Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2008
Πώς να αποχαιρετίσεις μια χρονιά σαν κι αυτήν που φεύγει; Και πώς να υποδεχτείς μια χρονιά σαν κι αυτήν που ξημερώνει σε λίγες ώρες; Τρία γεγονότα σημαδεύουν τις τελευταίες ώρες της χρονιάς που φεύγει, δραματικά, εξοργιστικά και προφητικά. Η εξέγερση της νεολαίας, που από πολλούς ερμηνεύεται ως το μόνο ελπιδοφόρο γεγονός για την χώρα, μια και αναδεικνύει μια δυναμική, έναν αυθορμητισμό, μια ευαισθησία με γνώση, μια κατηγορία πολιτών που βλέπει με διαφορετικό καθαρό βλέμμα την σημερινή κατάσταση. Όσο κι αν η ελληνική κοινωνία, και κυρίως τα πολιτικά κόμματα αποστρέφουν την προσοχή τους από την ουσία της εξέγερσης, από τις πραγματικές αιτίες, που έφεραν στους δρόμους χιλιάδες διαμαρτυρόμενους νέους της χώρας, η αλήθεια δεν μπορεί να φυλακιστεί, να εξαφανιστεί. Ελπίζω ότι είχαν τον χρόνο, την δυνατότητα και το ενδιαφέρον να διαβάσουν τι έγραψε για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, ένα συντηρητικό Γαλλικό περιοδικό η «Εξπρές»: «Ένα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαία
Εικόνα
ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ.. Στο Μέγαρο Νεδέλκου, που τον προσεχή Φεβρουάριο θα γιορτάσει τα 100 χρόνια του, έχω αναφερθεί και σε παλαιότερο Σημείωμά μου Μια συγκυρία πολλών συμπτώσεων, το έφερε ώστε στο πανέμορφο αυτό κτίριο να στεγάζεται τώρα η Αγιορειτική Εστία. Είναι το «ίχνος» που άφησε πίσω της η Έκθεση των Θησαυρών του Αγίου Όρους το 1997, ως κορυφαία εκδήλωση της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας» αλλά και το μεγαλύτερο διεθνές εικαστικό γεγονός της χρονιάς εκείνης, κατά τις αξιολογήσεις του διεθνούς τύπου. Σ αυτήν την «συνέχεια», με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά ,αφού καταγίνεται με την έρευνα, τις εκδόσεις, τα Συνέδρια ,τις Εκθέσεις, πάντοτε γύρω από το «πολιτιστικό και πνευματικό κληροδότημα» του Αγίου Όρους, «παρεπιδημώ» λόγω «αποκτηθείσης ειδικότητας», μια και είχα την ευθύνη του γενικού συντονισμού της οργάνωσης και λειτουργίας εκείνου του μοναδικού, αλλά και σύνθετου ,όσο και δύσκολου εγχειρήματος, της Έκθεσης δηλαδή των «Θησαυρών» Και με αυτήν την ιδιότητα, «υποδέχτηκα» την μαύρη εκείνη Π
Κατώτερη των δραματικών περιστάσεων, η συζήτηση στην Βουλή για τον Προϋπολογισμό του κρίσιμου 2009. Απουσίαζε προκλητικά το «σταθεροποιητικό πρόγραμμα», που μας περιμένει την επόμενη ημέρα. Και το κρίσιμο ερώτημα τώρα είναι ποιος θα κληθεί να το σχεδιάσει και να το εφαρμόσει. Η συζήτηση στην Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2009 δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτε τις προηγηθείσες των αντίστοιχων προϋπολογισμών που προηγήθηκαν. Και θα είχε περάσει και αυτή στην αδιαφορία και την λήθη, αν δεν συνέβαινε να αποτελεί ταυτόχρονα και την μοναδική ευκαιρία για την πολιτική ηγεσία του τόπου, να σταθεί με ευθύνη μπροστά στην πρωτοφανή και βαθύτατη με άγνωστη ακόμα εξέλιξη οικονομική κρίση , που την επιδεινώνει η ταυτόχρονα εκφρασθείσα με ένταση κοινωνική κρίση. Απογοήτευση και θλίψη Εκφώνησαν όλοι τους λόγους τους, έπαιξαν τον ρόλο που τους αναλογούσε, επανέλαβαν για πολλοστή φορά τα συνθήματά τους ψήφισαν και άρον-άρον με τα ειδικά ναυλωμένα μέσα ξεκίνησαν ανακουφισμένοι για τις «εκλογικές περι
