Επίκαιρα Σημειώματα

Η επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης» για το 2010, έγινε με εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν της Θεσσαλονίκης. Ήδη από τότε, από το 1993, είχε αποφασιστεί από το Συμβούλιο των Υπουργών Πολιτισμού, ότι η διαδικασία πρέπει να αλλάξει και είχαν δοθεί σχετικές οδηγίες στην Επιτροπή να επεξεργαστεί μια σχετική πρόταση. Εν τούτοις και μέχρι το 2004, η ανάδειξη των πόλεων που ανελάμβαναν την διοργάνωση του μεγάλου αυτού Ευρωπαϊκού πολιτιστικού θεσμού συνέχιζε να πραγματοποιείται στην βάση ουσιαστικά μιας διακυβερνητικής συνεργασίας. Ακολούθησαν αλλαγές, όπως είχε αποφασιστεί, στις διαδικασίες, οι οποίες επρόκειτο να εφαρμοστούν για την περίοδο 2005-2019, που επηρεάστηκαν κυρίως από την είσοδο των νέων κρατών στην Ένωση , ενώ ταυτόχρονα καθορίστηκε ότι η διαδικασία θα περιελάμβανε δύο πόλεις εντός και μία πόλη εκτός της Ένωσης. Οι αλλαγές αυτές είχαν βέβαια τεχνικό-πολιτικό χαρακτήρα, την επέκταση δηλαδή του θεσμού και στα νέα κράτη-μέλη , αλλά και στη

Η φετινή "Βαλκανική Πλατεία"συμπίπτει με την Έκθεση Έργων Χαρακτικής "Διεθνής Μπιενάλε Ξηρής Χάραξης,Ούζιτσε",του Κέντρου Χαρακτικής του Δήμου Νεάπολης και μας υπενθυμίζουν έντονα μια πτυχή των "μετά" την Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Αυτό το μετά, μην ξεχνάμε, στάθηκε ένα από τα μεγάλα ζητούμενα εκείνης της διοργάνωσης, για το οποίο έγιναν πολλές και έντονες συζητήσεις. Ελάχιστες από αυτές μπορούν να διεκδικήσουν τον χαρακτηρισμό του ψύχραιμου και ανεπηρέαστου από την συγκυρία. Το βαρύ κλίμα της εποχής συμπαρέσυρε τα πάντα σχεδόν και οδήγησε ακόμη και εκείνους, που είχαν μια πιο αποστασιοποιημένη και πραγματική αίσθηση και γνώση των πραγμάτων, να ενεργήσουν εσπευσμένα και κυρίως πολιτικά, για να τεθεί υπό εκκαθάριση ο Οργανισμός, με σκοπό να κλείσει όπως όπως ,αυτό το κεφάλαιο της πολιτιστικής ιστορίας της Θεσσαλονίκης και να αφεθεί στον χρόνο να αποφανθεί για τα υπόλοιπα. Το ότι ο Οργανισμός, έστω και υπό εκκαθάριση συνεχίζει- παρά τις κατηγορηματικές δηλώσεις

"Προβλήτα- Περιοδική έκδοση των πολιτιστικών φορέων του Υπουργείου Πολιτισμού,που στεγάζονται στην Α΄Προβλήτα του Λιμανιού της Θεσσαλονίκης". Να ένα πολύ καλό δείγμα συνεργασίας μεταξύ των πολιτιστικών φορέων. Η "συνέργεια" στην οποία αναφέρομαι συνέχεια,ως ένα σπουδαίο εργαλείο αυτενέργειας των φορέων της πόλης, αλλά και πολλαπλασιασμού των δυνατοτήτων τους, βρίσκει στην περίπτωση του "ΠΡΟΒΛΗΤΑ" μια ιδανική επιβεβαίωση. Ένα άψογης αισθητικής και ουσιαστικού περιεχομένου ενημερωτικό έντυπο διαμορφώνει, εκτός των άλλων και την εικόνα της "πολιτιστικής κυριαρχίας" στον πρώτο προβλήτα. Βάζει μια σφραγίδα επικύρωσης αυτού που ο Νόμος σαφέστατα ώρισε. Αν καταφέρουν να συναντηθούν και στην σύσταση της Επιτροπής, που επίσης προβλέπει ο Νόμος, τότε είναι βέβαιο πως θα ξεκινήσει μια ουσιαστικώτερη και παραγωγικώτερη φάση της λειτουργίας του χώρου αυτού, ως χώρου Πολιτισμού. Μια παρατήρηση. Έχω την εντύπωση πως το επόμενο τεύχος πρέπει να ονομάζεται &qu

