Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Β΄, ή ο «μικρός»;

Η μοιραία πορεία προς ένα τέλος, που σηματοδοτείται από τα ίδια λάθη και τις ίδιες ήττες.

Η συνέντευξη τύπου του Κων. Καραμανλή στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, η πολιτικά μοιραία εκείνη στιγμή του πρωθυπουργού- στην οποία αναφέρθηκα τότε με ένα Σημείωμά μου,- έδειξε ανάγλυφα ότι ο Κ.Κ. πήρε οριστικά διαζύγιο από την γύρω του πραγματικότητα.

Αν όχι αυτό, τότε ισχύει το χειρότερο.

Έδειξε τα όρια των ικανοτήτων του να επικοινωνεί με τον λαό και να συλλαμβάνει τα μηνύματα της κοινής γνώμης, των δυνατοτήτων του ως ηγέτη να ανταποκρίνεται άμεσα και έγκαιρα, ανέδειξε στοιχεία του χαρακτήρα του, όπως η αναποφασιστικότητα, το «μούδιασμα» μπροστά στα αιφνίδια και μεγάλα γεγονότα, που με πολύ ευγένεια επιχειρήθηκε επικοινωιακά να καλυφθούν πίσω από το «ηγετικό σλόγκαν», το γνωστό και χιλιοειπωμένο ότι «δεν αποφασίζει ποτέ εν θερμώ ο Καραμανλής»…

Και όταν το καλοκαίρι του 2007 ο κόσμος κυριολεκτικά καιγόταν, ούτε τότε πήρε αποφάσεις, αν όχι για τίποτε άλλο, τουλάχιστον να λειτουργήσει το κράτος και να μην παραμένει θεατής των εξελίξεων. Αλλά το κράτος δεν λειτούργησε , γιατί η ηγεσία του τόπου δεν αποφάσιζε, αμφιταλαντευόταν, περίμενε μήπως και οι εξελίξεις τον ευνοήσουν.

Αλλά και όταν επιτέλους ενεργεί, οι αποφάσεις του έρχονται πολύ αργά, όταν τίποτε δεν μπορεί πλέον να αποκατασταθεί, να διορθωθεί, να αλλάξει τα δεδομένα.

Στην τρέχουσα πολιτική ορολογία, παίρνει τις αποφάσεις, όταν έχει εισπράξει πλέον το πολιτικό κόστος της αδράνειας, αλλά και τότε οι φίλοι του λένε ,πως ίσως θα ήταν καλύτερα να μην αποφάσιζε!...

Το χειρότερο όμως τόσο για τον ίδιο όσο και την Ν.Δ. είναι ότι μένει αδρανής σ εκείνες τις πτυχές της πολιτικής και της καθημερινότητας, στις οποίες πλήττεται η αξιοπιστία του, καταρρέουν τα συνθήματα του, υποστέλλονται βαριά ηττημένες οι σημαίες του, τουλάχιστον εκείνες, τις οποίες ο ίδιος προσωπικά πρόβαλε εντυπωσιακά στον λαό, και χάρις στις οποίες κέρδισε τις πρώτες του εκλογές και έγινε πρωθυπουργός.

Η σύγκρουση με την διαφθορά και την διαπλοκή, η περιβόητη «σεμνότητα και ταπεινότητα», το μέτωπο απέναντι στους «νταβατζήδες», η «επανίδρυση του κράτους», η “μηδενική ανοχή στην διαφθορά», τα μεγάλα συνθήματά του θρυμματίστηκαν μπροστά του, είτε από τις ενέργειες των στελεχών της κυβέρνησης του, είτε από τον τρόπο- και κυρίως αυτόν- με τον οποίο αντιμετώπισε ο ίδιος όλα τα κατά συρροή φαινόμενα διαφθοράς, συναλλαγής και ανικανότητας.

