Λόης Παπαδόπουλος: Μια φωτεινή ψηφίδα του αισιόδοξου μωσαϊκού της πόλης

Χάρηκα ιδιαίτερα και το εκφράζω δημόσια, ότι ένας άνθρωπός μας, ο Λόης Παπαδόπουλος, ένας πιστός εργάτης της επιστήμης, της τέxνης και του πολιτισμού, έχει επιλεγεί ως επιμελητής –μαζί με τους Ηλία Κωνσταντόπουλο και Κορίνα Φιλοξενίδου- , της συμμετοχής της Ελλάδας στην 10η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας.

Γνώρισα τον Λόη στις αρχές της δεκαετίας του 1980,ως νέο αρχιτέκτονα τότε, μέσα σε ένα κλίμα ευφορίας, αναζητήσεων και δημιουργίας, στον τομέα του Πολιτισμού στον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Ήταν μεταξύ των αρχιτεκτόνων, που ανέλαβαν να σχεδιάσουν και να εξασφαλίσουν τους χώρους φιλοξενίας των εκδηλώσεων της Β΄ Μπιενάλε των Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου.

Η επιλογή εκείνων των χώρων έδωσε μια διάσταση «αποκάλυψης» στα γεγονότα και τις εκδηλώσεις ,έφερε στο προσκήνιο το πρόβλημα αποκατάστασης των χώρων και χρήσης των μνημείων, άνοιξε την επτασφράγιστη για τους Θεσσαλονικείς, πύλη του πρώτου προβλήτα του Λιμανιού.
Το εγκαταλελειμμένο για είκοσι χρόνια Βασιλικό Θέατρο, η Ροτόντα, το Γενή Τζαμί και το Αλατζά Ιμαρέτ, το Λιμάνι, γνώρισαν τον ενθουσιασμό ενός κοινού διψασμένου για το νέο, το τολμηρό, το εμπνευσμένο.

Θυμούμαι ακόμη τον πρωτότυπο , όλο φαντασία και ευρηματικότητα τρόπο, της προβολής –ενημέρωσης του κοινού,με ιδέες, που δεν ξεπεράστηκαν έκτοτε, ούτε σε αποτελεσματικότητα,, ούτε σε αισθητική .

Αργότερα μετείχε στην σύνταξη μιας πρότασης για το «Νέο Βασιλικό Θέατρο», που δεν είδε το φως της δημοσιότητας και δεν υλοποιήθηκε, αφού έγιναν διαφορετικές επιλογές, αφού δηλαδή κυριάρχησε η άποψη ανέγερσης εξ αρχής ενός νέου σύγχρονου θεάτρου.
Αυτήν την πρόταση όμως θα την παρουσιάσω στο βιβλίο «Το Χρονικό του Βασιλικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης», η συγγραφή του οποίου βρίσκεται στο τέλος της.

Είχε μερικές λαμπρές ιδέες και πήρε πρωτοβουλίες, στον τομέα της αρχιτεκτονικής στο πλαίσιο του προγράμματος έργων και μελετών της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας», που ευτυχώς υλοποιήθηκαν και έδωσαν μια διαφορετική διάσταση στο εντυπωσιακό εκείνο πρόγραμμα έργων υποδομής.

Στάθηκε η ψυχή της έκδοσης «Μετασχηματισμοί του αστικού τοπίου», μια πολύτιμη μαρτυρία, που πέτυχε τον άθλο να αποτυπώσει τα εκατοντάδες έργα και μελέτες του Προγράμματος της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, εμπλουτισμένης με τεχνικά και οικονομικά στοιχεία.

Μνημονεύω αυτά τα ελάχιστα δείγματα μιας δημιουργικής παρουσίας, δείγματα δουλειάς, που γνωρίζω πολύ καλά, δείγματα μιας συνεργασίας, που την χάρηκα για σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα.

Και τώρα η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας.

Υπάρχει και αυτό το αισιόδοξο πρόσωπο της πόλης, που μας κάνει να ελπίζουμε, ή να βρίσκουμε στήριγμα στις , πολλές δυστυχώς, αφορμές απογοήτευσης και απελπισίας.