ΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΙΤ


Είναι νομίζω αυτονόητο και δεν χρειάζεται οποιαδήποτε στοιχειοθέτηση, ότι η επίλυση  της εκκρεμότητας με το όνομα της γειτονικής χώρας, θα έχει θετικές επιπτώσεις στην Ελλάδα, στρατηγικές, οικονομικές και διπλωματικές.

Ούτε και το ότι καμιά λύση δεν πρόκειται να υπάρξει, παρά μόνο όταν αποδεχτούμε ότι τώρα πλέον, μετά τα όσα μεσολάβησαν τα τελευταία 30-40 χρόνια, μετά την αναγνώριση της χώρας αυτής από το μεγαλύτερο μέρος της διεθνούς κοινότητας, μετά την κατοχύρωση του συνταγματικού της ονόματος στην πράξη, μόνο αυτό που ονομάζεται «ένας έντιμος συμβιβασμός», μπορεί να χαρακτηρίζει την οποιαδήποτε επίλυση της εκκρεμότητας.

Πολλοί υπενθυμίζουν  το προηγούμενο του Κυπριακού. Κάθε νέα πρόταση επίλυσης που συζητούμε, είναι χειρότερη από την τελευταία λύση που απορρίψαμε.

Στην περίπτωση βέβαια της ΠΓΔΜ, ο συμβιβασμός εάν και όταν υπάρξει θα είναι οδυνηρός για την ελληνική κοινωνία.

Αυτό απέδειξε και το πρόσφατο Συλλαλητήριο.

Αλλά οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών και η κινητικότητα γ γύρω από την νέα πρωτοβουλία επίλυσης της εκκρεμότητας, οι συναντήσεις, οι δηλώσεις, οι επίσημες προτάσεις του διαμεσολαβητή για το όνομα της γειτονικής χώρας, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις, τα λάθη διαχείρισης του θέματος από την κυβέρνηση, δέχτηκαν αναμφίβολα ένα ισχυρό σοκ.

Ούτως ή άλλως το κρίσιμο ζήτημα πίσω από την συζήτηση των ημερών, ήταν πάντα εάν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΑ-ΑΝΕΛ μπορούσε να εξασφαλίσει τις αντικειμενικές προϋποθέσεις προκειμένου να ολοκληρώσει το δύσκολο εγχείρημα. Αλλά το ίδιο θα μπορούσε κανείς να αναγνωρίσει και στην ΠΓΔΜ.

Ακόμη και αν δεχτούμε ότι παρά τις διαφωνίες- καταγγελίες της αντιπολίτευσης, στο εσωτερικό των δύο χωρών, παρά το κλίμα που διαμόρφωσε το Συλλαλητήριο , οι κυβερνήσεις  θα ξεκινήσουν και θα προχωρήσουν τις δύσκολες συνομιλίες για μια συμφωνία, αυτές θα σκοντάφτουν κάθε τόσο στα πολλά κρίσιμα ζητήματα, που με μια λέξη αποκαλούμε «αλυτρωτισμό» και ο χρόνος δεν επαρκεί.

Δεν είναι εύκολο να συζητηθούν, να διευκρινιστούν και να συμφωνηθούν όλες οι επί μέρους πτυχές  μέχρι τον Ιούνιο, οπότε και συνέρχεται η ετήσια Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου οι σύμμαχοι είναι αποφασισμένοι να «τελειώνουν» με την εκκρεμότητα της εισόδου της ΠΓΔΜ στην Συμμαχία, γιατί η εκκρεμότητα αυτή υπονομεύει την σταθερότητα στην περιοχή και αφήνει περιθώρια στην Ρωσία να εγκαταστήσει σε αυτήν ένα στρατηγικό προγεφύρωμα.

Γιατί δεν πήγα στο Συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής

Συμμετείχα ενεργά στο Συλλαλητήριο του 1992, με την ιδιότητα του Δημοτικού Συμβούλου της αντιπολίτευσης, με ένα  αυξημένης πολιτικής ευθύνης ρόλο.

Η πρωτοβουλία κάποιων επώνυμων Θεσσαλονικέων για την διοργάνωση εκείνου του Συλλαλητηρίου,-κάποιοι τόνιζαν ότι αυτό έγινε με πρωτοβουλία του Α. Σαμαρά- σύντομα πέρασε    στον Δήμο Θεσσαλονίκης και το Δημοτικό Συμβούλιο.

Ζητήθηκε και λήφθηκε επίσημα η σύμφωνη γνώμη των πολιτικών κομμάτων στο υψηλότερο επίπεδο.

( Κων/νος Καραμανλής τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κων/νος Μητσοτάκης τότε πρωθυπουργός, Ανδρέας Παπανδρέου αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Μαρία Δαμανάκη Πρόεδρος του ΣΥΝ και ο Αντώνης Σαμαράς, υπουργός Εξωτερικών.

Το ΚΚΕ συμμετείχε αρχικά σε όλες τις διαβουλεύσεις, αλλά λίγο πριν από εκδήλωση αποχώρησε.