Ο χρόνος, αλλά και το ύφος των απαντήσεων του σε κρίσιμα ζητήματα, αν εξαιρέσει κανείς τον «δραματικό» σχεδόν θεατρικό τρόπο, με τον οποίο απαντά στις ερωτήσεις, οδηγεί τους οπαδούς της Ν.Δ. στην απελπισία και τον ίδιο σχεδόν στα όρια της αυτογελοιοποίησης, όταν δεν προκαλεί εκρήξεις οργής στην κοινή γνώμη.

Οι Βρυξέλες, η τελευταία ευκαιρία του να μιλήσει στους Έλληνες, με την γλώσσα της ειλικρίνειας και της πολιτικής ευθύνης, στάθηκαν μία ακόμη χάντρα στο κομπολόι των «Βατερλό», που ξεκίνησαν από την ΔΕΘ.

Δικαιολόγησε την αδράνειά του στις καταστροφικές εξελίξεις από την οργή των εξεγερμένων νέων.

Δεν είχε ούτε μια λέξη να πει, ούτε έναν προβληματισμό να διατυπώσει για τις βαθύτερες αιτίες της εξέγερσης.

Δεν τόλμησε να καταδικάσει ξεκάθαρα, την δολοφονία του νεαρού Αλέξη, ούτε να ζητήσει συγνώμη από τους γονείς, τους φίλους και τους συμμαθητές του.

Δεν άρθρωσε ούτε μια λέξη συγνώμης προς τους ατυχείς εμπόρους, που είδαν τους κόπους τους να καταστρέφονται και να λεηλατούνται. Περιορίστηκε να επαναλάβει την «θαυματουργό» συνταγή των τριχίλιαρων, που έσωσαν την κυβέρνησή του από το τραγικό εκείνο καλοκαίρι των πυρκαγιών, των καταστροφών και των θανάτων. Επανάληψη της πολιτικής «να σε κάψω Γιάννη, να σ αλείψω μέλι για να γιάνεις»..

Κάλυψε τον υπουργό του της Παιδείας, ο οποίος το βράδυ του φόνου, διασκέδαζε στα μπουζούκια και το επόμενο βράδυ της Κυριακής , συναντούσε τους ψηφοφόρους του από την Θράκη στο γήπεδο του Ολυμπιακού, όταν όλη Ελλάδα φλεγόταν , η οργή για τον αδικοχαμένο μαθητή και η εξέγερση της νεολαίας, ξεπέρασαν τα σύνορα της χώρας και συντάραξαν την Ευρώπη.

Αν πεις για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, του οποίου η οικονομική, διοικητική και ηθική πτυχή, έχουν δηλητηριάσει την ατμόσφαιρα στην χώρα και για το οποίο οι ευθύνες της κυβέρνησής του είναι τρομακτικές, ούτε και γι αυτό είχε να πει τίποτε περισσότερο από το ότι θα …μελετήσει το πόρισμα της Εξεταστικής και θα τοποθετηθεί, όταν όλοι οι Έλληνες ειρωνεύονται την σκοπιμότητα και τις αθλιότητες της Εξεταστικής Επιτροπής.

Αλλά και το πολυαναμενόμενο «λυτρωτικό» βήμα που περίμεναν οι βουλευτές και ψηφοφόροι της Ν.Δ. σχετικά με την ειλικρινή ανάληψη των πολιτικών ευθυνών , περιορίστηκε στο απίστευτο εκείνο: « Η Πολιτεία δεν λειτούργησε όπως έπρεπε. Αντικειμενικά για ό,τι συμβαίνει στη χώρα η Πολιτεία έχει την ευθύνη»…

Δεν απομένει τώρα πια καμιά αμφιβολία στους Έλληνες , ότι η κυβέρνηση Καραμανλή οδεύει προς την έξοδο.

Και είναι όντως θλιβερό για έναν νέο πολιτικό, στον οποίο κάποια στιγμή ο κόσμος απόθεσε ελπίδες, να αφήνει πίσω του την χειρότερη ανάμνηση και μια βαριά πολιτική κληρονομιά σε ένα σκοτεινό διεθνές και εθνικό περιβάλλον. .