Μια πρόκληση για την Θεσσαλονίκη Ο θεσμός της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης», «η μέγιστη πολιτιστική δράση της Ενωμένης Ευρώπης» , κατά την διατύπωση της Επιτροπής Αξιολόγησης των υποψήφιων πόλεων, έχει πάντοτε ιδιαίτερη σημασία για την Θεσσαλονίκη Πρώτα γιατί υπήρξε και για την Θεσσαλονίκη η κορυφαία στην πολιτιστική της ιστορία, θεσμική δράση και δέκα χρόνια μετά το 1997, είναι καιρός να αρχίσει μια νηφάλια συζήτηση και μια αντικειμενική αποτίμηση τόσο των γεγονότων, όσο και κυρίως των αποτελεσμάτων. Και δεύτερο, επίκαιρο και φυσικά κρίσιμο και ενδιαφέρον, γιατί επέρχεται η Κωνσταντινούπολη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2010, γεγονός μεγάλης σημασίας για την Θεσσαλονίκη, εάν φυσικά η πόλη αυτή συνεχίζει να ενδιαφέρεται για ένα Μητροπολιτικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή και δεν πρόκειται μόνο για λόγια και κούφιες διακηρύξεις και κυρίως αν είναι αποφασισμένη να μετέχει δυναμικά στο σύγχρονο παιχνίδι του ανταγωνισμού των πόλεων. Αναγκαστικά θα ξυπνήσουν μνήμες της «Βασι

Χάρηκα ιδιαίτερα και το εκφράζω δημόσια, ότι ένας άνθρωπός μας, ο Λόης Παπαδόπουλος, ένας πιστός εργάτης της επιστήμης, της τέxνης και του πολιτισμού, έχει επιλεγεί ως επιμελητής –μαζί με τους Ηλία Κωνσταντόπουλο και Κορίνα Φιλοξενίδου- , της συμμετοχής της Ελλάδας στην 10η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Γνώρισα τον Λόη στις αρχές της δεκαετίας του 1980,ως νέο αρχιτέκτονα τότε, μέσα σε ένα κλίμα ευφορίας, αναζητήσεων και δημιουργίας, στον τομέα του Πολιτισμού στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Ήταν μεταξύ των αρχιτεκτόνων, που ανέλαβαν να σχεδιάσουν και να εξασφαλίσουν τους χώρους φιλοξενίας των εκδηλώσεων της Β΄ Μπιενάλε των Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου. Η επιλογή εκείνων των χώρων έδωσε μια διάσταση «αποκάλυψης» στα γεγονότα και τις εκδηλώσεις ,έφερε στο προσκήνιο το πρόβλημα αποκατάστασης των χώρων και χρήσης των μνημείων, άνοιξε την επτασφράγιστη για τους Θεσσαλονικείς, πύλη του πρώτου προβλήτα του Λιμανιού. Το εγκαταλελειμμένο για είκοσι χρόνια Βασιλικό Θέατρο, η Ροτόντα, το Γενή

