...Και πριν από εξήντα ακριβώς χρόνια!...

Διάβαζα, έκπληκτος ομολογώ, σήμερα την νέα παρέμβαση του Παν. Ψωμιάδη, στην «καρδιά της Θεσσαλονίκης», αυτήν την φορά στα προβλήματα της περιοχής του Λευκού Πύργου.

Δεν ξέρω που να πρωτοσταθώ

Στο ίδιο το γεγονός αυτό καθ εαυτό;

Στην περιγραφή μιας κατάστασης για τα αίτια της οποίας όμως δεν αναφέρεται τίποτε; Γιατί θυμούμαι παράλληλα τις εξεγέρσεις και τις διαμαρτυρίες εναντίον του προγράμματος χορήγησης μεθαδόνης του ΟΚΑΝΑ, σε κτίριο της γειτονικής λεωφ. Στρατού, που εκ των πραγμάτων διαμόρφωναν τις προϋποθέσεις για φαινόμενα αυτού του είδους που περιγράφει ο Νομάρχης.

Ή μήπως στο γεγονός πως για άλλη μια φορά το κέντρο της Θεσσαλονίκης και τα προβλήματά του γίνονται στόχος του ενδιαφέροντος του Παν. Ψωμιάδη, επιβεβαιώνοντας με κατηγορηματικό τρόπο την απόφασή του να είναι σταθερά «παρών» ;
Ή στην υπεραπλουστευμένη – και αποτυχημένη- πολιτική λήψης αστυνομικών μέτρων, που επικαλείται ο Νομάρχης και που απλώς θα μεταφέρουν σε άλλη περιοχή το πρόβλημα;

Αλλά αυτά είναι η «παραπολιτική» πλευρά των πραγμάτων.

Η ουσία των καταγγελιών του παραμένει και αποτελεί άλλη μια επιβεβαίωση της δραματικής αύξησης του αριθμού των χρηστών και ταυτόχρονα επιβεβαίωσης, πως οι αιτίες, κοινωνικές και οικονομικές του φαινομένου, επιδεινώνονται, την στιγμή που οι σχεδιαζόμενες και εξαγγελόμενες πολιτικές, μένουν στα χαρτιά, ή στην περιοχή των καλών προθέσεων.

Αλλά η περιγραφή της περιοχής του Λευκού Πύργου από τον Παν. Ψωμιάδη, μου θύμισε, τηρουμένων των αναλογιών και του χρόνου, μια άλλη περιγραφή, αυτήν του Ηλία Πετρόπουλου, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Το Άγιο Χασισάκι» και την οποία έχω καταχωρήσει στην -υπό έκδοση πάντα- ιστορία του Βασιλικού Θεάτρου:

« Το 46, το 47, το 48 και το 49 πέρναγα, συνήθως, τις μέρες μου στο καφενεδάκι του Μπάρμπα Ιορδάνη, στην πλατεία του Λευκού Πύργου».
«Ετούτο το καφενεδάκι, παρά την αντίθετη θέληση του μπάρμπα Ιορδάνη, ήταν ένας σωστός τεκές. Σήμερα το λένε Καφέ Ωμέγα. Μα, πριν σαράντα χρόνια δεν είχε όνομα. Ήταν ένα μικροσκοπικό καφενεδάκι, με πάγκο και πέντε τραπεζάκια. Έξω στο πεζοδρόμιο είχε ακόμη δύο τρία τραπεζάκια...
« Το καφενεδάκι του μπάρμπα Ιορδάνη δεν μεταβλήθηκε τυχαίως σε τεκέ. Η περιοχή του Λευκού Πύργου υπήρξε μια περιοχή, όπου ο υπόκοσμος έδρασε. Πίσω από το Βασιλικό Θέατρο ήταν το αποκαλούμενο τότε Λιμανάκι .Το λιμανάκι βρισκόταν ανάμεσα στον παλιό μόλο και τα μπλόκια της νέας παραλίας. Το μπάζωμα δεν είχε γίνει ακόμη. Στο Λιμανάκι συμβαίνουν πολλά και διάφορα: λαθρεμπόριο, μαύρη αγορά ψαριών, νυκτερινές μεταφορές κλεμμένου κωκ και άλλα τέτοια.
Το στέκι αυτών των λαθρεμπόρων ήταν ένα παράνομο καφενεδάκι, κολλημένο στα καμαρίνια του Βασιλικού Θεάτρου. Δίπλα ακριβώς στο Βασιλικό Θέατρο έβλεπες κάμποσες σειρές από μπετονένια μπλόκια, χυμένα στο καλούπι, ήδη πριν από τον πόλεμο. Ανάμεσα στα μπλόκια υπήρχαν διάδρομοι, τους μεταχειριζόντουσαν οι περαστικοί ως πρόχειρα αποχωρητήρια, οι χασικλήδες, οι πόρνες, οι κολομπαράδες βαρκάρηδες, οι μαυραγορίτες».