Πώς να αποχαιρετίσεις μια χρονιά σαν κι αυτήν που φεύγει;

Και πώς να υποδεχτείς μια χρονιά σαν κι αυτήν που ξημερώνει σε λίγες ώρες;

Τρία γεγονότα σημαδεύουν τις τελευταίες ώρες της χρονιάς που φεύγει, δραματικά, εξοργιστικά και προφητικά.

Η εξέγερση της νεολαίας, που από πολλούς ερμηνεύεται ως το μόνο ελπιδοφόρο γεγονός για την χώρα, μια και αναδεικνύει μια δυναμική, έναν αυθορμητισμό, μια ευαισθησία με γνώση, μια κατηγορία πολιτών που βλέπει με διαφορετικό καθαρό βλέμμα την σημερινή κατάσταση.

Όσο κι αν η ελληνική κοινωνία, και κυρίως τα πολιτικά κόμματα αποστρέφουν την προσοχή τους από την ουσία της εξέγερσης, από τις πραγματικές αιτίες, που έφεραν στους δρόμους χιλιάδες διαμαρτυρόμενους νέους της χώρας, η αλήθεια δεν μπορεί να φυλακιστεί, να εξαφανιστεί.

Ελπίζω ότι είχαν τον χρόνο, την δυνατότητα και το ενδιαφέρον να διαβάσουν τι έγραψε για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, ένα συντηρητικό Γαλλικό περιοδικό η «Εξπρές»:

«Ένα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας, σαν ένα άρωμα άνοιξης των λαών αιωρείται σήμερα, μετά τις βιαιότητες της Αθήνας: ενάντια στην κρίση, ενάντια στους συντηρητισμούς, ενάντια στο καπάκι της τάξης που ασταμάτητα γίνεται πιο βαρύ ενάντια στις παχύσαρκες αστικές τάξεις, που έχουν οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στο χείλος της αβύσσου και οι οποίες δεν αφήνουν στις γενιές που μεγαλώνουν παρά το αβέβαιο μέλλον ενός άλματος στο κενό».

Μεμονωμένο- ελπίζω- αλλά πολύ αποκαλυπτικό για το μέλλον, είναι και η απάνθρωπη, εγκληματική επίθεση κατά της καθαρίστριας , της μετανάστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, μόνο και μόνο γιατί διεκδίκησε νόμιμα τα δικαιώματά της.

Δεν υποκρύπτει μόνο μια χωρίς όρια βία, που αχρηστεύει την ομορφιά της ζωής σε μια γυναίκα, πολύ φοβούμαι πως στην απεχθή αυτή πράξη πρέπει να αναζητήσουμε και τα υπόγεια ρατσιστικά ρεύματα, που κυκλοφορούν υποδόρια στην ελληνική κοινωνία και μολύνουν επικίνδυνα την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Απόψε βέβαια κυριαρχεί και συγκλονίζει την ανθρωπότητα, η κυνική εγκληματική τυφλή κατά δικαίων και αδίκων επίθεση του Ισραήλ κατά της Γάζας, με το έωλο επιχείρημα των ρουκετών που εκτοξεύει η Χαμάς.

Ένας Ισραηλινός νεκρός, αξίζει περισσότερο από τους 400 μέχρι στιγμής Παλαιστίνιους και τις εκατοντάδες τραυματίες, την απίστευτη ανθρωπιστική καταστροφή , η χωρίς αναστολές επίθεση κατά ενός λαού, που επί δεκαετίες τώρα δέχεται την καταπίεση, τον θάνατο και την δυστυχία.

Με κυνισμό ο Μπάρακ, όχι ο Ομπάμα, αλλά ο Εχούντ, ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ περιέγραψε τους στόχους της επιχείρησης.
Με ακόμη μεγαλύτερο κυνισμό η διεθνής κοινότητα, η Αμερική, η Ευρώπη, τα Αραβικά κράτη, ανακοινώνουν πρωτοβουλίες, με ταυτόχρονη άμεση ή έμμεση δικαίωση της Ισραηλιτικής επιθετικότητας.

Ακόμη και ο εκλεγμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ κρύβεται – μόνο αυτήν την φορά- πίσω από την συνταγματικά ορθή διατύπωση «οι ΗΠΑ έχουν ένα Πρόεδρο και αυτός είναι ο Τζ. Μπους».

Αλλά αυτή η υπεκφυγή, θα τον συνοδεύει από εδώ και πέρα και δύσκολα θα μπορεί να την δικαιολογήσει.

Μέσα σ αυτό το κλίμα, το 2008 μετά τις τελευταίες ώρες του.
Αλλά ας προσγειωθούμε στην απογοητευτική δική μας πραγματικότητα.

Ένα από τα δυσκολότερα ραντεβού με την πρόσφατη ιστορία της ετοιμάζεται να κάνει η χώρα, καθώς υποδέχεται το 2009

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι πρώτοι άνεμοι της οποίας σώριασαν τις «χάρτινες» οικονομικές επιτυχίες, μας επιφυλάσσει , όπως οι ειδικοί προειδοποιούν, τα χειρότερα.

Η χώρα υποδέχεται τα επερχόμενα οικονομικά προβλήματα και τα αδιέξοδα των διεθνών δεσμεύσεών της, με τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις.

Πολιτική και κάτω από τις συνθήκες της οικονομικής αβεβαιότητας και κοινωνική έκρηξη, διάχυτος φόβο ς, δυσπιστία, και απογοήτευση των πολιτών που διαμορφώνουν ακόμη πιο δυσοίωνες τις σχετικές προβλέψεις.