Ένας αναγνώστης του BLOG-από τους ελάχιστους που γνωρίζουν την ύπαρξή του- έκρινε «τολμηρό» το Σημείωμα της Πέμπτης 10 Αυγούστου, με τίτλο «Κάτι πρέπει να κάνουμε...Τί όμως;», που γράφτηκε με αφορμή τον πόλεμο στον Λίβανο. Παραθέτω λοιπόν απόσπασμα από την Έκθεση που συνέταξε η Διεθνής Αμνηστία, με αφορμή την επίθεση και εν συνεχεία εισβολή των Ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων στον Λίβανο και την ανθρωπιστική καταστροφή, που επέφεραν τα στρατιωτικά πλήγματα στην χώρα:. «Τα στοιχεία δείχνουν έντονα ότι η εκτεταμένη καταστροφή δημόσιων έργων, των συστημάτων ενέργειας, των σπιτιών αμάχων και της βιομηχανίας , ήταν σκόπιμη και αποτελούσε μάλλον αναπόσπαστο μέρος της στρατιωτικής στρατηγικής, απ ότι παράπλευρη απώλεια». Η Διεθνής Αμνηστία προχωρά ένα βήμα ακόμη. Με την ίδια Έκθεση, που υπέβαλε στον ΟΗΕ, ζητά την έναρξη ανεξάρτητης έρευνας για «παραβίαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου».. Αρκούν νομίζω αυτά για να δικαιώσουν την ειλικρινή αγανάκτηση του Σημειώματος.

Η ιστορία της επιβάρυνσης των νερών του Αλιάκμονα, που τροφοδοτούν την ύδρευσαη της Θεσσαλονίκης, φαίνεται πως έχει και συνέχεια και δυστυχώς περισσότερο οδυνηρή. Στις ανακοινώσεις του Πανεπιστημίου Κρήτης, για τις υπερβάσεις των ορίων περιεκτικότητας σε ίνες αμιάντου, που πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν, στην μη γνωστοποίηση ακόμη του προβλήματος από την ρύπανση, λόγω των αποβλήτων των εργοστασίων κονσερβοποιϊας, που καταλήγουν επίσης στην κοίτη του ποταμού,προστέθηκε σήμερα μια απίστευση πληροφορία. Την αναπτύσσει σε άρθρο του στον "Αγγελιοφόρο" ο τοπ. μηχανικός και μέλος του ΤΕΕ/ΤΚΜ Σωτήρης Πρέντζας. Αποκαλύπτει οτι ο ΧΥΤΑ της Ημαθίας αποφασίστηκε να κατασκευαστεί σε απόσταση 250 μ. και σε ύψος 150 μ. πάνω από την λίμνη "Βαρβάρες" από την οποία τροφοδοτείται το δίκτυο ύδρευσης της Θεσσαλονίκης!... Και ότι αυτό έγινε παρά την αντίθετη γνώμη του Τεχνικού Επιμελητηρίου, της Ν.Ε. του ΤΕΕ Ημαθίας και του Δήμου της Βέροιας.. Με λίγα λόγια ένας εφιάλτης, που έρχεται από το μέ

Ο αναπληρωτή καθηγητής του Εργαστηρίου Διαχείρισης Τοξικών και Επικίνδυνων Αποβλήτων του Πανεπιστημίου Κρήτης Ευάγγελος Γιδαράκοςσημειώνει σε έρευνά του για την επιβάρυνση των νερών του Αλιάκμονα από ίνες αμιάντου, αφού διαπιστώνει ότι ανευρέθησαν υψηλές συγκεντρώσεις ινών αμιάντου : "Ως όρια συγκέντρωσης για τις δειγματοληψίες χρησιμοποιήθηκαν εκείνα που έχουν τεθεί για το πόσιμο νερό, καθώς τα νερά του Αλιάκμονα τροφοδοτούν ένα μέρος της Θεσσαλονίκης. Ως τώρα καμιά μέθοδος δεν εφαρμόζεται ώστε να γίνει συλλογή του αμιάντου στο ύδωρ του ποταμού Αλιάκμονα πριν από την κατανάλωση"... Μάλιστα, έτσι ακριβώς.. Για να θυμηθούμε τις διαφωνίες σχετικά με την επικινδυνότητα ή μη των σωλήνων ύδρευσης από αμίαντο;. Πόσα χρόνια κράτησε αυτή η ένταση; Κάποια στιγμή βέβαια ξεχάστηκε.. Για να θυμηθούμε ότι όταν για πρώτη φορά παρουσιάστηκε η ιδέα για την επίλυση του προβλήματος ύδρευσης της Θεσσαλονίκης από τον Αλιάκμονα πόσες ήταν οι διαμαρτυρίες και οι επισημάνσεις για το πρόβλημα του αμ

