ΕΝΑΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΟΣ ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΣ.. Τί μπορεί να κρύβει;


Πέρασε σχεδόν χωρίς σχολιασμό το εντυπωσιακό εύρημα στην έρευνα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις τάσεις που διαμορφώνονται στα κράτη μέλη έναντι της Ένωσης, όπου πρωταγωνιστεί η Ελλάδα.

Ενώ ο μέσος όρος των υπόλοιπων κρατών θεωρεί την Ε.Ε. ως «κάτι καλό» σε ποσοστό 57%, στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό συρρικνώνεται στο 34%.

Και  αντίστοιχα ενώ το ποσοστό εκείνων που στην υπόλοιπη Ευρώπη θεωρούν την Ένωση ως «κάτι κακό» αγγίζει μόλις το 14%, στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό φτάνει στο 32%!..

Υπάρχουν και άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα στοιχεία στην παραπάνω έρευνα, αλλά και άλλες, όπου όλα αναδεικνύουν μια επιφυλακτική έως εχθρική στάση των Ελλήνων σε έκταση και βάθος χωρίς προηγούμενο και κυρίως  να εξελίσσεται συνεχώς αυξανόμενη.

Μια πρώτη αυθόρμητη σχεδόν απάντηση στο ερώτημα που γεννάται  είναι φυσικά το πώς εισέπραξαν οι Έλληνες την συμπεριφορά των εταίρων στην μακρά και οδυνηρή διάρκεια της οικονομικής κρίσης, που είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστεί  και στα προσεχή χρόνια.

Γιατί  η δέσμευση της χώρας, η δέσμευση του εθνικού της πλούτου για δεκάδες χρόνια, ως εγγύηση των δανείων που έχουν ληφθεί, η εξάρτηση, ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας, σημαίνουν ότι η κύρια αιτία της αρνητικής στάσης έναντι της Ευρώπης, θα παραμείνει και θα τροφοδοτεί τα αισθήματα αυτά.

Καθώς όμως η θετική στάση των πολιτών έναντι της Ευρώπης βυθίζεται   στην Ελλάδα σε επίπεδα ρεκόρ, για τα κράτη της Ένωσης ,το ερώτημα που προκύπτει είναι, μέχρι που μπορεί να φτάσει η κατάσταση αυτή και κυρίως τους κινδύνους που γεννά, η ταύτιση συχνά του ευρωσκεπτικισμού με την ένταση  του εθνικισμού και του φασισμού και των επιρροών που ασκούν στο πολιτικό σύστημα.

Σε πρόσφατη συζήτηση , με αφορμή την έκδοση βιβλίων τους, μια ομάδα Ακαδημαϊκών, καθηγητών και δημοσιολόγων επικεντρώθηκαν στο σημείο αυτό.

Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα από την τοποθέτηση του καθ. Γιάννη Μεταξά, για μια πτυχή του εθνικιστικού φαινομένου που αναδύεται στην Ευρώπη:

«Μια απειλή, που δεν σχετίζεται με την άμεση κατάληψη της εξουσίας, αλλά επηρεάζει έμμεσα το πολιτικό σύστημα μέσα από μετεκλογικές συνεργασίες, που δίνουν τελικά σε οιωνοί φασιστικά μορφώματα την δυνατότητα, μέσω επικοινωνιακών προσαρμογών, να βρουν πρόσφορο έδαφος».

Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι στην Ευρώπη φασιστικά και ξενοφοβικά κόμματα, που βρίσκονται στα πρόθυρα της εξουσίας, καταφέρνουν  να διαμορφώσουν σταδιακά ένα κλίμα «κανονικοποίησης» τους στις συνειδήσεις των πολιτών.

Και συχνά ωθούν τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να αντιγράφουν, υπό την πίεση ενός άκρατου λαϊκισμού,  στοιχεία της ακροδεξιάς πολιτικής, αλλοιώνοντας αρχές και αξίες του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, κάτι που ουσιαστικά  αποκαθιστά την εθνικιστική και φασιστική ακροδεξιά ως «κανονικό» κόμμα, ως κόμμα της Δημοκρατίας.

