Μία απαραίτητη εξήγηση

Αναρωτήθηκα πολλές φορές. Ο "αποχαιρετισμός της Αλεξάνδρειας" σημαίνει εκτός από την αποχώρηση και σιωπή;
Το ότι δηλαδή αποχαιρέτησα- με τον τρόπο που το έκανα- τα κοινά, την συμμετοχή μου στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης και άρα την "πολιτική" με την τρέχουσα λογική της,θα με οδηγούσε στην "ιδιωτία" στην σιωπή, και πολύ περισσότερο στην αδιαφορία για τα πρόσωπα ,τις καταστάσεις,τα γεγονότα, που εξελίσσονται γύρω μας;

Μάλλον όχι...Τί λέω; Οπωσδήποτε όχι. Άλλωστε ακολούθησαν μερικά χρόνια μιας έντονης δημόσιας παρουσίας σε ένα αγαπητό χώρο, αυτόν του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος, σε μια εποχή ενδιαφέρουσα και κρίσιμη. Τότε που έπρεπε να ολοκληρωθούν τα τεχνικά και θεσμικά ζητήματα που θα αναδείκνυαν το ΚΘΒΕ σε ένα μεγάλο καλλιτεχνικό οργανισμό, θα έθεταν σε λειτουργία, ή μάλλον σε συνλειτουργία πέντε θέατρα, το Βασιλικό, το θέατρο της Ε.Μ.Σ. τα δύο των Λαζαριστών, το θέατρο Γης και το νέο Θέατρο Δάσους, θα του εξασφάλιζαν νέο Οργανισμό, νέα δομή, οργάνωση και λειτουργία, θα έλυναν επιτέλους ζητήματα ιδιοκτησίας όπως αυτό με το Βασιλικό Θέατρο και διαχείρισης,όπως αυτό με τους Λαζαριστές και το Θέατρο Γης, θα του εξασφάλιζαν την τόσο αναγκαία συμμετοχή του στο πρόγραμμα της Κοινωνίας της Πληροφορίας, που θα του επέτρεπε επί τέλους να καταγράψει, και να αξιοποιήσει την πολύτιμη πολιτιστική και καλλιτεχνική του περιουσία ( τα χιλιάδες θεατρικά κοστούμια του βεστιαρίου, την μοναδική συλλογή θεατρικής μουσικής,τα αρχεία του κλπ.
Και μήπως και τώρα, δε βρίσκομαι και πάλι σε ένα χώρο γεμάτο ενδιαφέροντα , γοητεία και δημιουργία;
Εκ των πραγμάτων λοιπόν,υπάρχει μια δημόσια "παρουσία", ένας δημόσιος λόγος και πράξη.

Και να τώρα, που η τεχνολογία σου δίνει ένα βήμα να καταγράφεις τις σκέψεις, τις ιδέες και τους προβληματισμούς σου για τα ζητήματα της καθημερινότητας της πόλης και των ανθρώπων της, κυρίως αυτών..Είναι μια πρόκληση να κρατάς ένα ημερολόγιο, προσωπικό που έχει ταυτόχρονα ένα παράθυρο στον κόσμο, ανοικτό, αλλά για προνομιακούς επισκέπτες.
Που σου επιτρέπει να μιλάς και να επικοινωνείς σιωπηλά.

Και για ένα επί πλέον λόγο. Να αποδεχτείς την πρόκληση σε μια γενιά, που αντιμετωπίζει με δέος τις δυνατότητες επικοινωνίας των νέων τεχνολογιών.
Λέω λοιπόν, να το επιχειρήσω.