Ο ΚΡΑΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΔΕΡΒΕΝΙΟΥ και τα άλλα "παραμύθια"

Παρακολουθώ τις ολοσέλιδες καταχωρήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού στον Ημερήσιο τύπο, με τις οποίες, όπως φαίνεται, ξεκινά μια εκστρατεία ενημέρωσης του κοινού, και ευαισθητοποίησής του, ώστε να επισκεφτεί τα Μουσεία της χώρας.

Παραβλέπω τελείως την προσεκτική επιλογή εκείνων των Μουσείων , όπου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκεται ένα «έργο» της κυβέρνησης, ακόμη και όταν απλώς εγκαινιάστηκε ένα μακροχρόνιο έργο όπως ο εκσυγχρονισμός ενός Μουσείου κλπ.

Περίοπτη λοιπόν θέση κατέχει ο «Κρατήρας του Δερβενίου» σχετικά με το Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης.

Η εντυπωσιακή εικόνα του μου έφερε στο νου τις σκέψεις που έκανα, όταν η νέα Διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου η , μια δραστήρια και υπερκινητική αρχαιολόγος, με ένα σημαντικό επιστημονικό έργο, ξεκίνησε μια καμπάνια για την αύξηση της επισκεψιμότητας του Μουσείου, στηριγμένη στην οργάνωση διάφορων εκδηλώσεων, ποίησης, τραγουδιού, συμμετοχής σε εικαστικά γεγονότα άλλων φορέων κλπ.
Αξιέπαινη πρωτοβουλία, που δείχνει βέβαια και ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των Μουσείων της χώρας. Το πολύ μικρό ποσοστό Ελλήνων και ξένων που τα επισκέπτονται, αν φυσικά εξαιρέσουμε τα μεγάλα κεντρικά Μουσεία, στο επίκεντρο των τόπων τουριστικού ενδιαφέροντος.

Σύμφωνοι λοιπόν μέχρι εδώ.

Αλλά όταν έχεις στο Μουσείο σου εκθέματα τόσο μεγάλης σημασίας και αξίας, που τα συνοδεύουν όχι μόνο οι αρχαιολογικές αξιολογήσεις, αλλά και η ιστορία, οι μύθοι, οι τόποι, οι εποχές, τα ιστορικά πρόσωπα που συνδέονται με αυτά, τότε πως δικαιολογείται και τι αποτέλεσμα έχει η προσπάθεια να φέρεις στο Μουσείο τους .. εραστές της ποίησης, ή της όπερας, ή μιας φωτογραφικής έκθεσης, άσχετης με τον πλούτο που κρύβει το Μουσείο;
Είδαμε βέβαια κι άλλα πολύ πιο «προχωρημένα» γεγονότα, πρωτοβουλίες άλλων Μουσείων και πάντα καταλήγαμε στην ίδια σκέψη. Ότι δηλαδή το πρόβλημα έχει εντοπιστεί, αλλά οι απόπειρες αντιμετώπισής του ελάχιστα θα αποδώσουν, πέρα από το γεγονός ότι δίνουν μια στρεβλή εικόνα του ρόλου, της σημασίας, του ενδιαφέροντος τέλος πάντων του ίδιου του Μουσείου.

Δεν αμφιβάλω καθόλου, το αντίθετο, ότι οι αρμόδιοι των Μουσείων έχουν συντάξει και έχουν υποβάλλει εξαιρετικές προτάσεις για το θέμα αυτό. Και «ελλείψει κονδυλίων», κατέληξαν στις «παράλληλες» αυτές δράσεις.

Τα ερωτήματα όμως παραμένουν.
Και κυρίως παραμένει σε εκκρεμότητα, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της πολιτιστικής ζωής του τόπου και ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης.
Το μικρό ενδιαφέρον του κόσμου, τα απελπιστικά ποσοστά των συμπολιτών μας, που συμμετέχουν στην καλλιτεχνική και πολιτιστική δραστηριότητα.

Και το χειρότερο όλων. Η σταδιακή μείωσή τους, συνέπεια κυρίως της επιρροής που ασκεί η τηλεόραση, διαμορφώνοντας, αισθητική, προτιμήσεις, ενδιαφέροντα.
Αλλά αυτό είναι ένα θέμα, που μπορεί να μας απασχολήσει αργότερα.