Με αφορμή την συζήτηση για τον Προϋπολογισμό 2009 Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Ένας «παράκλητος» για την χώρα και την εποχή, μπροστά στην πόρτα, που ο ίδιος έκλεισε… Τυχαία έπεσα χθες στην ομιλία του Κώστα Σημίτη στην Βουλή για τον Προϋπολογισμό του 2009 και την παρακολούθησα μέχρι το τέλος της, με προσοχή, σχεδόν με …ευλάβεια… Τα στοιχεία που παρέθεσε με τον γνωστό «σημητικό» του τρόπο, αριθμούς και κυρίως εκτιμήσεις που σου είναι αδύνατο να αμφισβητήσεις, έκαναν εμφανή σχεδόν κραυγαλέα την φτώχεια της σημερινής πολιτικής ηγεσίας του τόπου να ανταποκριθεί με σοβαρότητα και αίσθημα εθνικής ευθύνης και κυρίως με αποτελεσματικότητα, στις περιστάσεις των καιρών. Σκέφτηκα σχεδόν αυθόρμητα, ότι θα ήμουν όπως και όλοι οι Έλληνες, λιγότερο ανήσυχος, θα είχα κάποιες ελπίδες και ίσως βεβαιότητα, αν στο τιμόνι της χώρας βρισκόταν σήμερα ο Κώστας Σημίτης, ο «λογιστής» για να χρησιμοποιήσω έναν από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, που με μεγάλη ευκολία του προσέδωσαν… Η ψυχρή καλβινισ
Το «απέραντο φρενοκομείο» του θείου, μου θύμισαν οι δηλώσεις του ανιψιού και οι ενθουσιώδεις εκδηλώσεις των βουλευτών του!.. Και στο μεταξύ τα σύννεφα πυκνώνουν πάνω από την Ελλάδα.. Εν μέσω της μεγάλης οικονομικής κρίσης, των κοινωνικών προβλημάτων που αναδείχθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο από την εξέγερση της νεολαίας, ο πρωθυπουργός της χώρας συγκαλεί την Κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του για να αναγγείλει ότι η «υπόθεση Βατοπαίδι» προήχθη σε «σκανδαλώδη υπόθεση Βατοπαίδι», παραδεχόμενος ότι: «υποτίμησα το θέμα. Δεν είδα έγκαιρα τις διαστάσεις του. Δεν είχα πλήρη εικόνα, όταν κλήθηκα για πρώτη φορά να τοποθετηθώ. Το λάθος αυτό δεν το χρεώνω σε κανένα άλλον. Δικό μου ήταν». Αυτήν την πρωτοφανή για πρωθυπουργό δήλωση ακολούθησαν φρενήρη χειροκροτήματα των όρθιων βουλευτών του που τον επευφημούν και δεν τον αφήνουν να συνεχίσει την ομιλία του. Απληροφόρητος, χωρίς την αυτονόητη για πρωθυπουργό δυνατότητα να αξιολογήσει την σοβαρότητα ενός γεγονότος που συγκλονίζει εδώ και μήνε
Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Β΄, ή ο «μικρός»; Η μοιραία πορεία προς ένα τέλος, που σηματοδοτείται από τα ίδια λάθη και τις ίδιες ήττες. Η συνέντευξη τύπου του Κων. Καραμανλή στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, η πολιτικά μοιραία εκείνη στιγμή του πρωθυπουργού- στην οποία αναφέρθηκα τότε με ένα Σημείωμά μου,- έδειξε ανάγλυφα ότι ο Κ.