Επίκαιρα Σημειώματα

Υπήρξα και εγώ ένας από τα τέσσερα περίπου δισεκατομμύρια των κατοίκων της Γης, που παρακολούθησαν τους 29ους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ,καθηλωμένος και γοητευμένος επί τρεις περίπου ώρες, παρακολουθώντας ένα μοναδικό θέαμα. Τι εισέπραξα; Ό,τι φαντάζομαι και ο υπόλοιπος κόσμος. Τα πάντα κατασκευές, άνθρωποι, οργάνωση, χρώματα, φωτισμοί, πυροτεχνήματα και φυσικά η σκηνοθεσία, απέπνεαν κυρίως μια αίσθηση ΔΥΝΑΜΗΣ, πλούτου, αυστηρής οργάνωσης, γιγαντιαίων μεγεθών. Αν η Κίνα ανέλαβε και οργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχοντας δύο πολιτικούς στόχους, έναν εσωτερικό, την καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης, την αισιοδοξία για το μέλλον και την εθνική υπερηφάνεια των Κινέζων και ένα εξωτερικό, το μήνυμα της ανερχόμενης παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής, τεχνολογικής και πολιτιστικής δύναμης, τους πέτυχε και τους δύο. Τα είδαμε στην συμμετοχή των εθελοντών, στις δηλώσεις των απλών πολιτών, στην παρουσία τους στους αγωνιστικούς χώρους, στην οργή με την οποία αντιμετώπισαν οι Κινέζοι πολ

Πολλά και θαυμαστά συνέβαιναν κατά το παρελθόν στην διεκδίκηση της υποψηφιότητας για τον Δημαρχιακό θώκο στον Δήμο Θεσσαλονίκης, αλλά αυτό που παρακολουθούμε τώρα, δεν έχει το προηγούμενό του. Στα φανερά παρακολουθούμε το σήριαλ των δύο «υποψηφιοτήτων» από τον χώρο της Ν.Δ. για τις εκλογές του 2010, του νυν Δημάρχου Βασ. Παπαγεωργόπουλου, που επιβεβαιώνει κατά διαστήματα ρητά «θα είμαι υποψήφιος και το 2010» και του Νομάρχη Θεσσαλονίκης Παν. Ψωμιάδη «θα είμαι υποψήφιος, έστω και ως αντάρτης»!...Και καθώς οι όροι που θέτει για να αποσυρθεί, δεν φαίνεται να εξασφαλίζονται από τις ρυθμίσεις του «Καποδίστρια 2»,θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι όντως θα είναι παρών το 2010. Στην άλλη πλευρά των διεκδικητών, η αντιπαράθεση μεταξύ Χρ. Αράπογλου και Γιάν. Μπουτάρη, που και οι δύο έχουν στόχο τις εκλογές του 2010, δεν έχει πάρει τα χαρακτηριστικά μιας οριστικής ρήξης και σύρραξης, αλλά γίνεται κάθε τόσο εμφανής η «ανοικοδόμηση» της διαφορετικής τους πορείας προς το χρίσμα. Ο Δήμαρχος προβάλλει

Με αφορμή ένα δημοσίευμα του Δ. Μακρή στον ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ, για τα «κτίσματα», που προβάλλουν πάνω από τις λαμαρίνες της περίφραξης των έργων της Νέας Παραλίας, αναφέρθηκα σε προηγούμενο Σημείωμά μου και στην εντύπωση και τα ερωτηματικά, που μου δημιουργήθηκαν από τις τεράστιες κατασκευές, άγνωστων χρήσεων, που σταδιακά εμφανίζονταν εκεί. Την επομένη στην ίδια Εφημερίδα δημοσιεύθηκαν δηλώσεις τόσο του μελετητή του έργου των «θεματικών πάρκων» ,αρχιτέκτονα Πρόδρομου Νικηφορίδη, που απαντά στα ερωτηματικά αυτά, όσο και του Διευθυντή Αρχιτεκτονικών Έργων του Δήμου, Μιχάλη Λίγδα σχετικά με τις καθυστερήσεις του έργου. Είδα βέβαια και φωτογραφίες (πραγματικές, ή ηλεκτρονικές δεν κατάλαβα) για τα έργα που πρόκειται να εγκαινιαστούν τον Σεπτέμβριο. Οι εξηγήσεις και οι πληροφορίες του Π. Νικηφορίδη είναι νομίζω στην φάση αυτήν ικανοποιητικές για όσους, μεταξύ των οποίων και ο συντάκτης των Σημειωμάτων, ανησύχησαν. Ανεγείρονται λοιπόν κατασκευές, για να καλύψουν τα αντλιοστάσια του βιολογικού καθ

