"ΕΝΘΥΜΙΟΝ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΗΡΑΣ"....

Μέσα στον ζόφο των ημερών και τις  βεβαιότητες των επερχομένων, επανέρχομαι πιθανό  προκλητικά, καθώς ισχύει πάντα το « ο κόσμος καίγεται…».

Στην Σαντορίνη λοιπόν πήγαμε πριν από τριάντα τόσα χρόνια.

Παρακολουθώντας τώρα τα όσα συμβαίνουν στο υπέροχο αυτό νησί, αισθάνομαι ότι μας χωρίζουν όχι τριάντα χρόνια αλλά κάποιοι αιώνες.

Η Σαντορίνη «πνίγεται» από τον κόσμο που την επισκέπτεται, οι λειτουργίες της έχουν φτάσει στα όρια τους και κατά τον Δήμαρχο της τα έχουν επικίνδυνα ξεπεράσει.

Τότε όμως τα σημαντικά «αξιοθέατα» ήταν πέρα από τις ομορφιές προσπελάσιμες με άνεση, το εκπληκτικό Ακρωτήρι, η Αρχαία Θήρα, το Μουσείο, το ηφαίστειο στην Καλντέρα, που βρυχάται ακόμη στα βάθη της και εκπέμπει διάχυτους καυτούς…καπνούς!

Μας μάγεψε η Αρχαία Θήρα στην κορυφή ενός υψόμετρου 500 μέτρων , με εμφανή σε ύψος σχεδόν δύο μέτρων τα δημόσια κτίρια της, την Βασιλική Στοά, την Αγορά, τους Ναούς και τα Ιερά , το Θέατρο, τα Νεκροταφεία, υπολείμματα από τον 8ο π.Χ. αιώνα Ελληνικά, Ρωμαϊκά ακόμη και της πρώιμης Βυζαντινής περιόδου.

Σκαρφαλώσαμε μέχρι την Θήρα περπατώντας σε ένα μονοπάτι σε  κορυφογραμμή που την θέριζε ένας αέρας, τόσο δυνατός που συχνά μας υποχρέωνε να κινούμαστε με τα τέσσερα..

Και με το βάδισμα αυτό ήρθα σε επαφή με ότι συνέβαινε μόνο μπροστά μου. Τότε πρόσεξα έναν σχετικά μεγάλό βολβό, ένα σκούρο δηλαδή ξερό κρεμμύδι, να εξέχει από το χώμα, άλλοτε μόνος, άλλοτε διπλός, ή και πολλαπλός.

Αυτό ήταν. Η συνήθεια μου να συγκεντρώνω «αναμνηστικά», αντικείμενα και φυτά, από τα μέρη που επισκέπτομαι, ζωντάνεψε και η επιχείρηση να βγάλω από την κατάξερη γη μερικούς βολβούς πέτυχε, με κόπο βέβαια, αλλά πέτυχε.

Επόμενο βήμα να τους προφυλάξω και να κάποια στιγμή να  φυτέψω τον μοναδικό βολβό που διασώθηκε στην…Ασπροβάλτα, σε ένα απόμερο παρτέρι και εκεί να τον ξεχάσω..

Χρόνια μετά διαπίστωσα ότι οι βολβοί έγιναν πέντε και σε κάποια περίοδο  βγάζουν ένα καταπράσινο φύλλωμα και αργότερα μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, ένα πανέμορφο λουλούδι, αφού το πράσινο έχει ξεραθεί και χαθεί.

Τώρα τους παρακολουθώ ως την  στιγμή που ξεπετάγεται από τον βολβό ένα κοτσάνι, για να εξελιχθεί στην συνέχεια  σε ένα φανταστικό λουλούδι και να επαναφέρει ολοζώντανες τις νοσταλγικές και ευχάριστες μνήμες από την επίσκεψη εκείνη στην Αρχαία Θήρα.

Στην ψυχολογία το λένε και «συνειρμό των παραστάσεων»…