Κατώτερη των δραματικών περιστάσεων, η συζήτηση στην Βουλή για τον Προϋπολογισμό του κρίσιμου 2009.

Απουσίαζε προκλητικά το «σταθεροποιητικό πρόγραμμα», που μας περιμένει την επόμενη ημέρα.

Και το κρίσιμο ερώτημα τώρα είναι ποιος θα κληθεί να το σχεδιάσει και να το εφαρμόσει.


Η συζήτηση στην Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2009 δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτε τις προηγηθείσες των αντίστοιχων προϋπολογισμών που προηγήθηκαν.

Και θα είχε περάσει και αυτή στην αδιαφορία και την λήθη, αν δεν συνέβαινε να αποτελεί ταυτόχρονα και την μοναδική ευκαιρία για την πολιτική ηγεσία του τόπου, να σταθεί με ευθύνη μπροστά στην πρωτοφανή και βαθύτατη με άγνωστη ακόμα εξέλιξη οικονομική κρίση , που την επιδεινώνει η ταυτόχρονα εκφρασθείσα με ένταση κοινωνική κρίση.

Απογοήτευση και θλίψη

Εκφώνησαν όλοι τους λόγους τους, έπαιξαν τον ρόλο που τους αναλογούσε, επανέλαβαν για πολλοστή φορά τα συνθήματά τους ψήφισαν και άρον-άρον με τα ειδικά ναυλωμένα μέσα ξεκίνησαν ανακουφισμένοι για τις «εκλογικές περιφέρειες τους».

Ανακουφισμένοι…

Τελείωσε και αυτή η παράσταση χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις…

Άφησαν πίσω τους την απογοήτευση, τα ερωτηματικά τα αδιέξοδα , το χάος στην οικονομία, την εξέγερση της νεολαίας, την οργή του κόσμου.

Δέσμιοι των αδιεξόδων τους, του μικρόκοσμου τους, των πιεστικών κομματικών σκοπιμοτήτων, των προσωπικών στρατηγικών, διαχειρίστηκαν την μεγάλη εθνική κρίση ως την ευκαιρία να απευθυνθούν στην στενή κομματική τους βάση και όχι στον λαό που προσδοκά από την πολιτική του ηγεσία, τον λόγο της ενθάρρυνσης, την στάση της ευθύνης, που γεννά και αναπτύσσει την εθνική ομοψυχία, μόνη ικανή να στηρίξει την όποια πολιτική για διέξοδο από την κρίση.

Και τώρα, λίγες μόνο ώρες μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού και ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δε έχει ακόμη υπογράψει τον σχετικό Νόμο, η κυβέρνηση τον πετά στον κάλαθο των αχρήστων. Υποχρεωτικά, δεσμευτικά γιατί μπροστά της έχει το κατεπείγον φάσμα της σύνταξης ενός σταθεροποιητικού προγράμματος, που θα καταστήσει γράμμα κενό, «πουκάμισο αδειανό» τον προϋπολογισμό της χώρας.

Είναι τα αναμμένα κάρβουνα, που δεν μπορεί ούτε πετάξει ούτε να παραβλέψει, που έρχονται στις προσεχείς ημέρες.

Στις 19 Ιανουαρίου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσιάζει τις ετήσιες προβλέψεις της για την δημοσιονομική εικόνα των κρατών μελών .Και ήδη όλοι γνωρίζουν πολύ καλά την δημοσιονομική κατάσταση δύο μελών της Νομισματικής Ένωσης, της Ιταλίας και της Ελλάδας, γνωρίζουν τους απεχθείς όρους υπό τους οποίους η Ελλάδα θα αναζητήσει τα επείγοντα νέα δάνεια, γνωρίζουν τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει στην ελεύθερη αγορά, την τραπεζική αγορά, και αναζητούν τρόπους αποφυγής της προσφυγής της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, του οποίου οι όροι είναι ήδη γνωστοί.

