ΤΖΩΡΤΖ ΜΠΟΥΣ
Η εμφανής βιτρίνα ενός επικίνδυνου ιδεολογικού φαινομένου στις ΗΠΑ.
Άνοια, θράσος, ιδεολογικές εμμονές και.. τύψεις (!) συνοδεύουν τις τελευταίες ημέρες του Τζ.Μπους στον Λευκό Οίκο.

Ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Μπους δεν αφήνει πίσω του απλώς την κραυγαλέα διάψευση μιας πολιτικής και οικονομικής ιδεολογίας, αλλά και τα συντρίμμια μιας κοινωνίας της ευημερίας.

Και μαζί της φυσικά, τον λιμό και τον θάνατο των εκατομμυρίων φτωχών του τρίτου κόσμου.

Μάταια επιχειρεί να απαντήσει τώρα στα δραματικά ερωτήματα, στα τραγικά λάθη, στην άφρονη τακτική του απέναντι στην διεθνή νομιμότητα και τα δικαιώματα ατόμων και λαών στην καταστροφική πολιτική του για την προστασία του περιβάλλοντος.

Καθώς χαριεντίζεται με τους ηγέτες της G20 στην Ουάσινγκτον και τους ομολόγους του των χωρών του Ειρηνικού στο Περού, δεν παύει να υπενθυμίζει τα.. αγαθά της ελευθερίας των αγορών και του καπιταλιστικού συστήματος και τις επίμονες προειδοποιήσεις του να μην επιχειρήσουν οποιαδήποτε πολιτική που θα έθετε σε αμφισβήτηση τις κατευθύνσεις και την φιλοσοφία της πολιτικής αυτής.

Μάταια κάποιες φωνές στις ΗΠΑ του ζητούν να παραιτηθεί γιατί η οικονομία της «υπερδύναμης» δεν αντέχει να περιμένει μέχρι την 20η Ιανουαρίου, οπότε εγκαθίσταται ο νέος πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα.

Το ότι σκόπευε να παραμείνει και μάλιστα για πολύ ουσιαστικούς λόγους, αποκαλύφθηκε και κατά την προετοιμασία της Συνόδου των G20, όταν μετά τις πρώτες πληροφορίες , ανακοινώθηκε από τον ίδιο τον Μπάρακ Ομπάμα, ότι δεν θα μετάσχει των εργασιών της Συνόδου, μια και «οι ΗΠΑ έχουν Πρόεδρο και αυτός είναι ο Τζ. Μπους».
.
Και τι κάνει στο διάστημα αυτό ο Πρόεδρος;
Είναι εντελώς παραπλανητική η εικόνα με τα χαμόγελα και τα αγκαλιάσματα του με τους προέδρους της Ρωσίας, της Κίνας, η γελοία εμφάνισή του με την παραδοσιακή περιβολή των Περουβιανών, η δήλωσή του ότι στις 20 Ιανουαρίου βγαίνει «σε υποχρεωτική συνταξιοδότηση»..

Ολόκληρος ο μηχανισμός ιδεολογικός και συντηρητικός, αλλά και το λόμπι των φανατικών χριστιανών, που τον περιέβαλε και τον στήριζε, βρίσκει τώρα την ευκαιρία να κατοχυρώσει μόνιμα την παρουσία του και το χειρότερο να δεσμεύσει την Αμερική και τον νέο πρόεδρο, με αποφάσεις κανονιστικού χαρακτήρα της τελευταίας στιγμής, η ανάγνωση και μόνο των οποίων προκαλεί τρόμο.

Όπως σημειώνουν τα διεθνή και τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, μέσα σε δυο μήνες ο Τζ. Μπους υπέγραψε διπλάσιο αριθμό κανονιστικών πράξεων σε σύγκριση με όσες είχε υπογράψει τα τρία τελευταία χρόνια.

Και τι περιλαμβάνουν οι πράξεις αυτές;

Ας δούμε μια χαρακτηριστική ανθολόγηση:

Επιτρέπουν στις μονάδες βιομηχανικής κτηνοτροφίας και στα ορνιθοτροφεία να ρίχνουν τα λύματα τους σε ποτάμια και λίμνες, χωρίς ελέγχους.

Παρέχεται η άδεια ρύπανσης των ποταμών από τις λειτουργίες των ορυχείων.

Καταργείται η δέσμευση να ελέγχεται η επίδραση στην βιοποικιλότητα και την άγρια ζωή, από τα έργα εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Παραχωρείται άδεια εξόρυξης πετρελαίου με την μέθοδο «στυψίματος» του πετρελαίου μέσα από πετρελαιοφόρο σχιστόλιθο, μια μέθοδος από τις πλέον ενεργοβόρες, ρυπογόνες και καταστροφικές.