Στην χώρα μας η αντίθεση στην Ευρώπη  η απόλυτη καταγγελία της  πολιτικής της Ευρώπης και η γοητεία της δραχμής βρίσκουν μέχρι στιγμής πολιτική έκφραση στο ΚΚΕ, την Χρυσή Αυγή και πρόσφατα στο κόμμα του Π. Λαφαζάνη, ή στην «Πλεύση» της Ζ. Κωνσταντοπούλου.

Και το μεν ΚΚΕ περιχαρακωμένο στην ιδεολογία και τις εμμονές του, με σαφή στάση απέναντι στον φασισμό, δεν φαίνεται ότι μπορεί να διαμορφώσει ευρύτερο μέτωπο εναντίον της Ευρώπης. Η δε Χρυσή Αυγή δικαζόμενη ήδη ως εγκληματική οργάνωση ανέδειξε με αφορμή ακριβώς αυτόν τον χαρακτηρισμό, τόσο την ναζιστική νοοτροπία και την στρατιωτική οργάνωση της,  όσο και τον βίαιο χαρακτήρα και το μίσος της, με αποτέλεσμα να έχει περιοριστεί η απήχηση της στην ελληνική κοινωνία σε μονοψήφιο ποσοστό.

Τί μπορεί όμως να συμβεί  μέσα σε ένα κοινωνικό  κλίμα ,που γίνεται όλο και βαρύτερο, από την δραματική ανατροπή της ζωής, την απελπισία, και τα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας, μπροστά στα πολιτικά αδιέξοδα ,αλλά και στο πρόσφορο αναμφισβήτητα έδαφος ενός υποδόριου ρατσισμού, που καταγράφει ποσοστά ρεκόρ;

 Καθώς μάλιστα τροφοδοτούνται  και ενισχύονται οι φόβοι από τα κύματα των προσφύγων που κατέκλυσαν την χώρα και την Ευρώπη, ορατό είναι το ενδεχόμενο να προκύψει ως «σωτήρας» ,ένα νέο πρόσωπο, «χαρισματικό» με την τρέχουσα  έννοια του όρου, που θα θέτει ταυτόχρονα τα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης και τις ευθύνες του συστήματος και των πολιτικών κομμάτων που το υπηρετούν.

Ένας «έντιμος» π.χ. αντιστράτηγος ε.α., ή ένας νέος επιχειρηματίας, γόνος εφοπλιστικής οικογένειας που «δεν έχει ανάγκη να κλέψει», κατά τον εθνικό μας μύθο, με σπουδές και καλή γνώση των πολιτικών πραγμάτων και των «ιδιαιτεροτήτων» της ελληνικής κοινωνίας;

Εάν αυτά και άλλα σενάρια φαντάζουν υπερβολικά και εκτός ελληνικής πραγματικότητας, αναλογιστείτε  τι συνέβη με το «δισεκατομμυριούχο Αρτέμη Σώρρα» ανά την Ελλάδα και μέχρι που επρόκειτο να φτάσει, αν δεν τον σταματούσε κάποια στιγμή η Δικαιοσύνη!..

Και δυστυχώς το πολιτικό σύστημα καθώς έχει εμπλακεί στα γρανάζια των Μνημονίων, και των εσωτερικών προβλημάτων του, με μια «κυβερνώσα αριστερά» που συνεχίζει να τροφοδοτεί έναν ακραίο  πολιτικό και κοινωνικό διχασμό, ούτε αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, ούτε είναι ικανή να συνεννοηθεί και να ορθώσει φραγμούς στο ενδεχόμενο ανάδειξης ενός ακροδεξιού, ρατσιστικού και ξενοφοβικού σχήματος.

Είναι λογικό να ισχυριστεί κάποιος, ότι είναι τόσα πολλά και δυσβάστακτα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία και τα πολιτικά αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος, ώστε όλα αυτά να ακούγονται ως  φανταστικά σενάρια, χωρίς βάση.


Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο κίνδυνος…

Σχόλια