Πάμε πίσω, είκοσι ακριβώς χρόνια.. Προεκλογική περίοδος στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Ο Θεοχάρης Μαναβής, ο ευγενής σοσιαλιστής Δήμαρχος, με το πλούσιο έργο, ο πρώτος ουσιαστικά Δήμαρχος της "Αλλαγής",συναντά την επέλαση της Νέας Δημοκρατίας στους τρεις μεγάλους Δήμους της χώρας, με τον Έβερτ στην Αθήνα, τον Κούβελα στην Θεσσαλονίκη και τον Αδριανόπουλο στον Πειραιά και χάνει τις εκλογές.. Σε κείνες τις εκλογές και με την ιδιότητα του Αντιδημάρχου Πολιτισμού-Νεολαίας και Αθλητισμού, απηύθυνα μια ανοικτή επιστολή με τίτλο: "Ανοικτή επιστολή προς τον καλλιτεχνικό και πνευματικό κόσμο της πόλης μας ". Το κείμενο της επιστολής εκείνης θα παρουσιάσω σήμερα, έτσι για να αξιολογήσουμε το ουσιαστικό περιεχόμενό της, αλλά και τον χαρακτήρα της. Και να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για τα είκοσι αυτά χρόνια που κύλησαν έκτοτε, για το τι άλλαξε, προς το καλύτερο ή το χειρότερο, για την πόλη, τις συνθήκες, τις αντιλήψεις, τις πρακτικές: " Ύστερα από πολλή σκέψη, αποφάσισα να απε

Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση από τότε... Από την ημέρα δηλαδή, που οι Ιταλοί κέρδισαν την EXPO 2008 και στην Θεσσαλονίκη η αδράνεια και η αδιαφορία- εννοώ του κόσμου-, φώτισαν για άλλη μια φορά την πηγή των προβλημάτων και της κακοδαιμονίας μας. Η Θεσσαλονίκη κοιμάται μακαρίως. Γιατί τήν θυμήθηκα τώρα; Γιατί τον επόμενο μήνα η Ελλάδα αναλαμβάνει την προεδρεία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και παίρνει στα χέρια την την καυτή πατάτα της εφαρμογής του ψηφίσματος εκεχαιρίας στον Λίβανο... Γι αυτήν την εκλογή μας, ως μη μονίμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας, δύο κυβερνήσεις (Σημίτη- Καραμανλή) ανάλωσαν όλη την διπλωματική δραστηριότητα της χώρας, ακριβώς την εποχή που η Θεσσαλονίκη αναζητούσε ερείσματα μεταξύ των κρατών μελών της Διεθνούς Γραμματείας της EXPO. Ηταν τότε ολοφάνερο ότι η Ελληνική διπλωματία, και κυρίως, οι πολιτικοί διαχειριστές της, όταν δεν ξεχνούσαν εντελώς την Θεσσαλονίκη,στο πλαίσιο της κινητικότητας και των επαφών τους,την έβαζαν σίγουρα σε δεύτερη μοίρα. Είναι α

