ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Θα τολμήσω να το ισχυριστώ

Το σημαντικότερο γεγονός που ουσιαστικά επιχειρεί να αλλάξει το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό είναι οι εξελίξεις γύρω από τον νέο φορέα της Κεντροαριστεράς-Προοδευτικού Κέντρου.

Και αυτό γιατί η τρέχουσα πολιτική περιστρέφεται , παγιδευμένη, γύρω από μια  ανούσια αντιπαράθεση ανάμεσα στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ και την αντιπολιτευόμενη Νέα Δημοκρατία , με μικρές και αδιάφορες εκατέρωθεν «νίκες» και «ήττες» στην πιο κρίσιμη ίσως στιγμή της αγωνιώδους πορείας της χώρας προς έξοδο από την καταθλιπτική  οκταετία της κρίσης, των Μνημονίων και των ανατροπών, που ανέδειξαν τις μαύρες τρύπες των δομών, των συναλλαγών, των καθυστερήσεων των αποκλίσεων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών.

Η χώρα, οι πολίτες, οι νέοι, παρακολουθούν κουρασμένοι αυτό το παιχνίδι γύρω από την εξουσία, των μεν να την κρατήσουν πάση θυσία, των δε να την κατακτήσουν στο όνομα μια άλλης πολιτικής, μιας ιστορίας επιτυχιών, ενός καλύτερου αύριο, που φυσικά κανένας δεν πιστεύει.

Η κοινωνία αντιμετωπίζει με δέος αυτό που επέρχεται στην πορεία προς τις εκλογές.

Ένας ακόμη διχασμός, μια πρωτοφανής για την αγριότητα και τις ακρότητες της διαμάχη των δύο «πρωταγωνιστών», που θα τραυματίσει ανεξίτηλα την Δημοκρατία  Τα δείγματα γραφής του τι θα δούμε, τι θα ακούσουμε και τι θα ζήσουμε στην πορεία προς τις επόμενες εκλογές, είναι ήδη μπροστά μας.

Λίγη σημασία έχει το ποιος δίνει τον τόνο, ποιος έχει τον διχασμό ως κρυφή στρατηγική, ποιος χειρίζεται με τον πιο κυνικό τρόπο τα Μέσα Ενημέρωσης, ποιος έχει αναγάγει το ψέμα σε ρουτίνα της πολιτικής ζωής, ποιος απειλεί τους θεσμούς της Δημοκρατίας.

Την κατάσταση αυτή επιδεινώνουν με κραυγαλέο τρόπο τα ανεύθυνα κοινωνικά δίκτυα, οι μύθοι που καλλιεργούνται, ο μηδενισμός, οι θεωρίες συνομωσίας πίσω από κάθε δραστηριότητα, πολιτική, οικονομική, δημόσια, ή ιδιωτική.

Η μοναδική ελπίδα να ανατραπεί αυτή η πορεία είναι ένας νέος πολιτικός οργανισμός που θα εκφράσει αυθεντικά την απαίτηση της κοινωνίας για μια πανεθνική προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση, την παραίτηση, ως πρώτη προτεραιότητα.

Η «Κεντροαριστερά», το «Κέντρο» έχουν με την παρουσία , τον λόγο και τα έργα τους, χαράξει ανεξίτηλα την πορεία της χώρας προς την Δημοκρατία, την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική δικαιοσύνη, το πολιτικό ήθος, τον σεβασμό προς την ανθρώπινη προσωπικότητα. Οι λέξεις «αξίες» και «ήθος» απέκτησαν περιεχόμενο.

Οι καιροί έχουν ωριμάσει. Η κοινωνία σαν έτοιμη από καιρό προσδοκά  να αγκαλιάσει το τελευταίο πιστεύω εγχείρημα της ενότητας των  ευρωπαϊκών δημοκρατικών, προοδευτικών, μεταρρυθμιστικών,  δυνάμεων του ελληνικού πολιτικού σκηνικού.

Οι εξελίξεις είναι ελπιδοφόρες.

Εν αρχή ην η Φώφη Γεννηματά ,με την υπέρβαση της να προσδιορίσει την ανάδειξη του νέου ηγέτη της ενωμένης παράταξης από τον λαό και να εξασφαλίσει τους όρους γνήσιας έκφρασης της θέλησης του με την Επιτροπή Ν. Αλιβιζάτου.

Ακολούθησε η υποψηφιότητα- έκπληξή του Δημάρχου της Αθήνας, που διεύρυνε τον κύκλο των προσώπων προς τους οποίους απευθύνεται το εγχείρημα.