Και φυσικά εξασφαλίζοντας τα στελέχη που τον περιέβαλαν, διαμόρφωναν και στήριζαν την πολιτική του. Πολιτικά στελέχη διορισμένα σε διάφορες υπηρεσίες, μονιμοποιούνται τώρα και ενσωματώνονται στους αντίστοιχους κρίσιμους τομείς της διοίκησης, μέσα από τους οποίους θα επιχειρούν να διασώσουν την πολιτική Μπους, όταν δεν θα προβάλλουν κάθε είδους προσκόμματα στον νέο πρόεδρο.

Επιβεβαιώνει δηλαδή ακόμη και με τις τελευταίες αποφάσεις του, ότι το πέρασμά του από την προεδρεία των ΗΠΑ, δεν ήταν παρά ένα καταστροφικό κοινωνικό, οικονομικό και στρατηγικό τσουνάμι για την πατρίδα του και τον κόσμο.

Υ.Γ.

« Η πιο μεγάλη τύψη για όλη την προεδρία μου θα είναι η αποτυχία των πληροφοριών για το Ιράκ», δηλώνει τώρα ο Τζ. Μπους, θεωρώντας ότι με την έμμεση αυτή αναφορά , που στην πραγματικότητα επιχειρεί να εμφανιστεί και αυτός ως «παραπλανηθείς», δίνει μια πειστική απάντηση στα ερωτήματα ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της εποχής.

Αποχαιρετώντας τον όμως στις 20 Ιανουαρίου, η Αμερική και ο κόσμος θα πρέπει να του υπενθυμίσουν ότι όταν και ο τελευταίος Αμερικανός στρατιώτης αποχωρήσει από το Ιράκ, η διεθνής κοινότητα και φυσικά οι ίδιοι οι Αμερικανοί θα απαιτήσουν έναν απολογισμό του «απελευθερωτικού» του πολέμου.

Και για την πληρέστερη κατανόηση αυτής του της υποχρέωσης, παραθέτω εδώ ορισμένα από τα προφανή και λογικά κεφάλαια ενός ενδεχόμενου απολογισμού, γιατί φυσικά υπάρχουν και τα αφανή και ίσως θλιβερότερα κεφάλαια:

Πόσα δισεκατομμύρια δολάρια σπατάλησε τελικά η Αμερική για τον πόλεμο αυτόν;

Πόσοι νέοι Αμερικανοί θυσιάστηκαν στον βωμό των ιδεολογημάτων του, στον βωμό της απληστίας και της κερδοσκοπίας των πετρελαϊκών εταιριών;

Σε πόσα εκατομμύρια ανέρχονται οι νεκροί Ιρακινοί, άμαχοι πολίτες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά;

Ποιας έκτασης είναι οι καταστροφές που επέφερε ο πόλεμος στις υποδομές, στην πολιτιστική κληρονομιά και στο σύνολο της οικονομίας του Ιράκ;

Πόση ζημία επέφερε στην διεθνή νομιμότητα και τον ρόλο του ΟΗΕ;
Πόσο αύξησε την τρομοκρατική δράση όχι μόνο στις χώρες της Μέσης Ανατολής αλλά και στην Δύση;

Πόση οπισθοδρόμηση προκάλεσε στην προσπάθεια επίλυσης του Μεσανατολικού και τι σημαίνει αυτό για την παγκόσμια ειρήνη;

Ποια υπήρξαν τα αποτελέσματα της πολιτικής του για τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών και την Δημοκρατία στον κόσμο και ποιες είναι οι συνέπειες της στις ελευθερίες από τους τρομονόμους, που πλημμύρισαν ακόμη και τις πλέον δημοκρατικές χώρες του Δυτικού κόσμου και αλλοίωσαν κατακτήσεις αιώνων, του νομικού μας πολιτισμού;

Πόση πείνα επέφερε στην τρίτο κόσμο εξ αιτίας της διοχέτευσης τρομακτικών πόρων στον πόλεμο και κυρίως της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης της κερδοσκοπίας γύρω από το πετρέλαιο και τα τρόφιμα;

Πόσες νέες πηγές έντασης θα αφήσει πίσω του τόσο στο ίδιο το Ιράκ (σύγκρουση Σιιτών-Σουνιτών και κυρίως το πρόβλημα της «αυτονομίας» των Κούρδων), όσο και στον υπόλοιπο κόσμο;

Υπάρχουν μετρήσεις για την τρομακτική αύξηση της μόλυνσης που προκάλεσαν οι βομβαρδισμοί και οι άλλες πολεμικές δραστηριότητες των Αμερικανών και των συμμάχων τους στην περιοχή και θα μιλήσει γι αυτές;

Πόσα ήταν τα προβλήματα ή η επιδείνωσή τους εξ αιτίας του γεγονότος ότι ολόκληρος ο διοικητικός και οικονομικός μηχανισμός των ΗΠΑ περιστράφηκε επί χρόνια γύρω από τον πόλεμο;

Και τέλος ένα αυτονόητο ερώτημα:

Γαυτού του είδους τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, θα υπάρξουν Διεθνή Δικαστήρια, κατηγορούμενοι και δίκες;