ΟΙ ΜΑΤΑΙΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΣΤΑ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ


Το μικρό δεύτερο κτίριο του Chateau Mon Boner
Παρακολούθησα και εγώ, όπως και πολλοί συμπολίτες μας την επιχείρηση του τμήματος Καθαριότητας του Δήμου με επικεφαλής τον Εντεταλμένο για την καθαριότητα Δημοτικό Σύμβουλο Λάζαρο Ζαχαριάδη, να καθαρίσει τον επικίνδυνο σκουπιδότοπο που έχει δημιουργηθεί στο περιβάλλον και μέσα στο μοναδικό για το ύφος και την αρχιτεκτονική του διατηρητέο κτίριο γνωστό ως Σατώ Μον Μπονέρ , δίπλα στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, το παλαιό ιστορικό κτίριο του Ε΄ Γυμνασίου Αρρένων στην περιοχή της Ανάληψης

Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους για την επιχείρηση αυτή, όσο και αυτονόητη και αν φαίνεται μια και τα αυτονόητα έχουν πια χάσει την σημασία τους στην εποχή της κρίσης.

Ο κισσός έχει καλύψει κάθε τετραγωνικό του μεγάλου κτιρίου.

Θα ήταν όμως πληρέστερη και θα αναδείκνυε μια διαφορετική αντίληψη στην προστασία των υπολειμμάτων της αρχιτεκτονικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς, αν στην επιχείρηση μετείχε και η Διεύθυνση Πρασίνου και απελευθέρωνε τα δύο κτίρια από την ασφυκτικό και φυσικά καταστροφικό εναγκαλισμό τους από τον θεόρατο κισσό που σταδιακά κάλυψε το σύνολο σχεδόν των κτιρίων και οδηγεί αργά αλλά αναπόφευκτα  στην κατάρρευση και εξαφάνιση τους.



Απομακρύνθηκαν τα σκουπίδια, μπήκε καινούργιο λουκέτο στην είσοδο, αλλά..



Η "κερκόπορτα" για την είσοδο των "φιλοξενουμένων" παραμένει ανοικτή.
Αμφιβάλλω αν ο Δήμος έχει δικαίωμα να την κτίσει!..

Και εδώ συναντάμε τα όρια των αρμοδιοτήτων που η Νομοθεσία έχει- με μια απόλυτα ηλίθια σκέψη- καθορίσει για τις Δημοτικές αρχές.

Για να κάνω εύκολα κατανοητή αυτήν την πλευρά του προβλήματος της σταθερής και μοιραίας πορείας προς την εξαφάνιση και των τελευταίων μαρτυριών μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους της νεότερης ιστορίας της Θεσσαλονίκης,  θα αναφερθώ στο τι συμβαίνει με το λαμπρό κτίριο κατοικία στην γωνία των οδών Βασ, Όλγας και Δελφών. Θυμηθείτε , εκτός από παλαιότερες αναφορές μου, το σχετικό πλήρες κείμενο που δημοσίευσε πριν λίγο καιρό στην ιστοσελίδα του ο Χρίστος Ζαφείρης, του οποίου την πολύτιμη συμβολή στην ενημέρωση μας οφείλω να αναδείξω μαζί με τις ευχαριστίες.


Δεν χρειάζεται νομίζω να περιγράψουμε την κρατική πολιτική , που διαχρονικά ελάχιστο ενδιαφέρον επέδειξε  για την διάσωσή  των χαρακτηρισμένων ως διατηρητέων , αν εξαιρέσουμε την περίπτωση της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας το 1997.

Οι κατά τόπους αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού, με κύριο έργο την καταγραφή, την ανακήρυξη ως διατηρητέου και ελάχιστες παρεμβάσεις στην περίφραξη τους δεν έχει καμία άλλη , κυρίως οικονομική δυνατότητα παρέμβασης.

