΝΟΤΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ....

Την γνωρίζω εδώ και λίγα χρόνια, και  πάντοτε κάποιο πρωί του Δεκεμβρίου ανθίζει μέσα σε κάθε περιβάλλον, ήλιο, βροχή, χιόνι, ακόμη και παγετό.
Επίμονη, σταθερή, αισιόδοξη, αδιάφορη για ότι συντελείται γύρω της..

Συνειδητοποιώ και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι  ότι τα τελευταία χρόνια έλειψε υπερβολικά από το λεξιλόγιο μας μια λέξη, η αισιοδοξία

Και όχι μόνο από την ζωή του καθενός μας , αλλά και ως φαινόμενο διάχυτο στην κοινωνία, στις συλλογικότητες, στις παρέες, στις οργανώσεις που εκπροσωπούν την οικονομία, την παιδεία, την επιχειρηματικότητα, τον πολιτισμό, την εργασία, την επικοινωνία.

Είναι νομίζω αυτονόητο πως δεν χρειάζεται κανενός είδους επιχειρηματολογία,  για την απουσία αυτού του φαινομένου, κινητήριας δύναμης για κάθε προσωπική, ή συλλογική προσπάθεια και επιτυχία.

Εξ ίσου όμως αδιαμφισβήτητο είναι και το γεγονός  ότι κυκλοφορούν και αναδεικνύονται γύρω μας λαμπρές εξαιρέσεις ατόμων, των οποίων ο λόγος και τα έργα μας εντυπωσιάζουν και  γιατί όχι, μας  δίνουν κουράγιο!..

Είναι αυτοί που δεν σταματούν μπροστά στα προβλήματα, ή και στις αποτυχίες. Δεν απογοητεύονται, δεν εγκαταλείπουν.

Αλλά με τις  μικρές, ή μεγάλες πρωτοβουλίες τους, τις μικρές, ή μεγάλες επιτυχίες τους, είτε  μέσα στις μικρές κοινωνίες που ζουν, είτε μέσα στις πόλεις που κινούνται, στους θεσμούς της πολιτείας, σε κάθε γωνιά σχεδόν της καθημερινότητας μας, εκπέμπουν αισιοδοξία και ελπίδα.

Και δεν είναι λίγο αυτό.

Τα καταθλιπτικά φαινόμενα, οι ακραίες εκδηλώσεις απελπισίας που έχουν πολλαπλασιαστεί , η κοινωνία που έχει διαλυθεί και καταρρέει, η επικίνδυνη ανυποληψία που συνοδεύει και απειλεί την πολιτική τάξη και τους θεσμούς, η αβεβαιότητα και οι κίνδυνοι που συσσωρεύονται στον ορίζοντα, είναι συστατικά που οδηγούν μια χώρα στο αδιέξοδο.

Οι φωτεινές αυτές παρουσίες και φωνές, κρατούν ακόμη την κοινωνία στα πόδια της, και την ελπίδα ζωντανή.

Δεν είναι όλα μαύρα. Υπάρχουν και αυτοί. Και δείχνουν κάποιον δρόμο.