Τα όσα συνέβησαν φέτος στην Επίδαυρο κατά την παράσταση της «Μήδειας» από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, σε σκηνοθεσία του διακεκριμένου ρώσου σκηνοθέτη Ανατόλι Βασίλιεφ, δεν ήταν βέβαια πρωτοφανή. Συνέβησαν και κατά το παρελθόν και το ιστορικό της Επιδαύρου έχει να δείξει αντίστοιχες εκρήξεις του κοινού- και των κριτικών- και το 1984 στην παράσταση της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου και το 1984 στην «Άλκηστι» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά το 1989, με τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Στούρουα και την περισσότερο γνωστή σε μας παράσταση των «Βακχών» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Ματίας Λάνγκοφ το 1997, στο Θέατρο Δάσους. Φέτος δόθηκε μεγαλύτερη από ποτέ δημοσιότητα, ίσως γιατί είχαν προηγηθεί αρκετές παραστάσεις με «νεωτερική» σκηνοθεσία στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, που δέχτηκαν όχι μόνο απογοήτευση και τις διαμαρτυρίες του κοινού, αλλά και την -πολύ σκληρή- αντιμετώπιση τους από τους κριτικούς του θεάτρου. Δημιουργήθηκε έτσι ένα «

Στην «Μακεδονία» της Κυριακής 17.8 διάβασα μια επιστολή του Δημάρχου Θεσσαλονίκη, Β. Παπαγεωργόπουλου, σε απάντηση ενός σχολίου της Χρ. Χαλεπλίδου, προφανώς, όπως προκύπτει από το περιεχόμενό της , σχετικό με τα εκτελούμενα από τον Δήμο έργα στην πόλη. Σε ένα σημείο της λοιπόν, ο Δήμαρχος αναφερόμενος στα διατηρητέα κτίρια της οδού Αναγεννήσεως και της πρώην κλινικής Νεδέλκου στην Εγνατία 109, σημειώνει ειδικά γι αυτό το δεύτερο: « … και την Κλινική Νεδέλκου, που σήμερα μετά την αναπαλαίωσή της είναι ένα κόσμημα στο κέντρο της πόλης μας». Η μοίρα το έφερε και με το κτίριο αυτό συναντήθηκα τα τελευταία 25 χρόνια τρεις φορές. Και οι τρεις στάθηκαν εξαιρετικά κρίσιμες για την ύπαρξή του. Η πρώτη, η ανάμνηση την οποία συνοδεύουν ανάμεικτα συναισθήματα, ήταν το 1984, επί Δημάρχου Θεοχάρη Μαναβή. Με την ιδιότητα άλλοτε του Αντιδημάρχου Πολιτισμού, και άλλοτε του Προέδρου της Επιτροπής Πολιτισμού του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, βρέθηκα μπροστά στο δίλημμα, «κατεδάφιση, ή διάσωση» του

Ενώ η πολιτική ηγεσία της γειτονικής μας χώρας, συνεχίζει απτόητη τον «πόλεμο της αλληλογραφίας» με τους διεθνείς οργανισμούς και ταυτόχρονα δεν χάνει ευκαιρία για προκλήσεις, ο διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς όρισε την νέα ημερομηνία συνάντησης των δύο αντιπροσώπων για την συνέχιση του διαλόγου!.. Και από ορισμένες πλευρές διατυπώθηκαν μάλιστα και οι εκτιμήσεις, ότι η συνάντηση θα είναι και ουσιαστική, δηλαδή ο μεσολαβητής θα προσέλθει με νέες προτάσεις. Καθώς λοιπόν η ιστορία του ατέρμονα διαλόγου συνεχίζεται, με την ελληνική πλευρά να δείχνει μια ακατανόητη προσκόλληση σ αυτήν, τα Σκόπια διαμορφώνουν μια νέα κατάσταση, την οποία κατά την γνωστή παράδοσή της διπλωματίας μας, συνεχίζουμε να υποτιμούμε και συχνά να επιχειρούμε την δήθεν γελοιοποίηση της. Πιστεύω πως κάνουμε ένα μεγάλο λάθος τακτικής, υποτιμώντας τις συνέπειες αυτής της «πολιορκίας» των Σκοπίων στους διεθνείς Οργανισμούς, ( ΝΑΤΟ, Ε.Ε.,Ο.Η.Ε. ,Συμβούλιο της Ευρώπης, Ομάδα G8, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίν

Είχαν τον τελευταίο καιρό την ευκαιρία συνομιλιών με τον πρόεδρο του Δ.Σ. του ΚΘΒΕ, τον πρώην Πρόεδρο ρου Δικηγορικού Συλλόγου, Δ. Γαρούφα, με αφορμή τις προετοιμαζόμενες εκδηλώσεις για το 2011 με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων από την ίδρυση του Θεάτρου. Η κατάληξη των συζητήσεων ήταν πάντοτε η οικονομική κατάσταση του ΚΘΒΕ, το πρωτοφανές ύψος των οφειλών του, η απειλές έξωσής του από τα θέατρα των Λαζαριστών και της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, την ιστορική έδρα του ΚΘΒΕ. Και είχα έτσι την ευκαιρία να επαναλάβω και στον Δ. Γαρούφα, όπως είχα κάνει και στον προηγηθέντα Ν. Μακραντωνάκη, ότι τα οικονομικά προβλήματα του ΚΘΒΕ, δεν πρόκειται να λυθούν, αντίθετα θα επιδεινώνονται, αν δεν αντιληφθούν οι διοικούντες, ότι οι αιτίες που τα προκαλούν, δεν είναι αποκλειστικά οι απόλυτοι και ανεξέλεγκτοι διαχειριστές, οι Καλλιτεχνικοί διευθυντές δηλαδή και οι συνεργάτες τους, αλλά κυρίως τα θεσμικά και δομικά κενά και παράδοξα , στην στελέχωση, την οργάνωση και λειτουργία του ΚΘΒΕ. Ότι δηλ

