ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ..

Στο Μέγαρο Νεδέλκου, που τον προσεχή Φεβρουάριο θα γιορτάσει τα 100 χρόνια του, έχω αναφερθεί και σε παλαιότερο Σημείωμά μου

Μια συγκυρία πολλών συμπτώσεων, το έφερε ώστε στο πανέμορφο αυτό κτίριο να στεγάζεται τώρα η Αγιορειτική Εστία.

Είναι το «ίχνος» που άφησε πίσω της η Έκθεση των Θησαυρών του Αγίου Όρους το 1997, ως κορυφαία εκδήλωση της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας» αλλά και το μεγαλύτερο διεθνές εικαστικό γεγονός της χρονιάς εκείνης, κατά τις αξιολογήσεις του διεθνούς τύπου.

Σ αυτήν την «συνέχεια», με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά ,αφού καταγίνεται με την έρευνα, τις εκδόσεις, τα Συνέδρια ,τις Εκθέσεις, πάντοτε γύρω από το «πολιτιστικό και πνευματικό κληροδότημα» του Αγίου Όρους, «παρεπιδημώ» λόγω «αποκτηθείσης ειδικότητας», μια και είχα την ευθύνη του γενικού συντονισμού της οργάνωσης και λειτουργίας εκείνου του μοναδικού, αλλά και σύνθετου ,όσο και δύσκολου εγχειρήματος, της Έκθεσης δηλαδή των «Θησαυρών»

Και με αυτήν την ιδιότητα, «υποδέχτηκα» την μαύρη εκείνη Παρασκευή της δολοφονίας του Αλέξη, αλλά και τις επόμενες ημέρες, τις επιθέσεις στο κτίριο, που το έκαναν κυριολεκτικά «γυαλιά καρφιά», για ευνόητους λόγους, που συνδέονται και με την επικαιρότητα του εξοργιστικού και θλιβερού σκάνδαλου Βατοπεδίου...

Οι αγωνίες και οι φόβοι μας απέβλεπαν στο να προστατευτεί κυρίως το διατηρητέο κτίριο από την καταστροφή.

Έχω διηγηθεί τις περιπέτειες , την σωτηρία του Μεγάρου Νεδέλκου και την κατάληξή του στον ....«ασφαλή λιμένα» της στέγασης της Αγιορειτικής Εστίας…

Που να φανταστεί κανείς, τι επρόκειτο να ακολουθήσει!...


Αλλά τώρα τα πράγματα ανατράπηκαν και η «Αγιορετική Εστία» αναδείχθηκε σε πρόκληση στα μάτια των εξεγερμένων, καθώς βρίσκεται στην «πυρίκαυστη ζώνη» Καμάρα-Σιντριβάνι-Πανεπιστήμιο».

Το σημαντικό τελικά βέβαια ήταν ότι η βόμβα Μολότωφ της τρίτης επίθεσης δεν βρήκε "περιβάλλον" να επεκταθεί και έτσι εξαντλήθηκε καίγοντας λίγο το πάτωμα και μια προθήκη.

Όπως όμως πλησίαζαν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, βρεθήκαμε μπροστά στο ερώτημα που παραδοσιακά απασχολεί όλους τους οργανισμούς, και τους φορείς.
Θα στείλουμε «ευχετήρια κάρτα» φέτος, και αν ναι ,πως θα την επιλέξουμε;
Θα μου σκεφτείτε πιθανόν, το γνωστό «ο κόσμος καίγεται
και ….», αλλά η παράδοση είναι ισχυρή, η απουσία πρέπει να εξηγηθεί κλπ κλπ.

Κυριάρχησε τελικά αυτό που η Κατερίνα Τζαβάρα σημειώνει μεταξύ άλλων σε ένα επίκαιρο κείμενο της στην «Ελευθεροτυπία», με τίτλο «Στείλ την και ας πέσει κάτω» :

«Το να λάβεις ευχές από έναν φίλο, ή κάποιον οικείο είναι γλυκό και ανθρώπινο, αλλά ταυτόχρονα δείχνει κι ένα απλό «είμαστε εδώ και σε σκεφτήκαμε», κάτι που σε περιόδους κρίσης λειτουργεί θετικά στην ψυχολογία εκείνων που πλήττονται (και αυτή την φορά είναι πάρα πολλοί)».

Και έτσι , ξαναστήνοντας - δύο φορές- το Βιβλιοπωλείο, απευθυνθήκαμε στον πιο σημαντικό σήμερα ζωγράφο- αγιογράφο του Αγίου Όρους, τον Μοναχό Λουκά Ξενοφωντινό, με θαυμαστή θεωρητική κατάρτιση στην τέχνη της βυζαντινής αγιογραφίας ,του οποίου τα έργα βρίσκονται σήμερα σε Καθολικά, σε Τράπεζες και εικονοστάσια στο Άγιο Όρος, δίπλα στα λαμπρά βυζαντινά και μεταβυζαντινά έργα του Πανσέληνου, του Θεοφάνη, του Τζώρτζη, του Κατελάνου.

Η πρωτότυπη σύνθεση, την οποία με ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη δημιούργησε για την Αγιορειτική Εστία, αποτέλεσε το θέμα της ευχητήριας κάρτας της.

Στους εκλεκτούς επισκέπτες λοιπόν αυτών των Σημειωμάτων απευθύνω και εγώ με αυτήν την δημιουργία, τις εγκάρδιες ευχές μου.

Δεν τις εξειδικεύω, γιατί ό,τι και να πω είναι ελάχιστο, στις δύσκολες ημέρες, που περνούμε και στις ακόμη δυσκολότερες που έρχονται.

Είμαι όμως βέβαιος ότι ο δημιουργός του έργου θα πρόσθετε τουλάχιστον:

Επί Γης Ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία..