ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΟΤΕΡΟ

Τελικά αποδεχτήκαμε τα πάντα. Και μάλιστα χωρίς να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες τους. Το σκίτσο του Δ. Χατζόπουλου στην «Καθημερινή» τα λέει όλα.

Και για πρώτη φορά αυτή η χώρα θα νομοθετήσει μέτρα για μετά το 2019..

Ας λέει ότι θέλει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για την αντισυνταγματικότητα.
Οι εταίροι και το ΔΝΤ σίγουρα θα αξιοποιήσουν και τον κόφτη, για την αυτόματη λειτουργία των περικοπών των συντάξεων.

Η κυβέρνηση θα επικαλεστεί, όπως πάντα, την σκληρή διαπραγμάτευση, και τον «αναγκαίο συμβιβασμό».

Για τους αφελείς θα προβάλλει τα ισοδύναμα. 

Δηλαδή θα μειώσει μέχρι και 30% τις ήδη μειωμένες συντάξεις και θα προσφέρει σε αντιστάθμισμα την ..μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και τα νησιά!.. Ελπίζει δε ότι θα καταφέρει να πει την ελληνική κοινωνία ότι η διακήρυξη «ούτε ένα ευρώ λιτότητα», τηρήθηκε ευλαβικά, όπως και όλες -οι άπειρες-, εξαγγελίες της .


Δηλαδή οκτώ χρόνια από την έναρξη της κρίσης και την επιβολή του πρώτου Μνημονίου, όταν όλες οι άλλες χώρες που μπήκαν μετά από μας στα σχετικά προγράμματα και ήδη έχουν αφήσει πίσω τους την λιτότητα και αναπτύσσονται με προσπέλαση στις αγορές του χρήματος και την ανάπτυξη, η Ελλάδα δεσμεύεται για την συνέχιση της ίδιας πολιτικής μέχρι το 2020, και μετά ..το χάος, αν κανείς πάρει υπ όψιν του τις προβλέψεις του ΔΝΤ.

Έστω και με πολύ αυστηρά κριτήρια, έστω και με λάθος τρόπους  οι υπολογισμοί του πρέπει να μας βάλουν σε σκέψη, ακόμη και αν αυτοί αναφέρονται στο μακρινό μέλλον.

Που είναι όμως το μέλλον των παιδιών και της χώρας συνολικά.

Αφού χαρακτήρισε , ως γνωστόν, το χρέος ως «εξαιρετικά μη βιώσιμο» παραθέτει την πορεία του ως εξής:

Μέχρι το 2020 θα φτάσει στο 170% του ΑΕΠ
Μέχρι το 2022  στο 164%
Μέχρι 2060 στο 275%!..

Η απειλή της χρεωκοπίας θα είναι ζωντανή και παρούσα και θα ταλαιπωρεί την χώρα, διαμορφώνοντας ένα μόνιμο τοξικό περιβάλλον για τις αγορές.

Αλλά και για την εξυπηρέτηση του χρέους οι προβλέψεις δεν είναι καλύτερες.
Για το 2024 θα απαιτηθεί η διάθεση  του 15% του ΑΕΠ .

Μέχρι το 2031 το 20%
Μέχρι το 2040 το 33%
Και μέχρι το 2060 το 60%..

Πώς ακούγεται αυτό; Κα αρχήν αρκετά μακρινό, αλλά  εξ ίσου τρομακτικό.
Απλά αυτή η χώρα θα παραμένει δέσμια στα Μνημόνια που θα απαιτούνται ,μόνο και μόνο για να ξεπληρώνει χρέη.

Θα μού πείτε όμως πως το ΔΝΤ έπεσε έξω σε πολλούς από τους υπολογισμούς του και σωστά. Αυτά όμως τα μεγέθη, όσο «έξω και να πέφτουν» είναι εφιαλτικά.

Θα μπορούσε ακόμη κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι προβλέψεις εν όψει των διαπραγματεύσεων με την Ευρώπη, αλλά ακόμη και με «αναθεώρηση» η εικόνα θα παραμένει αδιέξοδη.

Ερώτημα:

Πώς τα αντιμετωπίζει όλα αυτά η Ευρώπη; Με σιωπή γιατί και εκεί το πολιτικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για την τρέχουσα και την επόμενη κυβερνητική θητεία του. Και πάντως δεν είναι πρωτοτυπία ότι για το αύριο της χώρας ελάχιστο ενδιαφέρον έχουν δείξει μέχρι τώρα..

Και η τοπική πολιτική τάξη;

Ακούσατε έστω και μια λέξη γι αυτό το κατάμαυρο σενάριο του μέλλοντος μας;
Η τρέχουσα πολιτική ασχολείται με το παρόν, είτε ως κυβέρνηση, είτε ως αντιπολίτευση.

Οι δηλώσεις, οι καταγγελίες, τα non papers  της κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, γυρίζουν γύρω από την καθημερινή επικαιρότητα και στις συζητήσεις στην Βουλή κυριαρχεί η διαφθορά και η διαπλοκή, το αύριο, το μέλλον απουσιάζει.
Παλαιά και νέα κόμματα, έχουν στην κορυφή του αξιολογικού πίνακα της πολιτικής τους, τα συμφέροντα του κόμματος, όπως επιβεβαιώθηκε και από την πρόσφατη θλιβερή όσο και κυνική δήλωση της Φ. Γεννηματά.

