Με αφορμή την συζήτηση για τον Προϋπολογισμό 2009

Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.
Ένας «παράκλητος» για την χώρα και την εποχή, μπροστά στην πόρτα, που ο ίδιος έκλεισε…


Τυχαία έπεσα χθες στην ομιλία του Κώστα Σημίτη στην Βουλή για τον Προϋπολογισμό του 2009 και την παρακολούθησα μέχρι το τέλος της, με προσοχή, σχεδόν με …ευλάβεια…

Τα στοιχεία που παρέθεσε με τον γνωστό «σημητικό» του τρόπο, αριθμούς και κυρίως εκτιμήσεις που σου είναι αδύνατο να αμφισβητήσεις, έκαναν εμφανή σχεδόν κραυγαλέα την φτώχεια της σημερινής πολιτικής ηγεσίας του τόπου να ανταποκριθεί με σοβαρότητα και αίσθημα εθνικής ευθύνης και κυρίως με αποτελεσματικότητα, στις περιστάσεις των καιρών.

Σκέφτηκα σχεδόν αυθόρμητα, ότι θα ήμουν όπως και όλοι οι Έλληνες, λιγότερο ανήσυχος, θα είχα κάποιες ελπίδες και ίσως βεβαιότητα, αν στο τιμόνι της χώρας βρισκόταν σήμερα ο Κώστας Σημίτης, ο «λογιστής» για να χρησιμοποιήσω έναν από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, που με μεγάλη ευκολία του προσέδωσαν…

Η ψυχρή καλβινιστική ηθική προσέγγισή των προβλημάτων της χώρας, η επιλογή συγκεκριμένων στρατηγικών στόχων και ο σχεδιασμός των βημάτων που οδηγούν με επιμονή εκεί, τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα και της πολιτικής του πρακτικής είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά εκείνα που επειγόντως έχει ανάγκη η χώρα.

Δεν ξεχνώ βέβαια τα όσα του καταλογίζουν συχνά κάποιοι φίλοι μου στις πολιτικοοικονομικές συζητήσεις, όπου έχει πάντα τον ρόλο και την παρουσία του, με τα περισσότερα των οποίων δεν διαφωνώ, αλλά πολιτική μεγάλων οριζόντων, φανατική σχεδόν θρησκευτική προσήλωση σε σωτήριους για την χώρα και το μέλλον της στόχους, δεν βλέπω να εκφράζεται ούτε στα πρόσωπα, ούτε στις δυνατότητες της παρούσας πολιτικής ηγεσίας του τόπου.

Και καθώς οι δημοσκοπήσεις επιμένουν και τα αδιέξοδα του Κ. Καραμανλή μέσα στα οποία με ευθύνη του έχει εμπλακεί τόσο ο ίδιος όσο δυστυχώς και η χώρα, δεν δείχνουν καμιά προοπτική, φαίνεται πως ανοίγει ο δρόμος προς την εξουσία για τον Γ. Παπανδρέου, στο μυαλό μου στριφογυρίζει ο πρόσφατος χαρακτηρισμός του από μια έμπειρη δημοσιογραφική πένα, ως «μεταμοντέρνου Γκάντι»…

Ο χαρακτηρισμός δεν είναι απαραίτητα κακός και ειδικά για την εποχή μας ένας «Γκάντι» ασφαλώς και θα είναι κάποια στιγμή αναγκαίος.

Όμως μέσα στο σύνθετο πολιτικοοικονομικό περιβάλλον της διεθνούς και εθνικής κρίσης, μέσα στο κενό που δημιουργεί η απαξίωση και η κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, μέσα στις εσωτερικές συγκρούσεις στην Ε.Ε. και τα δημοσιονομικά δεσμά των Συνθηκών της, ποια περιθώρια και ποιες δυνατότητες μπορεί να έχει ένας «Γκάντι»;

Πέντε περίπου χρόνια μετά την παράδοση του δακτυλιδιού από τον Κ. Σημίτη στον Γ. Παπανδρέου, οι δύο πολιτικοί βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής, ο ένας στο προσκήνιο και ο άλλος στα παρασκήνιο.