Υ.Γ. 1
Η Ευρώπη παρακολουθεί βαθύτατα προβληματισμένη και ανήσυχη την «ελληνική εξέγερση», φοβούμενη ότι στο υπόβαθρο της οικονομικής κρίσης, θα ανθίσει εύκολα μεταδιδόμενη, μια πανευρωπαϊκή κινητοποίηση και διαμαρτυρία των νέων και των εργαζομένων.

Δυο πράγματα μου προκάλεσαν όμως ιδιαίτερη εντύπωση .

Η κοινή διαπίστωση και συμφωνία όλων για τα αίτια της εξέγερσης και κυρίως η γενικευμένη απαξία εφημερίδων και τηλεοπτικών αναλυτών στο πρόσωπο του πρωθυπουργού.

Υ.Γ. 2.

Κάτω από την σαρωτική εντύπωση των γεγονότων των ημερών, λίγη προσοχή δίνουμε στις αγωνιώδεις εκκλήσεις οικονομολόγων και ειδικών, ότι η οικονομική και κοινωνική κρίση θα φέρουν την Ελλάδα στα πρόθυρα της υποχρεωτικής εξόδου της από την ΟΝΕ, με πρώτο βήμα την υποχρεωτική αποδοχή ρυθμίσεων από το Δ.Ν.Τ.

Υ.Γ. 3

Τι θα κάνει μπροστά στο φάσμα της πλήρους οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης της χώρας ο Κ. Καραμανλής;

Νομίζω πως η φιλοκυβερνητική «Καθημερινή» προδιέγραψε με τον πλέον τραγικό τρόπο τις σχετικές εξελίξεις:

«Οι μεγάλες κρίσεις καθορίζουν το μέγεθος και την υστεροφημία πολιτικών ηγετών. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μεγάλη κρίση και από την περασμένη εβδομάδα σε βαθιά κρίση. Ο πρωθυπουργός επέλεξε δυστυχώς να αγνοήσει πολλά από όσα υποσχέθηκε το 2004.
Δεν επανίδρυσε το διαλυμένο ελληνικό κράτος, δεν επέλεξε τους άριστους και τους επαγγελματίες για το επιτελείο και την κυβέρνηση του, δεν τόλμησε πραγματικά στην οικονομία, στην παιδεία, στην υγεία. Τώρα πληρώνει ο ίδιος και ο τόπος όσα δεν έγιναν, αλλά και τα συσσωρευμένα λάθη δεκαετιών.

Ο πρωθυπουργός έχει όμως ακόμη την λαϊκή εντολή και η δημοκρατία μας ακολουθεί τους δικούς της κανόνες και ρυθμούς. Ο κ. Καραμανλής έχει τώρα ένα δίλημμα. Μπορεί να βρει ό,τι πιο σκληρό και αποφασιστικό έχει μέσα του ο ίδιος και να τολμήσει. Να βάλει σε θέσεις κλειδιά, ό,τι καλύτερο διαθέτει ο κρατικός μηχανισμός. Η κυβέρνήση του η ελληνική κοινωνία. Να αποφασίσει ότι έχει παρέλθει προ πολλού η ώρα για συμβιβασμούς και να σκεφθεί τον τόπο, την υστεροφημία και το όνομα του.

Όταν τα προβλήματα είναι τόσα πολλά και σου τυχαίνει να κυβερνήσεις στο τέλος μιας εποχής, μοιάζει πιο εύκολο ίσως να ακολουθείς την πεπατημένη αναζητώντας δαίμονες που συνωμοτούν εναντίον σου ή τον από μηχανής Θεό.

Είναι όμως πολύ πιο γενναίο να φεύγεις όταν το αποφασίζει ο λαός, νικητής ή ηττημένος, ξέροντας ότι τουλάχιστον τόλμησες, ότι τα «έδωσες όλα»..