Και κάτι ακόμη.

Μπροστά μας πάντα και ίσως βραχυπρόθεσμα θα βρεθεί και η ρευστότητα που διαμορφώνουν οι επικείμενες τρεις ή τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη, (Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία και ίσως και Ιταλία) που θα φέρουν στο ευρωπαϊκό προσκήνιο  μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτήν που γνωρίζουμε  και σίγουρα ένα πιο εχθρικό περιβάλλον, που για την χώρα θα είναι τεράστιος κίνδυνος επιστροφής στην κρίση.

Και το χειρότερο, που μπορεί εκ των πραγμάτων να μας φέρει στα πρόθυρα ενός ακόμη (πιθανώς βελούδινου) grexit, είναι όλα όσα σχεδιάζονται ήδη στο παρασκήνιο στο πλαίσιο της πανθομολογούμενης ανάγκης επιτάχυνσης και εμβάθυνσης της διαδικασίας ενοποίησης της Ευρώπης.

Ήδη η Καγκελάριος της Γερμανίας μίλησε για την ανάγκη των «δύο ταχυτήτων» του χωρισμού δηλαδή των κρατών σε αυτά που « θέλουν και μπορούν» να προχωρήσουν και  σε εκείνα που ούτε θέλουν, ούτε μπορούν. Και η Ελλάδα , όπως όλοι συμφωνούν και στην χώρα και στην Ευρώπη, συνεχίζει εδώ και χρόνια να παίρνει κάτω από την βάση στο μάθημα «θέλω και μπορώ».

Σε μια σοβαρή χώρα, με ένα σοβαρό και υπεύθυνο πολιτικό σύστημα και προσωπικό, τα ζητήματα αυτά θα είχαν τεθεί επίμονα και επιτακτικά στο τραπέζι των συζητήσεων και της προσπάθειας να βρεθεί  κάποιας μορφής συναίνεση για την διαμόρφωση κάποιας  κοινά αποδεκτής πολιτικής προσέγγισης και της εξαγωγής κάποιων συμπερασμάτων και κατευθύνσεων.

Θα απασχολούσε τουλάχιστον τον επιστημονικό κόσμο, τους ειδικούς, τους Οργανισμούς έρευνας. Θα ανοιγόταν ένας διάλογος στα Μέσα, όσο και αν αυτός θα μπορούσε να βραχυκυκλωθεί από τον λαϊκισμό, τον άκρατο κομματισμό και τις πολιτικές σκοπιμότητες.

Το γεγονός ότι στα εφτά αυτά χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων, δεν έγινε δυνατόν να επιτευχθεί έστω και μία «χαμηλού» ενδιαφέροντος συνεννόηση και συμφωνία, δείχνει ότι το πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να ωριμάσει και να κινηθεί σε κατευθύνσεις κοινής λογικής, να ενσωματώσει στην κομματική του λογική την συνεννόηση και την συνεργασία, κάτι που θα συναντούμε όλο και περισσότερο στο μέλλον μπροστά μας.

Υ.Γ.
Επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι οι εκκρεμότητές είναι πολύ πιο σημαντικές απ ότι εμφανίζονται στα Μέσα ενημέρωσης και στις δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων,  οι τρεις κορυφαίοι Διευθυντές του ΔΝΤ, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τομέα, ο Διευθυντής του Τομέα Αναλύσεων και ο επικεφαλής του Νομικού Τμήματος, εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία εμμένουν στις αναλύσεις του Ταμείου για το χρέος της Ελλάδας και την απόφαση του να επιμείνει στην θέση που τελευταία ανακοίνωσε τόσο για την ανάγκη ελάφρυνσης του χρέους , όσο και για τις «μεταρρυθμίσεις» που ζητά από την Ελλάδα για να παραμείνει στο Πρόγραμμα.

Που ως γνωστόν αποτελεί προϋπόθεση για την Ευρώπη να συμφωνήσει στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης, και για την ΕΚΤ να εντάξει την χώρα στο Πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Την ίδια στιγμή ο νέος εκπρόσωπος των ΗΠΑ, δηλαδή του Προέδρου Τραμπ στο ΔΝΤ, ξεκαθάρισε μιλώντας για το «ελληνικό πρόβλημα» ότι «πρόκειται για πρόβλημα της Ευρώπης και αυτή οφείλει να το λύσει»

Και η Wall Street journal  συμπεραίνει  ότι «ο Τραμπ θα ενισχύσει την σκληρή γραμμή του ΔΝΤ και δεν θα ενθαρρύνει την συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα».

Τίποτε συνεπώς δεν έχει ακόμη συμφωνηθεί, οι εκκρεμότητες είναι εξαιρετικά σοβαρές, οι εκλογές της Ευρώπης πλησιάζουν επικίνδυνα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά τις εξελίξεις , εκτός από τις προθέσεις του Α.Τσίπρα, να συμβιβαστεί και πέρα από τις «κόκκινες γραμμές».


Η εθνική συνεννόηση προβάλλει περισσότερο επιτακτικά από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της εφτάχρονης περιπέτειας της χώρας.
Τουρκία,Αιγαίο, Κυπριακό και Προσφυγικό, είναι τα πρόσθετα επιβαρυντικά στοιχεία, που έχουν ανάψει το κόκκινο φως του συναγερμού για την ελληνική πολιτική τάξη.

Σχόλια