Ο φόβος.. Στάθηκε το κυρίαρχο συναίσθημα που εισέπραξε ο δυτικός κόσμος, από την ανακοίνωση των σχεδιαζόμενων τρομοκραστικών ενεργειών στις πτήσεις προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρά τα ερωτηματικά, που γενήθηκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή, καθώς οι ημέρες περνούν φαίνεται πως πράγματι είχε σχεδιαστεί μια πράξη περισσότερο αποτρόπαιη εκείνων του μετρό του Λονδίνου και του τραίνου της Μαδρίτης. Και παρά το γεγονός πως τελικά τίποτε δεν συνέβη, ο κόσμος εισέπραξε με τον πιο οδυνηρό τρόπο τις εικόνες στα αεροδρόμια της Ευρώπης, με τον πανικόβλητο και τρομοκρατημένο κόσμο να αναγκάζεται αιφνιδιαστικά να στερηθεί στοιχειώδη πράγματα της καθημερινότητάς του, να υποστεί εξευτελιστικές διαδικασίες, να ζήσει τον τρόμο ενός ενδεχόμενου παρ όλα αυτά κτυπήματος, που θα ανατρέψει οριστικά και τελεσίδικα την ζωή του. Πόσα από αυτά τα έκτακτα μέτρα θα οριστικοποιηθούν τις επόμενεες ημέρες και θα μπουν για πάντα (;) στην ζωή μας για να προστεθούν στον ήδη μακρύ κατάλογο των αναγκαστικών αλλαγών, των

Ο κυνισμός και η υποκρισία με την οποία παρακολουθούν την τραγωδία του Λιβάνου οι ηγέτες της Ευρώπης, αλλά και τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης- ακόμη και το Κοινοβούλιο-δεν μας εξοργίζουν μόνο. Το χειρότερο, μας φοβίζουν. Κάτι πολύ περισσότερο δηλαδή και πολύ βαθύτερο, από την απογοήτευση και την οργή. Καταλαβαίνουμε χωρίς την παραμιρκή αμφιβολία, πως ανεξάρτητα από τις κορώνες και την καταγγελτική ρητορεία, που όλοι τους χρησιμοποιούν, στο παρασκήνιο συμφωνούν: "Να τελειώνουμε την Χεζμπολάχ και αυτό τον άγνωστο αλλά επικίνδυνο Νασράλα".. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να δικαιολογήσει τα κλειστά μάτια και τα αυτιά, που δεν βλέπουν και δεν ακούν την τραγωδία μιας ολοκληρης χώρας, που δεν φταίει σε τίποτε και που όμως υποχρεώνεται να πληρώνει το τίμημα των παιχνιδιών επιρροής και των συγκρούσεων τρίτων στο έδαφός της. Μια ολόκληρη χώρα καταστρέφεται εν ψυχρώ, χωρίς οίκτο , η ζωή αθώων ανθρώπων χάνει ξαφνικά την αξία της, και όταν δεν δολοφονούνται χωρίς αναστολή και διάκρισ

Επί τέλους!... Το έργο ενός νέου ανθρώπου σε υπεύθυνη θέση μεγάλου πολιτιστικού οργανισμού, προκαλεί ομόθυμα τα ευμενή και κάποτε ενθουσιώδη σχόλια κριτικών, ΜΜΕ και κυρίως κοινού.. Αξίζει λοιπόν να αναλύσουμε την περίπτωση του Γιώργου Λούκου.Γιατί και πως και με ποιούς όρους βρέθηκε επι κεφαλής του πιο σημαντικού Φεστιβάλ της χώρας, όταν φαινόταν να έχει εξαντλήσει τα όρια και τις δυνατότητές του. Γιατί και πως έδωσε επιτυχή απάντηση στα κλασσικά προβλήματα, που δυναστεύουν τους πολιτιστικούς οργανισμούς,τα φεστιβάλ, τις θεσμοθετημένες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Τί εκπροσωπεί και τι εκφράζει ο Γιώργος Λούκος; Είναι κατ αρχήν από τους "εκτός", τους "άλλους".Ένας νέος άνθρωπος , Έλληνας της διασποράς,κάνει μια επιτυχημένη καριέρα στο εξωτερικό, ένας "μάνατζερ" του πολιτισμού, με γνώση,με εμπειρία,με ευαισθησίες και κυρίως τόλμη. Δεν έχει σχέσεις, φιλίες, πολιτικές εξαρτήσεις, δεν μετέχει σε καμιά "παρέα". Όλα αυτά τον καθιστούν αρχικά "ύποπτο&#