Δείτε την κατάσταση του διατηρητέου- πρώην Α΄ Αστ. Τμήμα- στην γωνία των οδών Βασ. Όλγας και Γραβιάς. Έχει κανείς την εντύπωση ότι η περίφραξη λειτούργησε κατά την γνωστή λαϊκή παροιμία «κλειδώνω αμπαρώνω και ο κλέφτης μέσα βρίσκεται». Τίποτε δεν σταμάτησε την λεηλασία , την  αισθητική παραμόρφωση και εν τέλει την καταστροφή του.

Τα ερείπια του κτιρίου

Πίσω λοιπόν στην κατοικία Βασ. Όλγας και Δελφών.


"Προσοχή κίνδυνος"!...

Πριν από μήνες περιφράχτηκε το γνωστό μικρό καφενείο που βρισκόταν μπροστά της, με ενημέρωση ότι «προσεχώς κατεδαφίζεται». Ποιος το αποφάσισε, με ποια αιτιολογία κλπ, δεν έγινε γνωστό.

Μια «ωραία πρωία» κατέφτασαν τα μηχανήματα και τα συνεργεία, το κατεδάφισαν, διαχώρισαν τα «διατηρητέα» μεταλλικά τμήματα του και τα χρήσιμα  οικοδομικά υλικά, τα μετέφεραν κάπου και στην συνέχεια ισοπέδωσαν τον χώρο.

Ό,τι έμεινε από το ιστορικό καφενείο.
Είχε και μια χρήσιμη πλευρά η επιχείρηση εκείνη. Πρόβαλλε με όλη την ομορφιά της την διώροφη κατοικία.

Λίγες ημέρες μετά  το Τμήμα Ελέγχου Δόμησης της Γενικής Διεύθυνσης Πολεοδομικών Εφαρμογών του Δήμου, θυροκόλλησε στην πόρτα  της κατοικίας έγγραφο του προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης για την παραπομπή των υπευθύνων και την επιβολή κυρώσεων, «επειδή δεν ανταποκρίθηκαν στην υποχρέωση αποκατάστασης των βλαβών του κτιρίου», όπως περιγράφεται στην «Έκθεση Επικινδύνου», την οποία είχαν εκδώσει οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου.

Ταυτόχρονα υπενθύμιζε ότι υπάρχει σχετική Νομοθεσία που προσδιορίζει υπό ποίους όρους αποκαθίστανται οι ζημίες στα διατηρητέα κτίρια

Η δυτική πλευρά του κτιρίου, υπό κατάρρευση από την διάβρωση των βροχών.




Ο χαρτοπόλεμος των Δημοτικών υπηρεσιών.

Λίγες ημέρες αργότερα το έγγραφο εξαφανίστηκε.

Συμπέρασμα;

1.     Ο Νόμος  αναθέτει στον Δήμο την αρμοδιότητα να παρακολουθεί την πορεία των διατηρητέων και όταν διαπιστώνει επικίνδυνες ζημίες, ή καταστροφές, να ενημερώνει τους ιδιοκτήτες αφού η αρμόδια υπηρεσία του έχει συντάξει την  «Έκθεση Επικινδύνου», για τα μέτρα που πρέπει να λάβουν.

2.     Τους υπενθυμίζει μάλιστα ότι οι διαδικασίες αποκατάστασης των διατηρητέων προβλέπονται από τον Νόμο, οι οποίες είναι υποχρεωτικές. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να περιγράψει κανείς την κοστοβόρα και γραφειοκρατική διαδικασία αποκατάστασης ενός διατηρητέου.

3.     Όταν τίποτε δεν γίνεται και οι φθορές προχωρούν, απευθύνεται στον Εισαγγελέα από τον οποίο ζητά την επιβολή των  κυρώσεων , που η σχετική νομοθεσία προβλέπει.

