ΓΕΩΡΓΙΑ : Η περιπέτεια συνεχίζεται και οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη...

Το προηγούμενο Σημείωμά μου για το ταξίδι στην Γεωργία, τελείωνε με το ξημέρωμα, να μας βρίσκει στην Μέστια το θέαμα της οποίας μέσα στο λαμπρό φως μιας φωτεινής ημέρας, μας επέτρεψε να θαυμάσουμε την πόλη των Πύργων να απλώνεται στις πλαγιές, όσο έφτανε η ματιά μας και τα δεινά της νύχτας να έχουν εξαφανιστεί στο βάθος της μνήμης και στις σελίδες των πρόχειρων σημειωμάτων..

Και θα αρχίζαμε αμέσως μια διαδρομή πέντε περίπου ωρών, κατά μήκος των ποταμών, αλλά συχνά ανηφορίζοντας και κατηφορίζοντας στις άγριες πλαγιές και κορυφές των λόφων και των βουνών, που συνθέτουν αυτήν την υπέροχη περιοχή. Θα συναντούσαμε διάφορα χωριά, μια ζωντανή έκφραση μιας γεωκτηνοτροφικής κοινωνίας, που οργώνει με ξύλινα αλέτρια που τα σέρνουν βόδια, φυτεύει με το χέρι και ζει σε μια απροσδιόριστη εποχή.

Ταυτόχρονα όμως συνθέτουν «ένα θαυμαστό θησαυρό λαϊκής αρχιτεκτονικής», με τους μοναδικούς πύργους-κατοικίες, που της δίνουν την ονομασία «η περιοχή των χιλίων Πύργων»...

Δεν ήταν βέβαια μια διαδρομή απλώς ευχάριστη. Οι δρόμοι διέσχιζαν επικίνδυνα σημεία, το έδαφος συχνά στηριζόταν πάνω σε μετέωρους στο κενό κορμούς δένδρων.
Και σε μια στιγμή σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο σημείο της διαδρομής, αυθόρμητα και χωρίς να μιλήσει κάποιος σχετικά , άκουσα τον Μαλχάζ να ψέλνει κάτι σαν «Κριστέ αγξδγά»- αργότερα μού είπε ότι έψελνε το «Χριστός Ανέστη» και τον γέροντα Συμεών το «Ελέησόν με ο Θεός» και στην συνέχεια «Αξιον εστί ως αληθώς» !...

Άξιζε τον κόπο..

Κι αυτό γιατί σε κάθε πύργο και εκκλησία, στα μικρά και μεγάλα Μουσεία της περιοχής στα διάσπαρτα χωριά ο επισκέπτης συναντά ένα απίστευτο πολιτιστικό πλούτο, τεκμήρια μιας κοινωνίας που επί 25 αιώνες παράγει λαμπρά έργα τέχνης.

Ως χώρα των καλλιτεχνών, των ποιητών και των πολεμιστών, περιγράφεται στο μοναδικό Τουριστικό οδηγό του 1983 , που εξέδωσε το Σοβιετικό καθεστώς.

Ταυτόχρονα επιβιώνει και κυκλοφορεί ολοζώντανη δίπλα μας η μεγάλη επίσης κληρονομιά των μύθων, της μαγείας και του παγανισμού. Στην καθημερινή ζωή, στις συνήθειες, στο βλέμμα, στα αντικείμενα, στα διακοσμητικά μοτίβα, ακόμη και μέσα στους ναούς...

Να ήταν μόνο αυτά!...

Η σχέση των κατοίκων της περιοχής με τους αρχαίους Έλληνες και την ελληνική μυθολογία, αλλά ακόμη παλαιότερα η σχέση με τους Σουμέριους, από μια φυλή των οποίων υποστηρίζεται ότι προέρχονται, η λατρεία του ήλιου, οι πασίγνωστοι ύμνοι προς αυτόν, και η αναφορά « προσφέρουμε θυσία στο ιερό σου, τον ταύρο με τα επιχρυσωμένα κέρατα»... Η Μήδεια, οι γνώσεις ιατρικής με χρήση διάφορων φυτών, από οικογένειες με όνομα, που θυμίζουν τους αρχαίους Σαμάνους...

Όλα αυτά ξετυλίχτηκαν μπροστά μας, όταν μας άνοιξαν, τιμητικά και μόνο γιατί μαζί μας ήταν και «ο καλόγερος από το Άγιο Όρος», αυτό το μαγικό κλειδί που άνοιγε πόρτες, στόματα, σπίτια, ναούς!...

Θα αναφερθώ λοιπόν στην επίσκεψή μας στον μικρό κατασκότεινο Ναό του Αγίου Κηρύκου και Ιουλίτας, πάνω στο βουνό, η προσέγγιση στον οποίο γινόταν μόνο από ένα απότομο μονοπάτι, που ανηφόριζε προς την κορυφή σε ύψος 1.200 μ.