Ο Κ. Μητσοτάκης ενημερώθηκε τρεις ημέρες πριν το Συλλαλητήριο γιατί έλειπε σε διακοπές στο εξωτερικό και έδωσε εντολή να μην τον ενοχλήσει κανείς. Κατά την επιστροφή του έκανε στάση στο Αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης και ενημερώθηκε από μια αντιπροσωπεία των διοργανωτών. Εξέφρασε τις αμφιβολίες του αλλά έδωσε οδηγίες για την αποφυγή προβλημάτων κλπ

Ομιλητές θα ήταν μόνο ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης και ο Μητροπολίτης , ύστερα από έντονη διαμαρτυρία και πίεση του.

Τα κείμενα των λόγων και του Ψηφίσματος πέρασαν από την οργανωτική Επιτροπή και συμφωνήθηκαν διακομματικά.

Το Συλλαλητήριο εκείνο διοργανώθηκε με το βλέμμα στην Ευρώπη. Λίγες ημέρες μετά συνερχόταν η Σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών και στην Η.Δ. της υπήρχε η εκκρεμότητα με το όνομα της ΠΓΔΜ.

Χρόνος για ενημέρωση των υπουργών σε βάθος για τους λόγους της Ελλάδας να αρνείται την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» υπήρχε ελάχιστος. Και θα ήταν η πρώτη φορά που ένα κράτος δεν θα μπορούσε να αυτοπροσδιοριστεί και να ονομαστεί όπως αυτό επέλεγε.

Η εντυπωσιακή συμμετοχή στο Συλλαλητήριο εκείνο ανέδειξε την ισχυρή λαϊκή διαφωνία και φυσικά προβλημάτισε για την αναζήτηση των λόγων και την εις βάθος εξέταση της προϊστορίας και των δεδομένων.

Το τι ακολούθησε είναι γνωστό.

Η πολιτική ηγεσία και οι διάφορες ελίτ φόρτωσαν στο Συλλαλητήριο όλες τις δυσκολίες του εγχειρήματος εξεύρεσης λύσης, γιατί τάχα δέσμευσαν την χώρα και οδήγησαν στην σημερινή εκκρεμότητα, με όσα στο μεταξύ μεσολάβησαν .Όταν είχαν και έχουν ουσιαστικά παραιτηθεί από την ευθύνη της ενημέρωσης και της καθοδήγησης του λαού.

Ελπίζω ότι δεν θα επικαλεστούν και το πρόσφατο Συλλαλητήριο  για να αποφύγουν την δική τους ευθύνη για την αδράνεια τους των 25 τελευταίων χρόνων,  να διαμορφώσουν θετικούς όρους για την επίλυση του προβλήματος.

Ακόμη και η περίφημη ενδιάμεση λύση της ονομασίας του γειτονικού κράτους ως «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», λειτούργησε εκτός των άλλων και θετικά για όσους κλήθηκαν να αποφασίσουν την αναγνώριση της χώρας αποδεχόμενοι την συνταγματική της ονομασία ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», που απλώς απάλειφε τις δυσκολίες ενός ονόματος πέντε λέξεων..

Ήταν λοιπόν φυσικό κατά την γνώμη μου να με προβληματίσει η πληροφορία ότι «ετοιμάζεται ένα συλλαλητήριο» για την Μακεδονία στην Θεσσαλονίκη από κάποιους αγνώστους που πήραν την σχετική πρωτοβουλία  και ότι τα ονόματα των ομιλητών θα ανακοινωθούν αργότερα.

Ακόμη και όταν ανακοινώθηκαν οι ομιλητές , ο προβληματισμοί δεν έπαψαν, θα έλεγα ότι επιδεινώθηκαν.

Εν τούτοις το παρακολούθησα τηλεοπτικά σε όλη την μακρά διάρκεια του.

Χωρίς αμφιβολία ήταν μια μεγάλη συγκέντρωση, με αυθεντικά  λαϊκά χαρακτηριστικά, εντυπωσιακή παρουσία της νεολαίας, οργανωμένες ομάδες από την περιφέρεια και την χώρα γενικότερα.

Δεν έλειψαν και τα αναμενόμενα, η παρουσία της Χρυσής Αυγής, κάποιες ακραίες φωνές, (όχι όμως χειρότερες από κάποιους ομιλητές), πολλές ελληνικές σημαίες και πανό.

Κυριάρχησαν οι φωνές και οι χαιρετισμοί των οργανωμένων εθνικοτοπικών ομάδων και των εκπροσώπων τους, οι πανελλήνιες οργανώσεις των Ποντίων,  των Σαρακατσάνων κλπ  και πολιτιστικών λαογραφικών συλλόγων της περιφέρειας, με πλέον εντυπωσιακή αυτήν των Κρητικών, που μονοπώλησαν το μικρόφωνο, ακόμη και μετά το τέλος του συλλαλητηρίου. Αξιοσημείωτη η παρουσία ολόκληρων οικογενειών και μεγάλης ηλικίας ατόμων, ανδρών και γυναικών.

