Κάτι πρέπει να κάνουμε. Τί όμως;

Ο κυνισμός και η υποκρισία με την οποία παρακολουθούν την τραγωδία του Λιβάνου οι ηγέτες της Ευρώπης, αλλά και τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης- ακόμη και το Κοινοβούλιο-δεν μας εξοργίζουν μόνο. Το χειρότερο, μας φοβίζουν.

Κάτι πολύ περισσότερο δηλαδή και πολύ βαθύτερο, από την απογοήτευση και την οργή.

Καταλαβαίνουμε χωρίς την παραμιρκή αμφιβολία, πως ανεξάρτητα από τις κορώνες και την καταγγελτική ρητορεία, που όλοι τους χρησιμοποιούν, στο παρασκήνιο συμφωνούν: "Να τελειώνουμε την Χεζμπολάχ και αυτό τον άγνωστο αλλά επικίνδυνο Νασράλα"..

Μόνο έτσι μπορεί κανείς να δικαιολογήσει τα κλειστά μάτια και τα αυτιά, που δεν βλέπουν και δεν ακούν την τραγωδία μιας ολοκληρης χώρας, που δεν φταίει σε τίποτε και που όμως υποχρεώνεται να πληρώνει το τίμημα των παιχνιδιών επιρροής και των συγκρούσεων τρίτων στο έδαφός της.

Μια ολόκληρη χώρα καταστρέφεται εν ψυχρώ, χωρίς οίκτο , η ζωή αθώων ανθρώπων χάνει ξαφνικά την αξία της, και όταν δεν δολοφονούνται χωρίς αναστολή και διάκριση,οδηγούνται στον ξεριζωμό, στην προσφυγιά , την ταπείνωση και την δυστυχία.

Ένας πρωθυπουργός θρηνεί και οδύρεται περιγράφοντας την τραγωδία της χώρας του, μπροστά στα μάτια της οικουμένης και το χειρότερο μπροστά στην επίσημη διάσκεψη των αράβων ηγετών, αλλά δεν παίρνει για απάντηση παρά μια διπλωματική αλληλεγγύη και ρητορεία, που δεν σημαίνουν τίποτε περισσότερο από ένα κλείσιμο του ματιού στον εισβολέα: "Έλα, τελείωνε την βρώμικη δουλειά"..

Πως γίνετραι και αυτήν την βρώμικη δουλειά την κάνει τώρα η ηγεσία του λαού εκείνου, που υπέστη το πιο φρικτό έγκλημα του αιώνα , το Ολοκαύτωμα;

Τί διάολο γίνεται αυτήν την εποχή;

Πως καταλήξαμε να παρακολουθούμε οργισμένοι αλλά αδρανείς, τα μαρτύρια ενός ολόκληρου λαού και την καταστροφή μιας χώρας, χθές στην Σερβία, σήμερα στον Λίβανο;