Τον είχαμε αντικρύσει από μακριά, και δεν τον περιλάβαμε στα σχέδιά μας, αφού το απέκλεισε κατηγορηματικά ο ιερέας, που μας συνόδευε.
Έχει όμως και αυτός μια ιστορία αποκαλυπτική του κόσμου των Σβανς. Ντόπιος κληρικός εγκαταστάθηκε στην πρώτη εκκλησία που άνοιξε μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού καθεστώτος, πριν από 14 χρόνια. Και τον πρώτο πιστό που είδε στις λειτουργίες του ήταν μετά την πάροδο 10 ολόκληρων χρόνων, στην διάρκεια των οποίων λειτουργούσε, έψαλε και κοινωνούσε μόνος του.

Λίγο πριν όμως από τον ναό σε μια μικρή στάση του αυτοκινήτου, μας πλησίασε ένας χωρικός, που έμεινε άναυδος αντικρίζοντας τον μικροσκοπικό και ταπεινό μοναχό Συμεών από το Άγιο Όρος.
Μας ζήτησε λοιπόν να σταματήσουμε κατά την επιστροφή και αυτός θα φρόντιζε να επισκεφτούμε τον απροσπέλαστο ναό των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίτας!..

Ακόμη και τώρα μου είναι δύσκολο να περιγράψω τις εντυπώσεις μας από εκείνη την απρογραμμάτιστη και ανέλπιστη επίσκεψη.
Τον εντυπωσιασμό όλων μας, όταν ο «φύλακας» του ναού, άνοιγε την βαριά σιδερόφρακτη πόρτα και έσπανε την μία μετά την άλλη τις σφραγίδες με το βουλοκέρι, για να ανοίξει μεταλλικά ερμάρια μέσα στα οποία «φυλάσσονταν» θησαυροί έντεκα αιώνων από τον 9ο δηλαδή αιώνα, έργα μεταλλοτεχνίας μοναδικά εικόνες της Παλαιολόγιας εποχής, αφιερώματα που ανέτρεχαν ακόμη και στην προ Χριστού εποχή, κατασκευές και εκκλησιαστικά αντικείμενα, των οποίων την χρήση δύσκολα μπορούσε να εξηγήσει ακόμη και ο έμπειρος γέρων Συμεών.

Την βαθύτατη συγκίνηση εκείνων, που αναγνώριζαν αμέσως την αρχαιότητα, την ποιότητα, την υψηλή αισθητική των λαμπρών εκείνων κειμηλίων.

Τον φόβο και τον σχεδόν πανικό τους, για τον τρόπο φύλαξης, τους κινδύνους που διατρέχουν, σε εκείνο το απομονωμένο βουνό και κυρίως οαπρόσεκτος και πρόχειρος τρόπος με τον οποίο στοιβάζονται πολύτιμες εικόνες του 10ου αιώνα, μοναδικά έργα μεταλλοτεχνίας του 11ου αιώνα, σταυροί, και άλλα έργα λατρείας , αλλά και υψηλής τέχνης.

Την κατάνυξη, να βρίσκεσαι μέσα σε ένα κατασκότεινο ναό, που μόνο ο φακός, και τα φλας των φωτογραφικών μηχανών, σου επιτρέπουν να έχεις μια στιγμιαία εικόνα του περιβάλλοντος, να αναδεικνύουν την ιδιόρρυθμη αρχιτεκτονική των Γεωργιανών ναών, την τεχνοτροπία των τοιχογραφιών, αλλά και το θεματολόγιό τους, τα διάσπαρτα και διασκορπισμένα πολύτιμα στοιχεία, σε κρύπτες, σε εσοχές, πάνω σε πρόχειρα στηρίγματα και γωνίες.

Την έκπληξη και την οργή, ή μήπως και φόβο, του Γεωργιανού ιερέα, που αντικρίζει για πρώτη φορά το εσωτερικό του ναού και να βλέπει παντού τα διπλά κέρατα των «αφιερωμάτων» συχνά τεράστια, να συνοδεύουν σε κάθε γωνιά τα ιερά κειμήλια μ του σταυρούς, τις εικόνες, και την αγωνιώδη απόπειρα του να πετάξει έξω από τον ναό κρυφά , τα «βέβηλα» αυτά στοιχεία...


Αλλά γι αυτά θα συνεχίσω αναγκαστικά αύριο, μια και όπως φαίνεται ο όγκος των φωτογραφιών δημιούργησε κάποιο πρόβλημα στην λειτουργία του Blog και κάποιος άγνωστος για μένα κίνδυνος φαίνεται να καραδοκεί.