Με λίγα λόγια ένα Συλλαλητήριο με την συντριπτική παρουσία των απλών, ανώνυμων πολιτών, που  εξελίχθηκε μέχρι το τέλος του ομαλά και χωρίς επεισόδια, αν εξαιρέσουμε τις αθλιότητες και ακραίων στοιχείων, όπως η βεβήλωση του Μνημείου του Ολοκαυτώματος,  τα συνθήματα πάνω στον Λευκό Πύργο και τέλος η πυρπόληση του λαμπρού διατηρητέου κτιρίου της Λεωφόρο Στρατού.

Όμως όλα  αυτά δεν αποδίδονται, ούτε συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο με την διοργάνωση του Συλλαλητηρίου.

Αποδείχθηκε η αδιαμφισβήτητη πλέον η  κυριαρχία και αποτελεσματικότητα των «κοινωνικών δικτύων» και θα προβληματίσει φαντάζομαι ο κρίσιμος ρόλος τον οποίο θα  παίξουν στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.

Διαψεύστηκε παταγωδώς η ρήση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ότι σε «δέκα χρόνια ο κόσμος θα έχει ξεχάσει το Μακεδονικό»…

Η πολιτική τάξη και η ελίτ της χώρας περιορίστηκαν  μετά   το Συλλαλητήριο του 1992, στο  να το καταγγείλουν  ως την αιτία της αδυναμίας τους να προχωρήσουν  στην επίλυση της επικίνδυνης αυτής εκκρεμότητας , αδιαφόρησαν και αδράνησαν εντελώς στο να ενημερώσουν καθαρά και με ειλικρίνεια τον λαό για όλες τις πτυχές του δύσκολου όντως και περίπλοκου αυτού προβλήματος και των κινδύνων που συνεπάγεται η καθυστέρηση στην επίλυση του.

Και αιφνιδιάστηκαν όταν ξαφνικά και από το πουθενά προέκυψε μια «ευκαιρία», από έναν συνδυασμό γεγονότων, όπως της αλλαγής της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ και της πίεσης των ΗΠΑ και της Ε.Ε. να εντάξουν την χώρα αυτή στο ΝΑΤΟ αρχικά και στην Ένωση στην συνέχεια.

Το Συλλαλητήριο έκανε ασφαλώς δυσκολότερο το εγχείρημα, αν όντως η κυβέρνηση ενδιαφέρεται να λύσει αυτήν την εθνικά επικίνδυνη εκκρεμότητα, που εξελίσσεται σε γόρδιο δεσμό.

Η συμμετοχή του Πάνου Καμμένου στην κυβέρνηση τον καθιστά και στην περίπτωση αυτήν επικίνδυνο βαρίδιο

Όσο και αν ο Αλ. Τσίπρας στηρίζεται στην «ευλυγισία» που χαρακτηρίζει την στάση του συνεταίρου του, όσο και αν ελπίζει ότι ο συνδετικός κρίκος της συνεργασίας τους, η εξουσία, θα αντέξει και τώρα, οι συνέπειες για τον Πάνο Καμμένο θα είναι καταλυτικές στις προσεχείς εκλογές.

 Το ακροατήριο του βρισκόταν στο σύνολο του  στο Συλλαλητήριο!...

Μόνη διέξοδος για τον πρωθυπουργό είναι η εθνική συνεννόηση, ιδιαίτερα όταν το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης έχει ήδη εκφραστεί υπέρ μιας λύσης τα κύρια χαρακτηριστικά  της οποίας παραμένουν η σύνθετη ονομασία erga omnes , η απάλειψη των αλυτρωτισμών , όπως  διατυπώνονται στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, οι αλλαγές στα σχολικά βιβλία κλπ.

Η συμφωνία δηλαδή των κομμάτων στις θέσεις που διατύπωσε το 2008 στην Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής.

Αλλά η μέχρι τώρα τακτική του Α. Τσίπρα να μην ενημερώνει τα πολιτικά κόμματα, και ταυτόχρονα να  καταγγέλλει την στάση τους,  τρέφουν μόνο την υποψία , ότι πρόκειται για άλλη μια τακτική κίνηση του, που αποβλέπει κυρίως στο να διασπάσει την Ν.Δ. και να εκθέσει τον αρχηγό της Κυρ. Μητσοτάκη.

Θα συνειδητοποιήσει όμως πολύ σύντομα ότι η συνεννόηση του πολιτικού κόσμου, είναι ο μονόδρομος.

Διαφορετικά ας προετοιμαστεί να καταγγείλει την στάση στο μεν εσωτερικό της αντιπολίτευσης και στο δε εξωτερικό της ΠΓΔΜ και να μπει, όπως έχει ήδη λεχθεί, σε ένα άχαρο παιχνίδι blame  game.

Αλλά αυτό έχει κόστος, πολιτικό και προσωπικό  τόσο στην χώρα , όσο και στο εξωτερικό.


Και το χειρότερο διπλωματικό και εθνικό κόστος για το παρόν και το μέλλον. 

Σχόλια