Κ. πήρε οριστικά διαζύγιο από την γύρω του πραγματικότητα. Αν όχι αυτό, τότε ισχύει το χειρότερο. Έδειξε τα όρια των ικανοτήτων του να επικοινωνεί με τον λαό και να συλλαμβάνει τα μηνύματα της κοινής γνώμης, των δυνατοτήτων του ως ηγέτη να ανταποκρίνεται άμεσα και έγκαιρα, ανέδειξε στοιχεία του χαρακτήρα του, όπως η αναποφασιστικότητα, το «μούδιασμα» μπροστά στα αιφνίδια και μεγάλα γεγονότα, που με πολύ ευγένεια επιχειρήθηκε επικοινωιακά να καλυφθούν πίσω από το «ηγετικό σλόγκαν», το γνωστό και χιλιοειπωμένο ότι «δεν αποφασίζει ποτέ εν θερμώ ο Καραμανλής»… Και όταν το καλοκαίρι του 2007 ο κόσμος κυριολεκτικά καιγόταν, ούτε τότε πήρε αποφάσεις, αν όχι
Εικόνα
Στην μνήμη του Αλέξη.. «Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, ως φίλοι τους. Αυτό νομίζαμε ότι είναι το καλύτερο. Αλλά τα παιδιά είχαν την ανάγκη και της μητέρας και του πατέρα. Και αυτό τους το στερήσαμε». Όποιος παραβρέθηκε ως αυτόπτης μάρτυρας, σε κάποια από τα τραγικά γεγονότα των ημερών, θα μπορούσε όντως να κάνει την δήλωση « ε λοιπόν, τα έχω δει όλα». Και στην συνέχεια να ανακαλύπτει έκπληκτος ότι η ζωή θα συνεχίσει να τον διαψεύδει, να του επιφυλάσσει εκπλήξεις- δυσάρεστες συνήθως- ώστε να αναγκάζεται σε μια νέα δήλωση που διαψεύδει τις βεβαιότητες του. Για να περιοριστώ στην δραματική επικαιρότητα των ημερών, έζησα από κοντά μια πλευρά της , που ανέδειξε ένα χαοτικό βάθος πραγμάτων, που δεν είχα καν υποπτευθεί. Αναφέρομαι στο αγωνιώδες ερώτημα που γεννά στον καθένα αυτή η χωρίς προηγούμενο μαζική συμμετοχή στα εκρηκτικά γεγονότα των ημερών, νέων από 13 έως 15 χρόνων, ίσως δε και μικρότερων. Είδα και έζησα από κοντά- πολύ κοντά- αυτήν την παρουσία και την ενεργή συμμετοχή τους, τα πρόσωπα
Εικόνα
Το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο της Θεσσαλονίκης και η θεσμοθέτηση του Εθνικού Πάρκου Δέλτα του Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα. Μεγάλες προκλήσεις και αντίστοιχοι κίνδυνοι μπροστά μας Ελάχιστες ημέρες μετά την υπογραφή της κοινής υπουργικής απόφασης που θεσμοθετεί το «Εθνικό Πάρκο Δέλτα Αξιού-Λουδία-Αλιάκμονα, δίνεται προς «διαβούλευση» το αναμενόμενο εδώ και χρόνια νέα Ρυθμιστικό Σχέδιο της Θεσσαλονίκης από το ΥΠΕΧΩΔΕ. Δεν ανήκω στους ειδικούς, ούτε τον τεχνικό κόσμο, έχω αποχαιρετίσει εδώ και πολλά χρόνια την ενεργό ανάμειξή μου στα τοπικά ζητήματα, αλλά ως απλός πολίτης μπορώ να διατυπώσω κάποιες διάσπαρτες, ίσως και ασύνδετες σκέψεις για τα εξαιρετικά σημαντικά αυτά γεγονότα, για το παρόν και το μέλλον της πόλης και της ευρύτερης, για να μην πω της ευρύτατης περιοχής. Τεράστιο ζήτημα βέβαια ο καθορισμός κανόνων γύρω από την χαοτική και άναρχη περιοχή του Δέλτα των ποταμών. Και ασφαλώς πολύ δύσκολο και χρονοβόρο και φυσικά με τεράστια δαπάνη θα προσδοκούμε ότι μπορούμε να δούμε σε ορατό ορίζον
Εικόνα