Ο υπουργός Πολιτισμού Μ. Λιάπης βρίσκεται εδώ και μέρες στο Πεκίνο, όπου συμμετέχει σε πολιτιστικές εκδηλώσεις της Ελλάδος, στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Τον βλέπουμε στις οθόνες των τηλεοράσεων να μιλά με αυτοπεποίθηση και σχεδόν υπερηφάνεια σε τελετές υποδοχής, σε εγκαίνια εκθέσεων, ,για την τύχη να εκπροσωπήσει, έναν από τους αρχαιότερους πολιτισμούς, σε μια χώρα με εξ ίσου λαμπρό ιστορικό και πολιτιστικό παρελθόν ,που ανατρέχει πίσω στον χρόνο, κάποιες χιλιετηρίδες. Αμέριμνος και ευτυχής για την συγκυρία να είναι αυτός ο εκπρόσωπος της Ελλάδος στις όντως σημαντικές εκδηλώσεις του Πεκίνου, ξεχνά ,ή προσπαθεί να ξεχάσει, ότι άφησε πίσω του ένα υπουργείο σε βαθιά χρεωκοπία, σε πρωτοφανή ανυποληψία, σε πλήρη και δραματική αδυναμία να εκπληρώσει στοιχειωδώς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις . Αφού προηγήθηκαν οι αλλεπάλληλες καταγγελίες φορέων και οργανισμών για την πρωτοφανή στάση του υπουργείου που οδήγησαν, σε ματαιώσεις εκδηλώσεων και σε αναστολή λειτουργιών σημαντικών

Ανήκω και εγώ στην κατηγορία των Θεσσαλονικέων, που ελλείψει πάρκων και πράσινου, περπατώ συχνά στην παραλία, από το Μέγαρο Μουσικής, μέχρι τις «Ομπρέλες» - το νέο σήμα κατατεθέν της- , δυο τρείς φορές την εβδομάδα. Δεν είναι μόνο η φυσική άσκηση, είναι η διαδρομή, η θάλασσα, ο ανοιχτός ορίζοντας, το πράσινο, που κατά ένα περίεργο τρόπο, διαμορφώνουν μια αίσθηση ευφορίας, ένα κλίμα δημιουργικής σκέψης. Καθώς διασχίζω το πλακόστρωτο, με το βλέμμα στην Πάνω Πόλη, τα κάστρα, το Λιμάνι με τους γερανούς, το απέραντο της θάλασσας, με τις απίστευτες αλλαγές της, και φυσικά τα ηλιοβασιλέματα της Θεσσαλονίκης, διατρέχω με άνεση τα καθημερινά και έκτακτα περιστατικά της ζωής, με μια αισιοδοξία και συχνά εκπληκτική ευρηματικότητα στις απαντήσεις απαιτητικών ερωτήσεων. Όχι πως δεν έχει ενδιαφέρον το μωσαϊκό των ανθρώπων που κινούνται στην παραλία. Το αντίθετο. Αλλά οι φευγαλέες ματιές γύρω, στα πρόσωπα που προσπερνούν, δεν μπορούν να συναγωνιστούν την επιβλητική παρουσία ,τους μύθους και τους σ

Φαντάζομαι πως αρκετοί Θεσσαλονικείς πληροφορήθηκαν με κάποιο τρόπο , τα ενδιαφέροντα ευρήματα μιας έρευνας της Public Issue, που δημοσιεύθηκαν πριν λίγες ημέρες στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Τα βρίσκω ενδιαφέροντα, γιατί δίνουν μια εικόνα της Θεσσαλονίκης, όπως την βλέπουν οι κάτοικοι της, που σε μερικά, κρίσιμα όμως, θέματα, φαίνεται να καταρρίπτουν κάποιους μύθους με τους οποίους συμβιώνουμε χρόνια τώρα. Και φυσικά, όπως πάντα σχεδόν γίνεται σε έρευνες αυτού του χαρακτήρα, δίνονται και εδώ κάποια αλληλοσυγκρουόμενα στοιχεία, από αυτά που το ένα εύρημα ακυρώνει τα άλλο. Στην ερώτηση, με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, εάν και πόσο είναι ικανοποιημένοι οι Θεσσαλονικείς από την ζωή τους στην πόλη, απαντά ένα 60% «πολύ και αρκετά» και ένα 24% «όχι και τόσο» και μόνο ένα ισχνό 15% «καθόλου». Τι συμβαίνει λοιπόν; Φαίνεται ότι ι Θεσσαλονικείς αγαπούν την πόλη τους, ανεξάρτητα από όλα όσα καθημερινά βιώνουν και το στοιχείο αυτό έχει πιστεύω εξαιρετική σημασία για το μέλλον της, αρκεί να αξιολογηθεί και να εκ