 Προσήλθε και ο Σταύρος Θεοδωράκης, με βίντεο-αναγγελία της υποψηφιότητας του, εισφέροντας το μικρό αλλά ιδιαίτερα αξιόλογο και απαιτητικό  κοινό στο οποίο απευθύνεται το Ποτάμι, διαδηλώνοντας την εμπιστοσύνη του στις διαδικασίες που θα επιλεγούν.

Θα μείνω στον Στ. Θεοδωράκη λίγο περισσότερο. Το κίνημα που δημιούργησε, είναι πολύ σημαντικότερο από τους δημοκοπικούς αριθμούς. Και παρόλο αυτό, αποφασίζει να το «συνεισφέρει» στην προσπάθεια που παρακολουθούμε, μη λαμβάνοντας υπόψη και το απευκταίο. Την αποτυχία, που εν τούτοις ,καραδοκεί.

Σε λίγο θα προστεθεί και η τελευταία πολιτική κίνηση αυτή της Ώρας των Αποφάσεων, που ήδη έκανε το πρώτο ουσιαστικό βήμα.

Δεν γίνεται αναφορά στα κόμματα και τις κινήσεις που μετέχουν στην Δημοκρατική Συμπαράταξη, των οποίων η συμμετοχή είναι αυτονόητη.

Ο Β. Βενιζέλος παραμένει στην Δημοκρατική Συμπαράταξη, όπως έδειξαν οι τελευταίες δηλώσεις του και ως εκ τούτου μετέχει του εγχειρήματος, διατηρώντας φυσικά τις απόψεις του. Έτσι ερμηνεύω την στάση του.

Συμβολική, αλλά κρίσιμη είναι τέλος και η παρουσία των κορυφαίων προσώπων της κίνησης των «58», που εντάχθηκαν και ενισχύουν την «Επιτροπή Ν. Αλιβιζάτου».

 Είναι όλοι εδώ.

Φυσικά υπάρχουν προβλήματα.

Προηγείται κατά τρόπο ανορθόδοξο η εκλογή του ηγέτη ενός κόμματος που πρόκειται να ιδρυθεί.

Παραμένει σε εκκρεμότητα, αναγκαστική εν πολλοίς, αν θα πρόκειται για ένα νέο ενιαίο κόμμα, ή μια ομοσπονδία κομμάτων και κινήσεων, με ότι αυτό εκπέμπει και εμπεριέχει.

Αλλά η δυναμική των πραγμάτων είναι ισχυρή. Οποιοσδήποτε για οποιονδήποτε λόγο διαχωρίσει την θέση του και αποχωρήσει, αποχωρεί ουσιαστικά από τον πολιτικό στίβο, στον οποίο δεν θα μπορεί πλέον να εμφανιστεί.

Οι προσωπικές φιλοδοξίες, εγγενές φαινόμενο του πολιτικού αυτού χώρου, δεν πρόκειται να εξαφανιστούν με μαγικό τρόπο. Θα βρίσκονται πάντα εκεί και θα περιμένουν. Μόνο η ισχυρή βούληση και η απαίτηση της κοινωνίας που ακολουθεί το εγχείρημα θα μπορεί να τις εμποδίσει.

Δεν δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στο γεγονός ότι δεν έχει ξεκαθαριστεί το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο της υπό δημιουργία πολιτικής κίνησης, γιατί θεωρώ πως τα σχετικά πορίσματα της Επιτροπής  Δημοκρατικής Συμπαράταξης-Ποταμιού και οι αποφάσεις του Συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, είναι ένα ικανό ενοποιητικό στοιχείο, για το εξαιρετικά σημαντικό  αυτό ζήτημα.

Ούτε και στην μετεκλογική τακτική συμμαχιών που θα ακολουθήσει το κόμμα που θα ιδρυθεί, δεδομένου ότι ήδη έχουν προσδιοριστεί οι πολιτικοί στόχοι, που απορρίπτουν την πολιτική «δεκανίκι της Δεξιάς ή της Αριστεράς». Κυρίως όμως γιατί την πολιτική αυτή θα την καθορίσει ο ίδιος ο λαός, προσδιορίζοντας τον ρόλο του κάθε κόμματος στην Βουλή.

Μήπως είμαι υπερβολικά αισιόδοξος;

Πιθανόν. Αλλά κάτω από τις καταθλιπτικές συνθήκες που ζούμε τα τελευταία χρόνια, προτιμώ να είμαι αισιόδοξος και να ελπίζω για το καλύτερο.