Διάβασα με ιδιαίτερη ικανοποίηση ομολογώ,την δήλωση του Γ.Γ. του ΥΠΠΟ Χρήσου Ζαχόπουλου,ότι η πολιτική του υπουργείου δίνει προτεραιότητα στους θεσμούς και τις υποδομές Πολιτισμού. Για την Θεσσαλονίκη,που ευτύχησε να εξασφαλίσει τις πλέον σύγχρονες υποδομές πολιτισμού, μέσα από τα προγράμματα της "Πολιτιστικής Πρωτεύουσας" και μια πληρότητα θεσμών, χάρις στην τολμηρή αποδοχή και θεσμοθέτηση του "πολιτιστικού κεκτημένου" της Θεσσαλονίκης από τον Β.Βενιζέλο, ή δήλωση αυτή έχει την σημασία της. Κι αυτό γιατί η υπόθεση των θεσμών και των υποδομών, είναι μία διαρκής προσπάθεια και φροντίδα, είτε συμπληρώσεων, είτε συντηρήσεων, είτε εκσυχρονισμού και ρυθμίσεων, που ακολουθούν την εξέλιξη των πραγμάτων , των κοινωνικών συνθηκών και της ίδιας της ζωής. Δεν είναι όμως εξ ίσου αισιόδοξα και τα δείγματα γραφής, που εκπέμπει η πολιτική του ΥΠΠΟ. Να υπενθυμίσω ότι στο Νομοσχέδιο για τον Κινηματογράφο, που ετοίμασε ο Π.Τατουλης- ανεξάρρτητα από την μοίρα που του επιφύλαξε ο διάδ

Θα συμπληρώσω το σχόλιο μου με τον παραπάνω τίτλο με μια διαφορετική αλλά ιδιίτερα ενδιαφέρουσα πτυχή του τι σημαίνει η ανάπλαση του ελεύθερου χώρου του πρώτου προβλήτα του Λιμανιού , τι σημαίνει για τους φορείς πολιτισμού που στεγάζονται εκεί, τι σημαίνει για τον ίδιο τον πολιτισμό και ασφαλώς για την Θεσσαλονίκη Με αφορμή λοπιπόν την εκλπηκτική επιτυχία της Τέϊτ Μόντερν -του γνωστού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Λονδίνου- ο Νίκος Βατόπουλος σημείωνε μεταξύ άλλων στην "Καθημερινή": "Τί μας λένε αυτοί οι αριθμοί;(αναφέρεται στα 4 εκατ. επισκέπτες τον χρόνο) Ότι η Τέϊτ Μόντερν, που εγκαινιάστηκε το 2000 σηματοδοτώντας και συμβολικά τον νέο αιώνα, είναι ένα θεματικό πάρκο ψυχαγωγίας, πολιτισμού και κατανάλωσης,θέλγητρα που φαίνεται να είναι πιο ισχυρά από τα αμιγώς καλλιτεχνικά. Από τα τέσσερα εκατομμύρια επισκέπτες την περασμένη περίοδο, ένα σημαντικό αλλά απροσδιόριστο στατιστικά ποσοστό προσήλθε στην Τέϊτ όχι μόνο για να δει τα εκθέματα αλλά κυρίως διότι θέλησε να μετέ

