Επίκαιρα Σημειώματα

Είχαν εκφραστεί από την πρώτη στιγμή ισχυρές αμφιβολίες για την δυνατότητα εφαρμογής της περιβόητης «συμφωνίας» των 28 για το προσφυγικό. Αμφιβολίες για την συνέπεια της Τουρκίας να εφαρμόσει όσα συμφώνησε, αμφιβολίες για τον περιορισμό της ροής των προσφύγων από την Τουρκία προς την Ελλάδα, αμφιβολίες για τις 73.000 πρόσφυγες που θα δεχόταν τα κράτη-μέλη ,καθώς αντίστοιχοι αριθμοί θα επέστρεφαν από την Ελλάδα στην Τουρκία. Με τον πανικό, τον τρόμο και τον διάχυτο φόβο, που προκάλεσαν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες, ποια ευρωπαϊκή χώρα θα εφαρμόσει την απόφαση αποδοχής κάποιων χιλιάδων από του πρόσφυγες και θα ανοίξει τα σύνορα της , ώστε να συμπληρωθεί ο αριθμός των 72.000 προσφύγων που προβλέπει η απόφαση και μάλιστα ως κατ αρχήν;   Αμφιβολίες αν η Ελλάδα θα καταφέρει να διαχειριστεί και πώς και με ποιες συνέπειες   τις 50.000 προσφύγων και μεταναστών, που έχουν πλέον   εγκλωβιστεί στην χώρα. Και φυσικά αμφιβολίες αν τελικά θα αποδειχθε

  Είμαι από τον χαρακτήρα μου εχθρός αυτού που ονομάζουμε   «θεωρίες συνομωσίας», που τα τελευταία χρόνια έχουν αναγορευτεί στην Βίβλο ερμηνείας όλων των προβλημάτων που προκύπτουν από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Αλλά στην περίπτωση αυτής της ακατανόητης κατάστασης που διαμορφώθηκε στην Ειδομένη και σε συνδυασμό με το πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι ακριβώς υπάρχει πίσω από αυτά που εκ πρώτης όψεως βλέπουμε και κρίνουμε. Δηλαδή την φυγή προς την γειτονική χώρα κάτω από περίεργες συνθήκες των εκατοντάδων προσφύγων, το «ολίσθημα» του υπουργού Γιάννη Μουζάλα και την εκρηκτική αντίδραση του υπουργού Άμυνας Πάνου Καμένου. Και πρώτα το «ολίσθημα». Ο Γιάννης Μουζάλας οφείλει να παραιτηθεί όντως, αλλά όχι γιατί στην ρύμη του λόγου του αποκάλεσε την ΠΓΔΜ   «Μακεδονία», αλλά γιατί κάποιος πρέπει επιτέλους να αναλάβει την πολιτική ευθύνη γι αυτήν την δραματική εξέλιξη των πραγμάτων σχετικά με του πρόσφυγες και τους μετανάσ

Αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια των λαών και των κυβερνήσεων της Ενωμένης Ευρώπης, δεν αποτελεί   κραυγαλέα διάψευση των διακηρύξεων και των συμφωνιών μόνο, αλλά και παταγώδη αποτυχία των Ευρωπαϊκών ελίτ, να διατηρήσουν έστω και   ένα φύλλο συκής για τις περιβόητες αξίες που διέπουν το μεγάλο αυτό εγχείρημα.   Χιλιάδες πρόσφυγες άνδρες γυναίκες και παιδιά αφέθηκαν να ζουν σε συνθήκες αθλιότητας, τέτοιες που δεν γνώρισε ποτέ η Ευρώπη μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο, με μοναδική ελπίδα και φροντίδα την απίστευτη ελληνική και διεθνή αλληλεγγύη των κοινωνικών φορέων και των απλών ανθρώπων.   Μια όντως πρωτοφανής αλληλεγγύη που εκδηλώνεται με ελάχιστες θλιβερές εξαιρέσεις παντού στην Ελλάδα, καταφέρνει να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη , την διατροφή και το νερό και αυτά κάτω από συνθήκες που προσβάλλουν την ανθρώπινη προσωπικότητα, όταν ο κάθε πρόσφυγας είναι υποχρεωμένος να περιμένει από δύο έως τέσσερεις ώρες στην ουρά για να προμηθευτεί νερό, ή ένα πακέτο τροφής, ή μια σούπ

  Στην περίπτωση της Αμφίπολης αποδείξαμε ως επιστημονική κοινότητα αλλά και ως κοινωνία ευρύτερα, ότι δεν ξεχνούμε τις παθογένειες μας, ανεξάρτητα αν πρόκειται για ένα εθνικό θέμα, ή για το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου, ή ακόμη και για την πεζοδρόμηση ενός δρόμου... Αμφισβητήσεις, υπονοούμενα, δηλητηριώδεις υπαινιγμοί, καταγγελίες,. Και όταν ζούμε στην εποχή του απέραντου ψηφιακού χώρου, όπου ο καθένας μπορεί να μιλήσει «δημόσια» και να διατυπώνει την όποια γνώμη του ενώπιον του δήμου, με όλες τις ακρότητες,   τις ανοησίες   και τις τερατολογίες   που μπορεί να φανταστεί κανείς, τότε   πολύ εύκολα μπορεί να χαθεί στην άβυσσο της ενημέρωσης και ο πιο ορθολογιστής παρατηρητής των πραγμάτων. Ένα τέτοιο παράδειγμα στάθηκε η Αμφίπολη και φυσικά πρόσφατα και   το άνοιγμα της Ροτόντας. Σ αυτήν την δεύτερη βέβαια περίπτωση και επειδή η κοινωνία είχε την δυνατότητα να διαπιστώσει η ίδια περί τίνος επρόκειτο , ο θόρυβος και η σκόνη που σήκωσαν οι βιαστικές   αμφισβητήσεις και οι κατα