Η ΚΙΝΑ "προ των πυλών" της Παγκόσμιας Ηγεμονίας.

Υπήρξα και εγώ ένας από τα τέσσερα περίπου δισεκατομμύρια των κατοίκων της Γης, που παρακολούθησαν τους 29ους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ,καθηλωμένος και γοητευμένος επί τρεις περίπου ώρες, παρακολουθώντας ένα μοναδικό θέαμα.

Τι εισέπραξα;

Ό,τι φαντάζομαι και ο υπόλοιπος κόσμος. Τα πάντα κατασκευές, άνθρωποι, οργάνωση, χρώματα, φωτισμοί, πυροτεχνήματα και φυσικά η σκηνοθεσία, απέπνεαν κυρίως μια αίσθηση ΔΥΝΑΜΗΣ, πλούτου, αυστηρής οργάνωσης, γιγαντιαίων μεγεθών.

Αν η Κίνα ανέλαβε και οργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχοντας δύο πολιτικούς στόχους, έναν εσωτερικό, την καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης, την αισιοδοξία για το μέλλον και την εθνική υπερηφάνεια των Κινέζων και ένα εξωτερικό, το μήνυμα της ανερχόμενης παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής, τεχνολογικής και πολιτιστικής δύναμης, τους πέτυχε και τους δύο.

Τα είδαμε στην συμμετοχή των εθελοντών, στις δηλώσεις των απλών πολιτών, στην παρουσία τους στους αγωνιστικούς χώρους, στην οργή με την οποία αντιμετώπισαν οι Κινέζοι πολίτες τις ελάχιστες δημόσιες διαμαρτυρίες ξένων ακτιβιστών.

Τα είδαμε στις μοναδικές υπερσύγχρονες, συχνά οικολογικές αθλητικές και άλλες εγκαταστάσεις υποδομών, έργα αρχιτεκτόνων διεθνούς αναγνώρισης, τολμηρά, επιβλητικά, εντυπωσιακά ,έργα σχεδόν του μέλλοντος.

Τα είδαμε στα μεγέθη, οικονομικά, ανθρώπινα, τεχνολογικά, οργανωτικά, στα οποία εκφράστηκε η συνολική προετοιμασία και η διοργάνωση.

Και φυσικά τα είδαμε στον εξαιρετικό και ευφυή τρόπο με τον οποίο ο Γιαν Γιμού πέτυχε να αναδείξει έναν πολιτισμό χιλιετηρίδων, τις μεγάλες εφευρέσεις, την λαμπρή πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά της Κίνας.

Και τέλος τα είδαμε να κυριαρχούν στην διεθνή πολιτική , κατά την παρουσία των ηγετών του κόσμου, στην σιωπή ή τα ψελλίσματά τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κατάσταση στο Θιβέτ , την καταδίωξη των αντιφρονούντων.

Η Κίνα μέσω των Ολυμπιακών Αγώνων, διαψεύδοντας στην πράξη τις υποκριτικές επιδιώξεις της ΔΟΕ, επέτυχε να εξαφανίσει από το προσκήνιο τα ζητήματα αυτά. Και ουσιαστικά να εκμηδενίσει τις φωνές διαμαρτυρίας.

Αυτή ήταν η καταλυτική ΕΙΚΟΝΑ, την οποία επεδίωξαν και κατάφεραν να προβάλουν στα δισεκατομμύρια των κατοίκων της Γης οι Κινέζοι.

Πίσω όμως από τις εντυπώσεις αναδείχθηκαν οι πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες, αυτές που θα κυριαρχήσουν τις προσεχείς δεκαετίες και θα βρεθούν στο επίκεντρο της διεθνούς ζωής.

Πραγματικότητες, τις οποίες επισημαίνουν σε άρθρα, σε σχόλια και δηλώσεις, στρατηγικοί αναλυτές, διαπρεπείς επιστήμονες και κορυφαία κέντρα μελετών.