Τον θυμάται μήπως κανείς; Τι έμεινε αλήθεια από την "νέα πολιτική" του Πέτρου Τατούλη;Τί θα θυμόμαστε στους επόμενους μήνες και χρόνια από αυτήν την περισπούδαστη πολιτική σύλληψη; Πολύ φοβούμαι ότι θα μας καίει η άφρονη προσπάθεια κάποιων να επιχειρήσουν να αναλύσουν ιδεολογικά και να στοιχειοθετήσουν την σωτήρια για τον πολιτισμό ιδέα. Όπως έκανε και ο ίδιος άλλωστε ο εφευρέτης της, προσπαθώντας να απαντήσει στις γεμάτο οργή καταγγελίες κυρίως των φορέων του πολιτισμού, αλλά και φωτισμένων ανθρώπων που έλεγαν πάντοτε την γνώμη τους στους κυβερνώντες. Θυμίζω πως η πρώτη και κυρίαρχη ερμηνεία της διακήρυξης εκείνης, ήταν πως μπαίνει τέλος στην σπατάλη των ούτως ή άλλως περιορισμένων κονδυλίων του πολιτισμού, ότι κλείνει η πόρτα στις "παρέες", στους φίλους στους "δικούς μας". Δεν ήταν και πολύ δύσκολο να περνά αυτή η εξήγηση-δικαιολογία ,στον κόσμο του πολιτισμού και στο ευρύ κοινό, με τις γνωστές αντιθέσεις,την διαρκή αίσθηση της αδικίας που τους γίνεται,

Να λοιπόν που τα περίφημα εργοτάξια του Μετρό της Θεσσαλονίκης ξεκινούν και οι αρμόδιοι μας προειδοποιούν για τις δραματικές επιπτώσεις των εργασιών τους στο μεγαλύτερο από τα προβλήματα της πόλης, το κυκλοφοριακό.. Ταυτόχρονα ανακοινώνονται τα σχέδια των αρχαιολογικών ανασκαφών,που αναγκαστικά θα προηγηθούν, καθώς ένα μεγάλο τμήμα του Μετρό θα διέρχεται από το ιστορικό κέντρο της πόλης.Αυτήν την φορά όμως, καθώς μας χωρίζουν κοντά 50 χρόνια από τον οικοδομικό ορυμαγδό της αντιπαροχής που μεταξύ άλλων, δραματικώτερων ασφαλώς συνεπειών, έθαψε στα υπόγεια των πολυκατοικιών την αρχαία πόλη,θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έχουμε μια διαφορετική αντιμετώπιση της ιστορίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης και αργότερα μια αποσαφηνισμένη και επισκέψιμη αρχαία Θεσσαλονίκη σε όλες τις μεγάλες ιστορικές φάσεις της ζωής της. Τουλάχιστον στο περιβάλλον των στάσεων του μετρό. Αν αυτά συμβαίνουν με αφορμή τα έργα του Μετρό, με δημόσιες εξαγγελίες και δεσμεύσεις, με μελέτες και υπογραφές μνη

Αναρωτήθηκα πολλές φορές. Ο "αποχαιρετισμός της Αλεξάνδρειας" σημαίνει εκτός από την αποχώρηση και σιωπή; Το ότι δηλαδή αποχαιρέτησα- με τον τρόπο που το έκανα- τα κοινά, την συμμετοχή μου στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης και άρα την "πολιτική" με την τρέχουσα λογική της,θα με οδηγούσε στην "ιδιωτία" στην σιωπή, και πολύ περισσότερο στην αδιαφορία για τα πρόσωπα ,τις καταστάσεις,τα γεγονότα, που εξελίσσονται γύρω μας; Μάλλον όχι...Τί λέω; Οπωσδήποτε όχι. Άλλωστε ακολούθησαν μερικά χρόνια μιας έντονης δημόσιας παρουσίας σε ένα αγαπητό χώρο, αυτόν του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος, σε μια εποχή ενδιαφέρουσα και κρίσιμη. Τότε που έπρεπε να ολοκληρωθούν τα τεχνικά και θεσμικά ζητήματα που θα αναδείκνυαν το ΚΘΒΕ σε ένα μεγάλο καλλιτεχνικό οργανισμό, θα έθεταν σε λειτουργία, ή μάλλον σε συνλειτουργία πέντε θέατρα, το Βασιλικό, το θέατρο της Ε.Μ.Σ. τα δύο των Λαζαριστών, το θέατρο Γης και το νέο Θέατρο Δάσους, θα του εξασφάλιζαν νέο Οργανισμό, νέα δομ