Ίσως όμως το χειρότερο όλων ακόμη και αυτής της επαπειλούμενης επιτήρησης, ή και της αναγκαστικής προσφυγής στο Δ.Ν.Τ. με ό,τι σημαίνουν όλα αυτά για την καθημερινότητα των ελλήνων, είναι το κλίμα που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία, όχι μόνο ως ψυχολογία, που ασφαλώς και είναι ένας από τους πρωταρχικούς παράγοντες για το ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά ως πλήρης κατάρρευση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς της χώρας και κυρίως στους πολιτικούς θεσμούς, τα κόμματα, την κυβέρνηση την Βουλή, που κατρακυλούν τώρα στις τελευταίες θέσεις του σχετικού πίνακας κατάταξης.

Κατά πάσα πιθανότητα, την σοβαρότητα των ευρημάτων της ετήσιας έρευνας «Δείκτης εμπιστοσύνης στους θεσμούς», της Public Issue , να μην την δούμε στις πρώτες σελίδες , ούτε καν στα οικονομικά ένθετα του καθημερινού τύπου, να μην ακούσουμε σχολιασμούς της από τα φλύαρα και ανερμάτιστα «παράθυρα» των τηλεοράσεων, ούτε ακόμη χειρότερα, στις σχετικές αναφορές των πολιτικών.

Δεν παύουν εν τούτοις να αναδεικνύουν και να φωτίζουν την βαθύτατη κρίση της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα την κρίση της εμπιστοσύνης της προς την πολιτική, και τους θεσμούς της.

Το χειρότερο, σχεδόν δραματικό, εύρημα της έρευνας είναι αυτό της κατολίσθησης στην τελευταία θέση του πίνακα μεταξύ των 48 προτεινόμενων θεσμών της χώρας, των κομμάτων και στην προτελευταία της κυβέρνησης, πίσω και σε απόσταση ακόμη και από την …ΕΥΠ, τα ιδιωτικά νοσοκομεία, τις κατασκευαστικές εταιρίες, τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, τις Τράπεζες, τις βιομηχανίες τροφίμων, ακόμη και το Χρηματιστήριο!...


Και από την άλλη στις πρώτες θέσεις της εμπιστοσύνης φιγουράρουν η..Πυροσβεστική και η …ΕΜΥ!..

Ανάμεσα στις δέκα πρώτες και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Ακαδημία Αθηνών, που ελάχιστα μπορούν να επηρεάσουν την πορεία της χώρας.

Αφήνω όλα τα άλλα για να αναρωτηθώ μαζί σας.
Άραγε οι πολιτικοί μας, τα κόμματα, οι πολιτικοί αναλυτές τους οι επικοινωνιολόγοι και οι διανοούμενοι των κομμάτων, έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει αυτή η χωρίς προηγούμενο για την χώρα και την Ευρώπη φαντάζομαι ανυποληψία του πολιτικού συστήματος της χώρας;

Τι μπορεί να σημαίνει για τους ίδιους κυρίως όμως για το τόπο;

Ένας λαός που αμφιβάλλει, αμφισβητεί την ηγεσία του, δεν έχει εμπιστοσύνη πουθενά και σε κανέναν, είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μια χώρα, στην πιο κρίσιμη στιγμή της τελευταίας εικοσαετίας.

Κι όμως οι πάντες σχεδόν, οι μικρές και μεγάλες κάθε είδους εξουσίες, αποστρέφουν το βλέμμα από την πικρή αυτήν αλήθεια και ασχολούνται με τα γελοία και ανούσια σενάρια του περιβόητου..ανασχηματισμού.

Σαν να αναμένουμε ότι οι απλές κινήσεις πιονιών στην σκακιέρα του Υπουργικού Συμβουλίου, ή ένα εξ ίσου καταθλιπτικό «φύγε εσύ, έλα εσύ», θα μπορούσαν ποτέ να επηρεάσουν και να ανατρέψουν την καθοδική πορεία των πραγμάτων.

Αλλά και από την άλλη, για να μην εξιδανικεύουμε τα πράγματα.
Αυτός ο ίδιος λαός που περιφρονεί τους πολιτικούς τα κόμματα και τις κυβερνήσεις, είναι ο ίδιος που ψηφίζει και εκλέγει και τους αναθέτει τις τύχες του, την μοίρα και το μέλλον της χώρας.

Είναι ο ίδιος που στοιχίζεται κάτω από τις σημαίες ευκαιρίας των πολιτικών γραφείων, των κομματικών συναντήσεων, των εξορμήσεων , των ανταγωνισμών, για να δει τον άνθρωπό του να εκλέγεται βουλευτής, το κόμμα του να κατακτά την κυβέρνηση και τον αρχηγό του να γίνεται πρωθυπουργός.

Υ.Γ. 1
Ως επιβεβαίωση του τι όντως συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία και την σχέση της με την πολιτική , έρχεται η έρευνα της ALCO που δημοσιεύεται στο Περιοδικό «FANTOMAS».
Το κυρίαρχο, επίμονα επαναλαμβανόμενο εύρημά της είναι η κυριαρχία του «Κανένας». Είναι αληθινό, αλλά ταυτόχρονα και απελπιστικό νέο.

Υ.Γ.2
Την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, ο Κάρολος Παπούλιας διασώζει την τιμή της πολιτικής και απευθύνεται με μοναδική για την ιστορία του θεσμού τόλμη στην ελληνική κοινωνία.

Αυτή του η δημόσια στην πιο επίσημη στιγμή, διακήρυξή , θα γράψει ιστορία.

Και ελπίζω να σταθεί η αφορμή μιας νέας ουσιαστικής προσέγγισης στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Ας την δεχτούμε ως την ελπιδοφόρα και λυτρωτική πνοή, που μπορεί να αναζωογονήσει τις προσδοκίες μας για το 2009…