Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ κ. ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Νομίζω πως το ερώτημα- και ταυτόχρονα η αμφιβολία- για το τι πρόκειται να κάνει τελικά ο Α. Τσίπρας έχουν απαντηθεί ήδη.

Αναφέρομαι στις απόψεις που διατυπώθηκαν τον τελευταίο καιρό έντονα και δημόσια και  εξελίχθηκαν μάλιστα  σε  σενάρια από τους διεθνείς αναλυτές, για την προοπτική της ολοκλήρωσης ή μη της αξιολόγησης και τι πρόκειται να συμβεί την επόμενη της αποτυχίας ημέρα.

Εάν κανείς συνυπολογίσει, διαβάσει όπως λέμε «πίσω από τις γραμμές»,  τα όσα δημόσια λέχθηκαν, ή συνέβησαν στην χώρα και το εξωτερικό τις τελευταίες ιδίως ημέρες και ώρες, αβίαστα καταλήγει σε ένα μόνο συμπέρασμα.

Η αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί, οι δεσμεύσεις θα αναληφθούν και μάλιστα σε βάθος χρόνου, με το βάρος να πέφτει και πάλι στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους , η κυβέρνηση και ιδίως η κοινοβουλευτική ομάδα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα παραμείνει σταθερή- δεν έχει άλλωστε και πολλές διεξόδους- και ο Α. Τσίπρας θα επιχειρήσει να καλυφθεί πίσω από το κλίμα που καλλιέργησε  δηλ. την σθεναρή διαπραγμάτευση, τον αναγκαίο συμβιβασμό, το μέλλον που έρχεται κλπ.

Να μην παραγνωρίζουμε ως δευτερεύοντα τα στοιχεία που βαραίνουν κατά την γνώμη μου στην συνείδηση του πρωθυπουργού για την απόφαση αυτή, ακόμη και τα.... υπαρξιακά.

Να προσπαθήσει με κάθε τρόπο, καθώς οι εκλογές απομακρύνονται σε έναν άγνωστο ορίζοντα, να αποκαταστήσει κάπως  στο περιθώριο  που διαμορφώνεται , το γόητρο της «για πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης», κυρίως όμως να παραμείνει ο ίδιος στο ευρωπαϊκό προσκήνιο ως ο ηγέτης της  Ευρωπαϊκής Αριστεράς, σε αυτήν την κρίσιμη φάση της πορείας του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος, όπου  τίθενται επιτακτικά στο τραπέζι, ζητώντας απαντήσεις, καίρια ερωτήματα για το αν και πώς θα συνεχίσει να υπάρχει η Ένωση.

Έχει ζήσει στα Ευρωπαϊκά σαλόνια και στα παρασκήνια τους, στις Συνόδους Κορυφής, στις προσωπικές επαφές και φιλίες με τους κορυφαίους ηγέτες της, γνωρίστηκε με τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων σε Ανατολή και Δύση, αναγορεύτηκε χάρις κυρίως στον Φρανσουά Ολάντ σε «παράκλητο» της Σοσιαλδημοκρατίας,

Δεν τα πετάς εύκολα όλα αυτά,  ελπίζοντας μέσω εκλογών, σε ένα «διάλειμμα»  της Δεξιάς,  που θα τον διαδεχθεί αναμφίβολα στην εξουσία  και στην αβέβαιη επιστροφή στο προσκήνιο του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι.

Με το κόμμα του τα κατάφερε μέχρι σήμερα αρκετές φορές, ακόμη και σε πολύ πιο δύσκολες στιγμές αυτής της κυβέρνησης, όπως στην ανατροπή του Δημοψηφίσματος, στην ψήφιση του   3^ου Μνημονίου, στην απαλλαγή του από την  εσωκομματική αντιπολίτευση.

Τον βοηθά τώρα και η βαθιά πεποίθηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των βουλευτών του ότι δεν πρόκειται να ξαναβρεθούν στην θερμή και βολική αγκαλιά της Βουλής.

Αλλά, ας μην έχουμε αυταπάτες- και εμείς-,η κοινωνία δηλαδή. Γνωρίζουμε πολύ καλά την θλιβερή αποδιάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, αυτής που τόσο εύκολα πίστεψε το σκίσιμο των Μνημονίων, στην κατάργηση τους με ένα Νόμο και ένα άρθρο, στην αξιοκρατία, την μάχη κατά της διαπλοκής, που με άνεση και πειθώ υποσχέθηκε ο Α. Τσίπρας και τον εξέλεξε πρωθυπουργό στον μοιραίο εκείνο Φεβρουάριο του 2015.