Συνεχίζονται ανενόχλητα οι παράνομες και αντιαισθητικές εγκαταστάσεις στην Βίλα Ζαρντινίδη Για τις αυθαίρετες κατασκευές στην αυλή του διατηρητέου κτιρίου της βίλας Ζαρντινίδη, της γνωστής κατοικίας, με μνήμες συνδεδεμένες με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, απέναντι από την Νομαρχία, έχω γράψει και άλλοτε. Τόσο γι αυτές, που εγκατέστησαν στην αυλή ένα γιγαντιαίο καφέ, όσο και για τις επικίνδυνες ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις , που διατρέχουν τους κορμούς των αιωνόβιων πεύκων της αυλής , για να τροφοδοτήσουν φωτισμούς και προβολείς καρφωμένους πάνω στα δέντρα. Φυσικά δεν συγκινήθηκε κανείς να ερευνήσει, να αναζητήσει άδειες, να επιβάλλει πρόστιμα ή τουλάχιστον να εξασφαλίσει τα δένδρα την κατοικία και την περιοχή από τον κίνδυνο πυρκαγιάς. Γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ ότι βρέθηκε υπηρεσία, που παραχώρησε άδεια για την κατασκευή αυτής της «θριαμβικής» άκομψης σκάλας, που συνδέει τώρα την κάτω είσοδο της αυλής,-από την πλευρά της Γ. Παπανδρέου-, με την κατοικία. Ούτε φυσικά τις βαριές ογκώδεις
ΤΖΩΡΤΖ ΜΠΟΥΣ Η εμφανής βιτρίνα ενός επικίνδυνου ιδεολογικού φαινομένου στις ΗΠΑ. Άνοια, θράσος, ιδεολογικές εμμονές και.. τύψεις (!) συνοδεύουν τις τελευταίες ημέρες του Τζ.Μπους στον Λευκό Οίκο. Ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Μπους δεν αφήνει πίσω του απλώς την κραυγαλέα διάψευση μιας πολιτικής και οικονομικής ιδεολογίας, αλλά και τα συντρίμμια μιας κοινωνίας της ευημερίας. Και μαζί της φυσικά, τον λιμό και τον θάνατο των εκατομμυρίων φτωχών του τρίτου κόσμου. Μάταια επιχειρεί να απαντήσει τώρα στα δραματικά ερωτήματα, στα τραγικά λάθη, στην άφρονη τακτική του απέναντι στην διεθνή νομιμότητα και τα δικαιώματα ατόμων και λαών στην καταστροφική πολιτική του για την προστασία του περιβάλλοντος. Καθώς χαριεντίζεται με τους ηγέτες της G20 στην Ουάσινγκτον και τους ομολόγους του των χωρών του Ειρηνικού στο Περού, δεν παύει να υπενθυμίζει τα.. αγαθά της ελευθερίας των αγορών και του καπιταλιστικού συστήματος και τις επίμονες προειδοποιήσεις του να μην επιχειρήσουν οποιαδήποτε πολιτική
Εικόνα
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ένας μακρόβιος πολιτιστικός θεσμός, με απήχηση στον κόσμο και συνεισφορά πέραν των ορίων ενός πολιτιστικού γεγονότος. Κάθε σχεδόν χρόνο μετά την λήξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, επιχειρείται κάποιου είδους απολογισμός, μέσα βέβαια από την κλασσική προσέγγιση των πραγμάτων, τόσο από τους διοργανωτές, όσο και από τα Μέσα ενημέρωσης. Δεν θα επαναλάβω εδώ τους γνωστούς σχεδόν κοινότυπους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται με κορυφαίο εκείνο της «σπατάλης», των «πολυτελών διακοπών» των Αθηναίων κλπ κλπ. Ούτε και έχει κάποια ιδιαίτερη νομίζω σημασία η αναφορά στις τελετές έναρξης -λήξης, λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένες, λιγότερο ή περισσότερο κιτς κ.ο.κ.  Άλλωστε ένας θεσμός που το 2009 θα γιορτάσει τα 50 χρόνια του, έχει εξ αντικειμένου υπέρ αυτού το τεκμήριο της σοβαρότητας, της κατοχύρωσης της σημασίας και του ρόλου του όχι μόνο για την πολιτιστική ζωή της πόλης, αλλά και την διεθνή εικόνα της χώρας. Σ αυτήν άλλωστε την εδραίωση και την απήχησ