Και έτσι τα παλιά ερωτηματικά προκαλούν νέες – προκλητικές- απαντήσεις.
Αν ο Κ. Σημίτης μπορούσε να «αντέξει» την διαφαινόμενη, σχεδόν βέβαιη , ήττα του από τον Κ. Καραμανλή σήμερα θα ήταν ο «παράκλητος» για την σίγουρη αν και οδυνηρή διέλευση της χώρας, από την οικονομική και κοινωνική περιπέτεια που την περιμένει.

Υ.Γ. 1

Ο Γ. Παπανδρέου προτίμησε να μην παραστεί στην ομιλία του Κ. Σημίτη για τον Προϋπολογισμό και να ακούσει τις απόψεις του.

Η ενέργεια αυτή δεν του προσδίδει το παραμικρό, ούτε ως ηγετικό προφίλ, ούτε ως διαπραγματευτική υστεροβουλία.

Αντίθετα του αφαιρεί πολλά.

Υ.Γ. 2

Υπό διαφορετικές συνθήκες η αντίστοιχη ομιλία του Β.Βενιζέλου θα ήταν ίσως η μοναδική πολιτική τοποθέτηση με συγκεκριμένες νέες ιδέες και ρεαλιστικές πολιτικές επιλογές, για την διέξοδο της χώρας από την κρίση.

Τώρα το μόνο που μπορεί να πετύχει, είναι να του προσάψουν μια τακτική «διαφοροποίησης» από τον μοντέλο που προτείνει ο Γ.Παπανδρέου.

Υ.Γ. 3

Το κείμενο αυτό γράφτηκε την Παρασκευή το πρωί, αλλά για διάφορους λόγους, χρειάστηκε να φτάσω στην Κυριακή και να παρακολουθήσω όλη την «ελληνική τραγωδία» , που προκάλεσαν οι δηλώσεις αρχικά του Χρ. Βερελή και στην συνέχεια του Θ. Πάγκαλου, και το πως στην συνέχεια εξελίχθηκαν στον Κυριακάτικο τύπο.

Τι δήλωσε για την οικονομική κρίση ο Κ. Σημίτης;

Αντιγράφω από το «Βήμα» :

«Θεωρούν –οι Ευρωπαίοι εταίροι -ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας που στηρίχθηκε από την ΕΕ σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του ΑΕΠ, την γρήγορη ολοκλήρωση της διαδικασίας επιτήρησης, εκμεταλλεύθηκε αυτή την συμπαράσταση για να μην τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Στην ΕΕ πιστεύουν ότι η Ελλάδα του κορόιδεψε, γι αυτό πιστεύουν ότι καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο ΔΝΤ για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητα εκείνου και όχι φροντίδα της ΕΕ».
Και συμπλήρωσε:
«Θα είναι μια ταπεινωτική για την Ελλάδα εξέλιξη, η πιο καταστροφική κατάληξη της διακυβέρνησης της ΝΔ».

Πως από τις σαφείς αυτές δηλώσεις φτάσαμε στα σενάρια της κεντροδεξιάς διακυβέρνησης, στην «επανάληψη της ιστορίας», του 1991, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κατήγγειλε «κεντροδεξιά συνομωσία» από κύκλους πέριξ του Κ. Σημίτη, σε κινήσεις κάποιων παραγόντων στην Ελλάδα και το εξωτερικό που επιδιώκουν και προωθούν μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. στις δηλώσεις του περιβάλλοντος του Γ. Παπανδρέου ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν προσβλέπει σε «τεχνοκρατικές λύσεις» του οικονομικού προβλήματος της χώρας, αλλά σε ιδεολογικοπολιτικούς νέους προσανατολισμούς της οικονομικής πολιτικής, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να δούμε.

Αρνούμαστε να αντικρύσουμε κατάματα το κυρίαρχο, το πρωταρχικό πρόβλημα της ταχύτατης αρνητικής διολίσθησης των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας , αυτό που τρομάζει τους πάντες, παρόντες και μελλοντικούς κυβερνήτες της χώρας.

Μα αυτού του είδους οι υπεκφυγές στάθηκαν ιστορικά οι κρίσιμες ήττες της ελληνικής πολιτικής ελίτ.

Και αν η χώρα κινδυνεύει τώρα να βρεθεί μπροστά σε δραματικές ανατροπές για την πορεία και το μέλλον της, εκεί πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες.