Προτεραιότητα στους θεσμους και τις υποδομές Πολιτισμού; Ιδού η Ρόδος!...

Διάβασα με ιδιαίτερη ικανοποίηση ομολογώ,την δήλωση του Γ.Γ. του ΥΠΠΟ Χρήσου Ζαχόπουλου,ότι η πολιτική του υπουργείου δίνει προτεραιότητα στους θεσμούς και τις υποδομές Πολιτισμού.

Για την Θεσσαλονίκη,που ευτύχησε να εξασφαλίσει τις πλέον σύγχρονες υποδομές πολιτισμού, μέσα από τα προγράμματα της "Πολιτιστικής Πρωτεύουσας" και μια πληρότητα θεσμών, χάρις στην τολμηρή αποδοχή και θεσμοθέτηση του "πολιτιστικού κεκτημένου" της Θεσσαλονίκης από τον Β.Βενιζέλο, ή δήλωση αυτή έχει την σημασία της.

Κι αυτό γιατί η υπόθεση των θεσμών και των υποδομών, είναι μία διαρκής προσπάθεια και φροντίδα, είτε συμπληρώσεων, είτε συντηρήσεων, είτε εκσυχρονισμού και ρυθμίσεων, που ακολουθούν την εξέλιξη των πραγμάτων , των κοινωνικών συνθηκών και της ίδιας της ζωής.

Δεν είναι όμως εξ ίσου αισιόδοξα και τα δείγματα γραφής, που εκπέμπει η πολιτική του ΥΠΠΟ.

Να υπενθυμίσω ότι στο Νομοσχέδιο για τον Κινηματογράφο, που ετοίμασε ο Π.Τατουλης- ανεξάρρτητα από την μοίρα που του επιφύλαξε ο διάδοχός του-,το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, υποβιβαζόταν σε...διεύθυνση του "Οργανισμού του φεστιβάλ Κινηματογράφου" , παραλληλα με τις λοιπές διευθύνσεις του, του προσωπικού, των οικονομικών κλπ...

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία, για να συμπεράνει κανείς την μοίρα ενός Μουσείου της θεσσαλονίκης στα χέρια του αθηνοκρατούμενου Φεστιβάλ. Και μάλιστα όταν είναι γνωστή η λυσσαλέα πολεμική εναντίον του Μουσείου, που ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη και όχι στην Αθήνα και τι άκουσε γι αυτό ο Β.Βενιζέλος.

Μια πολιτική υποστήριξης των θεσμών, θα σήμαινε στην περίπτωση του Μουσείου Κινηματογράφου, αναβάθμισή του σε πλήρη αυτόνομο κρατικό πολιτιστικό φορέα, σταθερή οικονομική υποστήριξη κλπ

Θυμούμαι όμως, με μια γεύση απογοήτευσης και πικρίας, ότι όταν έγιναν γνωστά τα σχέδια του ΥΠΠΟ και ενώ οι φορείς του κινηματογράφου εξεγέρθηκαν κυριολεκτικά και ζήτησαν συνάντηση με τον πρωθυπουργό, κινητοποίησαν τα ΜΜΕ και τελικά πέτυχαν την ματαίωση της κατάθεσης του Νομοσχεδίου, στην Θεσδσαλονίκη επικράτησε άκρα του τάφου σιγή για το μέλλον του Μουσείου Κινηματογράφου.
Ένας πολιτιστικός θεσμός της πόλης-προνομιακός για όλη την Ελλάδα- οδηγείται στην διάλυση και το μόνο που ακούγεται είναι κάποιες ενέργειες- άγνωστου περιεχομένου- του διευθυντή του προς το υπουργείο, με άγνωτα τα αποτελέσματα.

Πού ήταν η πόλη;Οι φορείς της; Οι άνθρωποι του Κινηματογράφου;Λειτούργησε πάλι η οδυνηρή λογική μιας αδιανόητης κακεντρέχειας, ενός πνεύματος επαρχιώτηικης μισαλλοδοξίας- το σπίτι του γείτονα πήρα φωτιά- αυτή η καταραμένη αυτοϋποτίμηση της πόλης,και η αξιολόγηση των γεγονότων και των πραγμάτων με βάση τα πρόσωπα, που τα εκφράζουν και ότι την ίδια την σημασία και την αξία τους.

Κι όμως, παρά τις υποτιμητικές αναφορές, παρά την κλασσική λογική μας να αναδεικνύουμε αποκλειστικά σχεδόν και να περιγράφουμε με τα πιο μελανά χρώματα τα προβλήματα, τις αδυναμίες, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το ίδιο το Μουσείο Κινηματογράφου, με τους χώρους του, τις δυνατότητες του τις συλλογές του και κυρίως την συλλογή HELLAFI,αποτελεί μια πολιτιστική πραγματικότητα ήδη,και στην πραγματικότητα αυτήν στηρίχτηκε στο ξεκίνημά του το νέο τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών, το Τμήμα Κινηματογράφου.Και να μην ξεχνάμε ότι αυτό το τελεταίο δίνει στην θεσσαλονίκη μια προτεραιότητα, πόντους, στην συζήτηση που συνεχίζεται για την ίδρυση Ακαδημίας Κινηματογράφου στην Ελλάδα.Είναι κεκτημένο της Θεσσαλονίκης, και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται από όλους.

Νομίζω πως λόγω της επικαιρότητάς του έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί ένα ακόμη σχετικό παράδειγμα, που αναμένει και αυτό μια πολιτική "υποστήριξης των θεσμών".

Πρόκειται για το Μουσείο Φωτογραφίας και την επιδίωξη του καλλιτεχνικού του Διευθυντή Βαγγέλη Ιωακειμίδη να συνδέσει θεσμικά και μόνιμα το Μουσείο με το Φωτογραφικό Κέντρο Σκοπέλου και να πολλαπλασιάσει την δυναμική της καλλιτεχνικής και ιστορικής φωτοογραφίας στην Ελλάδα .

Να λοιπόν στάδιο θεσμικής πολιτικής λαμπρό και κυρίως επιτακτικό.