Αναζητούν μια εκτός ΔΝΤ λύση, με μοναδική επιδίωξη να μην πληγεί το κύρος του Ευρώ, κάτι που δεν τους απασχόλησε βέβαια με τις εκτός Ευρωζώνης χώρες μέλη της Ε.Ε.

Στρέφονται λοιπόν προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα , με όλους τους προβληματισμούς και τους φόβους, ότι θα πρόκειται για μια υπερβολικά «διασταλτική ερμηνεία» του γνωστού Κανονισμού, σε βαθμό που να καταστήσει την ιδέα ανεφάρμοστη.

Όποια λύση κι αν βρεθεί – γιατί συζητείται και μια ιδέα έμμεσης ανάμειξης του ΔΝΤ- ένα «πρόγραμμα σταθεροποίησης» με όρους σκληρούς μας αναμένει.

Και μια κυβέρνηση αξιόπιστη και αποφασισμένη να σχεδιάσει, και να το εφαρμόσει είναι επίσης μια ακόμη προϋπόθεση, στην οποία η Ευρώπη δίνει την ίδια σημασία και βαρύτητα.

Αυτά είναι τα προβλήματα της χώρας, μέσα στα οποία πνίγηκε ο προ λίγων ωρών ψηφισθείς προϋπολογισμός από την Βουλή, και με τα οποία ουδείς ασχολήθηκε, ούτε η κυβέρνηση , ούτε η αντιπολίτευση.

Και εδώ προκύπτει το συναρτημένο με τον πολυσυζητημένο ανασχηματισμό ερώτημα.
Ποια κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να καταρτίσει αυτό το ελάχιστα δημοφιλές σταθεροποιητικό πρόγραμμα;

Γιατί τίποτε δεν αποκλείει η σύνταξη του να αποτελέσει λόγο «εθνικής σημασίας» και να προκληθούν εξ αυτού οι εκλογές.

Δεν είναι υπερβολική μια τέτοια προσέγγιση.

Λογικά αυτή η κυβέρνηση διαθέτει στα μάτια των Ελλήνων αλλά και των εταίρων ελάχιστη ηθική και πολιτική νομιμοποίηση, για να αναλάβει ένα έργο τέτοιας σημασίας και τόσων σημαντικών επιπτώσεων.

Ούτε είναι δευτερεύουσας σημασίας, ποιοι θα κληθούν να πληρώσουν το τίμημα του σταθεροποιητικού προγράμματος.

Υπομονή λίγων ημερών
Η ώρα της αλήθειας, για την χώρα, την κυβέρνηση, τα κόμματα πλησιάζει.

Υ.Γ.

Έγραψα επανειλημμένα ότι αντιπαθώ τα σενάρια συνωμοσίας.

Αλλά βρε αδελφέ, όλες οι τελευταίες έρευνες αναδεικνύουν ένα σταθερό γεγονός, ότι δηλαδή οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ μπαίνουν στην Βουλή, συγκροτούν Κοινοβουλευτική ομάδα 9-10 βουλευτών, αναδεικνύονται εν δυνάμει εταίροι στο πλειοψηφούν άλλα όχι και αυτοδύναμο κόμμα.

Κι όμως δεν γίνεται καμιά σχετική αναφορά από κανένα κανάλι, κανένα σχολιαστή.

Μια απλή αναφορά του ποσοστού και μετά σιωπή..

Ας μην μιλήσουμε βέβαια για την συγκρότηση των πάνελ ακόμη και όταν συζητούνται τα αποτελέσματα των σφυγμομετρήσεων, όπου το νέο και κυριολεκτικά ανατρεπτικό στοιχείο είναι το ποσοστό των Οικολόγων.

Προσκαλούνται πρώην και ελπίζοντες υπουργοί και βουλευτές-μαϊντανοί ως επί το πλείστον- ηθοποιοί, αστυνομικοί, ντεντέκτιβς, κάθε καρυδιάς καρύδι… εκτός των Οικολόγων!..

Σύμπτωση;