Και πως έκτοτε η κατάσταση της χειροτέρεψε, από τον κυνισμό και τα ψέματα των κυβερνώντων, από την επιρροή των  περιβόητων  «κοινωνικών δικτύων», από την απελπισία, από την παραίτηση.

Ένας δημαγωγός, ένας λαϊκιστής με ταλέντο, ένας «νέος» πολιτικός θα βρίσκει πάντα πεδίον δόξης λαμπρόν για να ξετυλίξει ένα «νέο όραμα» μιας « ανεξάρτητης, δημοκρατικής και δίκαιης  Ελλάδας»…

Η συμμετοχή στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, που θα επιτρέψει στο τραπεζικό σύστημα να λειτουργήσει και συνεπώς να ανασάνει η αγορά, η έξοδος στις αγορές και το τέλος των Μνημονίων εύκολα μετατρέπονται σε «παράδεισο» που υπόσχεται τα πάντα.

Όχι ο Α. Τσίπρας δεν θα έχει καμιά δυσκολία  να πει στο ΔΝΤ και στην Ευρώπη ναι σε όλα, αφού θα έχει προετοιμάσει σχετικά τόσο την κοινοβουλευτική του ομάδα, όσο και τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.

Παρουσιάζοντας φυσικά τις νέες δεσμεύσεις και επιβαρύνσεις στο περιτύλιγμα που θα προσφέρει το αναγκαίο άλλοθι στους βουλευτές του.

Ο συμβιβασμός και τελικά η συμφωνία, εξελίχθηκε άλλωστε σε μονόδρομο, αφού οι άλλες διαφυγές που παρουσιάστηκαν στο προσκήνιο το Δημοψήφισμα δηλαδή και οι εκλογές αποκλείστηκαν για προφανείς λόγους.

Μπορεί να διανοηθεί κάποιος αυτήν την χώρα σε προεκλογικές διαμάχες   μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα έντασης και διχασμού, με την οικονομική κρίση να έχει αποδιαρθρώσει την χώρα και τους εθνικούς κινδύνους και αβεβαιότητες σε έξαρση;

Και μόνο η συνεχιζόμενη και επιτεινόμενη τριπλή απειλή του  Ταγίπ Ερντογάν  για το Προσφυγικό, το Αιγαίο και τις οικονομικές και άλλες συνεργασίες Τουρκίας-Ελλάδας, θα αρκούσε να κάνει ιδιαίτερα προσεκτικό κάθε πολιτικό στην χώρα.

Εκείνοι όμως που κατά την γνώμη μου θα δυσκολευτούν περισσότερο να προσαρμοστούν στην νέα  εποχή, αυτήν που θα διαμορφώσει μια ενδεχόμενη συμφωνία με το ΔΝΤ και την Ευρώπη, είναι τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και ιδίως της Αξιωματικής.

Που θα υποχρεωθούν  να διαμορφώσουν ένα νέο «πολιτικό αφήγημα», έναν πολιτικό λόγο επικεντρωμένο πλέον στην νέα πραγματικότητα, κάτι που δεν είναι εύκολο, καθώς οι εκλογές απομακρύνονται και ο ορίζοντας στο εσωτερικό αλλάζει.

 Τα επερχόμενα  γεγονότα στην Ευρώπη ανατρέπουν τις σταθερές  και τις πολιτικές ισορροπίες που ίσχυαν μέχρι τώρα, η «νέα» Ευρώπη μπαίνει στην συζήτηση επιτακτικά, η Αμερική παραμένει επικίνδυνος γρίφος για τις σχέσεις με την Ελλάδα και τους γείτονες, η ρευστότητα στις σχέσεις με την Τουρκία, το Αιγαίο, το Κυπριακό, το Προσφυγικό, απαιτούν νέες προσεγγίσεις, νέες αναλύσεις και αποφάσεις.

Η Ελλάδα του μέλλοντος μας ,δεν είναι εύκολο εγχείρημα μέσα στον νέο κόσμο που ανατέλλει.  Και οπωσδήποτε απαιτεί χρόνο και εσωστρέφεια , έμπνευση, διορατικότητα και συγκροτημένη και καθαρή πολιτική. Η εποχή των σταθερών δεδομένων και των εύκολων εξαγγελιών και προγραμμάτων ανήκει και αυτή στο παρελθόν.