Με βάση τα στοιχεία αυτά, ο Δήμος είναι απλός θεατής της πορείας προς την καταστροφή, εκδίδει και επιδίδει τις σχετικές εκθέσεις όταν το κτίριο φτάνει στα όρια της επικινδυνότητας από κατάρρευση, απειλώντας τον ιδιοκτήτη με την επιβολή των προβλεπόμενων κυρώσεων και όταν οι ιδιοκτήτες αδιαφορούν για κάποιο λόγο, αλλά οι εξελίξεις φθοράς προχωρούν, απευθύνεται στην αρμόδια δικαστική αρχή για την επιβολή των κυρώσεων, αλλά τότε τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί πλέον.

Ο σχετικός Νόμος δηλαδή, επιφυλάσσει για τον Δήμο τον άχαρο ρόλο "Ποντίου Πιλάτου", που έχει κάνει μοναδικό του  καθήκον   την καταγραφή της αναμφισβήτητης τύχης του διατηρητέου και τίποτε πέραν αυτού.

Ίσως και για αυτό η παρέμβαση του Δήμου στο Chateau Mon Boner περιορίστηκε στην κλασσική ευθύνη «αποκομιδής των σκουπιδιών» και άφησε άθικτο τον θηριώδη κισσό να κατατρώει και να καταστρέφει το πανέμορφο διατηρητέο.

Και μια πρόταση.

Αν ο Δήμος της Θεσσαλονίκης ,που εν προκειμένω μας ενδιαφέρει, περιοριστεί στο να επιτελεί το καθήκον που του αναθέτει ο ισχύον Νόμος, θα συνεχίσουμε μετα βεβαιότητας να παρακολουθούμε την καταστροφή των διατηρητέων που έχουν απομείνει στην πόλη.

Γιατί η εγκατάλειψη τους από τους ιδιοκτήτες τους, όταν  δεν περιέχει υστεροβουλία, οφείλεται κυρίως στην αδυναμία να διαθέσουν τα υπερβολικά μεγάλα κονδύλια που απαιτεί καταρχήν η συντήρηση τους και κατά δεύτερο η αποκατάσταση τους. Και σε συνδυασμό πάντα με την αδυναμία να αλλάξουν την λειτουργικότητα τους, και να καλύψουν  υψηλή φορολογία τους.

Αμφιβάλλει κανείς ποια είναι η τύχη του;

Θα ήταν νομίζω σωτήριο αν ο Δήμος κατάφερνε να αποκτήσει, έστω και με την κατάθεση Νόμου την αρμοδιότητα να φροντίζει ο ίδιος κατ επιλογή φυσικά, κάποια από τα εξαιρετικά κτίρια, να λαμβάνει τα άμεσα μέτρα προστασίας, ώστε να τα διατηρήσει «ζωντανά», ανακόπτοντας την φθορά, εν αναμονή καλύτερων ημερών και ευκαιριών για την αποκατάσταση τους.

Και ταυτόχρονα , ιδιαίτερα για τα διατηρητέα κτίρια ιδιοκτησίας του δημοσίου , να μπορεί να φιλοξενεί σε αυτά άστεγες οικογένειες, όπως τώρα με τις οικογένειες προσφύγων, όπου συμμετέχει και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, διαθέτοντας μάλιστα και κάποια κονδύλια για τις αναγκαίες εργασίες.

Διαφορετικά θα παρακολουθούμε τον χαρτοπόλεμο των αρμόδιων υπηρεσιών με κατάληξη το «κηδειόχαρτο», αφού  θα έχει προηγηθεί ο χαρακτηρισμός με την «βούλα» του Δήμου ως «επικινδύνως ετοιμόρροπο»!.. 

Υ.Γ. 1


Στην προκειμένη περίπτωση ρόλο «επισπεύδοντος» ανέλαβε και ο αυθαίρετος γιγαντιαίος αείλανθος (γνωστός και ως  βρωμόδεντρο), που προέκυψε στα θεμέλια του κτιρίου και απειλεί να το καταβροχθίσει. Αυτό τουλάχιστον μπορεί να το κόψει η Υπηρεσία Πρασίνου του Δήμου μετά την «Έκθεση Επικινδύνου».




Σχόλια