Από τα πολλά σχετικά δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο, θα μεταφέρω εδώ χαρακτηριστικά αποσπάσματα από ένα άρθρο του Thomas Friedman , που δημοσίευσε η εφημερίδα «THE NEW YORK TIMES»:

« Καθισμένος στο Ολυμπιακό Στάδιο της Κίνας, την λεγόμενη «Φωλιά του Πουλιού», δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ τι μεσολάβησε τα τελευταία εφτά χρόνια , παρακολουθώντας ταυτόχρονα το εξαιρετικό θέαμα που προσέφεραν οι χιλιάδες χορευτές, τραγουδιστές και ακροβάτες, που συμμετείχαν στις τελετές έναρξης και λήξης. Η Κίνα λοιπόν προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες τα τελευταία εφτά χρόνια. Η Αμερική προετοιμαζόταν για την Αλ Κάϊντα. Εκείνοι έκτιζαν στάδια, υπόγειους σιδηροδρόμους, δρόμους και πάρκα. Εμείς κατασκευάζαμε ανιχνευτές μετάλλου, θωρακισμένα οχήματα και μη επανδρωμένα αεροσκάφη.

Η διαφορά αρχίζει να φαίνεται σιγά σιγά. Αρκεί να συγκρίνει κανείς τον άθλιο τερματικό σταθμό στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης και τις καταρρέουσες υποδομές στο κέντρο του Μανχάταν, με το ολοκαίνουργιο αεροδρόμιο της Σαγκάης και το μαγνητικό τρένο που σε μεταφέρει από εκεί στο κέντρο της πόλης, σε ελάχιστο χρόνο , αφού αναπτύσσει ταχύτητα 220 μιλίων την ώρα. Στη συνέχεια, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, ποιο από τα δύο κράτη ανήκει στον τρίτο κόσμο…

Πράγματι αν βγει κανείς έξω από το Πεκίνο, θα δει το άλλο πρόσωπο της Κίνας. Αυτό όμως δεν αναιρεί το καινοφανές γεγονός ότι τα πλούσια μέρη της χώρας, η Σαγκάη ή το Πεκίνο, είναι πλέον πιο εντυπωσιακά από τα πλούσια μέρη στις ΗΠΑ. Τα κτίρια είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από αρχιτεκτονικής απόψεως, τα ασύρματα δίκτυα πολύ πιο εξελιγμένα, τα τραίνα και οι δρόμοι πιο σύγχρονα και πιο όμορφα. Επαναλαμβάνω μάλιστα ότι η ανάπτυξη της Κίνας δεν οφείλεται στο πετρέλαιο, αλλά στην υποδειγματική οργάνωση και την σκληρή εργασία του λαού».

Πολύ πιο τολμηρός ο Robert Samuelson σημειώνει στην «WASHINGTON POST :

«Προσηλωμένοι στην ιδέα της κατατάξεως σε σειρά αξιολογήσεων βάσει της αποδόσεως, οι Αμερικανοί ενδέχεται να χρησιμοποιήσουν την Ολυμπιάδα του Πεκίνου ως είδος λογοτεχνικής μεταφοράς για ένα ευρύτερο και περισσότερο ανησυχητικό ερώτημα: Θα παραγκωνίσει τελικώς η Κίνα τις ΗΠΑ από τη θέση της πρώτης οικονομίας του κόσμου; Ας σταματήσουμε όμως, να ανησυχούμε διότι αυτό είναι σχεδόν βέβαιο».

Ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ακόμη. Η Αμερικανική οικονομία, παρά τις δραματικές εξελίξεις του τελευταίου χρόνου, και το φάσμα του στασιμοπληθωρισμού που αντιμετωπίζει, παραμένει ακόμη η ισχυρότερη οικονομία, η επιρροή της οποίας τουλάχιστον στον Δυτικό κόσμο παραμένει ακόμη καταλυτική.

Δείχνει όμως τις επερχόμενες ανατροπές στον αυριανό κόσμο.

Και η πρώτη εντύπωση του Thomas Friedman :« Θεέ μου η ενέργεια που εκπέμπει αυτή η χώρα, είναι απίστευτη, είμαστε τελειωμένοι, αρχίστε να διδάσκετε στα παιδιά σας κινέζικα», αυτό ακριβώς εκφράζει, παρά την υπερβολή της.